ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 59

สีหน้าภายใต้หน้ากากของซ่งฝูเซิงซีดเผือด

พบเจอเหตุการณ์ตื่นเต้นแบบไม่ทันตั้งตัว

คนอื่นเดินทาง เขาก็เดินตามหลัง ทั้งที่เดินเส้นทางเดียวกัน

คนอื่นค้ำไม้เท้าสะดุดล้ม เขาก็สะดุดล้ม แต่ล้มมาอยู่ข้างกายจ้าวฝูกุ้ย

คนอื่นเดินผ่านมาไม่กลับเห็น เขาแค่เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นแล้ว

ปุ๊บปั๊บรับโชคจริงๆ

ฝนตกอย่างต่อเนื่อง ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนสวมงอบจีนบนหัว มีฝนตกลงมากระทบงอบจีนเป็นระยะ

พวกเขามองสภาพสุดอนาถของจ้าวฝูกุ้ย

นี่เป็นคนแรกในหมู่บ้านที่ต้องตายจากไปหลังจากเริ่มลี้ภัยไม่นาน

เถียนสี่ฟาถอนหายใจ ก้มตัวเตรียมตรวจดูว่าจ้าวฝูกุ้ยถูกสัตว์อะไรกัด ซ่งฝูเซิงก็รีบเข้าไปห้ามเขา “พี่เขย อย่าแตะต้อง”

“ข้าแค่อยากดูว่าเขาถูกอะไรกัด ทำไมถึงกัดแค่เพียงครึ่งเดียวน่ะ”

เนื้อบนใบหน้าจ้าวฝูกุ้ยถูกกัดไปชิ้นหนึ่ง ส่วนที่โดนกัดอย่างหนักคือบริเวณช่วงแขนและขา ส่วนเนื้อตรงช่วงท้องไม่ค่อยได้ถูกแตะต้อง

ซ่งฝูเซิงคิ้วขมวด พี่เขยเขานั้นนับว่าดีหมดทุกอย่าง แต่ค่อนข้างซื่อบื้อเกินไปหน่อย

แม้พี่เขยจะเป็นคนซื่อ แต่ก็อย่ามามีอิทธิพลกับเขาก็พอ ยังไงพวกเขาก็ยังต้องกินข้าวหม้อเดียวกัน

“ห้ามแตะต้อง เขาตายไปแล้ว จะถูกตัวอะไรกัดมันสำคัญนักหรือ ถ้าท่านแตะต้องตัวเขา ท่านไม่รู้ว่าร่างกายของเขามีเชื้อแบคทีเรียหรือโรคติดต่ออะไรไหม เขาโดนน้ำฝนมาเป็นเวลาสามวัน ถึงแม้จะไม่มีโรคติดต่อแต่ก็เน่าเปื่อยแล้ว ท่านไม่อยากเก็บมือตัวเองไว้ใช้ในวันหน้าหรือยังไง!”

ซ่งฝูเซิงคิดไม่ถึงว่านอกจากจะต้องห้ามปรามเถียนสี่ฟาไม่ให้แตะต้องคนตายแล้ว ยังต้องห้ามพรรคพวกไม่ให้แบกศพกลับไปอีก

พวกเขาบอกว่า ต้องแบกศพกลับไปให้ภรรยาของจ้าวฝูกุ้ยเห็นหน่อย

ซ่งฝูเซิงไม่เข้าใจว่ายังมีอะไรให้ดูอีก หากนางไม่ทำเรื่องวุ่นวาย เขาจะตายแบบนี้หรือ? แบกศพเขากลับไปก็รังแต่จะทำให้พวกผู้ใหญ่กับเด็กๆ ตกใจเสียเปล่าๆ นางสำคัญ หรือพ่อแม่พวกเจ้าสำคัญกว่ากันแน่?

พวกเขาบอกว่า ถ้าเช่นนั้นก็ต้องแบกศพกลับไป ไม่สามารถทิ้งไว้แบบนี้ได้อยู่ดี เหมือนคำพูดที่ว่า ‘ฝังดินเพื่อไปสู่สุคติ’

ซ่งฝูเซิงจึงพูด บนภูเขาก็ไม่ใช่บ้าน แบกศพกลับขึ้นไปบนเขากับอยู่ตรงนี้ไม่แตกต่างกัน สามารถไปสู่สุคติได้ หากไม่สามารถฝังลงดินลึกๆ ได้ก็ไปสู่สุคติไม่ได้งั้นหรือ ทำไม? พวกเจ้าจะแบกเขากลับไปที่หมู่บ้านหรือ? ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็แบกกันไปเถอะ

ทุกคนเงียบกริบ หากกลับไปได้คงกลับไปก่อนแล้ว

หวังจงอวี้ถามซ่งฝูเซิง “พี่สาม ถ้างั้นท่านบอกมาว่าจะเอาอย่างไร พวกเราจะฟังท่าน”

ซ่งฝูเซิงขมวดคิ้ว “ขุดหลุมฝังเขาไว้ที่นี่”

ทุกคนต่างช่วยกัน รวมถึงซ่งฝูเซิง เขาให้ทุกคนใช้ไม้เท้าที่อยู่ในมือดันร่างของจ้าวฝูกุ้ยลงไปในหลุมที่ขุดขึ้นมาใหม่ ไม่ให้ใช้มือยกร่าง

ทันทีที่ขยับร่างกายของจ้าวฝูกุ้ย นอกจากร่างกายส่วนบนแล้ว ศีรษะก็หลุดออกมา แขนขาก็ทยอยหลุดออกมา แขนขาและลำคอไม่มีเลือด ดูเหมือนถูกสัตว์ดูดกินไปจนแห้ง

ทุกคนใช้อุปกรณ์ไม้กับเคียวช่วยกันผลักกระดูกให้ร่วงหล่นลงไปในหลุม

เมื่อทุกคนหันหลังจะเดินออกไป ซ่งฝูเซิงก็หันมามองเนินดินที่เพิ่งฝังใหม่ๆ

เขารู้สึกว่า แต่เดิมเขาก็ไม่ใช่คนจิตใจดีมีเมตตาอะไรนัก ฝนตกหนักขนาดนี้ยิ่งไม่มีความจำเป็น หากอยู่ที่นี่อีกสักพักเขาคงรู้สึกไม่สบายใจ และเขาก็ไม่ได้สนิทสนมกับจ้าวฝูกุ้ย

แต่เขาก็อดที่จะพูดออกมาไม่ได้ “พี่เขย ท่านมองหาท่อนไม้แห้งที่อยู่บริเวณโดยรอบที เหลาไม้ด้านนอกให้หน่อย ข้าจะสลักชื่อของเขาและเสียบไว้บนหลุมฝังศพ”

เรื่องนี้มีเพียงเขาที่ทำได้ เพราะคนอื่นก็ไม่รู้หนังสือ

เพราะประโยคนี้ การเดินทางลงเขาของพวกเขาจึงล่าช้าไปเล็กน้อย

ในช่วงแรกที่รีบเดินทางไม่มีใครเอ่ยปากพูด เพราะเรื่องนี้ทำให้เกิดความเคร่งเครียด

ในภายหลัง ลูกชายคนโตของครอบครัวตระกูลกัวกับเถียนสี่ฟาที่เดินนำขบวน เริ่มพูดคุยกัน “น้องสามของเจ้าเป็นคนมีเมตตานะ”

เถียนสี่ฟาพยักหน้า “เดิมทีเขาก็เป็นอยู่แล้ว ปากแข็งแต่ใจอ่อน”

การสนทนาของทั้งสอง ซ่งฝูเซิงไม่ได้ยิน คนอื่นก็ไม่ได้ยินเช่นกัน

เกาเถี่ยโถ่วอยู่ใกล้กับซ่งฟู่เฉิงรีบพูดออกมา “อาสาม เมื่อครู่ ตอนหัวของเขาตกลงมา ข้ากลัวมากเลย”

ซ่งฝูเซิงคิด เจ้าแค่กลัวหรือ? ข้านี่ขนหัวลุกจนฉี่ราดแล้ว ดีที่บนร่างกายยังมีกลิ่นน้ำส้มสายชูกลบไว้ กลับไปข้าไม่รู้จะอธิบายยังไงกับเฉียนเพ่ยอิง ช่างน่าอับอายจริง

เมื่อทุกคนเดินทางมาถึงตีนเขา ยังไม่ถึงชายเขาดี ซ่งฝูเซิงก็หยุดไม่เดินหน้าต่อ

เพราะเขาสามารถส่องดูผ่านกล้องส่องทางไกล เห็นสถานการณ์บนเส้นทางถนนสายเล็กหน้าภูเขาได้

ซ่งฝูเซิงดูเสร็จก็ยื่นส่งให้เกาเถี่ยโถ่วที่อยู่ด้านข้าง เขาไม่หวงของแล้ว