ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 197

ซ่งฝูหลิงเดินออกไป ช่วงที่เดินผ่านเฉียนเพ่ยอิง นางกระซิบเบาๆ กับท่านแม่ นอกจากเรื่องทองคำแท่งถูกเล็ดลอดออกไป ยังพูดถึงเมล็ดพริกซึ่งผลประโยชน์ตกอยู่ที่หมี่โซ่วแล้ว

เฉียนเพ่ยอิงคิดแล้วรู้สึกว่าเป็นความคิดที่ดี นางจะเป็นผู้รับผิดชอบฝั่งซ่งฝูเซิงเอง จะไม่ให้คนจับได้แน่นอน

จากสถานการณ์ เรื่องทองคำแท่ง พวกเขาเคยตกลงกันไว้แล้ว

เดิมทีซ่งฝูเซิงบอกว่าไม่ต้องทำให้เป็นเรื่องยุ่งยาก แต่เฉียนเพ่ยอิงไม่เห็นด้วย

เพราะนางคิดไว้แล้ว ถ้าวันใดมีการแบ่งบ้าน ท่านย่าหม่าจะต้องไม่พอใจเป็นแน่

ครอบครัวพวกเขาถูกแบ่งให้อยู่บ้านหนึ่งหลัง พวกเขาทั้งครอบครัวพักรวมกันสี่คนในห้องใหญ่

ต่อจากห้องเตาไฟเป็นของหนิวจั่งกุ้ยกับซื่อจ้วง ลองคิดดูท่านย่าหม่าจะพอใจหรือ เท่ากับว่าเราไม่ได้อยู่กับแม่และพี่ชายของตัวเอง แต่ไปอยู่กับคนอื่นใช่ไหม

ปัญหาที่เกี่ยวกับหมี่โซ่วก็ไม่สามารถที่จะให้เหล่าซ่งใช้ปฏิกิริยาต่อต้านกับท่านย่าหม่าทุกครั้งได้

บางครั้งก็ดูแลไม่ทั่วถึง

สมมุติว่าท่านย่าหม่าแอบพูดอะไรทำร้ายจิตใจของหมี่โซ่ว จะให้เด็กน้อยใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ ตลอดไปหรือ แม้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ก็ไม่กล้าใส่ อย่างนั้นจะดีหรือ นอกจากนี้ท่านย่าหม่าก็ปฏิบัติไม่ดีกับหนิวจั่งกุ้ยและซื่อจ้วง ตอนนั้นจะพูดอะไรก็ฟังดูไม่ดี

ถึงตอนนี้ เฉียนเพ่ยอิงคิดพิจารณาถึงซื่อจ้วงกับหนิวจั่งกุ้ยหมดแล้ว

ตอนที่อพยพมา เฉียนเพ่ยอิงเป็นคนพูดเองว่าจะปล่อยสองคนทิ้งไว้ เป็นหรือตายก็จะไม่ยุ่งเกี่ยว

แต่ในตอนนี้เมื่อผ่านเรื่องราวต่างต่าง เฉียนเพ่ยอิงดูแลปกป้องพวกเขามากกว่าใคร

นางดูแลหมี่โซ่วเหมือนเป็นลูกแท้ๆ และดูแลชื่อช่วงกับหนิวจั่งกุ้ยเหมือนคนในครอบครัวของตัวเองแล้ว

ดังนั้น ใช้การต่อต้านไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา จะต้องแก้ปัญหาให้ถูกวิธี

สุดท้ายเลือกเป็นวิธีการนี้ เอาทองคำก้อนออกมาเพื่อปิดปากท่านย่าหม่า

เฉียนเพ่ยอิงไม่ได้ใจกว้างเหมือนลูกสาวของนาง นางแอบสังเกตดูปฏิกิริยาท่านย่าหม่าจะเป็นอย่างไร

เห็นแค่ท่านย่าหม่าเดินออกจากบ้าน อ้อมมาสักครู่ ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ไม่มีคนสังเกตว่าท่านย่ามาจากที่ไหน แต่นางทำเหมือนขโมย ลุกลี้ลุกลน และยังกระแอมเบาๆ ใช้มือลูบผมไปมา สุดท้ายเอามือลูบคลำเงินหนึ่งร้อยตำลึง เสร็จแล้วนางจึงใช้มือประคองหลัง

เฉียนเพ่ยอิงแอบดูอยู่ไม่ไกล ไม่รู้จะบรรยายอย่างไรกับภาพเบื้องหน้า นางถอนหายใจ ท่านย่าเป็นแบบนี้จริงๆ

เฉียนเพ่ยปิดปากยิ้ม สักพักก็หุบยิ้ม ตั้งใจดูอีกครั้ง

มองเห็นท่านย่าหม่า มือหนึ่งค้ำที่หลังเอว เดินไปข้างหน้าอย่างเร็ว อีกมือคว้าไปที่หมี่โซ่วที่ยืนอยู่ในกลุ่มผู้ใหญ่ แล้วดึงเขาออกมา

“ท่านย่า ท่านย่า ทำไมหรือ” เสียงหมี่โซ่วพูดขณะมองไปที่ใบหน้าของท่านย่าหม่า ตาโตเป็นประกาย ตั้งใจดูสีหน้าของท่านย่าหม่า

“เอ้ย!” ท่านย่าหม่าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “เรื่องนั้น เรื่องนั้นน่ะ หมี่โซ่วเอ้ย”

ท่านย่าหม่าเสียงเงียบไปทันใด ในใจคิด จะถามเด็กน้อยว่าอะไรดีนะ

นางมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าของหมี่โซ่ว เห็นรองเท้าหนังลาจึงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา จุ๊ จุ๊ จุ๊ เสร็จแน่ “เจ้ากินอิ่มหรือยัง ทำไมข้าไม่เห็นเจ้ากินอะไรเลย”

สมองของหมี่โซ่วน้อยมึนงงไปหมด

สมองของหมี่โซ่วน้อยมึนงง ท่านย่าหม่าส่งยิ้มให้เขาหรือ เขาไม่เข้าใจจึงหันกลับไปมองอีกครั้ง ยิ้มเหมือนไม่อยากยิ้ม ถามเขาว่ากินข้าวอิ่มหรือยัง เหมือนไม่อยากถามแต่กำลังอยากพูดคุยเรื่องอื่น

อ้ายหยา…หัวใจของหมี่โซ่วเต้นแรง ท่านย่าหม่าพบว่าเขายังไม่ได้กินข้าวและยังขโมยกินลูกอมหรือเปล่านะ และยังไม่แบ่งให้ซ่งจินเป่าจนซ่งจินเป่าเสียใจ นางจึงเดินเข้ามาถามเขาหรือเปล่า

ดังนั้น หมี่โซ่วจึงไม่ได้ตอบกลับไปเรื่องกินข้าวอิ่มหรือไม่ แต่ว่าก้มหน้าก้มตาควานหาสิ่งของในกระเป๋า เขารีบควักลูกอมที่พี่สาวให้ออกมาจากกระเป๋า เป็นลูกอมน้ำตาลเคลือบรสพีช สายตามองไปที่ท่านย่าหม่า มืออีกข้างวางลูกอมลงในมือที่มีหนังเหี่ยวย่นของท่าน “ย่าหม่า ท่านย่า ท่านย่า ลูกอมนี้ท่านเอาไปให้ซ่งจินเป่าเถอะ”

ใบหน้าของท่านย่าหม่าไม่เหลือรอยยิ้มปลอมๆ นั้นอีกแล้ว แต่ตอนนี้เป็นการเปิดใจเมื่อเห็นลูกอมหลายเม็ดในมือนาง ในความรู้สึกแปลกออกไปอย่างบอกไม่ถูกและพูดออกมาไม่ได้ นางใช้มือจับหัวหมี่โซ่วและนวดเบาๆ …

“ฝากไว้ที่ข้าทำไม เจ้าไม่ต้องการแล้วหรือ ไปเล่นเถอะ พรุ่งนี้กินข้าวให้เยอะๆ ล่ะ ยังจะเอาลูกอมให้กับย่าอีก ข้าไม่ให้เขาหรอกแต่จะเก็บไว้ให้เจ้า”

พูดเสร็จ ท่านย่าหม่าก็กลับหลังหัน มือข้างซ้ายถือลูกอม มือข้างขวาไขว้หลังปิดเอวเพื่อกระชับเงินไม่ให้หลุดแล้วเดินจากไป

ไปฟังลูกสามของนางจัดการวางแผนให้กับทุกคนดีกว่า

ซ่งฝูเซิงกำลังอธิบายกับทุกคน ห้องไหนใช้เป็นห้องตักน้ำ ต่อไปพวกเราจะต้องขุดบ่อ พวกเราจำเป็นต้องขุดบ่ออยู่ในห้องเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำเป็นน้ำแข็ง ในฤดูหนาว เวลาไปตักน้ำข้างนอกก็ลำบาก นอกจากนี้ ทำผักดองเค็มและหมักผักในไหต่างๆ เวลาพวกเราทำซอสเสร็จให้วางเก็บไว้ที่ห้องตักน้ำ อย่าเอาไปวางเกะกะ ไหใบไหนทำเสร็จเมื่อไหร่ให้เขียนหมายเลขกำกับ ไหไหนกินหมดแล้วส่งให้ท่านลุงซ่งใส่ลงในบัญชี

ห้องเก็บข้าวก็ทำเหมือนกัน

ห้องไหนที่ใช้เก็บข้าว ซ่งฝูเซิงชี้ไปให้ทุกคนดู ให้ทุกคนรีบไปทำถังไม้มา ถ้าทำไม่ได้ให้ไปถามในหมู่บ้าน ซื้อถังไม้เก่ามาเก็บข้าว อย่าให้หนูมากัดกินข้าวได้

ห้องเก็บข้าวเป็นห้องที่ดีที่สุดในนี้ หน้าต่างจะต้องอยู่ในสภาพใช้งานได้อย่างดี ป้องกันน้ำท่วม ป้องกันขโมย และยังต้องล็อคปิดให้สนิทด้วย