ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 194

ซ่งฝูเซิงตบไหล่ซ่งฝูกุ้ยเบาๆ ก่อนจะเดินหันหลังกลับไป

ทำดีแล้ว ทำถูกต้องแล้ว

ซ่งฝูกุ้ยมองไปที่ริมแม่น้ำฝั่งตรงข้าม เขารีบหันมามองซ่งฝูเซิงอีกครั้งพร้อมกับวิ่งตามไป ตบไหล่ข้าหมายความว่าอย่างไร ตกลงทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นหรือไม่?

ซ่งฝูเซิงคิดในใจ ต้องพูดความจริงให้กับทุกคนฟัง มิเช่นนั้นพวกเขาก็ได้แต่คาดเดา

จริงๆ แล้ว แค่อาศัยการคาดเดา พวกเขาก็คงรู้สึกถึงความผิดปกติ

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ เพียงแต่เป็นคนซื่อ อย่าคิดว่าพวกเขาเป็นคนโง่

“ได้ยินมาว่า เจ้าไม่กินยา?”

“ยาพวกนั้นแพงมาก”

ซ่งฝูเซิงเดินไปก็ขมวดคิ้วมองซ่งฝูกุ้ย “แพงหรือไม่แพง ก็ซื้อมาแล้วไม่ใช่หรือ? เจ้าไม่อยากหายป่วยหรือ”

ซ่งฝูกุ้ยรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่ ข้าแค่คิดจะกินอย่างประหยัด ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว มีแค่อาการวิงเวียนเพียงเล็กน้อย ประหยัดยาไว้เผื่อใครจำเป็นต้องกินก็แบ่งให้เขาไป”

“เจ้าคิดว่ายาเป็นของกินเล่นหรือไง? ที่ใครก็สามารถกินได้” ซ่งฝูเซิงจ้องมองซ่งฝูกุ้ย ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาพูดดี เขาจ้องมองผมเผ้ารุงรังของเขาที่เป็นผลมาจากการร่วงตกลงไปในห้องใต้ดินและโดนลวก

อาการน่าเป็นห่วง

“รีบต้มยากินเสีย อย่าดื้อ”

“ได้สิ ฝูเซิง ข้ารู้แล้ว” ถึงแม้ซ่งฝูกุ้ยจะถูกตำหนิ แต่เขาก็รู้สึกอบอุ่นในใจเหลือเกิน เขาเดินตามซ่งฝูเซิงอย่างอารมณ์ดี

ซ่งฝูเซิงกลับมาถึงหน้าบ้านก็เห็นพวกเด็กๆ กำลังรายล้อมลูกสาวไว้ และสอบถามว่าเมื่อไหร่จะได้กินข้าวสวย เขาส่งสายตาให้ลูกสาว

ซ่งฝูหลิงพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ “ข้าขอประกาศว่า เย็นนี้กินข้าวสวย”

“พี่พั่งยาดีที่สุด พี่พั่งยาดีที่สุด” ซ่งจินเป่านำเด็กสิบกว่าคนปรบมือดีใจและตะโกนออกมา

ท่านย่าหม่าตะโกนอยู่ในห้อง “ไม่ได้” แต่ถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะของเด็กๆ

มีเด็กอายุเพียงสามถึงสี่ขวบหลายคนดีใจจนไม่รู้จะแสดงออกเช่นไร พวกเขาได้แต่ตะโกนร้อง พี่พั่งยาดีที่สุด และก็วิ่งเล่นไปด้วย มีเด็กบางคนหมุนรอบตัวเองจนเวียนหัวล้มลงนั่งกับพื้น เด็กคนอื่นก็ปรบมือหัวเราะชอบใจ ทุกคนมีความสุข เด็กๆ ก็เล่นอย่างสนุกสนาน

พวกผู้ใหญ่เห็นดังนั้นก็อยากจะด่า แต่ในใจของพวกเขาก็มีความสุข เสบียงอาหารที่ได้รับเป็นพวกข้าวชั้นดี ดีกว่าตอนที่อยู่บ้านเก่าก่อนจะอพยพลี้ภัยเสียอีก เจ้าคิดว่าเรื่องนี้แปลกหรือไม่ แม้กระทั่งจะด่าว่าลูกของตัวเองยังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ซ่งฝูเซิงเตือนท่านย่าหม่า “ท่านดูสิ ทุกคนดีใจขนาดนี้แล้ว ทำข้าวสวยเถอะ ทุกคนกินข้าวสวย พรุ่งนี้ยังมีคนขนมาส่งอีกหลายหมื่นจิน ท่านจะกลัวอะไร”

“กินทุกคนอย่างนั้นไม่ได้?”