ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 107

ตอนที่ 107

เปรียบเทียบการนอน เปรียบเทียบการกิน เปรียบเทียบการดื่ม

ซ่งฝูหลิงอาศัยการเปรียบเทียบถึงได้กัดฟันทนต่อไปได้

เปรียบเทียบด้านการนอน

นางนอนไม่อยากตื่น พักผ่อนไม่เพียงพอ อยากจะโวยวายระบายอารมณ์ออกมา นางต้องเดินทั้งวันทั้งคืน ให้นางได้พักผ่อนเหยียดขามากกว่าห้าชั่วโมงจะได้ไหม เมื่อนางหลุดพูดออกมาก็กลืนคำพูดนั้นลงไปและนางจะเริ่มมองไปที่คนอื่น

พี่เถาฮวา พี่ต้ายา พี่เอ้อร์ยา ซ่งจินเป่า ท่านย่าที่มีอายุมากแล้ว พวกเขากลับได้พักผ่อนน้อยกว่านางมากเพราะต้องทำงาน ในขณะที่นางทำเพียงแค่ล้มตัวลงนอนเท่านั้น

รวมทั้งหมี่โซ่วที่ยังไม่หายจากอาการหวัดดี เด็กตัวน้อยขนาดนี้ ง่วงนอนจนเดินเซก็ยังไม่บ่นออกมาสักคำ ทำไมนางจะอดทนต่อไปไม่ได้

เปรียบเทียบด้านการกิน

ซ่งฝูหลิงแย่งเนื้อย่างในมือท่านย่าของนางมากัดคำหนึ่ง เนื้อแห้งมากและไม่ได้ใส่เกลือ

นางก้มลงกินของตนเองก็รู้สึกว่าไม่มีหน้าพอที่จะพูดว่า กลืนเนื้อวัวย่างไม่ลง

เมื่อเปรียบเทียบด้านการดื่มแล้ว นั่นยิ่งไม่มีสิทธิ์จะเรื่องมากอีกแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงพื้นที่พิเศษของบ้านนางที่มีน้ำ พ่อของนางยอมให้หมี่โซ่วอด ตนเองอด เขาก็ไม่ยอมให้นางอดน้ำดื่ม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่านย่าของนางที่คอยแอบถามนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทำไมถึงไม่ดื่มน้ำ?

และยังกระซิบบอกนางว่า ย่าแอบเก็บน้ำไหเล็กไว้ พวกเขาคิดว่าเป็นไหดองผักของบ้านเรา แท้จริงข้างในใส่น้ำไว้ ข้าปิดฝาเอาไว้

ข้าไม่ได้แบ่งให้กับทุกคน น้ำในไหเล็กนี่ข้าเก็บไว้ให้พวกเด็กๆ อย่างพวกเจ้า เจ้าห้ามบอกพ่อของเจ้าเป็นอันขาด

ซ่งฝูหลิงฟังจบก็น้ำตาไหลต่อหน้าท่านย่าหม่า นางเกือบจะไม่ทำตามคำสั่งของซ่งฝูเซิง เกือบจะเปิดฝาเครื่องดื่มหนึ่งขวดยื่นให้กับย่าของนาง

ขณะที่นางกำลังตื้นตันใจอยู่นั้น ท่านย่าหม่าก็หันหน้าเดินกลับไป ตอนเดินยังบ่นพึมพำ “ยังมีน้ำตาให้ไหลได้อีก ข้าคิดว่าเจ้าจะกระหายน้ำจนฉี่ไม่ออกแล้วเสียอีก ถ้าเช่นนั้นเจ้าไม่ต้องดื่มแล้ว น้ำนั่นให้เก็บไว้”

ดูสิ ไม่ต้องไปครุ่นคิดถึงยุคปัจจุบัน อย่าเปรียบเทียบกับอดีตของตัวเอง เพียงแค่เปรียบเทียบกับคนพวกนี้ที่อยู่ตรงหน้า จะไม่ให้รู้สึกพอใจแล้วได้อย่างไรกัน

ซ่งฝูเซิงมาหาซ่งฝูหลิง เขาเปิดกระเป๋าสะพายของลูกสาว หยิบเอายาแก้อักเสบออกมา

เขาถือยาเอาไว้ในมือแน่นและหันมาบอกกับลูกสาว “ซื่อจ้วง เขาช่วยชีวิตหมี่โซ่วเอาไว้และส่งจดหมายได้ทันเวลา ก็เหมือนกับช่วยชีวิตครอบครัวเราสามคนไว้ เขาทำงานให้บ้านของเรา อดทนตลอดการเดินทาง คาดว่าอาจจะทำงานให้ครอบครัวของเราไปตลอดชีวิต อากาศร้อน บาดแผลของเขาติดเชื้อ เหมือนมีรอยไหม้นิดหน่อย ไม่สามารถทนมองเฉยต่อไปได้ ข้า? เฮ้อ!”

ซ่งฝูเซิงยังไม่ทันพูดจบก็เดินถือยาแก้อักเสบออกไป

ซ่งฝูหลิงมองด้านหลังพ่อของนางก็อดยิ้มไม่ได้

นางรู้ว่า เมื่อสักครู่สิ่งที่พ่ออธิบายให้นางฟังทั้งหมดนั้น แท้จริงแล้วเขากำลังพูดให้ตนเองฟัง พูดโน้มน้าวใจตนเองอยู่ต่างหาก

นางมองแผ่นหลังซ่งฝูเซิง ในสมองของซ่งฝูหลิงก็นึกถึงคำพูดของพ่อก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทาง

ข้าบอกเจ้าไว้นะลูกสาว อย่าใจดีไปทั่ว ไม่ว่าจะเป็นคนชราหรือเด็ก ต่อให้พวกเขาล้มตายต่อหน้า เจ้าก็ห้ามใจอ่อนเป็นอันขาด บ้านเรามียาแก้อักเสบเพียงเล็กน้อย ถ้าต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตจะกินอะไร?

ซ่งฝูเซิงยืนอยู่ต่อหน้าทุกคน เขาชูชามขึ้นพร้อมกับตะโกน

“จะออกเดินทางแล้ว ข้างหน้าอาจจะยากลำบากขึ้น…

…เบื้องหน้าจะมีน้ำหรือไม่ พวกเราสามารถจะหาน้ำเพื่อยื้อชีวิตได้ทันเวลาหรือไม่นั้น ต้องอาศัยอะไร?…

…ออกจากพื้นที่เฮงซวยแห่งนี้ ออกจากพื้นที่ที่อาจจะเกิดการแพร่ระบาดของโรคได้ ต้องอาศัยอะไร?…

…ทั้งหมดต้องอาศัยเท้าของพวกเรา อาศัยว่าพวกเราเดินเร็วกันพอหรือไม่…

…ร่วมกันดื่มเหล้าชามนี้กันให้หมด แล้วกัดฟันอดทนต่อไป!”

ทุกคนทั้งหญิงและชาย ไม่ว่าจะอายุมากหรือน้อยต่างพร้อมใจกันตะโกน “อดทนต่อไป!”

ในชามของทุกคนมีเหล้าเพียงแค่ก้นชาม แต่ทุกคนต่างใช้สองมือประคองชามไว้ ดื่มเหมือนได้บรรยากาศไหว้ฟ้าดิน

ไม่มีแรงงานสัตว์แล้ว ทั้งสิบสี่ครอบครัวต่างใช้มือตัวเองเข็นรถ พวกเขาพักผ่อนเพียงแค่ครึ่งวันเช้าก็ออกเดินทางภายใต้ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่

ซ่งฝูหลิงสะพายเป้ นางต้องการปลดตะกร้าที่สะพายอยู่บนไหล่ของเฉียนเพ่ยอิง “ท่านแม่ ท่านอย่าฝืนทนอีกเลย ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ประจำเดือนของท่านมาเยอะที่สุด เอามาให้ข้าแบกเถอะ ข้าสะพายเป้ไว้ข้างหน้าและแบกตะกร้าไว้ด้านหลังได้ ข้าแบกไหวและยังทำให้น้ำหนักสมดุลกัน ท่านเอามาให้ข้าเถอะ”

เฉียนเพ่ยอิงเบี่ยงตัวหลบมือของลูกสาวที่จะมาปลดตะกร้าออก นางจับแขนของฝูหลิงไว้และกระซิบบอก “ลูกสาว แม่ยังทนไหว ก็แค่ประจำเดือนเท่านั้นเอง เจ้าต้องจำไว้ให้ดี พวกเราสามคนต้องดื่มน้ำให้มากกว่าทุกคน อย่างน้อยพวกเราสามคนก็ยังดีกว่าพวกเขา”

ตอนที่ 108

ซ่งฝูเซิงใช้ผ้าขนหนูที่พาดอยู่ตรงคอมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าและหัว