ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 201

คนขุดบ่อน้ำยังไม่มา ซ่งฝูกุ้ยเกือบจะถูกเริ่นจื่อเฮ่าโยนลงแม่น้ำ

เริ่นจื่อเฮ่าจ้องตาเขม็ง สองมือดึงแขนเสื้อผ้าฝ้ายที่เก่าจนจะขาดของซ่งฝูกุ้ย

เสื้อทำจากผ้าฝ้ายไม่ทนแรงดึง ใช้แรงเพียงเล็กน้อย เสื้อก็ขาดวิ่นจนเห็นรอยสักสีดำที่อยู่บนหัวไหล่โผล่ออกมา

ซ่งฝูกุ้ยใช้มือข้างเดียวคว้ามือของเริ่นจื่อเฮ่าออกไป กลัวว่าจะจับแรงจนแขนเขาขาด และมืออีกข้างเอามาปิดเสื้อที่ขาดจนเห็นหัวไหล่ “นี่เจ้าทำอะไร”

“เจ้าบอกใครไม่มีจิตใจเมตตา”

“เจ้าปล่อยมือจากเสื้อผ้าข้า ข้าบอกเจ้าว่าห้ามแตะต้องตัวข้า ข้าเวียนหัว”

เริ่นจื่อเฮ่ากำมือแน่น “เจ้าเอาคำพูดเมื่อครู่ที่บอกทุกคนสิ ไหนพูดอีกครั้ง ใครไม่มีจิตใจเมตตา”

“ข้าไม่พูด เจ้าจะทำไม เจ้าจะทำร้ายข้าหรือ ข้าจะบอกเจ้าไว้ ข้าจะเรียกคนมาช่วย”

เริ่นจื่อเฮ่าบอกว่า “เจ้าเรียกเลย ข้าจะเอามืออุดปากเจ้า” แล้วสั่งให้คนจับซ่งฝูกุ้ยโยนลงในแม่น้ำ ซ่งฝูกุ้ยตอนนี้สองเท้าลอยชี้ฟ้าไปแล้ว

ชาวบ้านที่ทำงานอยู่ข้างฝั่งแม่น้ำรีบวิ่งเข้ามาห้ามปรามไม่ให้ทะเลาะกัน

คนห้าคนเข้ามาช่วยกันห้าม เริ่นจื่อเฮ่ากับซ่งฝูกุ้ยจึงหลุดออกมาได้

เขาจับเสื้อฝ้ายที่ถูกดึงจนขาดเข้ามาห่มตัว โกรธจนทนไม่ได้ ใช้มือควานหาแตรจากถุงในกระเป๋ากางเกงออกมา

ถูกแล้ว แตรของบ้านซ่งฝูหลิงถูกเอาออกมา ซ่งฝูเซิงยกให้ซ่งฝูกุ้ย

เอาไว้ใช้เวลาเมื่อคนมาเจาะบ่อน้ำมาถึง หรือจะซื้อไห ซื้อโอ่งเยอะจนเอากลับไปไม่ไหว ถ้าซ่งฝูกุ้ยคิดว่าคนเดียวกำลังแรงงานไม่เพียงพอ ก็ให้เป่าแตรเรียกคนมาช่วย

เสียงแตรดังก้อง ซ่งฝูกุ้ยเป่าแตรไปทางฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำจนแสบแก้วหู และปากก็ตะโกนด่ากับคนที่ถูกห้ามไม่ให้ทะเลาะ “เจ้ารอข้า เจ้ารอพวกข้ามาก่อน”

คำนี้ยิ่งทำให้เริ่นจื่อเฮ่าโกรธจนทนไม่ไหว

เขาออกจากบ้านเดินทางมาถึงฝั่งของแม่น้ำ ได้ยินคนในหมู่บ้านวิพากษ์วิจารณ์พ่อของเขา มีทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี พอถามคนแถวนั้นจึงได้รู้ว่า ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้กำลังพูดจาเหลวไหล

ข้าวก็ส่งให้พวกเจ้าแล้ว ส่งให้ครั้งเดียวพอกินไปครึ่งปี ทั้งยังเป็นข้าวขาวขัดสี ได้กินของดีกว่าคนอื่น แถมพี่ใหญ่ยังซื้ออิฐส่งมาให้ด้วย พ่อข้าออกเงินเพื่อทำเรื่องป้ายแดงในเมืองให้ ที่ดินก็แบ่งให้พวกเจ้ายี่สิบกว่าไร่ ไม่มีใครยอมเสียเปรียบเท่ากับบ้านเขาแล้ว

ถ้าให้เขาจัดการเรื่องพวกนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะยอมขนาดนี้ คนพวกนั้นจะทำอะไรก็ทำไปเลย

แต่พี่ใหญ่ต้องการให้เป็นแบบนี้ ก็ได้ เขาจะกัดฟันยอมรับ ไม่ใช่ตกลงกันดีแล้วหรือว่าให้ของแล้วจะต้องไม่พูดจาเหลวไหล ทำไมยังปากพล่อยขนาดนี้อีก

เริ่นจื่อเฮ่าผลักคนที่เข้ามาห้ามปรามออกไป เขาถือไม้ฟืนตีสิ่งของที่ซ่งฝูกุ้ยไปรับซื้อของเก่ามา พวกไหสิบกว่าอัน โอ่งสิบกว่าอัน ของพวกนี้ไม่มีราคา แต่โอ่งใบใหญ่หนักขนาดไหนเจ้ารู้หรือไม่ ซ่งฝูกุ้ยใช้แรงขนของเก่าผุพังพวกนี้มาจนถึงฝั่งแม่น้ำไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

บ้านที่ขายของพวกนี้ให้เขาไม่ยอมมาช่วยเคลื่อนย้าย บอกว่าเงินที่ได้น้อยเกินไป ไม่รวมกับค่าขนส่งไปที่ฝั่งแม่น้ำ

แต่ว่าซ่งฝูกุ้ยแค่มัวเข็นโอ่งใบใหญ่ก็ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว เขาเหนื่อยจนเหงื่อท่วมหัวท่วมตัว เจ้านี่ยังมาตีโอ่งจนแตก เขายิ่งรู้สึกเสียใจมากกว่าถูกโยนลงแม่น้ำเมื่อครู่เสียอีก