The Novel’s Extra นิยาย บท 408
สรุปบท ตอนที่ 408: The Novel’s Extra
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 408 – The Novel’s Extra โดย Internet
บท ตอนที่ 408 ของ The Novel’s Extra ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 408 การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน (2)
[ชั้น 28 – ดินแดนปีศาจ]
ไอลีน และพรรคพวกของเธอกำลังเดินบนพื้นโคลน ทิวทัศน์ของอาณาจักรปีศาจไม่เหมาะสำหรับที่อยู่อาศัยของมนุษย์ ดินสีดำของมันติดอยู่กับรองเท้าเหมือนเจลเหนียวๆและอากาศก็มีพลังปีศาจหนาแน่นซึ่งจะกระแทกคอของพวกเขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาหายใจ
ไอลีนและคนอื่นๆเดินกันเป็นเวลานานในสถานที่แห่งนี้ เมื่อพวกเขาไม่ได้รับความช่วยเหลือจากระบบพวกเขาก็ไม่สามารถกลับไปสู่โลกได้และหากพวกเขาจะกลับไปพวกเขาต้องต้องผ่านโคลอสเซียม ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้ามาแล้วจะไม่มีทางกลับไปได้อีก
“…คิดว่าเป็นที่นี่ละ”
หลังจากเดินมานานดูเหมือนว่าพวกเขาพบบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับปราสาทยักษ์ ในอดีตปราสาทมันเป็นสถานที่ที่กษัตริย์อาศัยอยู่เนื่องจากราชาแห่งอาณาจักรปีศาจก็ต้องเป็นราชาปีศาจ
‘ราชาปีศาจที่ต้องการความท้าทาย’ ที่ดอกบัวดำพูดถึงคงอยู่ในปราสาทแห่งนี้
“ฉันเชื่ออย่างนั้น”
จินเซยอน ตอบ
“เขาบอกว่าพวกเราต้องจัดการมันใช่มั้ย เขาไปไหนละนั้น?”
ไอลีน บ่นอย่างไม่มีความสุข เธอคิดว่าดอกบัวดำจะเป็นผู้เบิกทางของพวกเขาต่อไป แต่เขาก็หายไปในขณะที่เธอกำลังฟุ้งซ่าน
วิธีที่เขาหายไปนั้นน่าตกใจมาก ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหนหรือได้ยังไง พวกเธอไม่รู้สึกถึงพลังเวทมนต์เลยแม้แต่น้อย ดอกบัวดำหายตัวไปอย่างเรียบง่ายราวกับเขาไม่เคยอยู่ตั้งแต่แรก
“พวกเราควรขอบคุณเขาที่ช่วยพวกเราให้รอดจากโคลอสเซียม”
จินเซยอนกล่าวขณะที่เธอจ้องมองไปที่ปราสาทอันไกลโพ้น จินเซยอน เองก็ได้ทักษะใหม่จากความช่วยเหลือจากดอกบัวดำ เธอจะปล่อยเขาไปและไม่ถือสากระทำที่ผ่านมาของ Chameleon Troupe เพราะยังไงสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่น่าจัเป็นสมาชิกเมื่อตอนเกิดเหตุการณ์กวางโอ้
คิมซูโฮ พยักหน้าและเห็นด้วยกับ จินเซยอน
“…ใช่สิ ฉันมันเป็นคนเลว”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะพูด ตอนนี้พวกเราเริ่มกันเลย เราไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว”
ไอลีน กัดฟันแต่ก็ยังฟัง จินเซยอน อยู่ดี พรรคพวกเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว
“เดินต่อไปอย่างช้าๆและให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เป็นธรรมดาที่ จินเซยอน จะทำหน้าที่ผู้นำทาง ขณะที่พวกเขาอยู่ใน
‘เมือง’ มีถนนสายหลักที่นำไปสู่จุดหมายปลายทาง แต่พวกเขาไม่สามารถเลือกเส้นทางที่เปิดเผยแบบนั้นได้ จินเซยอน เลือกที่จะใช้วงเวียนผ่านป่า
“…โอ๊ะ ฉันประทับใจจังเลยแฮะ”
ป่านั้นเต็มไปด้วยเถาวัลย์ที่มีหนามที่สั่นคลอนเหมือนมีชีวิตอยู่และต้นไม้ปีศาจที่มีตาเปร่งพลังเวทมนต์ออกมาอย่างต่อเนื่อง ไอลีนปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอออกมาเพื่อใช้ วาจาสิทธิ์
“พยายามอย่าใช้ วาจาสิทธิ์ พลังเวทมนต์มันเห็นได้ชัดเจนเกินไป”
“…อะไรนะ?”
เมื่อ จินเซยอน หยุด ไอลีน ก็ขมวดคิ้ว
“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร”
เธอล้างคอและกำลังเตรียมที่จะใช้วาจาสิทธิ์ออกมา
“พลังเวทมนต์ของฉันจะไม่ทิ้งร่องรอยใดๆเอาไว้”
เธอใช้ วาจาสิทธิ์ และพลังเวทมนต์ของไอลีนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“โอ้…น่าตกใจมาด คุณ ไอลีน”
“ฮุฮู นี่มันง่ายมาก ฉันไม่เหมือนเธอนะ โอใช่เธอคงไม่ได้แพ้ดอกบัวดำในการต่อสู้แบบยิงธนูใช่ไหม”
คราวนี้แม้แต่จินเซยอนก็ไม่อาจไม่สนใจคำเยาะเย้ยของไอลีนได้อีกแล้ว จินเซยอน ขมวดคิ้ว
“วาจาสิทธิ์ ของคุณก็ไม่ทำงานกับ ดอกบัวดำ เหมือนกันนี่น่า”
“อะไรนะ? เธอได้ยินมาจากใคร”
“ฉันเห็นมัน นอกจากนี้ฉันแพ้เพราะข้อเสียของพลังธาตุ ดอกบัวดำบอกว่าเป็นของตัวเองจะดีที่สุด พวกเราจะเท่าเทียมกันถ้าฉันใช้ พลังไร้ธาตุ แทน ธาตุแสงจันทร์”
“หืม ถ้าฉันต่อสู้จริงๆละก็แค่มือเปล่าฉันก็จะบดขยี้เขาได้อยู่แล้ว แค่ฉันพยายามทำให้เขาถอดฮูดนั่นออกมันก็เท่านั้น….”
…ในขณะที่จินเซยอนและไอลีนกำลังทะเลาะกัน คิมซูโฮมีความคิดที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับตัวตนของดอกบัวดำ
‘แปลกมาก ไม่ว่าเราจะคิดยังไงมันก็แปลกมากอยู่ดี’ คิมซูโฮคิด
ตอนที่เขาอยู่กับดอกบัวดำเขารู้สึกถึงความไม่ลงรอยกัน หากเขาต้องอธิบายความรู้สึกนี้มันจะต้องเป็น … ‘ความคุ้นเคย’
เขารู้สึกว่าคุ้นเคยกับ ดอกบัวดำ ความรู้สึกมันชัดเจนขึ้นเมื่อพวกเขาใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น
‘ถ้าเราไม่บ้าไปเอง เราต้องเคยเจอกับดอกบัวดำที่ไหนซักแห่ง….’
“…อา!”
ประกายอันเย็นยะเยือกของคิมซูโฮปรากฏออกมา
‘มันอาจจะเป็น?’
แม้ว่าความเป็นไปได้นั้นจะน้อยมาก แต่ถ้า ดอกบัวดำ นั้นมาจาก
ต่างโลกเหมือนกันละ? ในตอนนั้นเองคิมซูโฮยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอกับ จินซาฮยอค ย้อนกลับไปตอนนั้นเธอทำท่าเหมือนเธอรู้จักดอกบัวดำ ถ้าเขาจำไม่ผิดเธอพูดว่า ‘มีคนที่ฉันอยากฆ่ามากกว่านาย’ เธอพูดจาแปลกๆออกมา
ใช่นั่นคือสิ่งที่เธอพูดออกมาเอง
ถ้าทฤษฎีของเราถูกต้อง ชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ก็เข้ากันพอดี มันอธิบายว่าทำไมถึงแม้จะมีความแข็งแกร่งขนาดนั้น แต่เขาพึ่งเปิดเผยตัวตนของเขาหลังจากเข้าสู่หอคอยแห่งความปรารถนาและทำไมเขาช่วยเราที่เป็นคนฆ่าเพื่อนของเขาใน ‘Chameleon Troupe’ เกอิต้า หลายครั้ง…’
จินซาฮยอค, คิมซูโฮ และ ดอกบัวดำ
เมื่อความคิดนี้แผ่ขยายออกไปจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความคิดนับไม่ถ้วนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ซูโฮ? เฮ้ คิมซูโฮ?”
จินเซยอน จับไหล่ของ คิมซูโฮ
“…อะ-ครับ?”
“นายคิดเรื่องอะไรอยู่?”
“มะ ไม่มีอะไร.”
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกหกจินเซยอนมองมาที่เขาอย่างแน่วแน่
ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอรู้สึกเหมือนรู้ว่าสิ่งเขาน่าเป็นห่วง
“นายกำลังนึกถึงบางสิ่งเกี่ยวกับดอกบัวดำงั้นเหรอ”
จินเซยอน ถามเธอเป็นคนที่มีความขุ่นเคืองต่อ Chameleon Troupe ดังนั้น คิมซูโฮ ในตอนนี้จึงไม่สามารถผ่านสายตาของเธอไปได้
“… .”
คิมซูโฮจ้องตาของเธอ ดวงตาของ นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์ นั้นเปล่งประกายสวยงามเช่นเคย แต่เขาไม่สามารถเปิดเผยความลับของเขาได้อย่างง่ายดายแม้แต่กับคนที่น่าเชื่อถือที่สุด
“มันไม่มีอะไรจริงๆ…. อย่างไรก็ตามตอนนี้….”
ประตูเปิดออก อย่างที่คาดไว้คนที่อยู่หลังประตูคือยูจินวอน เขาใส่ชุดธรรมดาแทนสูทที่เขาใส่สำหรับพิธีส่งรับตำแหน่งตอนนี้เขาดูเหมือนพ่อปกติๆ
“พ่อ.”
“ …ยอนฮา, ลูกรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
ยูจินวอง ก้าวเข้ามาและนั่งลงข้างๆเตียง ยูยอนฮา มองดูพ่อของเธอที่
ดูแปลกๆจากความกังวลและความประหม่า
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? มีคนทำอะไรน่ากลัวๆกับลูกงั้นเหรอ”
ยูยอนฮา ไม่ตอบเสียงที่สั่นไหวของพ่อเธอ
“บอกพ่อทีว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อจะช่วยลูกเอง”
ยูยอนฮารู้สึกเกลียดพ่อของเธอ เพราะเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย ไม่มีใครสามารถช่วยแก้ไขปัญหานี้ได้
“…พ่อ.”
“ใช่แล้วพ่ออยู่ที่นี่ อย่าลังเลที่จะพูดออกมา บอกพ่อได้เลย”
ยูยอนฮา ปฏิเสธที่จะควบคุมตัวเองอีกต่อไป เธอรวบรวมความกล้าที่จะพูดคำต่อไปนี้ออกมา
“พ่อยังจำเหตุการณ์กวางโอ้ได้ไหม”
เมื่อได้ยินแบบนี้ใบหน้าของ ยูจินวอง ก็แข็งทื่อ ยูยอนฮา รู้สึกเจ็บปวดเธอรู้สึกราวกับว่าเธอกลายเป็นศัตรูของพ่อเธอไปแล้ว
“พ่อจำได้ใช่ไหม?”
เธอจับหัวใจที่อ่อนแอของเธอด้วยความตั้งใจอย่างแน่วแน่ เธอไม่อยากรออีกต่อไป
“…ยอนฮา.”
เธอเสียใจหลังจากที่ได้รู้เรื่องความตายของเขา เธอรู้ว่าเธอจะเสียใจต่อไปตลอดชีวิตของเธอ หากเธอเชื่อใจเขาอีกเพียงเล็กน้อยถ้าเธอบอกความจริงของเหตุการณ์ และพยายามให้เขากลับใจเธอจะได้อยู่กับเขา …
“นั่นคือสิ่งที่พ่อทำลงไป”
ถ้าแบบนั้นเขาก็อาจจะยังมีชีวิตอยู่
“ยอนฮา ลูกหมายความว่ายังไง….”
“พ่อจำเด็กที่เกิดในวันนั้นได้ไหม? หนูอ่านไดอารี่ของพ่อ”
ทารกที่ปรากฏในสมุดบันทึก ผู้ชายที่พ่อของเธอปล่อยให้ยังมีชีวิตอยู่เพราะเขาคิดถึงเธอ
“ลูกนั่นมัน….”
แม้ว่าเธอจะสูญเสียเขาไป แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปิดบังความจริงเอาไว้ได้ตลอดกาล
เรื่องนี้มีบทบาทสำคัญอย่างมากในชีวิตของ ยูยอนฮา อย่างไรก็ตามของแค่ตอนนี้ ยูยอนฮาอยากจะพูดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกมา
“เขา…เขาเป็นสำคัญและมีค่าสำหรับหนู….”
เธอพึมพำขณะที่เธอสะอื้นอย่างเงียบๆ
“… แต่เขาตายแล้ว”
เสียงร้องของเธอกลายเป็นกรงเล็บที่แทงเข้าไปในหัวใจของยูจินวอน
ในฐานะที่เป็นพ่อแล้วยูจินวอนรู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่ง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra