ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 132

ท่านย่าหม่าสอบถามเถ้าแก่ “มีพริกไทยเสฉวนหรือไม่ สามารถแบ่งให้หน่อยได้ไหม?”

เถ้าแก่หยุดมือที่กำลังดีดลูกคิด เขากลอกตาใส่ “ตั้งแต่พวกเจ้าเข้าเมืองมา เจ้ารู้ไหมว่าพริกไทยเสฉวนนี้ขึ้นราคาไปแล้วเท่าไร?”

ท่านย่าหม่าถามขึ้นอีก “ขอขิงหน่อยได้ไหม? จะต้มน้ำขิงให้เด็กๆ คลายหนาว”

เถ้าแก่ก็เอ่ยขึ้นอีก “ตั้งแต่พวกเจ้าเข้ามาในเมืองแล้ว อย่าว่าแต่ข้าวหรือบะหมี่เลย แม้แต่ขิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าราคาขึ้นไปเท่าไรแล้ว?”

ท่านย่าหม่าแอบมองค้อนเขา นางอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้

“เถ้าแก่ ท่านคิดว่าพวกข้าดีใจไหม? หมู่บ้านของพวกข้ามีคนเยอะที่สุดในเขตปกครองนั้น ในหมู่บ้านมีมากกว่าร้อยครัวเรือน แต่ตอนนี้เหลือเพียงสิบกว่าครัวเรือนแล้ว คนเหล่านั้นก็ไม่รู้ชะตากรรมว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร…

…แค่พวกข้า ท่านก็เห็นแล้ว มีทั้งคนชราและเด็ก…

…ท่านคิดว่าพวกข้าดีใจที่จะต้องจ่ายเงินเพิ่มหรืออย่างไร? แค่พวกท่าน แม้แต่เผาท่อนฟืนก็คิดจะเก็บเงิน พวกข้าก็ไม่มีพื้นที่จะร้องไห้แล้ว ซื้อยาขวดเล็กๆ แก้ปวดหัวตัวร้อน ในขวดก็มียาอยู่ไม่กี่เม็ด เรียกเก็บเงินจากพวกข้าตั้งหกตำลึง หกตำลึงเชียวนะ ทำไมถึงไม่สูบเลือดสูบเนื้อเสียเลยล่ะ”

นางพูดจบ ทั้งสองคนก็สบตากันนิ่งโดยมีโต๊ะเก็บเงินคั่นกลางระหว่างกัน

เถ้าแก่ถอนหายใจ ก่อนพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาชี้มือไปทางห้องโถงด้านหลังพร้อมเอ่ยขึ้น “ข้ายอมแล้ว ยอมแล้ว ให้เจ้าใช้ฟรีก็ได้ เฮ้อ ไปต้มกันเอาเองเถอะ!”

“อ้อ” ท่านย่าหม่ารีบพนมมือไหว้ขอบคุณ “ขอบคุณ ขอบคุณเถ้าแก่มาก”

เมื่อรับน้ำซุปขิงมาแต่ละชาม พวกนางก็ถือเข้าไปในห้องพักสองห้องและยังถือไปที่ห้องเก็บฟืนกับคอกม้า

น้ำซุปในชามแทบจะมองไม่เห็นเนื้อขิง ได้แต่อาศัยกลิ่นเอา

ลูกสะใภ้หลายบ้านรับหน้าที่คอยเก็บชามและเร่งให้ทุกคนรีบดื่ม เพราะพวกนางยืมชามมาจากครอบครัวอื่นและยังต้องล้างชามให้สะอาด

ท่านย่าหม่านำขิงสองแง่งกลับห้องพัก นางเดินเขย่งเท้าเพราะกลัวว่าจะเหยียบโดนแขนขาของหลานๆ นางให้ขิงแง่งหนึ่งกับพวกต้าหลังไว้ใช้ถูเท้า

ส่วนขิงอีกแง่งหนึ่งได้นำมาถูเท้าให้กับซ่งฝูหลิง

“โอ้ย ท่านย่า ไม่ไหวแล้ว”

“ทนหน่อย”

“ไม่ใช่ ทนไม่ไหวแล้ว ยิ่งจั๊กจี้มากขึ้นไปอีก ฮาๆ”

“เจ้านี่ เรื่องมากจัง มัวแต่หัวเราะอยู่นั่น ห้องพักด้านข้างมีคนอยู่”

ซ่งฝูหลิงกลั้นหัวเราะ ท่านย่าหม่าถูเท้าหลานสาวคนเล็กเสร็จแล้ว นางก็มาถูเท้าของซ่งจินเป่าต่อ

เฉียนเพ่ยอิงมองหมี่โซ่วที่อยู่ในอ้อมกอด “หมี่โซ่ว มือเท้าของเจ้าคันหรือไม่?”

หมี่โซ่วดูไม่มีชีวิตชีวา มองดูก็รู้ว่ากำลังง่วงนอน “หมี่โซ่วไม่ได้หนาว ท่านป้าคันหรือไม่? ท่านป้าถู”

เฉียนเพ่ยอิงใช้ผ้าเช็ดตัวชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าให้กับหมี่โซ่ว นางเช็ดเสร็จก็กล่อมหมี่โซ่วนอน “นอนเถอะ นอนเถอะ”

เมื่อเช็ดเท้าซ่งจินเป่าเสร็จ แง่งขิงก็แทบจะไม่มีน้ำเหลือแล้ว แต่ท่านย่าหม่าก็ยังทำเหมือนมันเป็นสิ่งของล้ำค่า ยื่นส่งให้กับซ่งอิ๋นเฟิ่ง

ซ่งอิ๋นเฟิ่งเหลือบมองเถาฮวา ไม่ได้ให้ลูกสาวของตนเองก่อน นางคิดว่า น้องรองกับน้องสะใภ้รองต่างก็นอนอยู่ห้องเก็บฟืน ถึงแม้พวกน้องรองจะไม่อยู่ แต่ก็ไม่ควรจะเอาเปรียบลูกของพวกเขา นางจึงนั่งคุกเข่าลงกับพื้นถูเท้าให้กับต้ายา

ถึงแม้จะอยู่ตอนเหนือ แต่ตอนช่วงต้นเดือนนี้ยังไม่หนาวจนตัวแข็งแบบนี้ เพียงแค่สภาพอากาศช่วงเช้ากับเย็นจะแตกต่างกันมากเท่านั้น

เป็นเพราะสภาพอากาศอบอุ่นเมื่อหลายวันก่อน กับหลังจากที่เดินทางต่อไปก็มีลมหนาวพัดผ่าน ลมประทะเข้าใบหน้า อากาศเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวทำให้สภาพร่างกายทนรับไม่ไหวจนมีสภาพเช่นนี้

ซ่งฝูหลิงรื้อค้นหาสิ่งของในกระเป๋า นางนำน้ำมันทาหน้ายุคโบราณออกมา ก่อนหน้านี้แม้แต่น้ำก็ยังไม่มี เด็กที่อพยพลี้ภัยไม่ได้ล้างหน้า ไม่มีสิทธิ์ล้างหน้า น้ำมันทาหน้าถึงไม่ค่อยได้ใช้

ตอนนี้นางนำมันออกมา นางใช้มือข้างหนึ่งเกาหนังศีรษะดังแกรกๆ มืออีกข้างแต้มน้ำมันทาลงบนเท้า แล้วเอาถุงพลาสติกสีดำที่ใช้ตอนสระผมมาห่อเท้าไว้ หลังจากนั้นนางก็ยื่นน้ำมันทาหน้าให้เฉียนเพ่ยอิง

เฉียนเพ่ยอิงก็ทาไปบ้างและนางยังทาน้ำมันบนใบหน้าให้กับหมี่โซ่ว เด็กน้อยโหนกแก้มแดงและโดนลมเป่าจนมีรอยย่น เด็กน้อยยังถามอีกว่า ท่านป้า ท่านทาอะไร? ทำไมทาแล้วรู้สึกแสบหน้า ก็จะไม่ให้เจ็บได้อย่างไร? ผิวแห้งขนาดนั้น

เฉียนเพ่ยอิงเช็ดเสร็จแล้วก็ยื่นส่งให้ซ่งอิ๋นเฟิ่ง ซ่งอิ๋นเฟิ่งรีบโบกมือปฏิเสธไม่เอา

“พี่สาว ข้าไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงแล้ว ให้อะไรกับท่าน ท่านก็มักจะปฏิเสธ ท่านก็เหนื่อย ข้าก็เหนื่อยเช่นกัน…

…เร็วเข้า ทำเหมือนพวกข้าสองคนแม่ลูก ทาให้เถาฮวา ทาให้กับต้ายา เอ้อร์ยา ยังมีเด็กชายพวกนั้นอีก ทาให้หมดทุกคน…

…พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมทาอีก ของสิ่งนี้วางไว้บนโต๊ะ พวกเราตอนนี้ไม่ต้องมีสภาพเหมือนไม่ใช่คนแล้ว มีเจ้าหน้าที่คอยดูแล ไม่มีใครมาปล้นบนถนน เหตุการณ์เลวร้ายเบาบางลงหน่อย”

หลังจากซ่งอิ๋นเฟิ่งได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางก็แอบมองสีหน้าของน้องสะใภ้สามอยู่หลายครั้ง นางถึงจะมารับเอาไป แต่ก็ไม่ได้ทาเท้าให้พวกเถาฮวา นางได้แต่แต้มน้ำมันทาลงบนใบหน้าและมือเท่านั้น

ต้าหลังและคนอื่นๆ นอนลงกับพื้นอย่างขัดขืนและพวกเขาไม่ได้เช็ดอะไรเลย พวกเขาไม่ทาอะไรทั้งนั้น เมื่อตะโกนเรียกก็พลิกตัวแอบไปมาเพราะไม่มีผู้ชายที่ไหนทาสิ่งของแบบนี้