ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 66

วันเวลาเคลื่อนตัวผ่านไปหกเดือน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ปรางค์รวียังคงหลับใหลอยู่บนเตียงกว้าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือหัวใจของวิตโตริโอ ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น เขาทำให้เธอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเช็ดตัว ให้อาหารทางสายยาง ทำกายภาพบำบัดเพื่อไม่ให้เส้นยึด เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาสามารถเดินและใช้ชีวิตตามปกติ

ตอนกลางวันทิพย์ธาราและภัทราที่ย้ายเข้ามาอยู่ในชายคาของตระกูลดิมาร์ชี ในฐานะลูกบุญธรรมของทิพย์ธาราและอเล็สซานโดร จะเป็นคนรับช่วงต่อจนกว่าวิตโตริโอจะเดินทางกลับมาจากทำงาน ทุกคนรอเวลาที่ปรางค์รวีจะตื่นจากความฝันทุกลมหายใจเข้าและออก โดยเฉพาะวิตโตริโอ

ในหมอกหนาทึบ ปรางค์รวีเดินวนไปวนมาเหมือนกำลังจะหาทางออก เธอกำลังหลงทาง มองไปทางไหนก็มีแต่หมอกควันสีขาวกระจายเต็มไปทั่วบริเวณ เธอเดินอย่างไร้จุดหมาย หวังเพียงว่าสักวันหนึ่งเธอจะเดินออกจากหมอกควันนี้ได้

“พี่เสือ ช่วยปรางค์ด้วย” เธอพร่ำพูดไปตลอดทางที่ก้าวเดิน หญิงสาวไม่รู้ว่าตอนนี้ตนยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ปรางค์รวียิ้มกว้างเมื่อเดินมาเจอคนหลายคนที่กำลังเดินเข้าไปในประตูหนึ่งที่เปิดกว้าง ในที่สุดเธอก็หาทางออกได้เสียที

“ปรางค์อย่าเดินไปลูก” เสียงคุ้นหู ทำให้ปรางค์รวีหันมามองผู้พูดที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“แม่” หญิงสาววิ่งมากอดร่างของมารดาแน่นด้วยความดีใจ ลืมคิดไปว่า มารดาของเธอเสียชีวิตไปแล้ว

“แม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ แล้วที่นี่ที่ไหน”

“แม่รอปรางค์อยู่ไงลูก แม่รอปรางค์เพื่อจะมาบอกปรางค์ว่าให้ลูกเดินไปทางนั้น อย่าเดินเข้าไปในประตูที่ลูกมองเห็น เพราะมันไม่ใช่สถานที่ที่ลูกจะไป” ปรางค์รวีหันไปมองตามทิศทางที่มารดาบอกให้เธอเดินไป ก่อนจะหันไปมองประตูที่อยู่ไม่ไกล จริงสิ...มารดาเธอเสียชีวิตไปนานหลายเดือนแล้วหรือว่าเธอจะตายแล้ว

“ปรางค์ตายแล้วหรือคะแม่ ปรางค์ถึงเจอแม่ที่นี่” สดศรียิ้มกับคำถามของลูกสาว เป็นยิ้มที่อบอุ่นเช่นเคย

“ปรางค์ยังไม่ตาย ปรางค์แค่หลงทาง แม่มารอปรางค์อยู่นานแล้วรอเพื่อจะชี้ทางออกให้กับปรางค์”

“ปรางค์ไม่อยากกลับไป แม่พาปรางค์ไปด้วยได้หรือเปล่าคะ ปรางค์ไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากทุกข์อีก ปรางค์ทนไม่ไหวแล้ว”

“ฟังแม่นะปรางค์ ชีวิตของคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ถนนที่เราก้าวเดินอาจจะขรุขระไปบ้าง มีหนามทิ่มตำ ไม่มีใครหนีคำว่าเจ็บได้ ชีวิตของลูกก็เหมือนกัน ที่ผ่านมาอาจจะเป็นแบบทดสอบว่าลูกของแม่เข้มแข็งมากแค่ไหน ลูกแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าความรักของลูกยิ่งใหญ่สมกับคำว่ารักที่ลูกมอบให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ต่อไปนี้ถนนที่ลูกจะก้าวเดินจะเป็นถนนที่เต็มไปด้วยความสุข ลูกกลับไปหาคนที่ลูกรักเถอะ คุณเสือรอลูกอยู่” สดศรีพูดให้ลูกสาวค้นพบแสงสว่างในชีวิต เส้นทางที่นางกำลังจะก้าวเดินไปนั้นเป็นดินแดนของเหล่านางฟ้า เทวดาผู้เปี่ยมไปด้วยเมตตา นางเองก็เป็นนางฟ้าเหมือนกัน นางฟ้าที่คุ้มครองปกป้องลูกสาว

“ปรางค์รักแม่” ปรางค์รวีโผกอดร่างมารดาอีกครั้ง ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้

“แม่ต้องไปแล้วนะ ปรางค์จำไว้ลูกต้องเดินไปทางโน้น เดินตรงไปเรื่อยๆ แล้วลูกจะเจอกับคนที่ลูกรัก” ร่างของมารดาเดินจากไป นางเดินเข้าไปในประตูที่เปิดกว้าง ปรางค์รวียิ้มอย่างเป็นสุข อย่างน้อยเธอก็รู้ว่ามารดาได้ขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ เธอเดินไปตามทิศทางที่มารดาบอก เดินเดินและเดิน ฝ่าหมอกควันที่เริ่มจางลง