ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 120

หน้าเมืองโยวโจว ผู้คนมากหน้าหลายตา มีแต่ความเป็นระเบียบเรียบร้อย

สองข้างถนนมีเต็นท์ผู้อพยพเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ ด้านหน้าสุดของเต็นท์ทั้งสองข้างมีหม้อสีดำขนาดใหญ่สิบกว่าใบถูกวางไว้ ของในหม้อกำลังเดือดปุด

หากมองด้วยตาเปล่า เต็นท์สองข้างนั้นต่างก็มีคนเข้าแถวเป็นสองแถวยาว

ขบวนแถวหนึ่งดูเหมือนกำลังตรวจดูอาการป่วย ขบวนแถวนี้ต่อแถวกันยาวมาก อาจเป็นเพราะหมอมีน้อย

ส่วนอีกขบวนหนึ่ง น่าจะเป็นการต่อคิวรับข้าวต้ม

ไม่ใช่มีเพียงแค่สองแถวนี้เท่านั้น

ด้านหน้ากำแพงเมืองอันสูงตระหง่านมีประกาศติดไว้ ตรงนั้นมีผู้ลี้ภัยมารวมตัวกันเป็นจำนวนมาก

ด้านหน้าประตูเมืองมีแถวคนสองแถวต่อกันยาวมาก

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองแถวนี้ไม่เหมือนกับขบวนแถวรับข้าวต้ม พวกเขามีสัมภาระใบใหญ่ ใบเล็ก มากันทีละครอบครัว พวกเขาน่าจะกำลังเข้าแถวเพื่อรอเข้าเมือง

แต่น่าเสียดาย ทั้งสองด้านที่วางโต๊ะเก้าอี้หลายตัวไว้ตรงนั้นกลับไม่มีคน

ซ่งฝูหลิง พนักงานกำลังพักผ่อนช่วงกลางวันหรือ?

เฉียนเพ่ยอิง เหมือนนั่งรถไฟแล้วเข้าคิวเช็คตั๋วเพื่อขึ้นรถไฟ เจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วจะไม่แสดงตนออกมาจนกว่าจะถึงเวลายี่สิบนาทีก่อนออกเดินทาง

ประตูใหญ่ถูกปิดสนิท แม้แต่มุมประตูก็ยังถูกล็อคไว้

ซ่งหลี่เจิ้งดึงชายเสื้อของซ่งฝูเซิงด้วยมืออันสั่นเทา ซ่งฝูเซิงเข้าใจในความหมายที่ท่านลุงหลี่เจิ้งอยากจะบอก ที่นี่ไม่ยินดีต้อนรับพวกเรา

ใช่สิ เขาก็กังวลใจมากเช่นกัน เขาเห็นประตูใหญ่นั่นก็รู้สึกได้แล้ว

ที่ข้างทาง ทหารที่มีหน้าที่รับผิดชอบนำทางตะโกนใส่พวกเขา “ตามกันไปๆ ไปอ่านประกาศสิ ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นทำไมกัน!”

ลุงใหญ่ของซ่งฝูเซิงถามว่า “นายทหารท่านนี้ เมื่อไหร่พวกข้าจะขอข้าวต้มกินได้ เด็กๆ หิวกันแล้ว”

ทหารเตะก้นเขาไปหนึ่งที “ให้มาอ่านประกาศ อ่านประกาศ ฟังไม่เข้าใจ?!”

โอ้ว อ่านประกาศก็อ่านประกาศสิ เขาอายุมากขนาดนี้แล้ว โดนเตะไปทีหนึ่งเกือบทำให้เขาล้ม เดิมทีแข้งขาก็ไม่ค่อยดี พูดกันดีๆ ไม่ได้หรือ