ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 28
แสงตะวันส่องผ่านม่านหมอกยามเช้า อากาศสดชื้นเย็นสดใสเสียจนคนตื่นแต่เช้าต้องเดินออกมาสูดลมหายใจตักตวงเอาไว้ให้เต็มปอด แขนแข็งแรงยืดขึ้นกลางอากาศบิดเอี้ยวร่างกายคลายความเมื่อยล้าจากการนอนขดใต้ผ้านวมหลายชั่วโมง
“ตื่นแต่เช้าเลยนะคะคุณธีร์”
“ครับ เมื่อคืนหลับสบายไหม”
“ค่ะ....อะ เอ่อ โด่งคุยกับยายพิตต้าแล้วนะคะ เรื่องที่บอกคุณ”
“...” สีหน้าที่มีความสุขเปลี่ยนไปทันที
“แล้วไง” น้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้ดนุพรต้องอึกอักก่อนตอบ
“ยายพิตต้าไม่มีปัญหาค่ะ”
“อย่างงั้นเหรอ...ก็ดี ผมกังวลอยู่มากทีเดียวว่าพิตต้าจะรังเกียจคนแก่”
“ไม่หรอกค่ะ...พิตต้าเค้าเข้าใจดี”
“เข้าใจคุณหรือเข้าใจผมล่ะ”
“คุณธีร์”
“เอาเป็นว่าตกลงตามนั้น ผมไม่อยากพูดอะไรมาก” ธีร์หงุดหงิดจนต้องเดินหลบเข้าไปในบ้าน เขาทั้งโกรธและเสียใจที่หล่อนไม่เคยเข้าใจเขาเลย พอดีที่ร่างบางเดินส่วนทางออกมา หญิงสาวมองดวงตาแข็งขุ่นของเขาแว๊บหนึ่ง
“อ้าวพิตต้า จะออกไปไหนแต่เช้า”
“คุณธีร์ อะ เอ่อ จะไปส่งอาโด่งค่ะ” ชายหนุ่มเบ้ปากเล็กน้อย
“เอารถฉันได้สิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รถคันเก่าที่ให้พิตต้ามันยังใช้ได้อยู่”
“มันเร็วกว่าเยอะ...แล้วอีกอย่างฉันอยากให้หนูกลับมาเร็วๆ ฉันกลัวจะอดใจคิดถึงหนูไม่ไหว” ประโยคหลังเขาจงใจพูดให้คนที่เดิมตามมาได้ยิน ถึงจะไม่เห็นใบหน้าหล่อนในตอนนี้แต่ก็เดาไม่ยากว่าคงจะถอดสีบ้างล่ะ
“ไปพิตต้าอาพร้อมแล้ว”
“ค่ะ”
“ขับรถดีๆ นะ...อย่าลืมรัดเข็มขัดด้วย”
“ค่ะ พิตต้าไปก่อนนะคะ” น้ำเสียงที่เหมือนห่วงใยที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาคงไม่ได้หมายถึงเธอเป็นแน่ เพราะในแววตาที่จับจ้องเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่มากมาย ถึงพิยะตาจะไม่เข้าใจแต่เธอก็เปรียบกับความรู้สึกของตัวเองได้โดยไม่ต้องรอให้ใครชี้นำ
หลังจากที่หญิงสาวออกไปแล้ว ธีร์ก็เดินไปทรุดตัวนั่งกุมขมับที่โซฟารับแขก เขาต้องต่อต้านความรู้สึกของตัวเองมากมายเพื่อทำให้คนหนึ่งที่เขาแคร์สบายใจ หากเขาตัดสินใจผิดพลาดไปความเจ็บปวดคงเกิดกับใครอีกหลายคนโดยเฉพาะหญิงสาวที่เป็นตัวแทนความรักจากดนุพร พิยะตาถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการความรักให้เขามีความสุข แต่คนที่ทำเช่นนั้นเคยคิดบ้างไหมว่าหัวใจที่ต้องฝืนทำอะไรมากๆ มันเจ็บปวดแค่ไหน
“มีใครอยู่ไหม...เอาเหล้ามาให้ฉันแก้วสิ” เสียงเจ้าของบ้านตะโกนหาคนรับใช้ คนที่ได้ยินถึงกับตกใจเมื่อชายหนุ่มไม่เคยขอเครื่องดื่มมึนเมามานานเกือบห้าปีทำไมเวลานี้ถึงอยากจะลิ้มลองขึ้นมา
“คุณคะ มันยังเช้าอยู่เลยค่ะ แล้วคุณก็ยังไม่ได้ทานอะไรลองท้องซักนิดเลย”
“อย่ามารู้ดีเลยนะป้า บอกให้ไปเอาก็เอามา”
“ค่ะๆ” เสียงตวาดทำให้คนสูงวัยกลัวจนรนราน กว่าสิ่งที่ต้องการจะมาก็ทำเอาคนรอหงุดหงิดมากขึ้น
“ทำอะไรให้มันเร็วๆ หน่อย...น่าเบื่อหน่ายกันทุกคน”
“เป็นอะไรไปคะ...ทุกทีคุณธีร์ไม่เคยหงุดหงิดแบบนี้เลย ไม่สบายใจหรือเปล่าคะบอกป้าก็ได้”
“ผมจะเป็นอะไรมันก็ช่าง จะหงุดหงิดโวยวายยังไงก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้วนี่ครับ”
“โธ่คุณธีร์ นี่คงเสียใจมาก ใครทำอะไรคะ หรือว่าคุณธัญญ์ก่อเรื่องอีกแล้ว”
“อย่าพูดถึงมันเลย นี่ก็ยังไม่กลับล่ะสิ มันน่ายกตำแหน่งให้ไหม” ธีร์รู้ตัวดีว่าเขากำลังทำอะไร แต่มันติดตรงที่ว่าเขาไม่สามารถห้ามการกระทำบางอย่างได้คล้ายกับมันสุดจะรับได้แล้วเขาจึงระบายความกลัดกลุ้มในโดยการอาละวาดกวาดกระจาดคนอื่นอย่างที่เห็น
ห้องสีแดงแรงฤทธิ์ประดับนีออนแบบน้ำตกส่องแสงสว่างบรรยากาศชวนให้คนมีไฟต้องคึกคัก ถังสีที่วางเกลื่อนห้องดูคล้ายจะถูกแรงอัดจนบุบบี้บ คนที่นั่งปาดป้ายแปรงทาสีกับผนังหยาบใจลอยทะลุความหนาของปูนไปถึงไหนก็ไม่รู้ กว่าที่เขาจะนึกได้สีที่ทาลงไปมันก็เปื้อนไม่เป็นสัดส่วน
“โธ่เว๊ย...ทำบ้าจะอะไรอยู่วะไอ้ธัญญ์ ไหนแกบอกว่าลืมเธอได้ไง ลืมสิ” เขาปาแปรงสีไปกระแทกผนังอย่างบ้าคลั่ง ภาพหญิงสาวยังวนเวียนให้เขาปั่นป่วนตลอดเวลา
“ลืม ลืมสิเว๊ย” มือหนาขยี้ผมตัวเองราวกับจะลบภาพคนสวยออกไป
“ธัญญ์คะ” สุรัตนาเห็นเขาคุ้มคลั่ง เธอรู้สาเหตุแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ
“มาทำไม”
“มาหาคุณนั่นแหละ...พักก่อนนะคะ กลิ่นสีเหม็นน่าเวียนหัวขนาดนี้ เดี๋ยวก็เป็นลมไป” ร่างเพียวอรชรเดินเข้าไปหาหมายจะโอบกอด แต่เขาก็เบี่ยงเดินไปอีกทาง ชยหนุ่มทรุดตัวลงนั่งดวงตาแดงกล่ำความโมโหคงจะไม่จางหายถ้าไม่ได้คว้าตัวเธอมาระบายมันออกไป
“อย่ามายุ่งกับผม นี่มันงานที่ผมรับผิดชอบนะ” เขาตอบเสียงขุ่นไม่พอใจที่ได้เห็นหน้าหญิงสาว
“มาค่ะสุนวดให้” มือเรียวแตะร่างกายเขาก็เหมือนกระแสที่ช็อตร่างกายให้กระตุก เขาสะบัดเต็มแรง จนหญิงสาวเซไปกระแทกโต๊ะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทัณฑ์นางโลม