ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 193

ทุกคนมองเห็นรถแต่ละคันขนเสบียงอาหารเข้ามาไม่ขาดสาย และยังมีคนรับใช้ชายหลายคนถือตะเกียงไฟส่องทาง แต่ละคนตกตะลึงจนตาค้าง

ยังทำงานอะไรอีก ตกลงเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น มีเหตุการณ์หลายเรื่องที่เกิดขึ้นติดต่อกัน ทำให้พวกเขางงไปหมด

ซ่งฝูเซิงออกมาอธิบาย อย่ามัวแต่ยืนมองอยู่เลย นี่คือเสบียงอาหารช่วยเหลือของพวกเรา หลี่เจิ้งไปรับแทนพวกเราและช่วยขนกลับมาให้

และยังแนะนำเริ่นจื่อเซิงให้ทุกคนรู้จัก พร้อมกับบอกว่า ใต้เท้าท่านนี้รับตำแหน่งขุนนางที่เมืองเฟิ่งเทียน ขณะเดียวกันยังเป็นลูกชายคนโตของหลี่เจิ้ง

ลูกชายคนโตของหลี่เจิ้ง ท่านเป็นคนมีเมตตา

เขาบอกว่า มาดูแลความเป็นอยู่ของพวกเรา พวกเรามาอยู่ต่างถิ่นไม่คุ้นเคยกับสถานที่ สะพานขาดทำให้การเดินทางเข้า-ออกไม่สะดวก พรุ่งนี้จะขนเสบียงอาหารช่วยเหลือทั้งหมดมาให้พวกเรา พวกเราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปรับทุกเดือนแล้ว

ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน

เริ่นจื่อเซิงฝืนยิ้มออกมา เหมือนจะใช้รอยยิ้มเป็นเครื่องยืนยันว่า ซ่งฝูเซิงพูดถูกต้องแล้ว

เมื่อพบว่าทุกคนไม่ได้มองมาที่เขา แต่มองไปที่รถขนเสบียงอาหาร เริ่นจื่อเซิงก็มีสีหน้าไม่ดี เขาอาศัยแสงไฟมองเริ่นหลี่เจิ้ง พลางปลอบตนเองในใจ

ใช้เงินแก้ปัญหา…แก้ปัญหา…ใครให้เขามีพ่อโง่เขลาเช่นนี้ เรื่องอะไรก็ตามที่สามารถใช้เงินแก้ปัญหาได้ ก็ไม่เรียกว่าปัญหา

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เริ่นจื่อเซิงก็เอามือป้องปากไอออกมา เขารู้สึกสบายใจขึ้น เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็ยังชื้นผิงไฟก็ยังไม่แห้ง ต้องรีบจัดการปัญหาให้เร็วที่สุดจะได้กลับบ้าน

ซ่งฝูเซิงสั่งการให้ทุกคนอย่ามัวแต่จ้องมอง เสบียงอาหารเป็นของพวกเรา ทำไมถึงไม่กล้าแตะต้องล่ะ?

เขาสั่งให้เกาถูฮู่เรียกหลายคนมา และให้นำตาชั่งออกมาชั่งเสบียงอาหารที่อยู่บนรถว่ามีทั้งหมดกี่จิน

และสั่งให้ท่านย่าหม่าพาพวกท่านยายมาช่วยกันตรวจดูว่ามีเส้นหมี่กี่กระสอบ มีข้าวสารกี่กระสอบ

หลังจากนั้น เขาก็สั่งให้หนิวจั่งกุ้ยจดทำรายการบัญชีไว้ จดว่ามีรถขนเส้นหมี่กับข้าวสารกี่จิน ทำบัญชีเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้ท่านลุงซ่งเก็บไว้ อีกส่วนหนึ่งนะหรือ

ซ่งฝูเซิงได้ยินเสียงของท่านแม่ดีใจ “โอ้ววว แม่เจ้า นี่เป็นข้าวสารอย่างดี” ท่านยายหวังก็อุทานออกมา “อ๊าห์ นี่มันเส้นหมี่นี่นา” ต่างคนต่างอุทานออกมา หนิวจั่งกุ้ยนำใบรายการอีกส่วนหนึ่งยื่นส่งให้เริ่นจื่อเซิง

เริ่นจื่อเซิงยิ้มรับใบรายการนั้นมา สายตาเขาจ้องมองซ่งฝูเซิงเหมือนกำลังพูดว่า

ต้องขนาดนี้เลยหรือ? เจ้าอยากให้ข้าซื้อของตามรายละเอียดในใบรายการนี้ใช่ไหม? กลัวว่าข้าจะเอาข้าวไม่ขัดสีใส่ผสมไปให้กับพวกเจ้า? กลัวว่าข้าจะเบี้ยวหรือ? เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ได้ จึงเผลอหัวเราะออกมา

ซ่งฝูเซิงมองเขา สายตาของเขาเหมือนกับพูดว่า

พวกเราต่างก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษ เป็นคนประเภทเดียวกัน

ท่านทำเพื่อพ่อของท่าน ส่วนข้าก็ทำเพื่อให้พวกข้าสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติก็เท่านี้

เจ้าอย่าได้แสดงท่าทางใหญ่โตตำแหน่งลูกเขยจวนโหวต่อหน้าข้า ทำท่าวางอำนาจอะไร

ดูถูกเจ้าหรือ? ข้าก็ดูถูกเจ้าจริงๆ นั่นแหละ