The Novel’s Extra นิยาย บท 495
บทที่ 495 สงครามอันขุุ่นมัว (5)
– หมู่บ้าน? มีหมู่บ้านในแอฟริกางั้นหรือ
น้ำเสียงของไอลีนสูงขึ้นราวกับประหลาดใจ ผมมองดูแผนที่บนโต๊ะของหมู่บ้านแล้วบอกไปว่า
“ใช่ หมู่บ้านชื่อ เครน พวกเราเพิ่งจะได้เป็นเจ้าของที่นี่”
– อะไรนะ? มันยังมีเจ้าของด้วยเหรอ?
“มันเป็นมอนสเตอร์ที่คล้ายกับจิ้งจก เทนซูฮาร์ เป็นชื่อของมัน”
– …
ไอลีนเงียบไปครู่หนึ่งและก็มีเสียงพึมพำจากอีกด้านหนึ่ง
“อ้าๆ~ เป็นเด็กคนนั้นอีกแล้วเหรอ~?”
เจนบ่นอย่างไม่มีความสุข ผมยิ้มและปิดตัวรับส่งสัญญาณ
“ฉันอยากรู้จัง เจน เธอรู้จัก ไอลีน ได้ยังไง”
“ฉัน? อืม~ ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ~ เมื่อก่อนฉันเคยทำตัวเป็นฮีโร่น่ะ
เธอเป็นหัวหน้าของฉัน ยัยเด็กเหลือขอนั่นอายุน้อยกว่าฉันตั้ง 2 ปี
ฉันเกลียดเธอและที่สำคัญเพราะพรสวรรค์ของเธอ~”
– วิ้ง
ตัวส่งสัญญาณส่งเสียงทันทีที่ เจน พูดจบประโยคของเธอ
– ใครอยู่ในหมู่บ้านบ้าง?
ไม่ใช่เสียงของ ไอลีน แต่เป็นของ ยุนซึงอา เจนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเธอขมวดคิ้ว ผมล้างคอของผมด้วยอาการไอแล้วตอบกลับด้วยเสียงของผมที่เปลี่ยนเป็นของแบล็กโลตัส
“มนุษย์.”
– พวกเขาปกติดีไหม
“พวกเขามีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง ดูเหมือนพวกเขาจะถูกล้างสมอง แต่ไม่ได้ถูกทำร้าย พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็น ‘นักขุด’ ที่อาศัยอยู่ที่นี่มานานแล้ว”
– …
เธอเงียบไปอีกครั้ง เมื่อผมไม่ได้ยินเสียงผมเดาว่าพวกเขาปิดเครื่องรับส่งสัญญาณและเริ่มการประชุม ผมตรวจสอบ ‘มินิเกม’ ขณะที่รอการตอบกลับ
「…ผ่านไปครึ่งวันแล้วตั้งแต่เลือก ลิเทรน อัศวินหลายคนแสดงความยินดีกับเธอ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอิจฉาเธอมากแค่ไหน ความแข็งแกร่งทางกายภาพของ ลิเทรน เพิ่มขึ้นทันทีที่เธอได้รับเลือกและเธอได้รับคะแนนเกือบ 130,000 คะแนน เห็นได้ชัดว่าสปอนเซอร์ของ
ลิเทรน เป็นเจ้าสัวที่ไม่เคยมีมาก่อน อัศวินไม่เข้าใจในสิ่งที่สปอนเซอร์
ผู้ร่ำรวยเห็นในตัว ลิเทรน
ผู้หญิงที่ไร้การศึกษาที่มาเมืองหลวงโดยไม่มีแผนอะไรเป็นได้เพียงภาระเท่านั้นนั่นสิ่งที่ ลิเทรน เป็นในสายตาของพวกเขา
ไม่มีใครรู้ว่า ลิเทรน รู้ถึงความไม่พอใจของเหล่าอัศวินหรือไม่ แต่เธอก็เริ่มเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอ ช่วงเวลาที่เธอ ‘ถูกเลือก’ เธอตั้งศาลสำหรับสปอนเซอร์ของเธอในห้องเล็กๆและสวดภาวนาก่อนอาหาร
ทุกมื้อการที่ ‘ถูกเลือก’ เป็นความฝันของเธอ ตอนนี้เธอประสบความสำเร็จแล้วความสุขของเธอในตอนนี้ไร้ขอบเขต…. 」
“หืมม.”
สิ่งต่างๆดูเหมือนจะก้าวหน้าดี แต่ว่าเธอไม่จำเป็นต้องคารวะผม…
ผมเห็น ลิเทรน สวดอ้อนวอนก่อนรับประทานผมก็เลยไตร่ตรองอีกครั้ง
===
[Buster Call] [ระดับสูง]
– การใช้พลังเวทมนต์ของรอยสักเรียกจากข้ารับใช้จาก Tower of Wish ที่สาบานตนภักดีต่อ คิมฮาจิน หรือทรัพย์สมบัติของเขาออกมา
===
พรสวรรค์จากการใช้งาน Buster Call แต่เพียงผู้เดียวของผม ด้วยการเพิ่มอีก 1-2 คำหลัง ‘Tower of Wish’ ผมรู้สึกว่าผมสามารถใช้เพื่อเรียก ลิเทรน ได้เช่นกัน ตัวอย่างเช่น [อัญเชิญจาก Tower of Wish หรืออีกมิติหนึ่ง…]
“เฮ้ย, กวง”
ผมพูดกับ กวง ที่ยืนอยู่เงียบๆ
– ว่าไง?
“นายบอกว่าพวกเราอยู่ในมิติที่สูงกว่าใช่มั้ย”
– ใช่เมื่อเปรียบเทียบกับขนาดของมินิเกม
“ถ้างั้นเป็นไปได้ไหมที่จะเรียกสิ่งมีชีวิตที่อยุ่ในมิติที่ต่ำมาสู่มิติที่สูงขึ้น?”
– ฉันไม่แน่ใจเพราะฉันไม่เคย แต่มันอาจเป็นไปได้ เพราะคุณมาจากมิติที่สูงกว่า
“…อะไรคือความแตกต่างระหว่างมิติสูงและมิติที่ต่ำกว่า”
– เพียงแค่เล็กน้อยขนาดที่ใหญ่กว่าจะมีความเสถียรมากกว่า สำหรับคนในมิติที่ต่ำกว่าสิ่งมีชีวิตในมิติที่สูงกว่านั้นก็เหมือนเทพ
‘มีเสถียรภาพ…’ ผมกำลังคิดถึงความหมายของคำนี้เมื่อ กวง อธิบาย
– มิติที่มีความเสถียรกว่าจะมีมนุษย์ที่อ่อนแอกว่า มิติที่มั่นคงที่สุดจะเป็นมิติที่มนุษย์แต่ละคนมีอิสระในการแทรกแซงธรรมชาติน้อยที่สุด
เห็นได้ชัดว่า กวง พูดอะไร แต่ทำไมฉันถึงคิดถึงโลกดั้งเดิมของผม ‘โลก’
โลกที่ผมอาศัยอยู่ไม่มีเวทมนตร์ มานา พลังเวทมนต์ ศิลปะการต่อสู้หรืออะไรก็ตามที่เหนือธรรมชาติ แม้ว่าเทคโนโลยีขั้นสูงของมนุษยชาติจะเอาชนะธรรมชาติได้ แต่คนจำนวนนับไม่ถ้วนเสียชีวิตไปในระหว่างกระบวนการนั้น มันเป็นโลกที่ ‘มนุษย์แต่ละคนมีอิสระน้อยที่สุดที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธรรมชาติ’
ผมจ้องมองที่ กวง ด้วยความสงสัย แต่ กวง ยิ้มกว้างโดยไม่พูดอะไรเลย
“และตอนนี้”
– ตัวรับส่งสัญญาณส่งเสียงอีกครั้ง กวง ยังบอกด้วยว่าเวลาของเขาหมดลงแล้วและเขาก็หายไป
– นี่คือด้วง นายได้ยินฉันไหม?
“…ด้วง?”
– มันเป็นชื่อรหัส นายมีแผนจะทำอะไรต่อจากนี้
“…พวกเราวางแผนที่จะใช้หมู่บ้านนี้เป็นฐานด่านหน้า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra