ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 217

บนท้องฟ้าที่สงบนิ่ง มีเพียงแค่เกล็ดของหิมะตกลงมา

เกล็ดหิมะตกลงมาโดยไร้เสียง ตกลงมาบนหัวของซ่วนเหมียวจื่อ เด็กๆ หลายคนไปอยู่ที่หน้าประตูห้องประชุมพร้อมทั้งตะโกนเรียก “หมี่โซ่ว หมี่โซ่ว ”

ยายาที่ถักผมเป็นผมเปียสองข้าง โบกมือให้หมี่โซ่วไป-มา “หมี่โซ่ว เจ้ารีบเร็วเข้า”

พวกเจ้าตะโกนเรียกหมี่โซ่วไปทำอะไรหรือ

ท่านย่า ท่านแม่ ท่านพ่อ จ่ายเงินให้พวกเขาแล้ว พวกเด็กๆ เลยอยากไปดูท่านรีดนมวัว ดูเสร็จถึงจะไปเอาถ้วย ได้ถ้วยแล้วจะเอาใส่นม เมื่อได้น้ำนมจะเอากลับบ้านไปให้ยายต้มให้ดื่ม

อืม มันเป็นแบบนี้นี่เอง

หมี่โซ่วใส่เสื้อที่ซ่งอิ๋นเฟิ่งช่วยทำให้ ทั้งตัวเป็นสีฟ้าทำจากผ้าฝ้ายใหม่ และในที่สุดเขาก็อำลาเสื้อผ้าเก่าของผู้ใหญ่

เด็กน้อยอาบน้ำเสร็จแล้ว เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน นอกจากเนื้อตัวขาวสะอาดเขายังมีสีหน้าผ่องใส คล้ายกับท่านลุง นอกจากรูปร่างที่ผ่ายผอมแต่หน้าตาส่วนอื่นไม่ได้ขาดอะไร ใส่รองเท้าหนังลา จ้องไปที่ซ่งฝูหลิงที่กำลังหวีผมให้เป็นทรงน้ำเต้า ดวงตาของเขาเบิกโตเป็นประกายสดใส

เด็กๆ กลุ่มหนึ่งถูกเรียกให้มารวมกลุ่มกัน เขาวิ่งตามไป

พวกเขาเดินผ่านประตูบ้านซ่งฝูเซิง เด็กๆ วิ่งเป็นเส้นตรงไม่ได้แล้ว จำเป็นต้องวิ่งผ่านผ้าห่มที่กำลังตากเพื่อไปซ่อนตัว

เด็กทุกคนเหมือนกับวิ่งทะลุเข้าไปในผ้าห่ม เด็กบางคนซุกซน ขณะที่วิ่งผ่านไปใช้มือจับไปที่ผ้าห่มที่เป็นน้ำแข็ง เหลือรอยมือไว้ให้ดูต่างหน้า

ดังนั้นจึงได้ยินเสียงเด็กหยอกล้อกันมาแต่ไกล เป็นเสียงเจี๊ยวจ๊าวผ่านไป

ท่านลุงของซ่งฝูเซิงหัวเราะเหอะๆ แล้วเดินไปที่ห้องใต้ดิน เขามองไปที่เด็กกลุ่มนั้น เท้าแตะพื้นดินและเดินทะลุผ่านไป

ระหว่างทางพบกับภรรยา ท่านลุงของซ่งฝูเซิงถามท่านป้าว่า เจ้ายังไม่ได้จ่ายเงินค่านมให้หลานใช่หรือไม่

ยังไม่ได้จ่าย

ลุงของซ่งฝูเซิงชี้นิ้วไปที่ท่านป้า ชี้นิ้วมือไม่หยุด

รู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธ

แต่ก่อน ท่านลุงชื่นชมภรรยามาตลอด ว่ารู้จักใช้ชีวิตและก็ยังชื่นชมบ่อยๆ ว่าสมองของท่านป้าฉลาดกว่าผู้หญิงวัยกลางคนคนอื่นๆ แต่ตอนนี้ท่านป้าไม่เป็นอย่างนั้น คนฉลาดคนนั้นหายไปไหน ครั้งนี้เขาพยายามทำความเข้าใจพฤติกรรมแปลกๆ ของภรรยา และพยายามเดาการกระทำอีกครั้ง แต่เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่าภรรยาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป “เงินที่เพิ่งจ่ายล่ะ เอามาให้ข้า” ท่านป้าทำเสียงสงสัย “ท่านพี่ ท่านจะเอาเงินไปทำอะไร”

“เจ้าจะมายุ่งกับข้าทำไม”

ท่านลุงซ่งฝูเซิงโมโห รีบวิ่งเขาไปแบ่งถุงเงิน เขาโกรธจนร่างกายสั่นเทิ้ม

ยิ่งคิด ยิ่งโมโห เขากัดฟันพลางคิดว่า เดี๋ยวต้องไปจ่ายเงินค่าจองนมไว้สักครึ่งปี จากนั้นจึงเดินตรงดิ่งไปที่ห้องประชุม ท่านป้าเดินแกมวิ่งตามมาข้างหลัง ที่หน้าห้องประชุม มีคนสองคนยังไม่เดินจากไป

คนแรกคือเกาถูฮู่

เกาถูฮู่เขาเป็นพวกโกรธแล้วกู่ไม่กลับ เขาถูกภรรยาที่ตระหนี่เรื่องการใช้เงิน ทำให้โกรธจนต้องกลับย้อนมา

เขาบอกว่าหลานของเขาเป็นหลานแฝด แต่สะใภ้จ่ายเงินค่าจองนมไปแค่หนึ่งส่วน แล้วบอกให้เอานมกลับไปแบ่งเป็นสองส่วนให้หลานๆ ที่บ้านแทน

เกาถูฮู่บอก เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง บ้านเขามีผู้ใหญ่หลายคน ทำไมจะเลี้ยงเด็กแค่สองคนไม่ไหวเชียวหรือ เด็กสองคนรวมกัน ราคานมหนึ่งเดือนแค่ยี่สิบหวินยังจ่ายไม่ได้ สะใภ้คนโตก็ทำให้เขาโมโห “เจ้าจ่ายเงินแค่ส่วนเดียวให้เด็กสามคนกินนมด้วยกันใช่หรือไม่” สะใภ้คนโตตกใจจนหน้าแดงบอกว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ท่านพ่อ ข้าสาบาน ข้าไม่ได้พูดแบบนั้น ข้าเคยไม่คิดแบบนั้น”

“แต่การกระทำของเจ้ามันบ่งบอกให้คิดแบบนั้น หนึ่งวันผ่านไป เรื่องควรจะประหยัดก็ไม่ประหยัด เรื่องไม่สมควรประหยัดกลับตระหนี่ถี่เหนียว”

ด้วยเหตุนี้ เกาถูฮู่จึงนำเงินมาจ่ายค่านมเพิ่ม

และอีกครอบครัวหนึ่งก็คือบ้านท่านแม่ของซ่งฝูเซิง

ซ่งจินเป่ากับท่าย่าหม่ากำลังต่อล้อต่อเถียงกัน

“ท่านจ่ายเงินค่านมให้ข้าหรือยัง พวกเขาไปรีดนมวัวแล้วนะ” ซ่งจินเป่าพูดอย่างรีบร้อนเอามือไปปิดที่แก้มกับหู

“เจ้าโตขนาดนี้แล้ว จะดื่มนมไปทำไม”

“ข้าโตแล้วหรือ ข้าคิดว่าข้ายังไม่โตนะ ข้าควรจะดื่มนม”

“ท่านย่า ข้าทำงานได้เงินหนึ่งคะแนนนะ”

“เงินหนึ่งคะแนนของเจ้า ไม่ใช่เอามาไว้เลี้ยงข้าหรอกหรือ”

“ใช่แล้ว” ซ่งจินเป่าใบหน้าเต็มไปด้วยความต้องการ เงยหน้าขึ้นไปมองซ่งฝูเซิง “ลุงสามยังมีงานอะไรให้ข้าช่วยทำหรือไม่ ข้าจะทำงานให้เยอะๆ จะได้มีเงินส่วนแบ่งเยอะขึ้น ข้าจะต้องดูแลท่านย่าและก็ยังอยากดื่มนม ท่านช่วยข้าออกความคิดเห็นหน่อย”

ซ่งฝูเซิงถูกสีหน้าของหลานชายทำให้หัวเราะออกมา ขณะที่เขากำลังจะพูดว่า “ถ้าอยากกินนม ข้าจะบอกวิธีกับเจ้า ให้พ่อของเจ้ารีบทำงาน อย่าชักช้า ต่อไปให้เขารีบทำถังออกมาหลายๆ ใบ เมื่อนั้นข้าจะให้เจ้าดื่มนมฟรี”

แต่ยังไม่ทันได้พูดออกไป พี่ใหญ่ซ่งฝูไฉก็รีบพูดขึ้นก่อนว่า

ซ่งฝูไฉบอกว่าให้ท่านย่าจ่ายเงิน “ข้าบอกท่านย่าแล้ว่านี่ไม่ใช่เงินยี่สิบตำลึง นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนคุยกันไว้แล้ว พวกเราจะต้องทำตามกฎ ท่านไม่สามารถพูดได้ว่า เพราะพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วต้องทำให้น้องสามลำบากใจ น้องสาม ไม่นานมานี้ข้าซื้อของให้เจ้า ซื้อผ้าฝ้ายสิบจินเป็นเงินเท่าไร หลักๆ ก็คือต้องการสนับสนุนงานของน้อง หากท่านยังชอบฝ่าฝืนกฎ ต่อไปใครยังจะมาเชื่อน้องสามอีก เพื่อให้เป็นตัวอย่าง เอาอย่างนี้ได้ไหม” ต้าหลังยังบอกอีกว่า “ท่านย่าจ่ายเถอะ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ให้หักจากส่วนของข้า จ่ายให้น้องเล็กเถอะ”

“ขอบคุณพี่ใหญ่จริงๆ” ซ่งจินเป่ามองต้าหลังแล้วยิ้ม ยิ้มจนเหมือนดอกไม้บาน

ต้าหลังใช้มือจับหัวเขาเบาๆ เขามองต้าหลังอีกครั้ง “ต้าหลังจะดื่มนมด้วยหรือไม่”