ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 61

ครอบครัวหลี่เจิ้งที่เลือกอยู่ตรงกลางมาตลอด ไม่เคยถูกเอาเปรียบมาก่อน ครั้งนี้เลือกที่จะเดินนำขบวนด้านหน้าเอง

ซ่งหลี่เจิ้งโบกมือ “ทำตามนี้แล้วกัน พวกเจ้าเรียกข้าว่าท่านลุง ท่านลุงจะอยู่ด้านหน้าคอยเปิดทางให้พวกเจ้าเอง”

เกาถูฮู่ตะโกนบอกทุกคน “เกวียนบ้านข้ายังพอมีพื้นที่ ถ้ากลัวว่าอาหารจะโดนน้ำฝนก็นำมาวางไว้บนรถข้า เด็กอายุน้อยกว่าสามขวบที่ครอบครัวไม่มีรถ ก็พาขึ้นมาได้เลย”

พี่น้องสี่คนของตระกูลกัวลุกขึ้นมาพูดกับซ่งฝูเซิง “บ้านข้าจะอยู่ข้างหลัง พวกข้ามีจอบและมีด ฝูเซิงสบายใจได้ มีพี่น้องของเราสี่คนอยู่ ใครก็ไม่กล้าเข้ามาแย่งชิงข้าวของจากด้านหลัง ใครกล้า ข้าจะฟันให้ตาย”

ซ่งฝูเซิงตบไหล่หัวหน้าตระกูลกัว “พี่ใหญ่กัว ท่านจำไว้ว่าถ้าด้านหลังเกิดเหตุการณ์อะไรท่านจะต้องเป่าแตรนี้ ไม่ต้องกังวล พวกข้าที่อยู่ด้านหน้าจะรีบมา”

แตรนี้สามารถหดเก็บได้ทีละท่อน ซ่งฝูเซิงนำมันออกมาจากพื้นที่พิเศษ ในตอนนั้นซ่งฝูหลิงไปศูนย์จัดนิทรรศการเป็นเพื่อนพ่อเพื่อดูการแข่งขันฟุตบอล พ่อของนางซื้อให้นางไว้เป่าเล่น

อย่ามองว่ามันเป็นของเล่นอันเล็กๆ เพราะเมื่อเป่ามัน จะส่งเสียงดังจนหนวกหู สามารถหดเก็บได้ไม่เปลืองพื้นที่ มีขนาดเพียงแค่ฝ่ามือ

ครอบครัวซ่งฝูเซิงอยู่ในขบวนลำดับที่สาม

ในรถลากเทียมล่อสามคันของบ้านเขา บรรทุกผู้สูงวัยของสองครอบครัว กับคนสามคนที่อุ้มเด็กน้อยวัยไม่กี่ขวบไว้ในอ้อมกอด

อาจกล่าวได้ว่า ทุกบ้านที่มีเกวียนกับรถลาก เด็กสาวเด็กหนุ่มทั้งหลายต่างพากันลงจากรถกันหมดเพื่อเดินเท้า

พวกเขาต้องสละพื้นที่ให้ผู้สูงวัยและเด็กที่เดินเท้าเป็นระยะทางไกลๆ ไม่ได้

แต่ผู้สูงวัยหลายครอบครัว ยังไม่ทันขึ้นรถก็สั่งกำชับ ไม่เพียงแค่ห่วงใยคนในครอบครัวของตนเอง ไม่ว่าครอบครัวไหนก็จับมือกำชับ “ถ้าเหนื่อยก็บอกกับย่า ย่าจะลงไปเปลี่ยนกับพวกเจ้า ถ้าข้ายังสามารถทำไร่ไถนาได้ ข้าก็สามารถเดินได้เช่นกัน”

ขบวนคาราวานสิบสี่ครอบครัวบรรทุกของทั้งหมดจนเสร็จเรียบร้อย ก็ทยอยลงจากภูเขาเป็นทิวแถว

ต้องฝ่าสายฝน เส้นทางลงเขามีแต่ดินโคลน

ล้อรถเข็นที่ทำมาจากไม้จึงมักติดหล่มอยู่ในโคลน

ตามเส้นทางลงภูเขา แต่ละครอบครัวที่เข็นรถด้วยกันจึงมักจะส่งเสียงเป็นจังหวะ “หนึ่งสองสามดัน หนึ่งสองสามดัน”

ซ่งฝูหลิงช่วยลุงใหญ่ ลุงรองดันรถ ลุงใหญ่กับลุงรองมีเรี่ยวแรงมาก ขณะที่นางเพิ่งยื่นมือมาแตะ รถเข็นก็หลุดจากหล่มวิ่งลงไปได้ นางที่ไม่ทันระวังจึงล้มหน้าคะมําไป

เถาฮวาที่สะพายตะกร้าไว้ด้านหลังรีบวิ่งมาพยุงนาง “พั่งยา?”

ซ่งฝูเซิงที่ใส่งอบจีนบนหัวก็หันมามองบุตรสาวด้วยสายตาเป็นห่วง