ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 37

“พี่พั่งยา ข้าผิดไปแล้ว!”

ซ่งฝูหลิงตกใจ ซ่งจินเป่าวิ่งมาอยู่ข้างกายนางตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ซ่งจินเป่าดึงเสื้อซ่งฝูหลิง “ต่อไปข้าจะไม่เถียงอาสะใภ้สามแล้ว อาสาม อาสะใภ้ให้ข้าไปไหนข้าก็จะไป สั่งให้ข้าทำอะไร ข้าก็จะทำ” เขากัดฟันพูด “ข้าจะไม่ค้นหาของกินของอาสะใภ้สาม ถ้านางให้ข้า ข้าถึงจะกิน จะไม่แย่งกินแน่นอน”

ซ่งฝูหลิงมองเด็กน้อยที่พันรอบตัวด้วยผ้าม่านสีชมพู “หลังจากนั้นล่ะ”

“ยัง? ยังมีอีกหรือ?”

“แน่นอน”

ซ่งจินเป่ามึนงง เขาเกาศีรษะ หลังจากนั้นก็ไม่มีนี่นา เขาก็ไม่ได้ทำอะไร แค่ด่าอาสะใภ้สามไปหลายประโยคโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะอาสะใภ้ขี้เหนียวมาก และเขาก็ถูกพ่อของเขาตีน่ะ

ซ่งฝูหลิงมองเขาก็เอ่ยเตือน “ระหว่างเดินทางห้ามตบตีเฉียนหมี่โซ่ว เขายังเด็กกว่าเจ้านัก”

เดิมทีอยากจะพูดเยอะกว่านี้ อย่างเช่น อย่าเห็นแก่กินอย่างเดียว ต้องคิดถึงพี่สาวทั้งสอง ต้ายากับเอ้อร์ยาบ้าง อย่าแย่งอาหารของพวกนางกิน ช่างเถอะ พูดกับเด็กไม่กี่ขวบไปก็เท่านั้น ในสายตาของลุงรองกับป้ารอง ไม่มีต้ายา เอ้อร์ยาอยู่ในสายตา

“เจ้าพูดอีกรอบสิ”

ซ่งจินเป่าไม่เพียงพูดซ้ำ เขายังพูดเองอีกด้วย “ไม่ทะเลาะและไม่รังแกเฉียนหมี่โซ่ว เขาเป็นน้องชาย ข้าต้องยอมให้เขา ไม่แย่งอาหารของเขากิน พี่พั่งยา แบ่งข้าวสวยให้ข้าได้ไหม?”

ซ่งฝูหลิงพยักหน้ายิ้ม

“สองชามได้ไหม?”

“อืม เรื่องนี้ ข้าต้อง…”

ซ่งจินเป่ารีบเอามือปิดหูแล้ววิ่งหนีไปหาพ่อของเขาพร้อมตะโกน “ข้าไม่ฟัง ข้าไม่ฟัง ต้องเป็นสองชาม!”

พวกผู้ใหญ่ได้ยินก็ถามว่าสองชามอะไร? เมื่อรู้เหตุผลแล้วก็ไม่ได้สนใจนัก

พวกเด็กๆ น่ะ มีความฝันถือว่าเป็นเรื่องดี

มีเพียงซ่งฝูเซิงกับเฉียนเพ่ยอิงที่ถึงกับถอนหายใจ ธรรมดาบุตรสาวของเขาอยากได้อะไร พวกเขาก็หามาให้เสมอ แต่ครั้งนี้ความหวังนั้นดูยิ่งใหญ่จนเกินไป!

นี่มีคนยี่สิบกว่าคน จะให้กินอิ่ม ต้องใช้ข้าวเท่าไร ค่อยดูสถานการณ์ข้างหน้าแล้วกัน ยิ่งคิดยิ่งปวดฟัน

เดินไปอีกหนึ่งชั่วยามกว่าๆ ท้องฟ้าก็เริ่มสาง ทุกคนเพิ่งเดินข้ามภูเขามาถึงอีกด้าน

นึกถึงคำพูดของเถียนสี่ฟาว่ามันเป็นพื้นที่ทุรกันดาร และอีกร้อยกว่าลี้จากนี้ก็จะมีแต่ภูเขาลูกใหญ่กว่า บนนั้นอาจมีโจรภูเขา

“ท่านพี่” เฉียนเพ่ยอิงรู้สึกตื่นตระหนก “ท่านว่ าหากมีโจรภูเขาอยู่บนเขาลูกนั้น พวกเขาจะสามารถเห็นพวกเราหลายคนจากในระยะร้อยกว่าลี้ได้ไหม? ขบวนพวกเราก็ใหญ่อยู่นะ”

“ไม่หรอก เจ้าอย่าตื่นตระหนกนักเลย” ซ่งฝูเซิงตบกระเป๋ากันฝนที่สะพายอยู่ด้านหลัง เอ่ยเตือนเบาๆ “เจ้าคิดว่าพวกเขามีกล้องส่องทางไกลหรือไง มีเพียงสามีเจ้าที่มีมัน ตอนนี้ในใต้หล้า มีข้าเพียงคนเดียวที่มี รู้รึยัง?”

“เจ้ามี เจ้าแค่เห็นแล้วจะมีประโยชน์อะไร? ต่อให้เจ้ามีกล้องส่องทางไกลสิบอัน แต่พวกเขากล้าฆ่าคน เจ้ากล้าฆ่าคนไหมล่ะ?”

ซ่งฝูเซิง “…”

พูดแบบนี้ทำให้เถียงไม่ออกเลย ไม่ใช่เพราะเขาไม่กล้าฆ่าใคร แต่เป็นเพราะกฎหมายในยุคปัจจุบันควบคุมอยู่ต่างหาก

เกาถูฮู่ตะโกนเรียก “เสี่ยวซาน?”