ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 79

ตอนที่ 79 พลอยได้รับประโยชน์ไปด้วย

ล้อเกวียนเพิ่งเคลื่อนที่ พวกคุณยายทั้งหลายต่างก็ร้องตะโกน “โอ้ น้ำของข้า เบาๆหน่อย ขับให้มันนิ่งๆ หน่อย!”

พวกนางแทบอยากจะวิ่งกลับไปที่แม่น้ำอีกรอบเพื่อเติมน้ำให้เต็มหลังจากที่น้ำกระฉอกออกมา ไม่อยากให้น้ำที่เหลืออยู่ต้องเสียไปอีก

ความต้องการนี้ดูช่างไร้เหตุผล จะทำให้รถไม่สะเทือนได้อย่างไรกัน

นอกจากใช้คนในการเข็นรถที่ต้องพยายามระวังมากแล้ว พวกเขายังต้องคอยหลบพวกก้อนหินใหญ่น้อย เวลาเข็นไปก็ต้องมีบางมุมบ้างที่เอนเอียง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกล่อ วัวควาย ที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหล่านั้น

ล่อ วัวควาย เพิ่งกินอิ่มและเพิ่งอาบน้ำให้เนื้อตัวสดชื่น

หนึ่ง พวกมันอยู่ไม่นิ่ง

สอง เมื่อเดินอย่างเพลิดเพลิน บางครั้งจะชอบสะบัดหัวและร่างกายไปมา

ตอนนี้น้ำที่อยู่ในถังไม้กับอ่างล้างหน้า ผิวน้ำกลายเป็นระลอกคลื่นสั่นไหวไปมาตามแรงขยับของรถเข็นกับเกวียน

ส่วนทุกคนตอนนี้อยู่ในสภาพปล่อยผมเผ้าสยายรุงรัง

ผมของแต่ละคนเปียกชื้น คงช่วยให้เย็นสบายได้สักพักหนึ่ง เหงื่อที่ไหลย้อยหยดลงบนผ้าซับเหงื่อที่พาดอยู่บนคอของตนเอง

เมื่อผ้าซับเหงื่อที่พาดอยู่บนคอโดนอากาศร้อนพัดผ่านเข้ามา จึงไม่มีความเย็นเหลือ ชั่วพริบตา หยดน้ำที่อยู่บนผ้าซับเหงื่อก็ระเหยแห้งไป

ทุกคนสวมใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย

แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะสวมใส่ผ้าป่านเนื้อหยาบ เป็นเนื้อผ้าที่แข็งและซักยาก หน้าหนาวก็ไม่ช่วยให้ความอบอุ่น หน้าร้อนก็ไม่ดูดซับเหงื่อ แต่นั่นก็เป็นเสื้อผ้าที่พวกเขาเก็บไว้ใต้หีบเพราะอดเสียดายไม่ได้ จึงไม่นำมาสวมใส่

มีคนส่วนน้อยเท่านั้นที่จะสวมเสื้อที่เป็นผ้าฝ้าย ต้องเป็นคนในชนบทที่พอจะมีฐานะเท่านั้นถึงจะสามารถทำได้

แต่ในนี้ ที่มองสะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นลูกสะใภ้ทั้งสามคนของหม่าเหล่าไท่

เหอซื่อกับจูซื่อพลอยได้รับประโยชน์จากเฉียนเพ่ยอิงไปด้วย เป็นครั้งแรกที่ได้สวมเสื้อผ้าสดใสเช่นนี้ สีของผ้าฝ้ายก็ไม่หมองคล้ำ มองดูเป็นสีฟ้า สีเขียวจริงๆ ก่อนออกเดินทางก็วิ่งไปชำระล้างร่างกายในลำธารเล็กๆ มาก่อน มองดูยิ่งสะอาดตา ใครไม่รู้คงคิดว่าไม่ใช่พวกลี้ภัยมา พวกนางเดินไปก็ลูบคลำเสื้อผ้าไปอย่างทะนุถนอม

ส่วนซ่งอิ๋นเฟิ่งพี่สาวคนโตของซ่งฝูเซิง เถาฮวา ต้ายาและเอ้อร์ยาที่เดินอยู่ข้างเหอซื่อกับจูซื่อ กลับมองดูแล้วทรุดโทรมมากเพราะพวกนางสวมเสื้อผ้าของตนเอง เฉียนเพ่ยอิงมีชุดให้อย่างจำกัด รูปร่างก็ไม่เหมือนกันเพราะพวกนางสวมเสื้อตัวใหญ่ไม่ได้

แต่เสื้อผ้าที่คนพวกนี้สวมใส่ ในสายตาของซ่งฝูหลิง เมื่อรวมกันแล้วมูลค่ายังเทียบเท่ากับเสื้อแขนสั้นสีน้ำเงินที่สวมบนตัวของซื่อจ้วงไม่ได้เลย เพราะนั่นคือเสื้อยี่ห้ออาร์มานีของพ่อนาง

เดิมทีซื่อจ้วงก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่บนตัวของตนเองนั้นแปลกประหลาด ถึงแม้เสื้อผ้าจะประหลาด เผยให้เห็นท่อนแขน แต่มันก็ทำให้รู้สึกเย็นสบายดี

ก่อนหน้านั้นคุณหนูได้กำชับกับเขามาก่อน “ซื่อจ้วง เจ้าอย่าสวมเสื้อทับด้านนอกอีกเลย อากาศร้อนขนาดนี้ แผลของเจ้าไม่สามารถปิดตลอดไป”

หนิวจั่งกุ้ยอิจฉาเขาบอกว่า “คุณหนูยังสั่งกำชับเขาเป็นพิเศษ เขายังสามารถสวมเสื้อของนายท่าน นี่ถือว่าเป็นการให้เกียรติ เป็นโชคชะตาของเขา”

อืม หนิวจั่งกุ้ยพูดได้ถูกต้อง ซื่อจ้วงก็รู้สึกเช่นเดียวกัน มีเจ้านายอย่างนายท่านกับคุณหนูถือเป็นโชคชะตา จะต้องรู้จักพอบ้างแล้ว

ขบวนเคลื่อนเดินอย่างช้าๆ เพิ่งจะเดินไปไม่กี่ลี้ เนื่องจากซ่งฝูเซิงสวมเสื้อกล้ามกับใส่กางเกงขาสั้นเดิน ซื่อจ้วงก็ใส่เสื้อผ้าที่เผยท่อนแขนออกมา ชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหลังต่างก็จ้องตาเป็นมัน ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็สัมผัสได้เลยว่าสองคนนั้นคงรู้สึกเย็นสบาย

พวกเขาก็อยากถอดเสื้อผ้าออกเหมือนกัน จะต้องรักษาหน้าตาทำไมกัน ร้อนจะตายอยู่แล้ว พวกเขาก็ไม่ได้มีหน้ามีตายิ่งใหญ่ไปกว่าบัณฑิตคนนั้นที่เคยสอบอั้นโส่วเสียหน่อย

เป็นที่รู้กันดีว่าในแต่ละวัน ช่วงเวลากลางวันจนถึงช่วงบ่ายสองจะเป็นช่วงเวลาที่ร้อนที่สุด ร้อนจนคนหายใจเหนื่อยหอบ

หวังจงอวี้หยุดเข็นรถ เขาส่งต่อให้ภรรยาของเขาจับรถเข็นไว้ ส่วนตัวเขาใช้ผ้าซับเหงื่อที่อยู่บนคอเช็ดเหงื่อบนใบหน้า เขาตัดสินใจเปิดเสื้อด้านหน้าที่ตอนกลางวันสวมทับไว้ออก

ภรรยาของเขาพูดขึ้น “โอ้ ท่านพี่ ท่านทำแบบนี้มันน่าเกลียดนะ”

“น่าเกลียดอะไร ข้าไม่สนใจหรอก!”

ตอนที่ 80 เคยเป็นคุณชายน้อยมาก่อน

การเปลื้องผ้าของหวังจงอวี้ในครั้งนี้ มีอิทธิพลมากกว่าซ่งฝูเซิงมากนัก

เนื่องจากสมาชิกสามคนของครอบครัวซ่งฝูเซิงนั้น ตั้งแต่ได้พบหน้ากันครั้งนี้ก็ชอบแต่งตัวประหลาดๆ ซ่งฝูเซิงเมื่อรู้สึกร้อนก็เปลื้องผ้าออก จึงทำให้ทุกคนเกิดความเคยชินแล้ว ไม่เหมือนกับหวังจงอวี้

เกาเถี่ยโถวใช้ปลายเสื้อซับเหงื่อตรงหน้าผาก เขาหันหน้ากลับไปมองตรงที่เถาฮวาอยู่ซึ่งอยู่ห่างจากเขา ไม่สนใจแล้ว เขาก็จะเปลื้องผ้าเช่นกัน

พี่น้องครอบครัวตระกูลเกาถอดเสื้อพาดไว้บนรถเข็นกันหมด หลังจากนั้นเด็กหนุ่มอีกหลายคนก็เริ่มถอดเสื้อกันมากขึ้น

หูจือ ต้าหลัง เอ้อร์หลัง เป็นต้น