ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 15

ซ่งฝูเซิงกำลังพะวงกับเรื่องปัญหาการเข้าห้องน้ำ อีกด้านคือซ่งฝูหลิงกลับเลวร้ายกว่า

ก่อนอื่นเลย นั่งยองๆ ลงท่ามกลางป่าเขา เงยหน้าก็เห็นก้อนเมฆสีขาวบนท้องฟ้าสีคราม บริเวณรอบตัวก็มีแมลงตัวเล็กๆ ส่งเสียงบินไปมา ไม่ใช่นั่งการอยู่ในห้องน้ำแล้วถือโทรศัพท์ดูไปด้วย ที่จะนั่งนานแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา ซ่งฝูหลิงเริ่มอารมณ์ขุ่นมัวแล้วสิ

แต่เดิมใจก็ร้อนรน อยากให้ตนเองเสร็จเร็ว ยังต้องฟังท่านแม่บ่นพึมพำอยู่ข้างหู แม่ยิ่งพูดมาก นางก็ยิ่งไม่มีแรงเบ่ง

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เวลาเจ้าจะถ่ายหนัก ไม่สามารถทำตัวเหมือนตอนอยู่ที่บ้านที่ดึงกระดาษทีละเก้าแผ่น…

…ลูกสาว เจ้าไม่รู้หรือ ห้องเก็บของบ้านเรามีกระดาษเจี๋ยโร่วสี่ถุง รวมกันแล้วมีไม่กี่ม้วน กระดาษแบบดึง ก็มีเพียงสองสามถุง รวมกระดาษด้านนอกบนโต๊ะอาหารกับในห้องของเจ้าที่เปิดใช้แล้ว…

…เจ้าคิดดูนะ พวกนี้ อ๊าห์ ใช่แล้ว ยังมีสำลีของเจ้าที่ใช้เช็ดหน้า มีสองกล่องอยู่ในห้องน้ำนี่นา…

…นี่คือของที่บ้านเรากักตุนไว้ หากใช้หมดแล้ว พ่อของเจ้าก็เอามาเพิ่มไม่ได้”

ซ่งฝูหลิงถามอย่างไม่มีชีวิตชีวา “ตกลงครั้งหนึ่งต้องใช้กี่แผ่นละ?”

เฉียนเพ่ยอิงเปิดชุดซัวอีออกมาบังให้บุตรสาว มองบุตรสาวไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ถ้าถ่ายน้อย เจ้าก็พยายามทำให้แห้ง ถ้าไม่แห้งให้ใช้อีกหนึ่งแผ่น ถ่ายหนักค่อยใช้สี่แผ่น”

“ห๊ะ? ให้น้อยขนาดนี้ นิ้วมือแทบจะลอดออกมาหมดแล้ว”

“นี่เจ้าอย่าหาเรื่องไปหน่อยเลย คงไม่มีให้ใช้ทุกวันได้ เห็นนี่ไหม?”

เฉียนเพ่ยอิงไม่รู้หยิบถุงเท้าขนหงส์มาจากไหนไม่รู้ข้างหนึ่ง

“ถุงเท้าของเจ้า อย่ารังเกียจ เจ้าข้างหนึ่ง ข้าข้างหนึ่ง มันนุ่มมาก สถานการณ์เช่นนี้ควรใช้มัน เพราะมีแอ่งน้ำอยู่ด้านข้าง เจ้าใช้มันเช็ด เช็ดเสร็จก็ซัก ตากให้แห้ง ครั้งต่อไปนำมาใช้ต่อ…

…วันนี้เป็นวันแรกยังให้เจ้าใช้กระดาษไปก่อน ค่อยๆ ปรับตัว…

…แต่กระดาษนั้น ลูกสาว แม่ต้องเตือนเจ้า เก็บไว้ใช้ยามที่ไม่มีน้ำ และตอนที่รอบกายเจ้าไม่มีคนเห็นค่อยใช้…

…ท่านพ่อเจ้าบอกแล้ว ยุคโบราณใช้กระดาษเช็ดก้นไม่ได้ โดยเฉพาะกระดาษที่ผลิตในยุคปัจจุบันของพวกเรา กระดาษเนื้อดีกว่ากระดาษของที่พวกเขาเขียนอักษรเสียอีก หากให้คนยุคโบราณนี้เห็นเข้า คงด่าว่าพวกเราลับหลัง กระดาษถือเป็นสิ่งล้ำค่ามาก”

ซ่งฝูหลิงเงยหน้าปรึกษา “ท่านแม่ ข้าไม่ได้เป็นคนพิถีพิถันขนาดนั้น แต่ถุงเท้ามันไม่ได้จริงๆ ใช้ผ้าเช็ดตัวไม่ได้หรือ?”

เฉียนเพ่ยอิงรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้ ผ้าขนหนูของพวกเรามีน้อยกว่ากระดาษ มีแค่ไม่กี่ผืน หากพวกเราดวงซวยต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ต่อไปเจ้าจะใช้อะไร…

…ข้าคิดไว้แล้ว รอเดินทางพรุ่งนี้แน่นอน พื้นที่พิเศษของพวกเรา ผ้าเช็ดเท้าเก่าของพ่อเจ้าต้องเอามาซักให้สะอาด ให้เขาใช้เช็ดหน้า อย่างน้อยก็ยังดีกว่าผ้าฝ้ายของพวกเขามาก…

…อีกอย่างผ้าเช็ดตัวบ้านเราทั้งหมดเจ้าเป็นคนซื้อ เจ้าซื้อมาเยอะขนาดไหนจะไม่รู้เลยเหรอ?…

…ผืนใหญ่ขนาดนั้น หากให้พ่อของเจ้านำออกมา ทุกครั้งที่เจ้าเช็ดเสร็จจะต้องใช้สบู่ในการซักล้างมากเท่าไร ถุงเท้าขนาดแค่ฝ่ามือ ขนหงส์ก็อ่อนนุ่มและยังแห้งง่าย”

“ถ้าเช่นนั้นให้สบู่กับข้าก้อนหนึ่งก็ได้ ข้าจะพกติดตัวไป มิฉะนั้นคงมีกลิ่นเหม็น อาบน้ำเสร็จก็อาจจะยังมีกลิ่นหลงเหลือ”

ซ่งฝูหลิงยังพูดไม่จบ เฉียนเพ่ยอิงก็โบกมือแล้ว

“ไม่มี เจ้าใช้สบู่ของที่บ้านยุคโบราณนี้ก็แล้วกัน ในห่อผ้ายังมีอีกสองก้อน พวกผู้ชายหนึ่งก้อน พวกเราสองคนต่อหนึ่งก้อน ข้าว่าดีแล้ว สบู่นี่คล้ายกับของสมัยที่คุณตาใช้ซักผ้าในยุคนั้น…

…สบู่ของพวกเรา เจ้าคิดว่าจะล้างมือสิ้นเปลืองได้เหมือนเมื่อก่อน? ยังต้องเก็บไว้ล้างหน้าอีก…

…คิดดูให้ดีนะลูกรัก ไม่ใช่ว่าแม่ขี้เหนียว ก็ยังเป็นประโยคนั้น เมื่อครีมล้างหน้าเจ้าหมดแล้ว เจ้าจะใช้อะไร ของที่ผลิตในยุคโบราณจะดีกว่าสบู่ของพวกเราหรือ…