ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 105

ตอนที่ 105

เมื่อเพิ่งเดินมาถึงท้ายหมู่บ้าน ท่ามกลางเสียงแตรก็มีเสียงติงตังดังขึ้นมา

แย่แล้ว วัวตัวสุดท้ายของบ้านท่านยายหวังก็ล้มตัวลงอีกแล้ว

ภรรยาของกัวคนโต เดิมทีนางกำลังเป่าแตรอยู่ท้ายขบวนเพราะสามีของนางต้องรุนรถ เมื่อได้ยินเสียงก็เห็นขบวนหยุดเดิน นางก็หยุดตามและหยุดเป่าแตร

ท่ามกลางความมืดนั้น ลูกสะใภ้ใหญ่ของท่านยายหวังร้องออกมาด้วยความตกใจ “ทำอย่างไรดี วัวไม่ไหวแล้ว”

สะใภ้รองรีบดึงพี่สะใภ้ใหญ่ไว้ นางกล่าวด้วยสีหน้าร้อนรน “จะทำอย่างไรได้ รีบเก็บสิ่งของเสีย มาเร็ว มาช่วยกันปลดวัวออก”

ลูกสะใภ้คนเล็กของท่านยายหวังตอบสนองอย่างว่องไว นางยื่นซ่วนเหมียวจื่อให้หวังจงอวี้อุ้ม จากนั้นถกชายแขนเสื้อขึ้นเพื่อเก็บสิ่งของที่ตกมาจากบนรถ “กระทะใหญ่ กระทะบ้านของพวกเราต้อง…”

นางยังไม่ทันพูดจบ คบไฟสิบกว่าอันที่อยู่ใกล้เคียงก็ส่องสว่างให้เห็นสภาพเบื้องหน้าอย่างชัดเจน

ท่านยายหวังเห็นภาพชัดเจนแล้วก็รีบดึงสะใภ้คนเล็กออกมาทันที นางรีบพูดตัดบท “ไม่เอากระทะแล้ว อย่าแตะต้องมัน!”

เพราะนางเห็นรถของบ้านหวัง กระแทกเข้ากับซากศพท้องป่องที่เถียนสี่ฟาเอ่ยถึงก่อนหน้านี้

ผ้าห่มสัมภาระที่ตกลงมาจากบนรถ ก็ร่วงตกลงมาที่ร่างของคนตายพอดิบพอดี ส่วนกระทะใบใหญ่นั้นก็ตกลงมาครอบหน้าผู้ตายคนหนึ่ง ยิ่งทำให้หน้าเดิมที่เละอยู่แล้วกลับเละมากขึ้นกว่าเดิม

“ท่านแม่ เก็บมันกลับมาล้างได้ หากไม่มีกระทะจะใช้อะไรหุงข้าว”

ท่านยายหวังตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “จะใช้น้ำที่ไหนล้าง ถ้าไปแตะต้องมันแล้วอาจเจ็บป่วยก็ได้ เจ้าดูสิ ร่างของเขาโดนหนูแทะจนแหว่งไปหมดแล้ว”

ซ่งฝูเซิงรีบเดินเข้ามาบอกว่าไม่ให้เก็บกระทะไว้ เพื่อเป็นการป้องกันเอาไว้ก่อน คนเยอะเช่นนี้ไม่สามารถเสี่ยงได้เพียงเพราะเสียดายกระทะใบหนึ่งของบ้านนาง หากมีคนป่วยขึ้นมา ทั้งขบวนเองก็คงจะไม่รอด

ซ่งฝูเซิงก็รีบสั่งการ “มาช่วยกันหลายๆ คนหน่อย ช่วยกันปลดรถแล้วดันออกไป พวกเราต้องรีบออกจากหมู่บ้านนี้ให้เร็วที่สุด”

“วัวล่ะ? ฆ่ามันตอนนี้เลยไหม?”

ยังไม่ทันได้รอคำตอบของซ่งฝูเซิง ท่านยายหวังก็รีบพูดขึ้น “ยังจะฆ่าอีกเหรอ ไม่เอาแล้ว อย่าทำให้ทุกคนเสียเวลาเลย รีบเก็บของแล้วรีบไปเถอะ”

คนที่อยู่ใกล้ๆ ต่างช่วยกันขนของขึ้นบนรถที่ปลดออกมาแล้ว ส่วนสัมภาระที่ตกหล่นบนตัวของผู้ตาย ก็ได้แค่หยิบแต่ผ้าห่มที่อยู่ด้านบนสุดขึ้นมา เพราะผ้าห่มผืนนี้ไม่ได้สัมผัสร่างของคนตาย

เฉียนเพ่ยอิงอาศัยแสงไฟส่องมอง นางมองเสร็จก็รู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว นางรีบหาหัวข้อพูดคุยกับลูกสาวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

“ท่านยายหวังมีความคิดดี หญิงชราส่วนใหญ่ชอบตระหนี่ถี่เหนียว เสียดายนั่นเสียดายนี่ อย่าว่าแต่ทิ้งสิ่งของเลย แม้แต่สิ่งของพังแล้วก็ยังจะเก็บมาใช้อีก แต่นางกลับไม่เหมือนกัน นางยังคิดได้มากกว่าลูกสะใภ้พวกนั้น ไม่เอาวัว ไม่เอากระทะแล้ว ในสถานการณ์ตอนนี้ต้องทำแบบนี้”

ซ่งฝูหลิงพยักหน้าเห็นด้วย “ข้าคิดว่านางก็คงคิดป้องกันไว้ก่อน หากคนในครอบครัวนางเกิดป่วยแบบผิดปกติขึ้นมา นางคงเกรงว่าพวกเราจะทิ้งครอบครัวนางไว้เพียงเพราะอยากจะเก็บกระทะใบนั้น ยอมที่จะไม่เอาอะไรไว้จะได้ไม่ต้องเสี่ยง”

ผู้พูดไม่ได้ตั้งใจ แต่ผู้ฟังสนใจ ท่านย่าหม่าที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็คิดในใจ ข้ารู้แล้ว ข้ารู้แล้ว ถ้าบ้านข้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ข้าสัญญาว่าจะไม่เก็บของมั่วซั่วแล้ว

สิ่งของถูกเก็บเรียบร้อย ขบวนก็รีบเดินทางออกจากหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว เร่งรุดออกไปยังถิ่นทุรกันดารนอกหมู่บ้าน ต้องการให้ห่างไกลจากหมู่บ้านแห่งนี้มากที่สุด

เดินทางออกมาไกลประมาณห้าลี้ ซ่งฝูเซิงจึงตะโกนบอกว่าไม่ต้องเป่าแตรแล้ว

ท่านยายหวังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหมู่บ้านนั้น นางพนมมือภาวนาในใจ

“เมื่อกี้ที่มีวาสนาได้พบเจอคนพวกนั้น ครอบครัวหวังของข้าไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนพวกเจ้าเลยนะ กระทะเหล็กนั่นไม่ได้ตั้งใจจะกระแทกให้หน้าเละจริงๆ ส่วนผ้าห่มที่ทิ้งไว้ก็ให้ ก็เอาไว้ห่มร่างกายของพวกเจ้าละกัน พวกเจ้าจะได้จากไปด้วยความอบอุ่น กระทะก็ขอทิ้งไว้ให้พวกเจ้าที่อยู่อีกภพหนึ่งได้หุงข้าว นอกจากนี้ข้ายังทิ้งวัวไว้คอยนำทางให้กับพวกเจ้าด้วย ขอร้องพวกเจ้าล่ะ อย่าได้ตามมารบกวนครอบครัวของข้าเลยนะ”

ยามดึกเวลาสองนาฬิกากว่า เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนง่วงนอนมากที่สุด แต่ขบวนของพวกเขายังคงเดินหน้าต่อไปท่ามกลางความมืดมิด

เฉียนหมี่โซ่วกอดคอซ่งฝูเซิงไว้แน่น เขาเริ่มง่วงนอนแต่ก็นอนไม่หลับ ทุกครั้งที่ง่วงจนหัวเล็กๆ ของเขาซบเข้าที่บ่าของซ่งฝูเซิง เขาก็จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเสมอ

ไม่เพียงแค่หมี่โซ่ว เด็กๆ บ้านอื่นก็เป็นเช่นเดียวกัน

เนื่องจากเด็กน้อยทั้งหลายผ่านประสบการณ์จากหมู่บ้านนั้นมา ทำให้พวกเขาหวาดกลัวความมืด ไม่กล้าหลับตา เกรงว่าหลับตาแล้วจะไม่เจอพ่อแม่อีก กลัวว่าจะเหลือตนเองเพียงคนเดียว

เพราะหมู่บ้านนั้นมีเด็กๆ ตายหลายคน คนตายไป ทิ้งเด็กไว้ให้อยู่กันเอง เมื่อเด็กไม่มีพ่อแม่แล้ว ที่สุดก็หิวโหยจนตายเช่นกัน