ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 249
บทที่ 269
การต่อสู้
“ เรื่องนี้ไม่น่ายาก ข้าต้องการค่ายกลแนวรบของทหารรักษาเมือง” หลินเว่ยกล่าวอย่างใจเย็น
เมื่อได้ยินคำขอของหลินเว่ย ที่มีต่อไป๋หลี่ซวนเช่อ ซางกวนฮ่าวหยางก็ไม่ได้โต้แย้ง เขาพยักหน้าอย่างลับๆและเห็นได้ชัดว่าเห็นด้วยกับการเรียกร้องของหลินเว่ย
“ต้องการคัมภีร์ลับการต่อสู้หรือ…..ไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตามคัมภีร์นี้เป็นของข้า คนอื่น ๆ อาจไม่สามารถเรียนรู้ได้ แต่เจ้าถือได้ว่าเป็นสมาชิกในครอบครัว … ” หลังจากได้ยินสิ่งที่ หลินเว่ยขอ ใบหน้าของไป๋หลี่ซวนเช่อ ก็แสดงสีแปลกใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วลังเล
“แต่อะไร?” เมื่อได้ยินคำพูดต่อหน้าไป๋หลี่ซวนเช่อ หลินเว่ยก็ยังคงไม่แสดงออก แต่เขารู้สึกโล่งใจและแสดงความรู้สึกดีใจ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาได้ยินคำพูดท้าย หัวใจของเขาก็แขวนค้าง และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น
คัมภีร์นี้มีความสำคัญต่อเขามาก หากเขาสามารถใช้มันกับสัตว์อสูรโครงกระดูก หรือสัตว์อัญเชิญความแข็งแกร่งของเขา จะพุ่งทะยานอย่างแน่นอน ก่อนหน้านี้มีเพียงเก้าระดับของราชาแห่งการต่อสู้ สามารถก้าวกระโดดไปยัง สองระดับเล็ก ๆ ต่อเนื่องกันได้
จากขั้นกลางของระดับจักรพรรดิ ไปจนถึงมหาจักรวรรดิ
แน่นอนว่า คัมภีร์การต่อสู้ครั้งนี้ อาจไม่มีประโยชน์สำหรับเขา แต่ทุกอย่างต้องพยายาม ก่อนที่เราจะรู้ผลลัพธ์สุดท้าย
“อันที่จริงแล้ว ค่ายกลการต่อสู้นี้ข้าได้มาโดยบังเอิญ และมันก็ไม่สมบูรณ์ แม้แต่ชื่อของค่ายกลการต่อสู้นี้ ก็ถูกสร้างขึ้นโดยข้า ข้ามีเพียงสองคัมภีร์ค่ายกลการต่อสู้สองแบบ แบบแรกคือที่เจ้าได้เห็นก่อนหน้านี้
และต้องใช้คนสิบคนเพื่อช่วยกัน เรียกว่า ค่ายกลแนวรบประสานและอีกแบบคือใช้คนจำนวน 100 คนในการสร้างค่ายกล เรียกว่า ไป๋มู่ ”
หลังจากที่ ไป๋หลี่ซวนเช่อพูดจบ เขาก็หันมองไปที่ หลินเว่ยอย่างเงียบ ๆ เขาบอกข้อดีข้อเสียไปแล้ว ขึ้นอยู่กับตัวหลินเว่ยเอง
“ ไม่เป็นไร! การต่อสู้ทั้งสองประเภทนี้ เพียงพอแล้ว” หลินเว่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวยอมรับ
“อืม! ดีแล้ว ไป๋หลี่ซวนเช่อพยักหน้าและตอบรับคำขอของหลินเว่ย
หลังจากนั้นไป่หลี่ ซวนเช่อ ก็หยิบกระเป๋ามิติออกมามากกว่าสิบใบและเริ่มใส่สิ่งของต่าง ๆ กระเป๋ามิติแต่ละใบบรรจุหินหยวนชั้นดี 10 ล้านชิ้น พร้อมเครื่องซวนระดับกลาง สำหรับซวนฉีนั้นเป็นแบบสุ่ม และมีชิ้นส่วนอาวุธและชุดเกราะทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงตาของหลินเว่ย เขาได้นำซวนที่ดีที่สุดห้าชิ้นออกมา และปล่อยให้หลินเว่ยเลือก แน่นอนว่าเหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ ก็คือเขาไม่ต้องการให้หลินเว่ยพูดมากอีกครั้ง
หลินเว่ยรับมือได้ยากมากและค่อนข้างยาก ไป๋หลี่ซวนเช่อสามารถเห็นชัดได้ในวันนี้ เขาคิดในใจว่า ไม่น่าแปลกใจที่ซางกวนฮ่าวหยางจะรับเขาเป็นศิษย์
ไป๋หลี่ซวนเช่อ เพิ่งได้สติว่า ซางกวนฮ่าวหยางและ หลินเว่ยวางกับดักไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไม่หยิบเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ออกมา ดังนั้นเขาจึงตั้งเป้าไปที่ซวนฉีชั้นยอดแทน
ตอนแรก เขาขออาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ำ สิบชิ้น ซึ่งทำให้เขาประมาท จากนั้นเขาก็ลดมาตรฐานลงทีละขั้น ซึ่งทำให้เขางุนงง ในกรณีนี้ ซางกวนฮ่าวหยางมักจะหน้าแดง ราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิด อันที่จริงไป๋หลี่ซวนเช่อตกหลุมพรางของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
หลังจากคิดออกแล้ว ไป๋หลี่ซวนเช่อก็หันไปหา ซางกวนฮ่าวหยาง ในขณะที่หลินเว่ยกำลังเลือก ซวนฉี เขาพูดด้วยความโกรธ “ดี ซางกวนฮ่าวหยาง ข้ายังถือว่าเจ้าเป็นคนในครอบครัว แต่เจ้าและศิษย์ของเจ้าพร้อมใจกันที่จะทำลายข้า”
“อืม เจ้ากำลังพูดถึงอะไร! ข้าจะหักหลังเจ้าได้อย่างไร! ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคิดว่าจะแก้ปัญหาด้วยสิ่งนี้ได้หรือ? ข้าที่ช่วยเจ้ามากมายขนาด โดยไม่ได้คาดหวัง นี่ข้ายังเป็นคนไร้หัวใจในจิตใจเจ้าอีกงั้นหรือ?”
โดยธรรมชาติแล้วซางกวนฮ่าวหยางจะไม่ยอมรับ คำกล่าวหาของไป่หลี่ซวนเช่อ เขายังแสดงท่าทางไม่พอใจและกล่าวหาว่าอีกฝ่ายว่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย
“เจ้า…!” ไป๋หลี่ซวนเช่อพูดไม่ออก ในใจของเขาพูดได้ว่าทรมานมาก เขาเสียศักดิ์ศรีจริงๆ
“ปรมาจารย์ไป๋หลี่! ข้าเลือกได้แล้ว” เมื่อไป่หลี่ซวนเช่อรู้สึกบึ้งตึง หลินเว่ยก็อ้าปากพูด พร้อมกับต่างหูในมือ
“ปรากฏว่า เจ้ามีวิสัยทัศน์ที่ดี ความสามารถของเครื่องซวนชั้นยอดนี้ คือการเพิ่มขึ้นของพลังวิญญาณ สำหรับพลังวิญญาณที่ต่ำกว่าขั้นสวรรค์นั้น สามารถเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าได้โดยตรง แม้ว่าพลังวิญญาณของขั้นสวรรค์ จะสามารถเพิ่มขึ้นครึ่งหนึ่ง
และเป็นแบบถาวร ตราบใดที่ยังคงสวมใส่ ผลลัพธ์นี้จะคงอยู่ตลอดไป อย่างไรก็ตามสำหรับพลังวิญญาณที่สูงกว่าขั้นศักดิ์สิทธิ์ มันสามารถเพิ่มขึ้นได้เพียง 10ส่วนเท่านั้น ไป๋หลี่ซวนเช่อที่มองไปที่ต่างหูในมือของหลินเว่ย เขาพยักหน้าและกล่าวสีหน้าของเขาไม่มีอะไรมาก
“ขอบคุณท่านมาก สำหรับของขวัญ อย่างไรก็ตามเครื่องซวนที่ยอดเยี่ยมนี้ ท่านไม่เก็บเอาไว้ใช้เองหรือ?” หลินเว่ยมองไปที่ ไป๋หลี่ซวนเช่อด้วยความสงสัย และถามด้วยความขมวดคิ้ว
ซ่งฝูหลิงยืนฟังอยู่ด้านนอกหน้าต่างชั่วขณะหนึ่ง
เมื่อครู่ท่านย่าใหญ่ของนางมาแล้ว
ท่านย่าใหญ่ถือชามกับตะเกียบ ในอ้อมแขนยังมีหม้อกระเบื้อง สามารถมองเห็นไอร้อนลอยออกมาจากหม้อกระเบื้องได้
นี่ตั้งใจมาส่งอาหารให้กิน
ซ่งฝูหลิงคิดว่า อาหารวางไว้นานไม่ได้ มิเช่นนั้นอาหารจะเย็นหมด นางไม่สนใจว่าท่านย่าจะกินหรือไม่ นางให้ท่านย่าใหญ่นำอาหารเข้าไปวางไว้ในห้องก่อน
ปรากฏว่า หญิงชราทั้งสองเมื่อเจอหน้ากันก็ทะเลาะกันแล้ว
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ท่านย่าของนางฝ่ายเดียวที่อยู่ๆ ก็เกิดอารมณ์โมโหขึ้นมา นางต่อว่าท่านย่าใหญ่ทันที
นางลุกขึ้นจากตั่งแล้วพูดขึ้น “เก่อเอ้อร์นิว!”
ท่านย่าใหญ่พูดขึ้น “ ทําไมเข้าห้องมาก็โดนเรียกว่า เก่อเอ้อร์นิวละเนี่ย ข้ามาส่งอาหารให้เจ้า เจ้ายังจะเรียกข้าว่า เก่อเอ้อร์นิว อีกหรือ?”
ท่านย่าหม่า “ในปีนั้นทําไมเจ้าถึงไม่ขายควาย? ข้าขอร้องเจ้าขนาดนั้นแล้ว เกือบจะโขกหัวให้กับเจ้าหลายครั้ง เจ้าก็ไม่ขาย”
คาดว่าท่านย่าใหญ่คงตกใจที่โดนตะคอกใส่
ท่านย่าใหญ่ถามขึ้น “ทําไมถึงพูดเรื่องควายตัวนั้นอีก เรื่องนี้ผ่านไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือควายตัวนั้นก็ได้ถูกฆ่าตายระหว่างการเดินทาง เจ้าก็ยังกินมันด้วย ข้าจําได้นะว่าเจ้ากินไปเยอะมาก”
หลังจากนั้นแล้ว ท่านย่าหม่าก็พูดต่อ
“หลังจากนั้นแล้ว ไม่ใช่ข้าอยากจะทะเลาะเรื่องควายกับเจ้า เป็นเพราะข้าลืมเรื่องในปีนั้นไม่ได้ ถ้าปีนั้นเจ้าขายควาย ข้าก็อาจจะคืนเงินทั้งหมดให้กับพี่สาวได้แล้ว…
…ข้าขอร้องกับเจ้า เรียกพี่สะใภ้ตลอดไป เจ้าไม่เพียงแค่ไม่ขายควาย เจ้ารู้เรื่องที่ข้ายืมเงินของพี่สาวแล้วไม่มีเงินคืน เจ้าก็ยังนำเรื่องนี้ไปป่าวประกาศจนทั่ว…
…เจ้ารู้ดีว่าเรื่องนั้นข้าละอายใจมากแค่ไหน อึดอัดใจมาก เจ้ายังหัวเราะเยาะได้ ในสองปีนั้นข้าแทบจะเงยหน้าไม่ขึ้น…
…ทําไมเจ้าถึงแย่ขนาดนี้? ไม่ให้ข้ายืมเงินแม้แต่หนึ่งเหวิน ไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเลยแม้แต่น้อย แถมเจ้ายังดูมีความสุขอีก”
ซ่งฝูหลิงฟังอยู่ด้านนอก นางลังเลใจว่าจะเข้าไปข้างในดีหรือไม่ หลังจากนั้นนางก็ได้ยินเสียงท่านย่าใหญ่ร้องไห้
ท่านย่าใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น “นี่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว เจ้าก็ยังรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ข้าเป็นพี่สะใภ้เจ้ามาหลายปี ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไร?…
…น้องรองมีอาการทรุดหนักและต้องใช้ยารักษาอยู่ตลอดเวลา ข้ากับพี่ใหญ่ของเจ้ารังเกียจพวกเจ้าว่าเป็นภาระหรือ? ครั้งนั้นพวกข้าไม่เคยที่จะเอะอะโวยวายให้แยกบ้าน...
…ทําไมตอนหลังข้าถึงไม่ถูกกับเจ้า เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ?”
“ข้าไม่รู้!”
ท่านย่าใหญ่ “เพราะพ่อสามีลําเอียง!”
นางยังพูดต่อ “เจ้ามีเหตุผลอะไร? เจ้ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจหรือ? แล้วข้าไม่น้อยใจบ้างเลยหรือ? ข้าน้อยใจมาหลายสิบปีแล้ว”
ซ่งฝูหลิงยืนอยู่นอกหน้าต่าง นางเงี่ยหูฟัง
จากมุมที่นางได้ยิน ท่านย่าใหญ่ร้องไห้ด้วยความเสียใจมาก นางรำพันด้วยความน้อยใจอยู่สามประเด็นหลัก
เรื่องแรก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวของพวกเรายากจน แต่พ่อของสามีจิตใจยังใฝ่สูง
ที่บ้านช่วยเหลือสามีของเจ้าที่ป่วยหนักจนเหนื่อยเอวแทบหัก ผลก็คือท่านพ่อได้ยินคนแก่คนหนึ่งในหมู่บ้านหนิวพูดพล่ามเพียงไม่กี่ประโยค เขากลับมาก็จะส่งเสียให้ซ่งฝูเซิงได้เรียนหนังสือ
หากคาดหวังให้คนรุ่นหลังเรียนหนังสือเพื่อมีอนาคตดี ท่านย่าใหญ่คิดว่า ทําไมถึงไม่ส่งเสียลูกชายของนางเรียนหนังสือ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติทั้งครอบครัว
น่าสนุกจัง...