ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง นิยาย บท 4

บทที่ 4/1 รวี่เยว่

"คุณหนูคิดถึงท่านเสนาธิการมากเลยหรือเจ้าคะ" เสียงของแม่นมชุนราบเรียบทว่าแฝงความขุ่นมัวอยู่ในนั้น

หวังลี่ถิงเป็นเด็กไวต่อความรู้สึกและอ่อนไหว นางจึงจับสังเกตได้จากน้ำเสียงของแม่นม ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้ากันจนเป็นเส้นตรง ก้มหน้าลงเล็กน้อย หลังจากผ่านไปราวสามอึดใจจึงตัดสินใจเอ่ยปากออกมา

"ถิงเอ๋อร์คิดถึงท่านพ่อเจ้าค่ะแม่นม แต่ทำไมแม่นมถึงดูไม่ค่อยพอใจหรือเจ้าคะ ท่านพ่อ…ทำอะไรผิดหรือเจ้าคะ"

ชุนอิ่งหันไปสบตาท่านป้าของนาง ส่ายศีรษะเล็กน้อยอย่างไม่เห็นด้วย คุณหนูยังเด็กเกินไปที่จะมารับรู้เรื่องราวน่าอดสูที่กำลังเผชิญ

"ช้าเร็วก็ต้องบอกอยู่ดี ไม่บอกวันนี้จะรอให้ข้าบอกวันไหนอาอิ่ง"

ท่าทีของแม่นมชุนดูเคร่งเครียด ปฏิเสธความเห็นของหลานสาว จริงอยู่ที่หวังลี่ถิงยังเด็ก ทว่ากลับฉลาดหลักแหลมและรู้ความไม่น้อยไปกว่าผู้ใหญ่ นางมีค่าเกินกว่าจะมีบุรุษไร้ใจเห็นแก่ตัวอย่างหวังเหลียงเป็นบิดา

หากเขาทราบว่าบัดนี้บุตรสาวพลังธาตุตื่นขึ้นแล้ว ทั้งยังเป็นมหาธาตุหยินหยาง คงไม่แคล้วจะมาพาตัวกลับไปและฉกฉวยหาผลประโยชน์จากนางเป็นแน่

"คุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ เดี๋ยวแม่นมกลับมา" ร่างท้วมของหญิงวัยกลางคนหยัดกายขึ้น ก้าวออกไปจากห้องของเด็กหญิง เพื่อหยิบของบางอย่างมาจากห้องนอนของตน

"พี่ชุนอิ่งเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ" หวังลี่ถิงหันมาถามสาวใช้ที่นั่งก้มหน้าบีบมือตนเองแน่นอยู่ตอนนี้ เด็กหญิงรู้สึกได้ถึงความอึมครึมที่เริ่มครอบงำอารมณ์ของผู้ใหญ่ทั้งสอง

ไม่กี่อึดใจแม่นมชุนก็กลับมาพร้อมม้วนสารในมือ

"คุณหนูจะอ่านเองหรือให้แม่นมอ่านให้ฟังเจ้าคะ" นางรู้ว่าข้อความในนั้นเป็นสิ่งที่จะทำร้ายหัวใจเด็กหญิง แต่นางก็เชื่อมั่นว่าหวังลี่ถิงจะผ่านพ้นความเจ็บปวดนี้ไปได้

"ถิงเอ๋อร์ขออ่านเองเจ้าค่ะแม่นม" มือเล็กยื่นไปรับม้วนสารมาเปิดอ่าน ครั้นได้เห็นข้อความข้างในดวงตาท้อดอกพลันแดงก่ำขอบตารื้นน้ำ ม้วนสารร่วงจากมือเล็กตกลงพื้น หยาดน้ำตาเม็ดโตหยดลงบนกระดาษ เกิดเป็นด่างดวงบนตราประทับของตระกูลหวัง

- ตระกูลหวังขอแจ้งให้ทราบว่า บัดนี้ได้แต่งตั้ง เหวินไป๋เหลียน เป็นฮูหยินเอกของ หวังเหลียง เสนาธิการทหารแห่งราชวงศ์หวงฝู่ อาณาจักรอู๋ซาง แทนเยว่หนิงลี่ผู้ล่วงลับ

บุตรสาวคนเดียวของเยว่หนิงลี่ หวังลี่ถิง ขอปลดลงไปเพียงบุตรอนุ ด้วยเพราะมิอาจเชิดหน้าชูตาให้ตระกูลหวังได้

เนื่องมาจากไร้ซึ่งคุณสมบัติของชนชั้นสูงที่พึงมี อันได้แก่ รูปโฉม พลังธาตุ ความสามารถในการต่อสู้ อีกทั้งร่างกายอ่อนแอ ไม่สามารถเข้าร่วมกองทัพ

"ถ้าเช่นนั้นแม่นมช่วยถิงเอ๋อร์ ฮึก เขียนสารตอบกลับหน่อยนะเจ้าคะ ฮึก" ร่างเล็กยังคงสะอื้นอยู่บ้างเล็กน้อย ทว่าน้ำตาได้เหือดแห้งไปแล้ว

"คุณหนูจะให้แม่นมตอบกลับว่าอย่างไรเจ้าคะ"

"ตอบกลับไปว่า ข้าหวังลี่ถิง เป็นบุตรสาวของรองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ผู้กล้าหาญ พลีชีพในสมรภูมิรบเพื่อปกป้องมาตุภูมิและเกียรติยศของอาราจักรอู๋ซาง มิอาจลดตัวลงไปเป็นเพียงบุตรอนุ ทำลายเกียรติอันยิ่งใหญ่รองแม่ทัพเยว่หนิงลี่ได้ ข้า อนุญาตให้ท่านเสนาธิการหวังเหลียง ลบชื่อของข้า หวังลี่ถิงออกจากแผนผังตระกูลหวัง บัดนี้ ข้าหาใช่บุตรสาวของท่านและคนตระกูลหวังอีกต่อไป"

สายตาของเด็กหญิงแน่วแน่เด็ดเดี่ยวยามเอ่ยวาจาทุกถ้อยคำ

เสี่ยวหลานและจวี๋จื่อที่ต่างก็ร้องไห้ไปกับนาง เวลาลุกขึ้นมาตบปีกตบมือชื่นชมความเด็ดเดี่ยวของสหายรัก

"เยี่ยมมากถิงเอ๋อร์ บิดาแบบนี้ไม่ต้องมีดีกว่า มีไปก็รังแต่จะเป็นภาระชีวิต" เสี่ยวหลานส่งเสียงให้กำลังใจ

"ถูกต้องที่สุด เดรัจฉานอย่างพวกเรายังรักลูก แต่บิดา ไม่ใช่สิ อดีตบิดาของเจ้าเป็นมนุษย์แท้ๆกลับแล้งน้ำใจ น่ารังเกียจที่สุด!" จวี๋จื่อพลันแยกเขี้ยวในตอนท้ายด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง