ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 24

ซ่งฝูสี่ทิ้งถุงอาหารที่แบกมาได้ครึ่งทางลง เขารีบวิ่งไปคว้าตัวซ่งจินเป่ามาอย่างรวดเร็วแล้วเล็งตีไปที่ก้นสองฝ่ามือ

เมื่อเห็นว่าลูกชายตัวเองถูกตีแล้วยังกล้าถีบขาสู้ แถมยังร้องทุกข์ไปด้วย มือก็จับหมาฮวายัดใส่ปากไปด้วย เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น และรู้สึกว่าคําพูดของน้องสะใภ้เมื่อครู่นี้ทําให้เขารู้สึกอับอาย เขาก็ยื่นขาจะไปถีบ

จูซื่อร้องไห้ เดินหน้าเข้าไปห้ามพร้อมตะโกน “ท่านพี่ พวกเราก็มีเขาเพียงแค่คนนี้คนเดียว อย่าตีอีกเลย ข้าขอร้องท่านล่ะ ถ้าท่านจะตีก็ตีข้าเถอะ”

ด้านนี้เด็กร้องไห้ ผู้หญิงร้องไห้ ดูวุ่นวายไปหมด

ขณะเดียวกันตรงหน้าประตู พี่ใหญ่ก็กำลังสาละวนอยู่กับการดัดแปลงรถลากเทียมลา แล้วก็ถีบภรรยาของเขาไปสองที

พี่ใหญ่รู้สึกว่าภรรยาเขาช่างไม่มีความคิดเสียจริงๆ เมื่อเจอสถานการณ์คับขันก็ไม่รู้จักใช้สมอง กลับคิดถึงแต่คนอื่น ไม่ช่วยเหลือตัวเองก่อน

นี่ร้อนรนกันแค่ไหนแล้ว เขาเร่งดัดแปลงให้รถเข็นสามารถวางไว้บนล่อได้ เพียงชั่วครู่ มือก็ขึ้นตุ่มพองหลายตุ่ม ยิ่งมืดก็ยิ่งมองไม่เห็นชัดเจน ลูกชายคนโตช่วยจับท่อนไม้ไว้ มือและแขนก็ถูกเสี้ยนทิ่ม เลือดไหลออกมาหลายแผล

พวกเขายุ่งหัวหมุนจนจะเป็นลูกข่าง เพียงหันไปมอง ภรรยาเขาก็เข้ามายืนใกล้ข้างบุตรชายคนเล็ก กล่อมให้บุตรชายคนที่สองที่มีอายุสิบสองปีใ ห้แอบเดินทางหลายลี้เพื่อไปส่งข่าวให้กับบ้านตระกูลเหอ

นี่เป็นแม่แท้ๆ แบบไหนกัน ไม่สนใจว่าลูกจะเป็นหรือตาย

เหอซื่อถูกถีบ นางเดินโซเซไปข้างหน้าสองสามก้าวก่อนจะล้มลงกับพื้น ใช้มือตบพื้นไปและร้องไห้อย่างจนปัญญา “ข้าก็ไม่อยากคิด แต่ท่านพ่อท่านแม่ข้าจะทําอย่างไร พวกเขาไม่รู้ข่าวสาร น้องชายทั้งสามคนของข้าจะทําเช่นไร มิเช่นนั้นก็ต้องถูกจับไปเป็นทหาร เข้าสู่สนามรบจะมีชีวิตอยู่รอดได้อย่างไร นั่นเหมือนเอาชีวิตพ่อแม่ของข้าไป”

“ชีวิตของพ่อแม่เจ้าสำคัญ แล้วชีวิตลูกชายเจ้าคนที่สอง ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขหลุดมาจากร่างของเจ้าหรอกหรือ?”

เหอซื่อได้ยินสามีตอบนางกลับมา ก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา มีความคาดหวังอยู่ในใจ

“หากข้าไปส่งข่าวเอง ท่านย่าคงไม่สนใจว่าข้าจะเป็นหรือตาย แต่ถ้าให้ลูกสองไป ย่าของเขาคงไม่สามารถทิ้งเขาได้ จะต้องรอจนเขากลับมา ใช่ ท่านพี่ ข้าขอร้องท่านล่ะ ข้าโขกศีรษะให้ท่านเลย ให้ลูกสองรีบวิ่งไปเถอะ พวกเราจะรอเขา รอครอบครัวแม่ข้า ข้าขอร้องนะ…”

พี่ใหญ่เดินเข้าไปถีบอีกครั้ง ครั้งนี้ถีบไปตรงหัวใจเหอซื่อ

นางทำไมถึงไม่คิดให้ดีว่า น้องสองกับน้องสามจะยอมเสี่ยงชีวิตรอหรือไม่

เขาถีบเหอซื่อไปนอนราบบนพื้นอีกครั้ง หากไม่ใช่เพราะบุตรชายสองคนขวางไว้ เหอซื่อยังไม่ทันได้วิ่งก็คงได้รับบาดเจ็บสาหัส

ในเรือนกำลังตีเด็ก ส่วนตรงหน้าประตูก็กำลังตีลูกสะใภ้ ท่านย่าหม่าก็รู้สึกเหมือนว่าวิญญาณจะหลุดออกจากร่างในวินาทีต่อมา เบื้องหน้าก็มืดคล้ำลง นางรีบนั่งตรงหน้าประตู แหงนหน้ามองเฉียนเพ่ยอิง หลุดพูดออกมาด้วยความโมโห “สะใภ้สาม เจ้าพอใจแล้วไหม?!”

เฉียนเพ่ยอิงคำพูดเดิมในใจ ปฏิกิริยาแรกคือ โอ้? ยายเฒ่าคนนี้ไม่มีเหตุผล นางจะพอใจอะไร? นางเป็นต้นเหตุให้ท่านอ๋องทั้งสองท่านต้องมาทำสงครามกันหรืออย่างไง? นางปล่อยให้หนานเมี่ยนเกิดภัยแล้งหรืออย่างไร? หากนางมีอิทธิพลขนาดนั้นก็คงจะดี

“หากท่านถามข้า ข้าไม่พอใจเลยแม้แต่น้อย ข้าไม่ได้มีเวลาพอที่จะมาทะเลาะด้วยในตอนนี้” เฉียนเพ่ยอิงยื่นมือไปและเอ่ย “นำกุญแจตู้ห้องครัวมาให้ข้า”

ท่านย่าหม่าเอามือบังเอวอย่างระแวง “ต้องการกุญแจไปทําอะไร?”

“ท่านว่าข้าจะทำอะไรล่ะ ข้าสามารถทิ้งท่านไว้ได้หรือ ทิ้งพวกเขาไว้? ท่านยอม? ไปกันให้หมดนี่แหละ ระหว่างทางจะกินอะไรดื่มอะไร น้ำมันกับเกลือของท่านถูกล็อคอยู่ในตู้นั้นใช่ไหม มา เอามาให้ข้า! ”

ท่านย่าหม่าก้มหน้าปลดกุญแจออกจากเอว แล้วยื่นออกไป เมื่อส่งไปให้แล้ว กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง มือที่ยื่นไปจึงหยุดชะงัก

เฉียนเพ่ยอิงคว้ากุญแจออกมา ก่อนที่จะหันกลับไปยังห้องครัว นางก็ชําเลืองมองที่เรือนกับที่ประตูและเอ่ยขึ้น “แต่ละคนคงว่างมาก ยังมีเวลาคิดที่จะทะเลาะวิวาทกัน”

“เจ้า?” ท่านย่าหม่ามองหลังสะใภ้สามที่กำลังปลดล็อคตู้ อดกลั้นความโกรธไว้ในใจ ก่อนหน้าเพียงครู่เดียวนางก็ถูกต่อว่าไปหลายประโยค