ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 73

ท้องฟ้าสว่างสดใส มีเมฆปกคลุมเป็นบางส่วน

ก่อนหน้านี้ร้อยกว่าลี้มีพายุฝนตกกระหน่ำ สายฟ้าแลบ ฝนตกเสมือนท้องฟ้ารั่ว

ตอนที่ลงจากภูเขาต้องฝ่าสายฝนลงมา

บนเขามีอากาศเย็นชื้น อากาศหนาวทั้งตอนเช้าและตอนเย็น คนต้องอยู่ใกล้ชิดกันเพื่ออาศัยอุณหภูมิของร่างกายทำให้ร่างกายอบอุ่น ผ้าห่มถูกห่มอย่างมิดชิดไม่ให้ลมเล็ดลอดเข้ามาข้างในได้ กองไฟถูกสุมเป็นกองใหญ่เพื่อให้ความอบอุ่นตลอดทั้งคืน

ซ่งฝูหลิงถึงขนาดใช้ถุงน้ำแทนถุงน้ำร้อน ตั้งแต่เช้าถึงเย็นไม่เคยห่างมือ ให้ความอบอุ่นมือกับเท้าและหน้าท้อง

แต่ละคนเมื่อเข้าห้องน้ำก็ไม่กล้านั่งนาน ไม่เพียงแค่เรื่องฝนตก แต่เป็นเพราะสายลมพัดพาเอาเม็ดฝนมาด้วย ทำให้ก้นเย็นจนขนลุกชูชัน

สรุปได้เป็นสองคำ ‘หนาว’ ‘ชื้น’

แต่เมื่อเดินทางผ่านร้อยกว่าลี้ไปแล้ว สภาพอากาศก็กลับร้อนแห้งจนน่าตกใจ

ไม่มีแม้แต่สายลมพัดผ่าน หายใจก็ไม่สะดวก มีแต่ไอร้อนปะทะหน้า

มีผู้ลี้ภัยกลุ่มเล็กๆ หลายคนนั่งพักอยู่ข้างทางเหมือนหายใจไม่สะดวก

พวกเขาไม่อยากพูดแม้เพียงประโยคเดียว มีที่ซุกหัวนอนตรงไหนก็นอนที่นั่น ถึงแม้ว่าจะขวางทางเดินคนข้างหลังก็ตาม แต่ไม่อยากจะลุกขึ้น เพราะร้อนจนไม่มีเรี่ยวแรง

สภาพอากาศตอนนี้ไม่มีลมพัดผ่าน แสงแดดจากดวงอาทิตย์ร้อนแผดเผา เห็นเพียงแค่คนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลออกไป

พวกสัตว์ ทั้งควายและล่อที่ใช้ลากรถ จมูกของพวกมันดูบานขึ้นเนื่องจากกำลังหายใจสูดอากาศที่มีไอร้อน ถ้าดูจากสีหน้าดีๆ จะสังเกตเห็นได้ว่าพวกมันร้อนจนหงุดหงิด

เสื่อสานที่คลุมสัมภาระอยู่บนรถเข็นตอนนี้แทบจะกลายเป็นเสื่อไฟฟ้า

พวกชายฉกรรจ์จับด้ามไม้ของรถเข็น เมื่อมือสัมผัสกับด้ามไม้ก็รู้สึกร้อนจนมือพอง ร้อนจนมีเหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือ เหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผากก็เสมือนฝนที่ตกลงมาไม่หยุด

ทุกคนที่เดินอยู่ข้างเกวียนเสื้อผ้าต่างเปียกชื้นกันหมด เสื้อเปียกแนบติดกับหลัง เดินแค่ห้านาทีแต่เหงื่อออกราวกับเดินมานานสองชั่วโมง

ท่ามกลางฝูงชนที่อยู่ด้านหน้าของขบวน มีชายคนหนึ่งที่แต่งตัวแตกต่างจากคนอื่น ดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

มองเห็นผู้ชายคนนั้นม้วนผมกลมเป็นทรงโดนัทอยู่กลางศีรษะ สวมรองเท้าฟาง เสื้อคลุมบนตัวเขาเปิดเผยอออกมา เผยให้เห็นหน้าอกที่อยู่ด้านใน ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้นขนาดใหญ่คลุมเข่า เขายังอุ้มเด็กวัยสี่ห้าขวบไว้ในอ้อมแขน โดยมีหัวเด็กคนนั้นพาดพิงอยู่บนไหล่ของเขา

การแต่งตัวแบบนี้ของซ่งฝูเซิง บอกตามตรงอย่ามองว่าเป็นเพราะอากาศร้อนเช่นนี้หรือเพราะทุกคนเป็นผู้ลี้ภัย อย่างไรในสายตาของคนโบราณมันก็ดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่

ในยุคปัจจุบัน การใส่กางเกงขาสั้นตัวใหญ่และไม่ใส่เสื้อออกไปข้างนอก ถือเป็นเรื่องปกติธรรมดา อย่างมากอาจโดนคนบ่นว่าแต่งตัวไม่สุภาพ

แต่เมื่ออยู่ในยุคโบราณ สถานที่แบบนี้ ผู้คนไม่คุ้นเคยกับมัน เพราะไม่มีใครเคยทำแบบนี้มาก่อนเลย

ยิ่งเป็นคนที่มีตำแหน่ง มีหน้ามีตามาก ไม่ว่าสภาพอากาศจะเป็นอย่างไรก็จะต้องแต่งตัวปกปิดมิดชิด

พวกข้าราชการใหญ่และพ่อค้า ต่างก็สวมเสื้อด้านในชั้นหนึ่งและด้านนอกอีกชั้นหนึ่ง ถึงจะร้อนอบอ้าวอย่างไรก็ต้องรักษาหน้าตาเอาไว้ ต้องคอยใส่ใจกับเนื้อผ้าว่าเนื้อผ้าไหนเป็นผ้าที่ระบายอากาศได้ดี

เมื่อซ่งฝูเซิงสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ จะว่าเหมือนกับอะไรดี อาจเทียบได้กับในยุคปัจจุบันเวลาที่มีคนคนหนึ่งเปลือยกายออกจากบ้านไปเดินเพ่นพ่าน ในสายตาของคนโบราณ การเปลือยอก สวมกางเกงขาสั้น ก็ไม่ต่างอะไรกัน ถึงขั้นทำให้ผู้คนติฉินนินทาได้

ซ่งฝูเซิงมีความทรงจำเหล่านี้ เขาจึงเข้าใจดี

แต่คิดไปคิดมา ถ้าเขาใส่ใจ ร้อนจะตายอยู่แล้ว หากโดนแดดแผดเผาแบบนี้ต่อไป เขาก็คงมีสภาพไม่แตกต่างกับบาร์บีคิว จะต่างกันก็เพียงแค่ยังไม่ได้โรยจือหราน ใส่เท่านั้น

เขาไม่เพียงแค่ใส่กางเกงขาสั้นตัวใหญ่เดินทางเท่านั้น แต่ยังทำเรื่องให้ผู้คนต้องจับจ้อง

ซ่งฝูเซิงเหล่ตามองขบวน ก่อนจะโบกมือให้ซ่งฝูหลิง “จะเดินไม่ไหวแล้วใช่ไหม มาเถอะ มาคล้องแขนพ่อไว้ พ่อจะพาเจ้าเดินไป”

ในยุคโบราณ จะมีบุตรสาวอายุสิบกว่าขวบที่ไหนกันที่มีท่าทีสนิทกับผู้เป็นพ่อเช่นนี้ เถียนสี่ฟา ถึงแม้จะรักและทะนุถนอมเถาฮวา แต่โดยปกติแล้วเขาก็ไม่ค่อยจะพูดกับบุตรสาวเท่าไหร่อย่าว่าแต่คล้องแขนเลย ก็ขาไม่ได้หักสักหน่อยจะทำแบบนั้นทำไม

แต่เมื่อเป็นซ่งฝูเซิง เขาแทบจะอุ้มบุตรสาวอยู่แล้ว

ซ่งฝูหลิงไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น นางจึงรีบเดินมาคล้องแขนพ่อของนาง

เดิมทีวันนี้ซ่งฝูหลิงก็ยังคงหน้าหนา หลบเข้าไปนั่งบนรถอยู่บ่อยครั้ง แต่แม่ของนางมีประจำเดือนมา

ฟังไม่ผิด อากาศร้อนแบบนี้ประจำเดือนยังมา จะรองด้วยอะไรได้ กระเป๋ากางเกงก็มีแต่เหงื่อ ตอนที่แม่ของนางรู้ว่าประจำเดือนมาก็เกือบจะน้ำตาไหล ดวงซวยแท้ๆ

เป็นเพราะนางเกลี้ยกล่อมท่านแม่ให้ไปนั่งแทนนาง ขึ้นไปนั่งบนรถอยู่บ่อยครั้ง ใครทำตาเหลือกใส่ก็ไม่ต้องไปใส่ใจ ท่านย่าด่าก็อย่าไปทะเลาะด้วย มีโอกาสได้รับประโยชน์ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไร ไม่ควรฝืนทนเดินแบบนี้ต่อไปอีก