ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 174

ซ่งฝูเซิงมีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะเดินเข้ามาทักทาย

บอกตามตรง เขาไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ออกไปทำอะไร?

นี่ยังดีที่ภรรยาของเขาไม่อยู่ มิเช่นนั้นคงด่าทอเขาที่ละเลยลูกสาว

แน่นอนว่า ลูกสาวของเขาไม่มีทางที่จะเดินหลงทาง เขาสบายใจได้ เขาอาจจะเดินหลงทาง แต่นางไม่มีทางเดินหลงทางแน่นอน

“ต้องการเท่าไหร่?”

เสี่ยวเออร์โรงน้ำชาหยิบถั่วเมล็ดสนขึ้นมาดู เมล็ดใหญ่ เถ้าแก่สั่งเขามา ถ้าเมล็ดใหญ่ก็ให้ซื้อมา “ในกระสอบนั่นก็เป็นแบบนี้ทั้งหมดใช่หรือไม่?”

เกาถูฮู่ดีใจจนเก็บอาการแทบไม่อยู่ พั่งยาเดินออกไปแค่ครู่เดียว ตอนกลับมายังพาลูกค้ากลับมาด้วย ไม่เสียเวลาที่ออกไปเดินจริงๆ

เด็กคนนี้ไม่รู้จะชื่นชมนางอย่างไรดี เขารีบพูดโฆษณาขายสินค้า

“ใช่ๆ ท่านพลิกดูได้เลย หรือจะเทจากกระสอบออกมาดูก็ได้นะ พวกข้าไม่โกหกหลอกลวง ของดีก็บอกว่าดี”

เสี่ยวเอ้อร์โรงน้ำชา “ถ้างั้นพวกเจ้าขนไปส่งให้ข้าร้อยกิโลแล้วกัน”

ซ่งฝูเซิงเหลือบตามองกระสอบที่เหลือ เขาถามขึ้น “เหลือทั้งหมดกี่กิโล?”

หนิวจั่งกุ้ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เรียนนายท่าน เหลือประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบกิโลแล้ว เหลือกระสอบเพียงแค่นี้ ขายหมดพวกเราก็กลับบ้านได้แล้ว”

เสี่ยวเอ้อร์โรงเตี๊ยมไม่ยอม วันนี้ไม่ใช่เถ้าแก่ธรรมดาเป็นคนตัดสินใจ แต่เป็นเถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมมาตรวจเช็คบัญชี “นี่ ทำแบบนี้ไม่ได้สิ เถ้าแก่ร้านบอกว่าพวกเจ้าจะสอนทำอาหาร ถ้าทำอร่อย พวกเราก็เอาหนึ่งร้อยกิโล ตอนนี้เจ้ามีถั่วเมล็ดสนเหลืออยู่หนึ่งร้อยห้าสิบกิโลให้เขาหนึ่งร้อยกิโล ถ้าพวกเราจะซื้อก็ไม่พอนะสิ”

ซ่งฝูเซิงสบตากับลูกสาว

ซ่งฝูหลิงพยักหน้าให้ท่านพ่อ เสี่ยวเอ้อร์คนนั้นไม่ได้พูดโกหก “นางเพิ่งพูดคุยตกลงกับเถ้าแก่ร้านมาแบบนี้ นางบอกว่าพ่อของนางสามารถผัดถั่วเมล็ดสนกับเม็ดข้าวโพดได้ และให้เมนูอาหารหนี่ว์ซื่อไช่ ฟรี”

แต่นางก็ไม่รู้ว่าของมีเหลืออยู่แค่นี้แล้ว ตอนที่นางจะออกไปยังดูเหมือนยังมี5-6กระสอบนะ นางไปสถานที่อันอบอุ่นเพื่อเข้าห้องน้ำ นางไม่อยากยืนนิ่งริมถนนเพื่อรอลูกค้าแล้ว นางจึงไปเสนอขาย แต่คาดไม่ถึงว่าของจะไม่พอขาย

ไม่ว่าของจะพอหรือไม่พอ ของก็เหลือเพียงเท่านี้ พวกเขาก็ไม่สามารถเสกถั่วเมล็ดสนมาเพิ่มได้

ซ่งฝูเซิงบอกให้เกาถูฮู่กับหนิวจั่งกุ้ยขนของไปส่งที่โรงน้ำชา

แล้วเรียกเด็กหนุ่มทั้งสองแบกห้าสิบกิโลที่เหลือตามหลังเสี่ยวเอ้อร์กับซ่งฝูหลิงไปส่งของที่โรงเตี๊ยม เขาก็จะตามไปอธิบาย ส่วนเด็กหนุ่มที่เหลือก็เก็บสิ่งของบนแผงลอยและเครื่องชั่ง

ซ่งฝูเซิงไม่ไปด้วยก็ไม่ได้ เขาต้องไปแสดงฝีมือการทำอาหาร

การค้าขายครั้งนี้ยังต้องไปทำอาหารที่โรงเตี๊ยมอีก

พ่อครัวซ่งลงมือทำอาหารเอง ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้

ความสามารถนี้ร่ำเรียนมากับท่านพ่อตาในยุคปัจจุบันเมื่อหลายปีมาแล้ว เขาทำอาหารได้อย่างคล่องแคล่ว ควบคุมความร้อนในการทำอาหารได้เป็นอย่างดี

เถ้าแก่เจ้าของร้านแซ่หวังรู้สึกประหลาดใจและอยากจะดึงคนมาทำงานด้วย

อาหารเพิ่งออกจากเตา ยังไม่ทันได้ชิม เขาก็สอบถามซ่งฝูเซิงว่า “ทำไมถึงทำอาหารเป็น?”

ซ่งฝูเซิงรู้ว่าในยุคโบราณนี้ ถ้าเป็นชายแท้แต่มาบอกว่าอยู่บ้านไม่มีอะไรทำถึงต้องมาทำอาหาร อาจทำให้คนหัวเราะเยาะได้

แต่เขาไม่อยากจะแต่งเรื่องว่าเฉียนเพ่ยอิงล้มป่วยร่างกายอ่อนแอ เขาถึงจำเป็นต้องทำอาหาร เขาไม่อยากแช่งภรรยาของตนเอง ภรรยายอมทนลำบากกับเขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว ทั้งสองยุคก็ต้องมาเริ่มต้นสร้างฐานะครอบครัวใหม่พร้อมกับเขา ต้องมาเหนื่อยแทบตาย

เขาใช้มือลูบใบหน้า จะนินทาก็นินทาเถอะ

ซ่งฝูเซิงอธิบายว่า “เริ่มแรกตนเองได้แต่งงานกับคุณหนูท่านหนึ่งซึ่งเป็นลูกสาวของเศรษฐี ข้ารู้สึกว่าชีวิตของข้านี้ช่างโชคดีนักและรู้สึกดีกับนางมาก อยากให้ภรรยารู้สึกดีกับข้าเช่นกัน ข้าจึงศึกษาวิธีทำอาหารอร่อยๆ ด้วยตนเองให้นางได้กิน…

…ถึงทำอาหารผัดถั่วเมล็ดสนกับเม็ดข้าวโพด หนี่ว์ซื่อไช่ ได้ก็เพราะแบบนี้”

เถ้าแก่ร้านกับเถ้าแก่ดูแลร้านมองหน้ากัน ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะสนทนาอะไรต่อดี

เกิดมาไม่เคยพบเจอคนประเภทนี้

คำพูดที่ออกจากใจแบบนี้ คนธรรมดาคงเก้อเขินไม่กล้าพูดออกมาหรอก

เถ้าแก่หวังยกมือป้องปากกระแอมเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปพูดหัวข้อสนทนาอื่น

เถ้าแก่หวังถามซ่งฝูเซิง “ข้าเห็นความสามารถการทำอาหารของเจ้าแล้ว คงไม่ได้มีแค่ผัดถั่วเมล็ดสนกับข้าวโพดใช่ไหม มีศึกษาการทำอาหารแบบอื่นหรือไม่? อยากลองแสดงฝีมือดูอีกสักเมนูไหม ถ้าจะทำเป็นแบบอื่นก็ได้ ข้าสามารถพิจารณาให้เจ้ามาทำงานในร้านของข้าได้”

ทำงานก็เท่ากับต้องเข้าทำงานทุกวัน นี่ก็เปรียบเสมือนหางานทำในเมืองได้แล้ว ในทุกๆ เดือนจะมีรายได้ที่แน่นอน นี่เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่ง

เด็กหนุ่มสองคนที่ติดตามมาต่างก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่คิดไม่ถึงว่าลุงสามจะตอบปฏิเสธทันที

ลุงสามบอกว่า เขาเป็นบัณฑิตคนหนึ่ง ถึงแม้ตอนนี้การสอบเข้ารับตำแหน่งราชการจะหยุดไป แต่เขาเชื่อมั่นว่าอีกไม่นานจะมีการฟื้นฟูการสอบกลับมาอีกครั้ง