ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 จนใจ

สภาพอากาศร้อนมาก ใจคนก็กระสับกระส่าย

ท่านย่าหม่าใช้แขนทุบหลังซ่งฝูหลิง “ทำไมถึงตะกละอย่างนี้ ทำไมถึงตะกละตะกลามอย่างนี้ ของไม่รู้จักไม่คุ้นเคยก็กล้าเอาเข้าปาก ข้าให้เจ้ายัดเข้าไปเรอะ”

หลังจากท่านย่าหม่าทุบหลานสาวแล้ว ตนเองก็ถึงกับเหนื่อยหอบเสียก่อน

ซ่งฝูหลิงโดนตี สาเหตุจากที่พ่อของนางโกหกในตอนนั้น บอกว่านางไปเข้าห้องน้ำแล้วเห็นผลไม้ป่า เกิดความอยากจึงกินเข้าไป ลิ้นถึงได้กลายเป็นสีดำ ไม่ต้องตกใจไป

ฟังดูเอา เหตุผลแบบนี้ แต่งเรื่องเรื่อยเปื่อยจนลูกโดนตีเลย

ซ่งฝูเซิงไม่คาดคิดว่าหลังจากแม่ของเขาฟังเสร็จจะใช้กำปั้นทุบหลาน เขาขมวดคิ้ววิ่งเข้าไปห้ามปราม ตะโกนว่า

“ท่านแม่ทำอะไร ตีพวกเราทำไมกัน? โตขนาดนี้แล้ว ท่านยังจะตีนางอีก ข้ายังไม่เคยตีนางเลยแม้แต่ปลายนิ้วหัวแม่มือ นี่ท่านตีนางให้ใครดูกันแน่!?”

ซ่งฝูหลิงถูกพ่อของนางบังไว้อยู่ด้านหลัง นางกระตุกชายเสื้อของซ่งฝูเซิง “ท่านพ่อ ไม่เป็นไร ท่านอย่าได้ทะเลาะกันเลย ย่าของข้าตกใจมากแล้ว”

เฉียนเพ่ยอิงก็รีบโบกมือให้ซ่งฝูเซิง “เจ้ามีอะไรต้องทำก็ไปทำซะ ทำงานเสร็จแล้วพาหมี่โซ่วลงไปอาบน้ำในแม่น้ำให้ตัวเย็นสบายหน่อย ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอยู่ตรงนี้แล้ว รีบไป”

เฉียนเพ่ยอิงพูดแบบนี้ก็เพราะนางเห็นท่านย่าหม่าตกใจจนมือไม้สั่น นั่นมันไม่ใช่การเสแสร้งแกล้งทำ ตอนตกใจ หน้าซีดจนเปลี่ยนสี นางคงคิดว่าว่าลิ้นบุตรสาวเป็นสีดำเพราะถูกพิษแล้วจริงๆ

น้ำเสียงที่ดังโหวกเหวกของซ่งฝูเซิงทำให้ครอบครัวที่อยู่บริเวณนั้นหันมามอง เขาตะโกนเสียงดังใส่หญิงชรา นางจึงเสียหน้า

พูดอีกที่ก็ เฮ้อ เป็นเพราะความห่วงใย ถึงได้ใส่ใจกับซ่งฝูหลิงขนาดนี้

ส่วนซ่งฝูเซิงก็เชื่อฟังคำพูดของภรรยา ให้ไปก็ไป แต่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ยังหันมาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ข้าบอกกับท่านไปหลายครั้งแล้ว เด็กผู้หญิงหน้าบาง อย่าด่าทอต่อหน้าคนอื่น…

…ท่านชอบทำกลับกัน ตอนนี้กำลังจะยกมือตีนางแล้ว…

…เด็กกินผลไม้ป่าเพราะอะไร? ทำไมถึงกล้าใส่ปากกินทั้งที่ไม่รู้จัก?…

…เพราะยากจน กระหาย หิว ไม่มีกิน ไม่มีดื่ม…

…เป็นเพราะผู้ใหญ่อย่างพวกเราไร้ความสามารถ พวกเด็กแต่ละคนต่างก็เชื่อฟังเรากันเป็นอย่างดีแล้ว เวลามีอารมณ์โมโหทำไมต้องพาลใส่นาง”

เฉียนเพ่ยอิงทำได้แต่เพียงโบกมือพูด “ท่านรีบไปเถอะ อย่ามัวเพ้อเจ้ออยู่เลย”

ซ่งฝูหลิงยืนอยู่ที่เดิมด้วยอาการเคอะเขิน นางจับนิ้วมือครุ่นคิดในใจ

เมื่อครู่แอบกินไอติมไปแล้ว รสชาติหวานอร่อย ลิ้นเป็นสีดำเพราะแอบกินขนมต่างหาก นี่เกือบจะอินกับคำพูดของท่านพ่อจนน้ำตาไหลแล้ว

กล่าวจนเหมือนกับเป็นเรื่องจริง

เฉียนเพ่ยอิงบอกกับบุตรสาว “เจ้าก็ไปซะ ไปหาพวกเถาฮวา พากันไปอาบน้ำ”

“แล้วน้องชายล่ะ?”

“เจ้าไม่ต้องห่วงหมี่โซ่ว”

ซ่งฝูหลิงกำลังหันตัวจะเดินไป ซ่งจินเป่าก็วิ่งเข้ามา “พี่พั่งยา ผลไม้หวานไหม?”

“เอ่อ”

ซ่งจินเป่าแววตาเป็นประกาย “ท่านไปหาผลไม้มาจากที่ไหน?”

ท่านย่าหม่าโมโหขึ้นมาอีก ในมือถือทัพพี พุ่งตัวเข้ามาจับตัวซ่งจินเป่า “ข้าให้เจ้าไปเอาผลไม้มาอย่างละลูก!”

ซ่งฝูหลิงเห็นย่าของนางจับแขนจินเป่า อีกมือที่ถือทัพพีก็ตีไปที่ก้นของน้องชายค่อนข้างแรง นางรู้สึกเจ็บไปด้วย รีบเอามือกุมก้นวิ่งหนีไป

จูซื่อซึ่งกำลังทำอาหารก็ร้อนใจ อยากเข้าไปห้ามแต่กลัวว่าแม่จะตีนางไปด้วย พอดีกับที่ซ่งฝูสี่สามีของนางแบกน้ำกลับมา จึงรีบตะโกนเรียก “พ่อจินเป่า ท่านรีบเข้าไปห้ามแม่ของท่านหน่อย”

ซ่งฝูสี่เหล่ตามองบุตรชายที่โดนตี “ห้ามอะไรกัน ให้ท่านแม่ได้ระบายความโกรธบ้างก็ดี เฮ้อ! มิเช่นนั้นหากนางอัดอั้น นางอาจจะป่วยขึ้นมาได้”

จูซื่อถลึงตาใส่อย่างไม่คาดคิด สามีของนางกับซ่งฝูเซิงเป็นพี่น้องกันจริงๆ ใช่ไหม? ดูเขาคนนั้นสิ บอกไม่ให้ว่ากล่าว อีกทั้งยังปกป้อง แล้วลองดูคนนี้ กลับยอมให้แม่ตีบุตรชายแท้ๆของตนเองเพื่อคลายความโกรธ นี่พวกเขามีลูกชายคนนี้แค่เพียงแค่คนเดียวนะ

ใช่แล้ว ระบายอารมณ์

วันนี้เด็กหลายครอบครัวต่างก็โดนตี พวกเด็กที่ถูกตีต่างร้องไห้กันระงม ดิ้นไปมากับพื้น

มันเป็นความเศร้าโศกของคนจน