ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 83

ตอนที่ 83 ตัดสินใจเดินหน้าต่อไป

พวกผู้หญิงเป็นคนพิจารณาอย่างละเอียด ครุ่นคิดได้ถูกต้อง

ซ่งฝูเซิงไม่เพียงแค่สวมใส่เสื้อผ้าอย่างมิดชิดเท่านั้น เขายังนำที่คลุมหัวซึ่งทำมาจากมุ้งลวดนำมาสวมใส่

เขาตะโกนบอกซื่อจ้วง “สวมเสื้อผ้า”

ก่อนจะหันไปตะโกนบอกกับทุกคน “เสื้อผ้าที่ถอดไว้เมื่อครู่ นำมาสวมใส่เสีย พยายามปกปิดให้มิดชิดมากที่สุด อย่าถอดที่กำบังหน้าออก”

เมื่อเขากำชับเสร็จเรียบร้อยก็หยุดเดิน อุ้มเฉียนหมี่โซ่วออกมาจากตะกร้า

สวมรองเท้า กางเกง และเสื้อผ้าตัวเล็กที่ขาดรุ่งริ่งทีละชั้นให้กับเด็กน้อย พร้อมกับสวมหน้ากากให้ เฉียนหมี่โซ่วเป็นเด็กที่รู้เรื่องมาก กลัวว่าซ่งฝูเซิงซึ่งแบกเขามาตลอดจะลำบาก “ท่านลุง ข้าดีขึ้นมากแล้ว ข้าจะลงไปเดินสักพักหนึ่ง”

ซ่งฝูเซิงลูบหัวของเฉียนหมี่โซ่ว หลังจากนั้นเขาก็เรียกบุตรสาวกับเฉียนเพ่ยอิง ตลอดจนคนที่อยู่ใกล้ ต่างก็ชี้แนะพวกเขาทั้งหมดว่าพยายามอย่าให้เท้าโผล่ออกมา ให้ใส่ถุงเท้าไว้

ในที่สุด ซ่งฝูเซิงก็นำยาหม่องน้ำมาแอบทาให้บุตรสาว ภรรยา เฉียนหมี่โซ่ว รวมทั้งทาตรงหลังหู แขน ของตนเอง นอกจากนี้เขายังโน้มตัวไปเรียกท่านย่าหม่า “ท่านแม่ ท่านมาทางนี้หน่อย”

ท่านย่าหม่าเพิ่งเดินมา ซ่งฝูเซิงก็มือว่องไวรีบทายาหม่องน้ำให้กับนาง

ทำเอานางเริ่มรู้สึกเคอะเขินแล้ว

โอ้ว นี่มันกลิ่นอะไรแปลกๆ เอามาทาตรงคอของนาง ลูกสามจะทำอะไรน่ะ

ส่วนคนอื่นนั้น ซ่งฝูเซิงก็กำขวดยาหม่องน้ำเอาไว้แน่นแล้วคลายออกแล้วกำใหม่ ก่อนตัดสินใจเรียก “พี่สาว”

ซ่งอิ๋นเฟิ่งรีบส่งเสียงขานรับ นางสะพายตะกร้าไว้ด้านหลังวิ่งมาหา

“ท่านถือมันไว้ แอบทาให้กับพวกเด็กๆ ด้วย จงจำไว้ว่าแต่ละคนให้ทาแค่นิดเดียว ทาตรงหน้าผาก อย่าให้คนอื่นสังเกตเห็นได้เพราะจะดูว่าพวกเราค่อนข้างเห็นแก่ตัว ท่านก็ต้องบอกพี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองให้คลุมตัวให้มิดชิด ยิ่งมิดชิดมากเท่าไรก็ยิ่งดี”

ซ่งอิ๋นเฟิ่งยื่นมือมารับของพร้อมกับพยักหน้า ไม่ถามอะไรแม้แต่ประโยคเดียว

ส่วนเกาถูฮู่ก็รีบร้อนเข้ามาสอบถาม “เสี่ยวซาน เป็นอย่างไรบ้าง? ข้ามาดูว่าทำไมเจ้าถึงหยุดเดิน”

ซ่งฝูเซิงบอก “ท่านลุงเกาลองมองดูนั่นสิ ไม่มีน้ำ คนตายกันหลายคน น่าจะเป็นคนที่หลบหนีมาก่อนหน้าพวกเรา และก็คงไม่รู้ว่ามีลำธารสายเล็กนั่น พวกเขาผ่านไปโดยที่ไม่ได้พบเห็นมัน จนกระทั่งขาดน้ำจนตาย…

…คำนวณแบบคร่าวๆ พวกเขาน่าจะเสียชีวิตไปแล้วประมาณสองร้อยถึงสามร้อยคน พวกเราเพิ่งเดินกันมาได้ไม่กี่ลี้เอง…

…สภาพอากาศร้อน ข้าเกรงว่ายุงจะมากัดคนตายเหล่านั้น…

…ไม่มีใครทราบได้ว่าผู้เสียชีวิตเหล่านั้นป่วยตายหรือไม่? หากกัดพวกเขาแล้วมากัดพวกเรา กลัวว่าร่างกายของพวกเขาจะมีเชื้อโรคแล้วจะแพร่ระบาดมาถึงเราได้…

…ใช่แล้ว มันคือการแพร่ระบาด อืม ถ้าหากข้างหน้ายังมีสถานการณ์แบบนี้อีก คนตายมีจำนวนมากขึ้น ข้าเกรงว่าจะมีโรคระบาด”

“อะไรนะ? เสี่ยวซาน เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจ!”

คนโบราณทุกคน เมื่อเอ่ยถึงโรคระบาดทีไรต่างก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

โรคระบาดสามารถทำให้ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก

เกาถูฮู่มีช่วงเวลาความคิดแวบหนึ่งที่อยากจะหมุนตัวเดินกลับไป ไม่ต้องเดินหน้าต่อแล้ว

แต่ว่า? เฮ้อ ถ้าสามารถกลับไปได้ คงไม่เดินมาจนถึงจุดนี้!

ถ้าเขากลับไป ก็ต้องไปเผชิญหน้ากับผู้อพยพ พวกที่หนีทหาร ตลอดจนพวกโจรที่คอยจะเข้ามาลักวิ่งชิงปล้นสิ่งของกันช่วงนี้

พวกเขาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา จะสู้รบตบมือได้อย่างไร?

คนเราเมื่อเดินมาถึงจุดหนึ่งแล้ว หากบอกความจริงอะไรไป แม้แต่พวกญาติด้วยกันก็ยังเชื่อใจได้ไม่หมด เมื่อก่อนอาจจะไม่ได้ประสบเหตุการณ์ด้วยตนเองมาก่อน แต่ก็ได้ยินคนพูดกันบ่อยๆ ว่า ไม่ต้องรอให้คนอื่นเข้ามาแย่งชิงสิ่งของในบ้านหรอก เพราะขนาดญาติพี่น้องกันเองก็ยังต่อสู้แย่งชิงอาหารกันจนถึงขั้นฆ่ากันตาย

ขอเพียงที่บ้านมีอาหารอยู่มากมาย ก็อาจจะกลายเป็นข้อเสีย อาจถูกทำร้ายอย่างรุนแรง คงย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว