ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 38

เฉียนเพ่ยอิงจูงซ่งฝูหลิง ซ่งฝูหลิงจูงเฉียนหมี่โซ่ว พวกเขาทั้งสามคนอยู่ท้ายขบวนด้านหลัง โดยอยู่ด้านหลังซ่งหลี่เจิ้งกับซ่งฝูเซิงอีกที

หนึ่งคือ ต้องการเดินช้าๆ เพราะถ้าบนภูเขามีเหตุการณ์ผิดปกติ พวกนางเดินช้าๆ จะได้สามารถหันหน้าวิ่งหนีออกไปก่อนได้

สองคือ เพราะซ่งฝูหลิงดึงเฉียนเพ่ยอิง นางดึงกระโปรงของแม่ที่สวมอยู่จนขาด

มันถูกฉีกกว้างถึงยี่สิบเซนติเมตรและยาวประมาณเมตรกว่า ด้านหนึ่งรอยฉีกเรียบ แต่อีกด้านถูกฉีกรุ่ยจนเป็นเชือกผ้าสองเส้น

ตอนนี้กระโปรงสีฟ้าหายไปในพริบตา ทำให้เห็นกางเกงออกกำลังกายสีดำของเฉียนเพ่ยอิง

ซ่งฝูหลิงนั่งยองๆ ตรงหน้านาง ใช้เชือกผ้าที่ฉีกมาจากกระโปรงมาพันขาเฉียนเพ่ยอิงให้เป็นชั้นทั้งสองข้าง

พันแบบไหนกันน่ะ เฉียนเพ่ยอิงคิด นี่เป็นการแต่งกายเหมือนกองกำลังทหารสู้รบในอดีตสองหมื่นห้าพันลี้ฉังเจิง

ซ่งฝูหลิงพันไปก็ถามแม่ของนางไปด้วย “แน่นไหม?”

“ไม่แน่น”

“หลวมไหม?”

“พอได้อยู่”

ซ่งฝูหลิงปาดเหงื่อบนหน้าผาก “ท่านลองเดินสองก้าว ดูสิว่างอขาได้ไหม ถ้าแน่นเกินไปจะเดินไม่สะดวก หลวมไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพื่อป้องกันเส้นเลือดขอด มัดขาไว้แบบนี้ เวลาเดินนานๆ ก็จะได้ไม่ปวดเมื่อย ต่อไปท่านก็พันแบบนี้ให้พ่อของข้า”

เฉียนเพ่ยอิงเดินไปสองเก้า “ได้ กำลังพอดี เจ้ารีบลุกขึ้นมา ข้าจะพันให้เจ้าและปิดช่องรองเท้า พวกมดและแมลงต่างๆ จะได้ไม่ไต่กางเกงคลานเข้าไปดูดเลือดเจ้า”

เฉียนหมี่โซ่วฟังแล้วเกิดความไม่สบายใจ โดยเฉพาะท่านย่าหม่าที่ด่าพวกเขาอยู่ด้านหน้าว่าชักช้าอืดอาด เขาใช้มือเล็กสอดผสานเข้ากับมือของซ่งฝูหลิงและเงยหน้าพูด “พี่สาว รีบหาเวลาพันให้ข้าด้วยนะ”

“สบายใจได้ ข้าไม่มีทางลืมเจ้าแน่นอน”

เฉียนเพ่ยอิงก็พูดออกมา “เจ้าทำไมไม่เตือนข้าก่อน”