ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 138

กระรอกน้อยเป็นสัตว์ตัวเล็กที่น่ารักมาก

เล่าลือกันว่า ป่าสนนี้เป็นฝีมือของพวกมันที่ปลูกขึ้นมา

กระรอกน้อยชอบกินถั่วเมล็ดสน เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว โดยเฉพาะช่วงเข้าหน้าหนาว พวกมันมักจะกักตุนอาหารที่โปรดปรานไว้เพื่อดำรงชีวิต

พวกมันจะขุดหลุมและนำถั่วเมล็ดสนที่กักตุนมาฝังไว้หลายเมล็ด

หลุมหนึ่งฝังหลายเมล็ด อีกหลุมหนึ่งก็ฝังหลายเมล็ดเช่นกัน ฝังเสร็จก็ใช้ดินกลบอย่างแน่นหนา มองดูไม่ออก

หลังจากนั้นก็ลืม

ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

ดังนั้นในฤดูใบไม้ผลิของปีถัดไปถั่วเมล็ดสนที่ฝังอยู่ในดินก็เติบโตจนเป็นต้นกล้าสนแดง

เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ต้นกล้าสนแดงก็เติบโต จนกลายเป็นต้นสนที่ใหญ่ขึ้น

กระรอกน้อยไม่เพียงแค่กักตุนถั่วเมล็ดสนเท่านั้น พวกมันก็เหมือนมนุษย์ ที่ยังไปเก็บเห็ดที่สามารถกินได้มาไว้ด้วย

หากเห็นเห็ดตากอยู่บนกิ่งต้นสนสูง ไม่ต้องถาม นั่นเป็นผลงานของกระรอกน้อยนั่นเอง

พวกมันคิดว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดถึงจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยมากที่สุด ดังนั้นจึงนำเห็ดไปตากไว้ตรงนั้น

จะนำเห็ดของพวกมันไปก็ได้ ไม่มีปัญหา กินได้อย่างสบายใจเพราะเห็ดนั้นไม่มีพิษแน่นอน อีกทั้งเป็นเห็ดอย่างดีที่อยู่ในป่าแห่งนี้

ในตอนนี้ ซื่อจ้วงกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้เหมือนลิง ในมือถือเห็ดที่กระรอกน้อยนำมาตากไว้อย่างดี

ซื่อจ้วงโยนเห็ดลงในตะกร้าข้างหลัง บริเวณโดยรอบมีเสียง ซือซือซือ กระรอกน้อยตัวหนึ่ง โมโหจนแยกเขี้ยว “รอก่อนเถอะ เดี๋ยวได้เจอดีแน่”

มันส่งเสียงคำรามด้วยความโมโหพลางแกว่งหางไปมา ก่อนจะหันหัววิ่งมาร้องเรียนกับหัวหน้าใหญ่ “กูกูกูกูกู”

ท่านอ๋องกระรอกขมวดคิ้ว เบิกตากลมวิเคราะห์

“ที่นี่เป็นสถานที่อาศัยของพวกเรา ถนนสายนี้เป็นทางตันแล้ว…

…ตั้งแต่หลายปีก่อน คนในหมู่บ้านตายกันหมดภายในค่ำคืนเดียว พวกมนุษย์คิดว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ดี ยามเย็นเมื่อเดินมาถึงที่นี่ จะได้ยินเสียงเสมือนผีร้องไห้คร่ำครวญ จึงไม่มีใครกล้าเดินผ่านที่แห่งนี้อีกเลย…

…อีกอย่าง ด้านหน้ามีหลุมฝังศพมากมายที่คอยเป็นเกราะกำบังให้กับพวกเรา ที่นี่เป็นสถานที่ที่ข้าคัดสรรมาเป็นพิเศษ ที่นี่รกร้างและเปล่าเปลี่ยว จะมีมนุษย์ปรากฏตัวขึ้นได้อย่างไร”

“ท่านอ๋อง ท่านวิเคราะห์ไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สามารถยับยั้งคนโง่เหล่านั้นที่เดินหลงทางมาได้”

“ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าได้ฉี่ทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของพื้นที่ไว้หรือไม่? เพื่อบ่งบอกกับพวกมนุษย์ว่าแถวนี้เป็นพื้นที่ของเจ้า?”

“ท่านอ๋อง อย่าว่าแต่ทิ้งรอยฉี่เลย ข้าเฝ้าอยู่ตรงนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ท่านโปรดอย่าถามอีกเลย ท่านจะออกหน้าแทนข้าไหม ข้าอุตส่าห์ตุนอาหารมาสองเดือนกว่า แต่ถูกพวกมนุษย์เอาไปเสียแล้ว”

“พวกเจ้าทั้งหลาย”