ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 119

ไข่ไก่ในมือที่เพิ่งกินไปได้ครึ่งหนึ่ง ลู่พั่นก็กินไม่ลงแล้ว เขาโบกมือ

ซุ่นจื่อรีบตะโกนบอกทหารที่มีหน้าที่ดูแลด้านอาหาร “ให้ตามจำนวนคนของพวกเขา คนหนึ่งให้ไข่ต้มหนึ่งฟอง”

สักพักหนึ่ง แถวเด็กน้อย แต่ละคนได้ไข่ไก่ต้มร้อนๆ หนึ่งฟองที่เพิ่งเอาออกมาจากเตา

พวกเด็กๆ ต่างตื่นเต้นดีใจกันมาก

ซ่งจินเป่าร้อนจนต้องใช้ปากเป่า สองมือจับไข่ไก่ไว้แน่นเพื่อให้ระบายความร้อน และเอาไข่ไก่ยัดเข้าปากโดยที่เขาไม่สนใจจะปอกเปลือกมัน

ในเด็กกลุ่มนี้ มีเด็กน้อยใช้ผ้าห่อไข่ไก่ไว้ ไม่รีบร้อนที่จะกิน

เฉียนหมี่โซ่วพาหัวใจอันสั่นไหว มือถือไข่ไก่สั่นเท่าด้วยความตื่นเต้น เขาลองก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว แล้วลองก้าวไปข้างหน้าอีกหลายก้าว

เมื่อพบว่าไม่มีทหารเข้ามาห้ามปรามเขา เขาจึงใช้สองเท้าน้อยๆ วิ่งเข้าไป

เขาวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าลู่พั่นแล้วคุกเข่าลง

เด็กน้อยวัยห้าขวบเอาไข่ไปวางไว้ด้านข้างก่อน จากนั้นเขาจึงใช้สองมือวางกับพื้นและโขกหัวจนเกิดเสียงดัง หลังจากนั้นเขาก็เงยหน้าอันมอมแมมขึ้นมา เขาพูดกับลู่พั่น “นายท่าน ขอไข่อีกฟองให้แก่ข้าน้อยได้ไหม?”

ซุ่นจื่อขมวดคิ้วแล้วพูดต่อ “เจ้าเพิ่งได้ไปหนึ่งฟองไม่ใช่หรือ? ไปๆ ยังไม่ทันได้กินก็อยากจะเอาอีก?”

“ข้าอยากเอาไปให้พี่สาวฟองหนึ่ง”

ซุ่นจื่อหันไปมองซ่งฝูหลิง “คนนั้นที่เพิ่งเป็นลมหมดสติไป? นางโตแล้ว เจ้ากินของเจ้าเถอะ พี่สาวของเจ้าคงไม่กิน”

เฉียนหมี่โซ่วกระพริบตา “ไม่ นายท่าน พี่สาวของข้าต้องเอาแน่ๆ”

ลู่พั่นอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองซ่งฝูหลิงอีกครั้ง “…”

คนกลุ่มนั้นบอกว่า นางไม่ยอมทำอะไร นางไม่ทำการทำงาน พวกเขาถึงวางสิ่งของที่อาจแตกง่ายไว้กับนาง ตอนนี้ดูเหมือนว่าคงไม่ใช่มีแค่เท่านี้

ซุ่นจื่อเติมคำพูดที่เหลืออยู่ในใจของลู่พั่น คิดในใจ พี่สาวของเจ้าทำไมถึงตะกละขนาดนั้นน่ะ

“ต้มให้หมดเถอะ” ลู่พั่นหยุดชะงักสักครู่ “นำกล่องขนมออกมาด้วย”

ซุ่นจื่อตกตะลึง นั่นเป็นของที่เหล่าฮูหยินเตรียมไว้เป็นพิเศษให้กับคุณชายน้อยเวลาเดินทาง ผู้ลี้ภัยกลุ่มนี้ช่างมีความสุขเสียจริง โชคดีมาก “ขอรับ”

“เรียกบัณฑิตคนนั้นมาพบข้าด้วย”

เมื่อมีทั้งขนมและไข่ไก่มาให้ ทุกคนต่างดีใจกันมาก

พวกเด็กน้อยยิ่งรู้สึกว่าไม่ได้กำลังลี้ภัย แต่เหมือนได้ฉลองเทศกาลปีใหม่