ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 29

ซ่งฝูหลิงรู้สึกได้ผ่านหน้ากาก ถึงสายตาที่กลอกไปกลอกมาของท่านย่าของนาง

เปรียบเสมือนทหารชั้นผู้น้อย ที่ต้องเข้าใจเจตนาของผู้บังคับบัญชา ถึงจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้

นางกวักมือเรียกเฉียนหมี่โซ่ว ดึงน้องชายให้ไปอยู่ด้านข้างท่านย่าหม่า

สีหน้าของท่านย่าหม่าดูอึดอัดเล็กน้อย อยากจะบอกว่า ‘ให้เบียดไม่ได้ จะขึ้นมาเบียดกันทำไม’ แต่ซ่งฝูหลิงก็ส่งเสียง ซวี ใส่นาง นางจึงเขยิบก้นไปอีกทาง ใช้การกระทําบ่งบอกเป็นนัยให้หลานสาวมานั่งแถวเดียวกันกับนาง

“น้องสะใภ้ พวกเด็กๆ ตอนนี้เดินกันไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าอนาคตเป็นเช่นไร พวกเราต่างก็ทำเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ข้าพูดกับเจ้าจากใจจริง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจข้า…

…ถึงแม้พี่สะใภ้จะไม่ดีอย่างไร เจ้าก็ต้องเห็นแก่ลูกหลานของตระกูลซ่งของพวกเรา เจ้าต้องเห็นแก่พ่อสามี สามีของเจ้า หากน้องเขยยังอยู่ ไม่แน่เขาอาจจะ…

…ต่างก็เป็นคนบ้านตระกูลซ่งเช่นเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเห็นเป็นคนอื่น น้องสะใภ้ ฮือๆ”

ป้าใหญ่ร้องไห้ไปพร้อมใช้ชายผ้าเช็ดน้ำตา นางเดินเข้าไปหา หลังจากนั้นก็พูดพร่ำด้วยท่าทีนอบน้อมก็แล้ว แต่ด้านในก็เงียบกริบ

นางเดินเข้าไปอีกสองสามก้าวเพื่อเข้าใกล้รถลากเทียมล่อ แล้วยื่นมือไปเปิดม่านเพื่อที่จะถาม…

ด้านในมีใบหน้าผีสามตน เอียงคอมองนางพร้อมกัน ป้าใหญ่ร้องด้วยความตกใจก่อนจะชักกระตุกล้มลงข้างรถลากเทียมล่อ

ซ่งฝูเซิงไม่คิดว่าหน้ากากจะสร้างปัญหาขึ้นมาอีก

เมื่อครู่ เขาไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าแม่ของเขาคงจะพูดคำเหน็บแนมสักสองสามคำเพื่อระบายความไม่พอใจ ซ่งฝูเซิงเอ่ยขึ้น “ท่านแม่ ท่านดูนี่สิ เฮ้อ!”

เขาอยากบอกว่า เมื่อครู่หากเขาพูดออกไปแค่สองประโยค ก็คงไล่นางให้กลับไปได้แล้ว

เดี๋ยวก็ตกใจจนหมดสติไปอีกคน สักพักก็จะมีอีกคนตกใจจนหมดสติอีก ยิ่งรีบร้อนเดินทางกลับกลายเป็นเหมือนเล่นสนุกกัน ยิ่งทำให้เสียเวลามากขึ้น

เฉียนเพ่ยอิงก็ถอนหายใจ นางไม่มีน้ำแล้ว ต้องเก็บน้ำไว้ครึ่งหนึ่งเพื่อดื่ม

พี่สะใภ้ใหญ่ เหอซื่อ ของซ่งฝูเซินเดินมา

คนทั้งหมดก็ไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่มีคนไม่ดี ใครจะทนมองป้าใหญ่หมดสติไปต่อหน้าได้

อีกอย่างเหอซื่อก็ไม่ใช่ท่านย่าหม่า นางไม่ได้รู้สึกไม่ชอบหรือโกรธเกลียด

เหอซื่อกำลังปลดถุงน้ำเพื่อจะราด นางกะว่าจะทำวิธีการเดียวกันกับน้องสะใภ้สาม โดยการราดน้ำให้ตื่น หญิงชราชิงต่อว่านาง “เจ้ามีน้ำดื่มเยอะมากหรือไง? ตั้งแต่วันนี้เจ้าก็อย่าได้ดื่มมันอีกเลย!”

“ท่านแม่ นางขวางทางเดินอยู่ ตกลงพวกเราจะไปหรือไม่ไป? พ่อของลูกชายก็เข็นรถมาไม่ได้แล้ว” เหอซื่ออดกลั้นไว้ไม่อยู่ นางจึงพูดเสียงเบา “มาเสียเวลาตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไร แทนที่ข้าจะสามารถกลับไปส่งข่าวที่บ้านแม่ข้าได้”

“เจ้าพูดอะไร? ไหนเจ้าพูดให้ข้าฟังอีกครั้งสิ!”

สะใภ้รองจูซื่อรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย หากเป็นเรื่องใหญ่ก็เกรงว่าผู้ชายของนางจะเดือดร้อนเพราะจะหนีไม่พ้นการทะเลาะตบตีกัน หากถึงขั้นลงไม้ลงมือ ผู้ชายของนางก็ต้องไปร่วมด้วย “ท่านแม่ พี่สะใภ้ใหญ่พูดถูกแล้ว มันน่าตกใจมากนะ เมื่อครู่ข้าก็ตกใจกลัว หากท่านป้าใหญ่ เป็นอะไรไป สักพักพวกถังเกอคงต้องหาเรื่องกับพวกเราแน่ พวกเราไม่มีเวลามาทะเลาะกับพวกเขาหรอก”

ท่านย่าหม่ารู้สึกว่าคำพูดนี้ฟังดูมีเหตุผล

แต่ช่างอ่อนแอจริง เพียงแค่เห็นหน้าก็หมดสติไปเสียแล้ว นางยังไม่ทันทำอะไรเลย แต่จะให้ใช้น้ำราด? ก็คงไม่ได้

ซ่งฝูหลิงได้ยินย่าของนางบ่นพึมพำ “ช่วงนี้ยังไม่ปวดฉี่ ไม่งั้นจะใช้ฉี่ทำให้นางตื่น” นางหัวเราะแล้ว คงกลั้นไม่อยู่จนหัวเราะมีเสียงออกมา

ซ่งฝูเซิงสั่งให้พี่สะใภ้ใช้วิธีหยิกให้ตื่น

เหอซื่อทำตาม

ท่านย่าหม่าไม่พอใจ “หยิกอะไร ช่วยคนต้องหยิกตรงแขน ขา และหน้าของนาง หยิกแต่ละที่จนเขียวช้ำได้ยิ่งดี!”

จากนั้นเขย่าแขน “พวกเราไปกันเถอะ”