ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 39

ผู้ชายทั้งหมดจากทั้งเจ็ดครอบครัว ต่างร่วมแรงร่วมใจกันสร้างที่พัก

เสียงตัดต้นไม้ดังอย่างต่อเนื่อง ขวานและมีดต่างสับเข้าไปที่ลำต้นของต้นไม้ มีต้นไม้ถูกตัดออกมามากมายและถูกมัดเข้าด้วยกันเพื่อทำเป็นเตียงนอน

เถียนสี่ฟาพาคนหนุ่มหลายคนเดินไกลออกไปเพื่อหากิ่งไม้เล็กๆ และเหนียวทนทาน

ด้านล่างใช้ไม้ทำเป็นเตียงเรียบร้อยแล้ว ด้านบนก็จำเป็นต้องมีที่กำบัง ถ้าฝนตกอย่างที่ทุกคนคาดการณ์ไว้ก็ไม่สามารถละเลยเรื่องนี้ได้

กิ่งไม้เล็กที่สามารถดัดให้โค้งงอได้แบบนี้ สามารถนำมาล้อมบนพื้นแล้วดัดให้โค้งมาเชื่อมต่อกัน

เมื่อทำโครงหลังคาเสร็จ ข้างบนจะสามารถปูเสื่อน้ำมันได้ วางกิ่งไม้หรือเปลือกไม้ทับเสื่อน้ำมันอีกทีด้านบน ก็สามารถป้องกันฝนได้แล้วและไม่เป็นจุดสังเกตด้วย เพราะหากมองไกลๆ จะเห็นเป็นแผ่นสีเขียวๆ ไม่เป็นที่สะดุดตาแต่อย่างใด

ทุกคนขะมักขะเม้นทำงานกันอย่างเต็มที่ ส่วนซ่งฝูเซิงก็ใช้สายตามองไปรอบด้าน ยิ่งสังเกตมากเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าป่าแห่งนี้ช่างดูลึกลับและน่ากลัว

เขาใช้ข้อศอกสะกิดเถียนสี่ฟา “พี่เขย เสียงดังขนาดนี้คงไม่เป็นการเรียกหมาป่ากับหมีมาใช่ไหม?”

เขากำลังครุ่นคิด คนอื่นยังไม่ตื่น ถ้าพวกเขาทำให้คนอื่นตื่นมาแล้วได้ยินเรื่องแบบนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ

เถียนสี่ฟามองน้องสาม “ไม่เป็นไรหรอก ภูเขาลูกนี้กว้างใหญ่ ต้องเดินหลายวันหลายคืนกว่าจะถึง ตรงนี้ถือเป็นพื้นที่ตีนเขา แห้งแล้งไม่มีอะไรให้กิน ไม่เหมือนป่าลึกที่อยู่ด้านใน โดยปกติพวกมันจะไม่เดินมาทางนี้”

ซ่งฝูหลิงรีบวิ่งมาบอก “ท่านพ่อ ลุงเขย ข้าเห็นลำธารเล็กๆ อยู่ตรงนั้น น้ำดูใสสะอาด พวกเราไปกางเต็นท์ตรงนั้นเถอะ จะได้ดื่มน้ำ ทำอาหารก็สะดวก”

ซ่งฝูเซิงจะตบปากรับคำ เถียนสี่ฟารีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ได้ ต้องอยู่ห่างจากแหล่งน้ำ หากใกล้จนเกินไปเสียงน้ำไหลจะหนวกหูพวกเรา พวกสัตว์ก็จะตามมา และถ้าพวกมันมาเมื่อไหร่พวกเราก็ไม่ได้ยินเสียงมันด้วย”

ซ่งฝูเซิง “…” ท่านบอกเองไม่ใช่รึ ว่าหมาป่ากับหมีมันไม่มาทางนี้หรอก?

“ลุงเขย พวกเราหาต้นไม้ที่มีอายุมากหลายๆ ต้นหน่อย ต้นใหญ่ๆ แบบต้นนั้น แล้วสร้างเต็นท์ไว้ด้านข้าง เลือกต้นที่มีกิ่งไม้หนาแน่นหน่อย หากเกิดเหตุการณ์คับขัน พวกเราก็สามารถปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้หมดทุกคน”

“ไม่ได้ ส่วนใหญ่ต้นไม้แบบนั้นจะมีแค่ต้นเดียว เมื่อฝนตกหนักจะเสี่ยงถูกฟ้าผ่ามาก”

ซ่งฝูเซิงรู้สึกว่าไม่ควรถามแล้ว ยิ่งถามยิ่งน่าตระหนก เขารีบผลักซ่งฝูหลิง “ลูกสาว เจ้ารีบกลับไปเถอะ หาที่พักผ่อนเสีย ห้ามออกมาเดินเล่นเพ่นพ่าน เจ้าไม่ต้องกังวลไป รอเจ้าหลับสักตื่นหนึ่ง พ่อจะจัดการให้เรียบร้อยเอง”