ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 286
ทุกคนพอได้ฟังต่างก็คิดว่าการกำหนดราคาของลู่จือหว่านดูเพ้อฝันไปมาก
ถึงขนาดที่ท่านย่าหม่ารู้สึกว่า คุณหนูสกุลใหญ่ผู้นี้อาจอยู่ในตระกูลใหญ่เกินไป ใหญ่ถึงขนาดนี้ไม่รู้ถึงความลำบากของคนข้างนอก จะทำให้นางเสียเวลาหาเงิน
กล้าขายแพงขนาดนั้น นี่ไม่เท่ากับตั้งใจทำให้การค้าเล็กๆ ที่เก็บเล็กผสมน้อยของนางต้องเจ๊งลงหรอกหรือ ดูเหมือนสมองจะมีปัญหา
ทว่าเวลานี้ ฉีตงหมิง สามีของลู่จือหว่านกลับเอ่ยปากชม “เจ้าฉลาดมาก”
ชื่นชมจากใจจริง
“ใช่ไหมล่ะ” ลู่จือหว่านถูกชมก็ดีใจมาก นางที่อยู่ในสภาพมีแต่ชุดตัวใน ปล่อยผมสยาย นั่งยืดตัว อยากนั่งมองพูดคุยกับสามี
ฉีตงหมิงรีบเอาผ้าห่มคลุมให้นาง ประเดี๋ยวจะไม่สบาย
เขาทะนุถนอมภรรยาของเขามาตั้งแต่เด็ก
ตอนนั้นท่านพ่อยังเป็นเพียงขุนนางขั้นสี่ เขาได้แต่มองอยู่ไกลๆ วาดฝันไว้ว่าอยากแต่งงานกับลู่จือหว่าน
ต่อมาท่านพ่อของเขาสวรรค์คุ้มครอง ได้เลื่อนขั้นเร็ว ขุนศึกอาศัยผลงานการรบ เขาเองก็ยื้อไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ยื้อเรื่องมีครอบครัวไปจนกระทั่งมีคุณสมบัติที่จะไปทาบทามสู่ขอกับสกุลลู่ได้ ฝันที่สวยงามเป็นจริง อีกทั้งภรรยายังได้ให้กำเนิดบุตรชายที่สมบูรณ์แข็งแรงอีกด้วย
ปีที่คลอดบุตรชาย เขามีงานรัดตัวอยู่ด้วยไม่ได้ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ก็จะรู้สึกผิดอยู่เสมอ
และก็นับแต่ให้กำเนิดบุตรชาย สุขภาพของภรรยาเขาก็ไม่เหมือนตอนอยู่บ้านสกุลลู่แล้ว ทนความหนาวเย็นไม่ได้
มองลักยิ้มที่อยู่ข้างริมฝีปากของลู่จือหว่าน ความคิดของฉีตงหมิงเตลิดไปไกล บอกว่า “เจ้านอนหนุนแขนข้าสิ พวกเราคุยกันในผ้าห่ม หืม? คุยในผ้าห่มไม่ทำเสียเวลาหรอก จริงๆ นะ”
“เอาดีๆ ท่านพี่ ท่านฟังข้าพูดให้จบสิ”
“ได้ๆๆ ข้าตั้งใจฟังอยู่” หลังจากฉีตงหมิงเอาแขนออกให้หนุนนอนก็มองลู่จือหว่านพลางยิ้ม
“ดูสิท่านพี่ เอาแค่ในเมืองนี้ ขุนนางที่ขั้นสี่ขึ้นไปมีอยู่กี่บ้าน...
…พวกเราไม่ต้องไปนับทุกคนที่จะฉลองวันเกิด และก็ไม่ต้องไปนับว่าทุกคนที่ฉลองวันเกิดจะต้องซื้อขนมเค้ก…
…พวกเรานับแค่นายของแต่ละจวน นายท่านกับฮูหยินของแต่ละบ้าน หรือฮูหยินเฒ่า มีความนิยมล่าสุดเรื่องขนมเค้กวันเกิดในเมืองเฟิ่งเทียน คนเป็นลูกหรือลูกสะใภ้ที่มีหน้าที่ดูแลบ้านอย่างข้า พอได้ยินเข้าก็ต้องสั่งซื้อให้พวกเขาหรือเปล่า…
…มองอีกมุมหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่น ในบ้านของขุนนางขั้นสี่ขึ้นไปแต่ละบ้าน เอาแค่ฉลองให้คนคนเดียวในครอบครัว ก็สั่งจองขนมเค้กราคาสิบตำลึงที่ถูกสุดในร้านเรา…
…ขอแค่หนึ่งครอบครัวสั่งขนมร้านของเรา ในหนึ่งปีจ่ายแค่สิบตำลึง ท่านพี่ ขุนนางขั้นสี่ขึ้นไปมีทั้งหมดกี่ครอบครัว ท่านพี่น่าจะรู้ดีกว่าข้า”
ไม่คำนวณอย่างละเอียดยังไม่รู้สึก ฉีตงหมิงขมวดคิ้ว ดีไม่ดีในหนึ่งปี ภรรยาของเขา เอาแค่ร้านขนมเค้ก ก็สามารถชดเชยส่วนที่ขาดทุนจากการขายสินค้าทางทะเลกับเครื่องกระเบื้องได้แล้ว
“เหนียงจื่อ จ่ายเงินซื้อบ้านละสิบตำลึง ถ้าเช่นนั้นกิจการที่เป็นสมบัติของเจ้า อย่างน้อยๆ รายได้ในหนึ่งปี พันสองพันตำลึงก็คงไม่มีปัญหา…
…อีกอย่าง จวนไหนกันที่ทั้งปีจะซื้อแค่ขนมเค้กวันเกิดก้อนเดียว มีหรือจะใช้จ่ายแค่สิบตำลึงในร้านของเจ้า…
…ถ้าเขาไม่ซื้อ เอาแค่คนแบบข้า ถ้าเหนียงจื่อไม่พูด ข้าก็คงไม่รู้ ถ้าซื้อ ก็จะซื้อให้ทั้งท่านพ่อและท่านแม่ด้วย…
อีกทั้งเจ้ายังไม่ได้นับพวกตระกูลขุนศึกที่มีขั้นยศพวกนั้น และยังไม่ได้นับพวกตระกูลพ่อค้าร่ำรวยข้างนอกกับพวกเศรษฐีรอบๆ อีก…
…ข้าจะบอกให้นะเหนียงจื่อ คนพวกนั้นต่างหากที่ยอมจ่ายอย่างแท้จริง…
…เอาแค่ก่อนหน้านี้ พวกบ่าวรับใช้ยังพูดกันอยู่ว่า คณิกาชื่อดังของหอว่านฮวาหายไปทีละคน ดันใครออกมาก็ขายได้ แล้วพวกนางไปไหนกันล่ะ ทั้งหมดล้วนถูกพ่อค้าพวกนั้นทุ่มตั๋วเงินซื้อไปหมดอย่างไรล่ะ จะคณิกาคนไหนก็ต้องซื้อด้วยเงินหรือทองคำแท้สองสามพันตำลึงแล้วส่งไปรับใช้ตามจวนต่างๆ เพื่อกระชับความสัมพันธ์…
…ข้าว่านะ ตระกูลใหญ่สูงศักดิ์อย่างพวกเราเมื่อเทียบกับตระกูลพ่อค้าพวกนั้นยังดูมีแต่เปลือกเลยด้วยซ้ำ”
ฉีตงหมิงครุ่นคิด ในเมื่อเป็นเช่นนี้ “เจ้าทำเช่นนี้ เท่าที่ข้าดู กำหนดราคาแพงขึ้นอีกหน่อยดีกว่า เอาให้แพงหน่อย ต่อให้จวนต่างๆ ไม่รู้ เศรษฐีพวกนั้นก็ต้องซื้อไปมอบให้อยู่ดี การแสดงออกอย่างอื่นไม่นับ ขนมเค้กวันเกิดมีความหมายแฝง เจ้าก็บอกอยู่มิใช่หรือว่าด้านบนเขียนข้อความได้ และถ้าเจ้าขายไม่แพง พวกเขาก็จะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะซื้อไปมอบให้”
ลู่จือหว่านรู้สึกว่า คุยกับใครก็ไม่มีหัวข้อสนทนาร่วม มีแค่สามีของนางเท่านั้นที่คุยถูกคอกันที่สุด
ลู่จือหว่านตบหลังมือ “ใช่ไหมล่ะ ท่านพี่ การก้าวเดินของข้าก้าวได้สั้นมากแล้ว คนอย่างข้า เฮ้อ เสียอยู่อย่าง ทำอะไรขอเอาแน่เอานอนไว้ก่อน สุขุมเยือกเย็นเกินไป”
ฉีตงหมิงเห็นด้วย “เหนียงจื่อ เจ้าลองคิดดูอีกที ใจเย็นเกินไปก็ไม่ดี เรื่องนี้พอคำนวณดูกำไรมากทีเดียว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติทั้งครอบครัว
น่าสนุกจัง...