ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 67

“แม่งเอ๊ย!!” โรเจอร์สบถเสียงดัง กระสุนปืนนับสิบที่ปล่อยออกไป ไม่อาจทำอะไรกระจกนิรภัยได้ เขาพยายามคิดหาวิธีใหม่เพื่อจะเข้าไปด้านใน ไปปลิดชีวิตของวิตโตริโอศัตรูของเขาให้สิ้นซาก ระเบิดจึงเป็นวิธีสุดท้ายที่เขาคิดได้

วิตโตริโอกับลูกน้องที่อยู่ด้านนอก ค่อยๆ จัดการกับลูกน้องของโรเจอร์ทีละคนอย่างเงียบกริบ อาวุธที่เขาใช้คือมีด เป็นอาวุธที่ปลิดชีวิตได้เงียบที่สุด จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสามสี่ห้าหกเจ็ด โรเจอร์กำลังปลดสลักระเบิดเพื่อพังกระจกนิรภัยที่ประตู หากแต่เสียงปืนดังขึ้นเสียก่อน ทำให้เขาจำต้องเก็บระเบิดหันไปมองลูกน้องที่ปล่อยกระสุนออกจากรังเพลิง

“คุณโรเจอร์ ไอ้วิโตมันอยู่โน่น” ลูกน้องของผู้รุกรานตะโกนบอก โรเจอร์หันไปมองร่างของวิตโตริโอที่เดินอาดเข้ามาหาตนอย่างมเกรงกลัว

“ไอ้โรเจอร์ มึงมาสู้กับกูตัวต่อตัว ศัตรูของมึงคือกู คนอื่นไม่เกี่ยว” วิตโตริโอร้องท้าอีกฝ่ายเสียงเข้ม โรเจอร์จ้องมองร่างของศัตรูด้วยความวาวโรจน์ มีหรือที่เขาจะไม่รับคำท้า เขาจะทำให้ศัตรูตรงหน้ามอดม้วยด้วยมือของเขาเอง

“กูรับคำท้า” สองร่างวิ่งเข้าหากันเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ ร่างสูงใหญ่สองคนสู้กันอย่างสูสี หากเปรียบเหมือนการชกมวย ก็เหมือนมวยคู่เอก ที่ไม่มีใครเป็นรองใคร การต่อสู้ของทั้งสองเป็นไปอย่างเข้มข้น เลือดไหลซึมออกมาจากมุมริมฝีปากของทั้งสอง หน้าตาบวมช้ำ

ทิพย์ธาราขับรถกลับบ้านหลังจากเดินทางไปซื้อของใช้ส่วนตัวให้กับปรางค์รวี นางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องร้ายที่นี่ รถยนต์คันงามเคลื่อนตัวเกือบมาถึงหน้าบ้าน สายตาของทิพย์ธารามองเห็นประตูรั้งพังยับไม่อาจใช้การได้ สัญชาติญาณของมาดามใหญ่แห่งตระกูลดิมาร์ชีรู้ทันทีเลยว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน นางจอดรถแอบข้างทาง เลือกที่จะเดินลงจากรถ เดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ

“ติดต่อมาดามได้หรือยัง” อเล็สซานโดรเดินเป็นหนูติดจั่น เขาเพียรติดต่อภรรยาหลายสิบครั้ง แต่ทุกครั้งหาได้เป็นผลสำเร็จไม่ วันนี้ทิพย์ธาราออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวให้กับปรางค์รวี โดยไม่มีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วย เนื่องจากภรรยาของเขาต้องการเดินทางไปคนเดียว

“ยัง ไม่ได้เลยครับเจ้านาย สงสัยมือถือของมาดามแบตจะหมดน่ะครับ ถึงติดต่อไม่ได้” โรเบตโตเอ่ยตอบผู้เป็นเจ้านาย หัวใจของคนฟังเต้นรัว เป็นห่วงภรรยาสุดที่รักเป็นอย่างมาก สิ่งที่เขากลัวที่สุดในตอนนี้คือ ทิพย์ธารากลับมาที่บ้านในเวลานี้เวลาของนาทีเป็นนาทีตาย

ภาพของลูกชายที่ชกต่อยกับคู่อริตัวฉกาจทำให้ทิพย์ธาราตกใจ เพราะวิตโตริโอพลาดพลั้งถูกโรเจอร์ใช้เท้ากระแทกที่หน้าท้องอย่างแรง จนลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น นางจึงวิ่งตรงไปที่ร่างของลูกชายทันที เพื่อปกป้อง

“หยุดนะ อย่าทำอะไรลูกฉัน” โรเจอร์มองมารดาของศัตรูนิ่ง ความคิดอันชั่วร้ายผุดขึ้นมาในสมองอันแสนเลวทันที

อเล็สซานโดร วิตโตริโอ แม้อยู่คนละสถานที่ หากแต่ปฏิกิริยาเหมือนกันไม่มีผิด ดวงตาเข้มเบิกกว้าง หัวใจทั้งสองเต้นเร็วและแรง ความกลัววิ่งพล่านเข้ามาในจิตใจ ความเป็นห่วงพุ่งทะยาน สาเหตุมาจากภาพนั้น ภาพของทิพย์ธาราที่อยู่ข้างกายโรเจอร์ โดยมีปืนจ่ออยู่ที่ขมับขวา

“ปล่อยแม่กูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้โรเจอร์” วิตโตริโอร้องตะโกนบอกดังลั่น อเล็สซานโดรกดปุ่มกระจกนิรภัยด้านประตูมุขให้เปิดออก เขาวิ่งออกมาจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

“มึงปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงไม่อยากตาย” มาเฟียรุ่นเก๋าพูดเสียงดัง โรเจอร์ยิ้มอย่างเป็นต่อ คนพวกนี้ไม่กล้าทำอะไรเขา หากมีทิพย์ธาราอยู่ข้างกายเขา

“กูปล่อยก็ได้ แต่มึงไอ้วิโตมึงต้องคลานมากราบตีนกูและต้องตายแทนแม่มึงด้วย ชีวิตแลกด้วยชีวิต”

“ตกลง มึงปล่อยแม่กู กูจะทำตามที่มึงพูดทุกอย่าง” วิตโตริโอตอบแบบไม่คิด ความตายของเขาแลกกับชีวิตของบุพการีผู้มีพระคุณล้นหัว ถือว่าคุ้ม ไม่เสียชาติเกิด

“ไม่นะลูกอย่าทำแบบนี้” ทิพย์ธาราร้องค้าน นางทนเห็นลูกชายนางตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้

“รักกันดีเหลือเกินนะครอบครัวนี้ กูนึกสนุกอยากเห็นตอนที่มึงตายแล้วไอ้วิโต อยากรู้นักระหว่างพ่อกับแม่ใครจะตายตามมึงไป มามึงคลานมากราบตีนกูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแม่มึงตาย” โรเจอร์กดปลายกระบอกปืนไปตรงขมับของทิพย์ธารา คล้ายจะบอกกับทุกคนในที่นี้ว่า เขาพูดจริงทำจริง

วิตโตริโอคุกเข่าลงบนพื้นคลานไปหาโรเจอร์ตามคำสั่ง เขามาหยุดนิ่งอยู่แทบเท้าของโรเจอร์ เงยหน้ามองคู่อริด้วยสายตาของมัจจุราช

“มึงปล่อยแม่กูได้แล้ว” วิตโตริโอร้องบอก โรเจอร์กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายรั้งให้ลุกยืนขึ้น มืออีกข้างผลักร่างของทิพย์ธาราให้เป็นอิสระ ก่อนจะใช้กำปั้นตะบันไปที่ใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายหลายหมัด

“นี่สำหรับมาเรียน้องสาวกูหมัดนี้และหมัดต่อๆ ไปสำหรับกู” โรเจอร์ประเคนกำปั้นใส่ใบหน้าของวิตโตริโอหลายหมัดติดต่อกัน ระบายความเจ็บปวดที่เขาได้รับครั้งก่อน มันเจ็บฝังลึกเกินกว่าที่เขาจะปล่อยเลยผ่านไป

ทิพย์ธารามองดูลูกชายถูกทำร้าย หัวใจของคนเป็นแม่ร้าวราน เจ็บปวด นางกอดร่างสามีแน่น ใครๆ คิดว่าคนอย่างวิตโตริโอจะหมดหนทาง ยอมเป็นฝ่ายรับฝ่ายเดียว เสือร้ายย่อมเป็นเสือร้ายอยู่วันยังค่ำ จำต้องซ่อนคมเล็บไว้ตะปบเมื่อมีโอกาส อเล็สซานโดรจึงยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ทุกข์ร้อน