ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 40

ลูกสะใภ้คนเล็กของท่านยายหวังกลับเข้าไปในถ้ำ นางพูดกับท่านยายหวัง “ท่านแม่ ซ่งเหล่าซานไม่เป็น ‘ถงเซิง’ หรอกหรือ เป็นบัณฑิตทำแบบนี้ได้อย่างไร?”

คุณยายหวังไม่สนใจคําพูดของลูกสะใภ้คนเล็กที่พูดจาครึ่งๆ กลางๆ นางกำลังง่วนอยู่กับการกล่อมหลานชายให้หลับ เมื่อได้ยินดังนั้นจึงพูดออกมา “ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว จะต้องเป็นบัณฑิตอะไรกัน ถงเซิง? ถงเซิงก็ไร้ประโยชน์ เจ้าดูเขาทํางานสิ ไม่ได้เรื่อง”

“พูดจาเหลวไหล!” ทันใดนั้นก็มีเสียงคนตะโกนดังภายในถ้ำ

ท่านย่าหม่าทนไม่ไหวแล้ว นางไม่สนใจว่าจะทำให้คนอื่นตื่นหรือไม่ “เจ้าอย่าคิดว่าในถ้ำนี้มืดแล้วข้าจะไม่สามารถเดาได้ว่าเจ้าเป็นใคร ใช่เจ้าหรือไม่? ยายหวัง! หากไม่มีลูกสามของข้า ครอบครัวของเจ้าก็คงถูกทหารจับไปแล้ว ทำไมถึงไม่จับพวกเจ้าไป ก็เพราะเขามาบอกพวกเจ้าไง ถ้าลูกสามไร้ประโยชน์ ครอบครัวของพวกเจ้าคงถูกจับมัดไปเป็นอาหารหมูหมดแล้ว”

ท่านยายหวังพูด “ทำไมเอ่ยถึงครอบครัวทั้งหมดของข้าแบบนี้ ยายหม่า ปากของเจ้าน่ะควรพูดแต่สิ่งดีๆ หน่อย ข้าไม่ได้เอ่ยถึงอย่างอื่น เจ้ามาด่าทั้งครอบครัวข้าแบบนี้ได้อย่างไรนะ”

“เจ้ายังอยากจะเถียงอะไรอีก? ฮะ? ทีเจ้ายังด่าว่าลูกของข้า ข้าทำดี ข้าทำดีมามากพอแล้ว เจ้าออกไปซะ ถ้ำนี้ลูกเขยของข้าเป็นคนหา ข่าวเรื่องที่ต้องอพยพลี้ภัย ลูกชายข้าก็เป็นคนมาบอก”

ทุกคนต่างเข้าไปห้ามปราม “อย่าทะเลาะกันอีกเลย ไม่เหน็ดเหนื่อยกันหรือไง วุ่นวายกันมาทั้งคืนแล้ว สงบสติอารมณ์กันหน่อย พวกเจ้าดูสิ ทำให้พวกเด็กๆ ตื่นกันหมดแล้ว”

ท่านยายหวังเป็นคนแรกที่ไม่พูดจาอะไรอีก นางคิดในใจว่า

ในตอนนั้นสถานการณ์บ้านเจ้า ฐานะในหมู่บ้านก็เป็นแค่ครอบครัวสามัญชนทั่วไป แต่ไม่เหมือนกับครอบครัวของข้า โดยปกติพวกเราไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันหรอก

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเดินทางลี้ภัยเอาชีวิตรอด ใครจะอยากอยู่ร่วมกับเจ้า เห็นใครก็จิกกัดไปทั่ว ข้ารู้จักแซ่ของเจ้าดี ถ้าครอบครัวเจ้าไม่มีบัณฑิต ทุกคนคงไม่อยากจะสนใจ

อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อครู่นางก็ไม่ได้มีเจตนาเป็นอย่างอื่น มีประโยคไหนที่พูดผิดไป? ตอนขึ้นภูเขามา ซ่งฝูเซิงก็อยู่ด้านหลัง บุตรชายของนางหลายคนเดินนําหน้าเปิดทาง ช่วยสร้างเพิงพัก ซ่งฝูเซิงทำไม่เป็น นอกจากพูดเก่งปากดีแล้ว เป็นบัณฑิตมีประโยชน์อะไรอีก

ท่านย่าหม่าอารมณ์ไม่ค่อยดี นางรู้สึกจิตใจไม่สงบ

คิดว่าลูกสามไม่จำเป็นต้องบอกข่าวกับทุกคน แค่ครอบครัวนางครอบครัวเดียวก็เดินทางเองได้ คนเหล่านั้นจะเป็นจะตายก็ช่างมัน

ตอนนี้ไม่มีใครสักคนที่จะกล่าวขอบคุณกับนาง ไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไร แต่ยังนินทาลับหลัง ทำกันเกินไปจริงๆ

มองดูรถลากเทียมล่อของครอบครัวนางอีกครั้ง มันถูกควายของครอบครัวอื่นเบียด ดูเหมือนเป็นส่วนเกิน

ดูเด็กเหล่านี้สิ พวกเขาต้องนอนเบียดเสียดชิดผนังถ้ำ ถ้ามีคนมาด้วยไม่เยอะขนาดนี้ พื้นที่ในถ้ำนี้ก็คงเพียงพอ ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยกับการสร้างเต็นท์อะไรอีก ตอนนี้คงสามารถนอนหลับได้แล้ว ไม่ต้องให้วุ่นวายเช่นนี้

ไม่ควรใส่ใจอะไรมาก ยิ่งเรื่องน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี นี่ถ้าสามารถกลับหมู่บ้านไปได้อีกครั้ง คนที่หลบหนีออกมาตอนนี้ก็คงตําหนิลูกสามของนางอยู่ดี ดูนิสัยของพวกเขาสิ นางเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว

แม่ของเถียนสี่ฟาปลอบท่านย่าหม่า “เหตุการณ์แบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้ ทุกคนคงไม่ได้ไร้เหตุผลกันหมดหรอก อีกอย่าง การช่วยเหลือชีวิตคนถือว่าเป็นการสร้างบุญกุศลนะ เจ้าไม่ต้องคิดอย่างนั้นแล้ว”

“เมื่อก่อน เวลาในหมู่บ้านมีเรื่องอะไร มีใครออกมาช่วยครอบครัวของข้าบ้าง? แบบนี้ไม่ถือเป็นความใจดีที่มากเกินไปหรอกหรือ”

“ตอนนี้มันอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแล้ว เจ้าอย่าได้คิดถึงแต่เรื่องเก่าเลย ถึงอย่างไรก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี อยู่ร่วมหมู่บ้านกันมาหลายสิบปีแล้วเ จ้ายังจะปากหนักอีกหรือ หากซ่งฝูเซิงไม่ได้ป่าวประกาศ เจ้าก็คงตีฆ้องร้องป่าวไปทั่วเอง ในชีวิตเจ้าจะเสียเปรียบคนอื่นก็เพราะปากของเจ้าเนี่ยแหละ”

ระหว่างที่ท่านย่ากำลังวิวาทอยู่นั้น ซ่งฝูหลิงก็หลับจนน้ำลายไหล

นางคิดว่าตนเองคงนอนไม่หลับ แต่ปรากฏว่าเมื่อเฉียนหมี่โซ่วนอนอยู่ในอ้อมแขนซ้ายของนาง ด้านขวามีซ่งจินเป่า เด็กชายทั้งสองเสมือนเตาไฟขนาดเล็กที่อยู่ติดกับนาง ช่วยให้ความอบอุ่น ตั้งแต่ซ่งฝูหลิงสัญญาว่าจะให้ข้าวสวยกับจินเป่ากิน เขาจึงคอยตามติดซ่งฝูหลิงไม่ห่าง

พวกเขาสามคนคลุมตัวด้วยผ้าห่มที่ทับด้วยแผ่นกันชื้นด้านนอกอีกที จึงนอนหลับอย่างสบายอารมณ์

ซ่งฝูหลิงกําลังอยู่ในห้วงของความฝัน นางไม่รู้เลยว่าแม่และพ่อกำลังสร้างบ้านบนต้นไม้ให้นาง พวกเขาไม่ได้หลับนอน ตอนนี้ใช้เวลาสร้างบ้านไปสามชั่วโมงกว่าแล้ว เล็บมือของแม่นางก็พังหมด

ซ่งฝูเซิงแบกต้นไม้แห้ง เฉียนเพ่ยอิงแบกกิ่งไม้