ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 77

ตอนที่ 77 น้ำกับอาหารสำคัญเหมือนกัน

ตั้งแต่ซ่งฝูหลิงพูดกับพ่อของนางว่า ดูเหมือนโจรสองคนนั่นจะไม่ได้มาเพื่อขโมยเงินทองหรืออาหาร แต่น่าจะมาขโมยกระบอกน้ำสแตนเลสของนาง

บอกให้พ่อของนางเก็บกล้องส่องทางไกลไว้ดีๆ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็ไม่ต้องนำออกมาใช้ อย่านำมันมาแขวนคอ เพราะมันจะสะดุดตามาก

ตั้งแต่นั้นซ่งฝูเซิงก็ไม่ได้ใช้กล้องส่องทางไกลอีกเลย เขานำไปเก็บไว้อย่างดี

ถึงตอนนี้จึงเพิ่งนำออกมา เขากับลุงหลี่เจิ้ง พี่เขยเถียนสี่ฟา หวังจงอวี้และคนอื่นๆ ก็พากันหาเนินสูงในบริเวณใกล้เคียง ก่อนจะปีนขึ้นไป

พวกต้ายากำลังซักผ้า เสื้อผ้าเปียกชื้นจากเหงื่อ ไม่ต้องอยู่ใกล้หรอก แค่อยู่ไกลๆ ก็สามารถได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากร่างกายได้แล้ว

เสื้อผ้าเหล่านี้ที่แช่อยู่ในน้ำ จำเป็นต้องพลิกกลับไปกลับมาเหมือนกับการนวดแป้ง ต้องกดลงไปถึงจะโดนน้ำทั้งหมด ซักอย่างไรก็ไม่สะอาด รู้เลยว่า “แม่น้ำ” นี้ตื้นขนาดไหน

เอ้อร์ยาซักเสื้อผ้าที่อยู่ในมือไป ก็ยังใช้เล็บมือเกาหัวไปด้วย บางทีก็ใช้แขนถูหนังหัวแก้อาการคัน เพราะนางเกล้าผมที่ยาวเอาไว้ เส้นผมด้านในจึงเปียกชื้น หนังกัวมีแต่เหงื่อ ยิ่งเกาก็ยิ่งคันมากขึ้น

เสียงเกาหัวดังมาไม่หยุด ซ่งฝูหลิงที่นั่งล้างเท้าอยู่ด้านข้างแทบอยากจะเกาหน้า เกาตัวตาม เหมือนรู้สึกคันไปด้วย นางไม่กล้ามองพี่เอ้อร์ยาเลย

เถาฮวาเห็นว่าซ่งฝูหลิงค่อนข้างรังเกียจเอ้อร์ยา นางจึงรีบพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ “พั่งยา พวกอาสามไปทำอะไรกันน่ะ? เจ้าดูสิ พวกเขาปีนขึ้นเนินดินนั่นไปแล้ว”

ซ่งฝูหลิงได้ยินก็ถอนหายใจ “พวกพี่น่ะ ตอนนี้จะซักอะไรก็รีบซักเถิด อย่าคิดว่ามีน้ำน้อย แม้ว่าน้ำจะลึกประมาณครึ่งนิ้วมือ แต่นั่นก็เป็นน้ำ ข้าเกรงว่าหนทางข้างหน้า แม้แต่น้ำดื่มก็อาจจะไม่มี แบบนั้นอาจถึงแก่ชีวิตได้เลยนะ”

สามสาวรีบหยุดการกระทำในทันที พวกนางหันหน้ามามองซ่งฝูหลิงด้วยความตกใจ

“อย่ามองข้าด้วยสีหน้าตกใจสิ รีบซักเร็วๆ เข้า ซักเสร็จแล้วรึยัง? โอ้ พี่เอ้อร์ยา พี่อย่าเกาอีกเลย ข้าขอร้อง พี่ปล่อยผมออกมาสระบ้างเถอะ อย่าได้กลัวว่าจะเปลืองสบู่…

…ป้ารองไม่ให้พี่ใช้ พี่ก็มาใช้ของข้า จะได้ไม่ต้องพูดกับนางให้วุ่นวาย…

…พวกพี่ต้องรู้นะว่า หน้าเล็กๆ ของพวกเราอาจจะปล่อยให้สกปรกได้เพราะควรทำให้ดูเหมือนพวกผู้ลี้ภัย จะได้ไม่เกิดปัญหาตามมา แต่ร่างกายกับเส้นผมจะต้องทำให้สะอาดมากที่สุด…

…หลังจากออกจากที่นี่แล้ว หากอยากจะทำความสะอาด ก็ไม่แน่ใจว่าจะมีน้ำให้ใช้อีกไหม…

…รอพวกพี่ทำงานพวกนี้เสร็จ พวกเราค่อยไปกินข้าว แล้วหาพวกถ้วยชามที่สามารถใส่น้ำได้ นำมาใส่น้ำให้เต็ม ข้าเดาว่าทุกคนต้องใช้เวลานานในการมาตักน้ำ”

ในที่สุด สิ่งที่ซ่งฝูหลิงทายไว้ก็ถูกหมด

พวกซ่งฝูเซิงลงมาจากเนินดินด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี เขารีบป่าวประกาศ

ซ่งฝูเซิงสั่งการให้พวกเกาถูฮู่รีบพาพวกล่อ วัวควายไปดื่มน้ำที่ริมน้ำ ให้พวกมันดื่มน้ำจนอิ่ม และมื้อนี้ก็ให้กินอาหารอย่างดีหน่อย แต่ต้องจำไว้ว่าก่อนที่จะเดินทางออกจากที่นี่ไป ต้องพาสัตว์พวกนี้มาริมแม่น้ำอีกครั้งเพื่อให้ดื่มน้ำอย่างเต็มที่

ซ่งหลี่เจิ้งโบกมือตะโกนบอกทุกคน “ก่อนที่จะออกจากที่นี่ไป พวกเราจำเป็นต้องหาอุปกรณ์มาใส่น้ำให้ได้มากที่สุด ถุงน้ำที่แขวนไว้ข้างกายหรือใครมีกระบอกไม้ไผ่เหลืออยู่ อย่าได้ปล่อยมันให้ว่างเปล่า อันไหนที่พวกเจ้าคิดว่าน่าจะใส่น้ำได้ ก็ให้นำมาใส่น้ำให้เต็ม”

นอกจากนี้ ซ่งหลี่เจิ้งก็เรียกทุกคนมาประชุมและกำชับไว้อีกครั้งหนึ่ง

“บรรดาครอบครัวของพวกเรา มีทั้งบ้านที่ไม่มีล่อ ไม่มีวัวควาย ส่วนบ้านที่มีก็มีหลายตัว…

…ล่อ วัวคงายต้องดื่มน้ำวันหนึ่งหลายครั้ง อากาศก็ร้อนแบบนี้ ปริมาณน้ำที่ให้พวกมันต้องเตรียมไว้ให้เพียงพอ มิเช่นนั้นพวกมันจะอารมณ์หงุดหงิดไม่ยอมเดิน…

…บ้านที่ไม่มีสัตว์ก็อย่าได้แต่มองเฉย ถึงตอนนั้นต้องช่วยหาน้ำมาให้สัตว์พวกนี้ได้ดื่มกินด้วย…

…ได้ยินกันไหม?…

…ครอบครัวของพวกเราจำเป็นต้องทำอย่างไร?”

…เสียงของทุกคนตะโกนขึ้นมา “สามัคคี”

“ใช่แล้ว สามัคคี เร่งมือหน่อย ต้องรีบกันแล้ว พวกผู้หญิงก็รีบทำอาหาร ทำอาหารเสร็จแล้วก็นำหม้อมาใส่น้ำ!”

ตอนที่ 78 ปฏิกิริยาเหมือนตอนก่อนน้ำจะหยุดไหลในยุคปัจจุบัน

สะใภ้เล็กของบ้านท่านยายหวังกระซิบถามสามีของนาง “ข้างหน้าไม่มีน้ำแล้ว พวกเราก็ปักหลักอยู่ที่นี่เถอะ ถึงแม่น้ำจะมีน้ำน้อย แต่ก็ยังดีกว่าข้างหน้าที่ไม่มีน้ำเลยนะ หากไม่มีน้ำ จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร? ใครจะรู้ได้ว่าต้องเดินอีกไกลเท่าไรถึงจะพบเจอแหล่งน้ำอีก”

หวังจงอวี้มองภรรยาของเขาด้วยอารมณ์ “เจ้าร้อนจนเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า ที่เจ้าพูดก็เหมือนผายลม ปักหลักอยู่ที่นี่ต่อ กับเมื่อก่อนที่อยู่บนเขา มันแตกต่างกันไหม? พื้นที่โล่งกว้างแบบนี้สามารถเป็นบ้านของเจ้าได้หรือ เจ้าจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตหรืออย่างไร? ต้องอดทนเดินต่อไปข้างหน้า เจ้ามีอะไรต้องทำก็รีบไปทำซะ!”

“อ๊ะห์ ถูกต้อง เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้”

สะใภ้เล็กบ้านท่านยายหวังตบหน้าผากของตนเอง แต่แล้วนางก็มีปัญหาใหม่เข้ามาอีก

ครั้งนี้ไม่กล้าถามสามีเพราะกลัวว่าจะโดนด่า พอดีกับที่ซ่งฝูเซิงอยู่บริเวณใกล้เคียง นางจึงเข้าไปถามเขาแทน

“พี่สาม อ่างที่ใส่น้ำเต็มหมดแล้วจะไม่เหมือนตอนอ่างน้ำว่างเปล่า ที่เราสามารถวางไว้บนสัมภาระได้นะ แล้วตรงไหนคือที่ว่างสำหรับวางอ่างน้ำบ้าง มันวางซ้อนกันไม่ได้”

สะใภ้เล็กของบ้านท่านยายหวังพูดไปด้วย ตาก็ต้องเหล่มองไปทางด้านข้าง ไม่รู้จะวางสายตาไปทางไหนดี

ซ่งถงเซิงผู้นี้นับวันก็ยิ่งแต่งตัวไม่เรียบร้อย ทำงานร้อนๆ บนภูเขาจึงถอดเสื้อบ้าง จนมีอยู่ครั้งหนึ่งนางเห็นเข้าถึงกับตกใจ

ตอนนี้เอาอีกแล้ว ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเดินไปมา ไม่สนใจรักษาหน้าตาตนเองเลยสักนิด

แต่ว่าคนเรียนหนังสือ ผิวพรรณขาวเยี่ยงนี้จริงหรือไม่?