The king of War นิยาย บท 19

บทที่ 19 คำสัญญากลางสายฝน

หยางเฉินที่ยืนอยู่ชั้นบนสุด มองเห็นฉินซีรับโทรศัพท์สายหนึ่งแล้วก็รีบร้อนจากไปพร้อมกับฉินยี

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

เขาหมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล “สองพี่น้องนั่นท่าทางดูลุกลี้ลุกลน จากไปรวดเร็วขนาดนั้น จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ๆ”

เขาพูดจบก็หันกลับไปเดินออกจากห้องทำงานไป

ฉินยีขับรถด้วยความเร็วสูงสุดตลอดทาง เห็นเป็นเพียงลำแสงสายฟ้าแลบสีขาวฉวัดเฉวียนไปมาอย่างต่อเนื่อง

ยังดีที่ไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งด่วน รถบนถนนจึงมีไม่มาก

ปกติใช้เวลาขับรถครึ่งชั่วโมง แต่ตอนนี้ฉินยีกลับใช้เวลาขับรถเพียงยี่สิบนาทีก็มาถึงประตูบ้าน

สองพี่น้องสามารถมองเห็นผู้คนมากมายรายล้อมอยู่รอบตัวบ้านจากในที่ไกล ๆ โจวยู่ชุ่ยกับฉินต้าหย่งกำลังโดนรปภ. 7-8 คน ล้อมอยู่กลางวง

“พวกแก ไอ้พวกชั่ว นี่เป็นบ้านของฉัน ถือดีอย่างไรมาไล่ฉันออกไป?” โจวยู่ชุ่ยร้องตะโกนเสียงดังอย่างเดือดดาล ยังคงโบกไม้โบกมือไปรอบด้านอย่างต่อเนื่อง

“ฉินเฟย นายจะเอายังไงกันแน่?” ฉินซีพุ่งออกจากตัวรถ ร้องตะโกนไปทางฉินเฟย โกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว

ตอนที่ฉินเฟยเห็นสองสาวเดินลงมาจากมาเซราติก็มีสีหน้าประหลาดใจ

ไม่มีใครในตระกูลฉินรู้เรื่องที่คนตระกูลซูมาส่งของกำนัลให้ถึงบ้าน พอเห็นรถคันนี้ฉินเฟยก็หัวเราะเสียงเย็น “ฉินซี เธอนี่มันเป็นปรสิตของตระกูลจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าจะขับมาเซราติราคาเป็นล้าน มิน่าล่ะ ท่านปู่ถึงได้ออกคำสั่งการของผู้นำ ไล่ครอบครัวของพวกเธอออกจากตระกูล”

“นายหุบปากซะ! นี่เป็นสินสอดที่ตระกูลซูมอบให้กับยียี ไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด” ฉินซีพูดด้วยความโมโหดวงตาแดงก่ำ

ฉินเฟยรู้สึกประหลาดใจ ตระกูลที่สามารถมอบรถหรูราคาเป็นล้านได้ทั้งเจียงโจวก็มีเพียงตระกูลซูตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งแล้ว ถ้าหากเป็นแบบนี้จริง ๆ นั่นก็แสดงว่าฉินยีถูกคนในตระกูลซูชอบพอเข้าให้แล้ว เธอถือว่าเป็นหงส์ที่บินไปอยู่บนยอดไม้แล้ว

แต่พอนึกถึงฉินซีที่ใช้อำนาจคุกคามเขา เขาทำได้เพียง ‘กำจัดไม่ให้เหลือซาก’

“รถคันนี้จะเกี่ยวข้องกับเธอหรือไม่ก็ไม่ช่าง เพราะเส้นตายที่ท่านปู่ให้กับเธอไว้สามวันมาถึงแล้ว นี่เป็นบ้านของตระกูลฉิน ในเมื่อพวกเธอโดนขับไล่ออกจากตระกูลแล้ว ถ้าอย่างนั้นบ้านหลังนี้ก็ต้องคืนให้กับตระกูล” ฉินเฟยยิ้มตาหยีพูด

นึกไม่ถึงเลยว่าในตอนนี้บุคคลที่มีความสัมพันธ์สายตรงของตระกูลฉินทั้งหมดที่อยู่รายล้อมจะไม่มีสักคนที่ก้าวออกมาช่วยฉินซีพูดสักประโยค พวกเขากลับเยาะหยันด้วยซ้ำ ท่าทางเหมือนมาดูเรื่องสนุกแท้ ๆ เลย

น้ำใจของคนเปราะบางแค่นี้เองสินะ

หัวใจของฉินซีกำลังหลั่งเลือด ดวงตาทั้งคู่ของเธอแดงก่ำ “ต่อให้จะขับไล่พวกเราออกจากตระกูลฉินจริง ๆ นั่นก็ยังขาดคำสั่งการของผู้นำ คำสั่งการของผู้นำยังไม่ถ่ายทอดลงมา พวกนายก็อดใจรอมาไล่พวกเราไม่ไหวแล้วเหรอ?”

“แก ไอ้คนระยำ ฉันจะเดิมพันกับแก!”

ฉินยีที่อารมณ์เดือดจนเกือบจะถึงขีดอันตราย พอเห็นพี่สาวโดนเหยียดหยามเช่นนี้ เธอก็พุ่งไปทางฉินเฟย

ฉินเฟยหัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง “ไม่รู้จักประมาณตน!”

ฉินยีเพิ่งจะวิ่งเข้าไปก็โดนรปภ.สองคนขวางเอาไว้ เธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะข้ามผ่านการขัดขวางของผู้ชายเต็มวัยสองคนได้อย่างไร?

“ปล่อยยียีนะ!”

ฉินซีก็โถมตัวเข้าไปด้วย แต่ก็มีจุดจบเหมือนกับฉินยี

ฉินเฟยเดินไปถึงข้างกายของสองสาว ยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ฉินซี ตอนนี้ซานเหอกรุ๊ปอยู่ในมือของฉันแล้ว ต่อให้ทำให้มันพัง ก็กลับไปอยู่ในมือเธอไม่ได้หรอก ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

ฉินซีดันตัวรปภ.ออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง พุ่งเข้าไปจับแขนของฉินเฟยไว้ กัดเข้าไปหนึ่งคำ

“อ๊าก...”

ฉินเฟยที่เมื่อกี้กำลังหัวเราะอย่างหนักด้วยความลำพองใจอยู่ ทันใดนั้นเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องโหยหวน เขาต่อสู้ดิ้นรน บริเวณที่ถูกกัดยิ่งถูกดึงรั้ง ความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น

“ปล่อยฉันนะ แก ยัยผู้หญิงชั่ว!” เขาถูกยั่วให้โมโหจบสิ้นสติจนระเบิดความโกรธในทันที เขาต่อยออกไปทางฉินซีหนึ่งหมัด

“พี่คะ!” ฉินยีตะโกนเสียงดัง แต่ก็โดนรปภ.สองคนขัดขวางเอาไว้ อย่างไรก็ผ่านไปไม่ได้

สามารถบีบบังคับจนฉินซีใช้ฟันกัดได้ แค่คิดรู้ว่าเธอโมโหเพียงใด

สายตามองกำปั้นของฉินเฟยที่กำลังจะตกลงมาถึงตัวของเธอ ชั่วพริบตาก็มาถึงแล้ว

“พลั่ก!”

ข้อมือของฉินเฟยโดนจับไว้ในฉับพลัน ตอนนี้ระยะห่างของกำปั้นกับศีรษะของฉินซีเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตร