The Novel’s Extra นิยาย บท 496
บทที่ 496 สงครามอันขุุ่นมัว (6)
[ฉันแทบเป็นบ้าตอนที่สุ่มได้การ์ด 8 ดาวใบแรกที่มันคือการสื่อสารที่ไม่สมเหตุสมผล แต่ ㅋㅋㅋ ฉันชอบมันที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ ㅋㅋㅋ]
“…คุณเพิ่งจะคุยไปไม่ได้เหรอ?”
เมื่อเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป คิมซูโฮ แดกดัน แชอนายอน ที่ยืนอยู่ข้างเขา แต่ แชนายอน นิ่งเงียบและส่ายหัว
[ไม่ ฉันต้องชินกับสิ่งนี้ก่อน มันใช้งานยากกว่าที่นายคิดเยอะ]
“อาๆๆๆ…ทำตามที่เธอต้องการเถอะ”
คิมซูโฮส่ายหัว
ขณะที่พวกเขากำลังทดสอบการ์ดที่พวกเขาได้มาประตูของเต็นท์ผู้บัญชาการก็เปิดออกและไอลีนก็เดินเข้ามาเธอจ้องมองที่คิมซูโฮและ
แชนายอนก่อนที่จะตะโกนเสียงดัง
“สมาชิกทุกคน! ออกมา!”
เสียงของเธอมีพลังซ่อนอยู่ข้างใน ทันใดนั้นสมาชิก 177 คนของป้อมปราการใต้ดินก็เดินออกไปจากค่ายทหารด้วยความงุนงงเมื่อเห็นแบบนี้ ไอลีนก็พูดด้วยความพึงพอใจ “พวกคุณไปซื้อการ์ดมาเมื่อวานใช่ไหม?”
แต่คำตอบนั้นไม่ได้มีความกระตือรือร้นเนื่องจากฮีโร่ส่วนใหญ่ในปัจจุบันเป็นชนชั้นสูงที่มีพลังเกินกว่าจะรับใช้ภายใต้ผู้อื่นได้
“ชิ ฉันแน่ใจว่าพวกคุณรู้ว่าการ์ดอะไรมีประโยชน์ แลกเปลี่ยนพวกเขาหากพวกคุณต้องการ ยังไงก็ตามเหตุผลที่ฉันเรียกพวกคุณมา…”
ไอลีน พูดอย่างจริงจัง “…เพื่อบอกพวกคุณว่าแอฟริกามีหมู่บ้านอยู่”
“หือ?” แชนายอน และฮีโร่คนอื่นๆที่กำลังง่วนอยู่กับการหยิบการ์ดของพวกเขาต่างเอียงหัว
“ออร์เดนลักพาตัวมนุษย์และสร้างหมู่บ้านในแอฟริกา สมาคมบอกว่ามันจะขัดขวางพวกเราจากการทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ แต่ใครจะรู้…ยังไงก็ตามพวกเราตัดสินใจจัดตั้งทีมลาดตระเวน”
หัวหน้านักยุทธศาสตร์ ‘อีกงมยอง’ ได้สั่งให้หน่วยรบเฉพาะกิจจัดตั้งทีมลาดตระเวนเพื่อลาดตระเวนจากภายนอก
“มันเป็นความสมัครใจดังนั้นแจ้งให้พวกเราทราบหากพวกคุณต้องการเข้าร่วม มันจะเป็นภารกิจที่อันตรายดังนั้นฉันจะเสนอการ์ด 7 ดาว 3 ใบที่ฉันมี”
“ฉันจะเข้าร่วม!” ใครบางคนตะโกนและยกมือของเธอในขณะที่ไอลีน พูดเสร็จเป็น แชนายอน ซึ่งเพิ่งชื่นชอบในคำว่า ‘ภารกิจอันตราย’
“ฉันจะเข้าร่วมด้วย”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“ฉันจะไปด้วย”
คิมซูโฮ,ชินจงฮักและจินเซยอน รีบพูดตามทันที ทีมลาดตระเวนตอนนี้มี 4 คน
“อืม……..เยี่ยมมาก” ไอลีนพยักหน้าอย่างพอใจ
“ฉันจะเป็นคนนำทางเอง”
จากนั้นชายผู้แนะนำตัวเองว่าชื่อ รีเบล พูดขึ้นมา เขายังอยู่ในป้อมปราการใต้ดินแม้ภารกิจของเขาจะจบลงแล้ว
“…หากมีสิ่งอะไรที่ฉันทำได้ดีก็คงเรื่องการค้นหาเส้นทางที่ถูกต้อง”
รอยยิ้มของเบลล์ที่มองไปมาระหว่างคิมซูโฮ ชินจงฮัคและแชนายอน
*************************************************************************
ในทางตรงกันข้ามจินซาฮยอค กำลังสร้างเส้นทางที่เป็นอิสระทั้งหมดด้วยตัวเอง
“ไอ้…แม่งเ้อย…ฉันจะเผามันจนกว่าจะตาย”
เธอด่าทุกอย่างทุกย่างก้าวขณะเดินผ่านดินแดนแอฟริกา เธอกำลังทำงานหนักภายใต้ดวงอาทิตย์ร้อนแรงเพียงเพื่อจะได้พบกับเบลล์ผู้ซึ่งติดต่อกับเธอมา
“แฮ่ก,แฮ่ก…แฮ่ก….”
เธอเดินผ่านทะเลทรายโดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ใดๆเลย หากมอนสเตอร์หรือมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ปรากฏตัวขึ้นมาเธอก็จะฆ่ามันด้วยพลังของเธอ มอนสเตอร์ที่ได้กลิ่นเลือดก็มาหาเธอและเธอก็ฆ่าพวกมันอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่ดมกลิ่นได้ก็เข้ามาหาเธอ พวกมันเรียกตัวเองว่า’ฝ่ายลาดตระเวนมอนสเตอร์ร่างมนุษย์’ แต่ว่าจินซาฮยอคก็ส่งพวกมันไปเกิดใหม่เหมือนปกติ
ฆ่า เดินต่อ ฆ่า ฆ่า เดินต่อ
เธอทำซ้ำวงจรนี้เป็นเวลานานก่อนได้กลิ่นหอมในอากาศ มันแตกต่างจากกลิ่นของเลือดหรือเวทมนตร์ มันเป็นกลิ่นของคนที่เธอรู้จัก
“นี่…สูดๆ”
เหมือนสุนัขเธอสูดอากาศทุกทิศทาง
“เป็น เบลล์”
เป็นเบลล์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันไม่ใช่แค่กลิ่นของเบลล์ที่เธอได้กลิ่น อย่างน้อยอีก 4 คนซึ่งหมายความว่าเบลล์มีสหายมาด้วย…
“ไอ้ลูกหมานั้นกำลังวางแผนอะไรอยู่อีกละ”
จินซาฮยอค หลับตาและส่งสัญญาณอีกครั้ง
– เบลล์ ตอบด้วย ฉันอยู่ในแอฟริกาแล้ว กลิ่นของนายมันอยู่ที่นี่
นายกำลังวางแผนอะไรอยู่
1, 2, 3, 4, 5 …
5 วินาทีต่อมาคำตอบก็ส่งกลับมา
– โอ้~ พวกคุณมาถึงแอฟริกาแล้วเหรอ~? ตอนนี้ฉันกำลังลาดตระเวนกับสหายของฉัน
– ลาดตะเวน?
ชอคจุนกยอง จ้องมองไปที่ เทนซูฮาร์
“ใช่แล้ว หมู่บ้านระดับกลางที่ชื่อว่า ‘ลูพิตัน’ เป็นวิธีเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปข้างหน้า ลอร์ดลูพิตัน คือ ‘เพร์รอน’ ซึ่งเป็นมอนสเตอร์ทรงคล้ายมนุษย์หิมะ
– ดิ้งงงงงงงงงง
ในขณะนั้นเองบอสก็ได้รับข้อความตัวอักษรจาก เจน
“อืม~ เจนบอกว่าพวกเธอขุดแร่”
“ดี.”
‘พรีเมียน’ เป็นแร่ที่ยอดเยี่ยม สมบัติที่พบได้ในแอฟริกาเท่านั้นจริงๆแล้วแร่ส่วนใหญ่ที่พบในแอฟริกานั้นหายากและมีค่า ผมออกแบบแอฟริกาให้เป็นสถานที่ที่มีความเสี่ยงและผลตอบแทนสูง
“ดูเหมือนว่าถึงเวลาอัพเกรดอุปกรณ์ของเราแล้วสินะ”
พรีเมียนเป็นแร่ที่บอบบางมาก แต่ถ้าเอาไปแปรรูปจะสามารถปรับปรุงความทนทานได้หลายเท่า ในอัตรานี้ผมจะไม่แปลกใจถ้าผมสามารถทำให้มันกลายเป็นของดีได้อย่างง่ายดาย
“… .”
จากนั้นบอสมองมาที่ผมอย่างอิจฉา ผมยิ้มเพราะคิดว่าเธอน่ารักมาก
“ผมจะสร้างให้คุณด้วยบอส”
“…อืม ฉันไม่ปฏิเสธ”
“ทำให้ฉันด้วยสิ ฉันไม่ต้องการอะไรยิ่งใหญ่หรอกนะเอาแค่รองเท้า ก็ไม่มากแต่อยากให้เหมาะกับเท้าของฉันและไม่อยากให้มันแตกเร็ว”
ชอคจุนกยอง ขออุปกรณ์ใหม่ด้วยเช่นกันทันใดนั้น เทนซูฮาร์ ก็หันมามองผม ดวงตาที่เหมือนจิ้งจกของเขาเปล่งประกายสดใส ผมรอให้เขาพูด
“…คะ…คือ ฉัน ฉันก็กลัวว่าฉันจะถูกลอบสังหาร … เฮอะๆ”
“อะไรนะ? ไอ้จิ้งจกตัวนี้เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”
“อ้าฮี่ๆ ฉันล้อเล่นน่ะ”
ในขณะที่ ชอคจุนกยอง กำลังจะทุบ เทนซูฮาร์ …
วิ้งงงงงงงงงงงง—
เสียงลมก็พัดผ่าน
“… ?”
เพราะมันเงียบมากทำให้เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันจึงสังเกตได้ง่าย นอกจากนี้อากาศยังมีกลิ่นเวทมนต์จางๆ ผมหันไปทางทิศทางที่ลมมาจากและการไหลของพลังเวทมนต์ที่เข้าไปในดวงตาพันไมล์ของผม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra