The Novel’s Extra นิยาย บท 549
บทที่ 549 ความจริงเหมือนมีความจริง (5)
พวกเราซ่อนตนเองอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ รถซีดานล้อมรอบไปด้วยความมืดมิดของยามค่ำคืน ในไม่ช้าประตูด้านหลังก็เปิดออกมาชายและหญิงก็ลงจากรถ บอสค่อยๆเดินไปหาพวกเขาอย่างประหม่า
หลังจากนั้นผมก็ได้รับข้อความของยูจินฮยอก
== [ข้อความของยูจินฮยอก] ==
[ชายและหญิงคู่นี้เป็นพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงผู้หญิงคนนี้]
===
ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่เห็นบอส เขาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวและขมวดคิ้ว
– …ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าออกมาข้างนอก
ผมรู้อยู่แล้วในเรื่องนี้เพราะมันอยู่ในเนื้อเรื่องของผม
– ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?
แม้จะเจอท่าทางเย็นชาจากพ่อของเธอ แต่บอสก็ยังยิ้มเล็กๆเธอดูเหมือนจะมีความสุขที่ได้เห็นเขา
– …คือ สิ่งนี้
บอสหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำจากดอกไม้และเงา เธออาจทำเอง อย่างไรก็ตามพ่อของเธอก็กำกำปั้นของเขาและ…
เพี๊ยบ!
…ตบ สร้อยข้อมือ
– …ฉันไม่ต้องการของที่เกิดขึ้นจากพลังคำสาปของแก
“ไอ้ สารเลวมัน-”
ผมจับข้อมือของ ชอคจุนกยอง และพยายามทำให้เขาใจเย็น
“ชู่ว มันเป็นแค่ของเสมือนจริงไม่ใช่ความจริง”
ในขณะนั้นแม่ของเธอก็ออกมาข้างหน้า เธอมองบอสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและเดาะลิ้นของเธอ
– แกมันเป็นเด็กต้องสาป ฉันยังไม่ได้บอกให้แกออกมาแถมนี้ทำอะไรไปจับดอกไม้แบบนี้เดียวมันก็พัง! แกรู้สึกไม่ดีต่อดอกไม้งั้นหรือ?
ความโหดร้ายของพวกเขาทำให้ผมสงสัยว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของเธอจริงๆหรือเปล่า ทั้งคู่เหยียบย่ำบนสร้อยข้อมือของบอสและมุ่งหน้าไปยังโรงเรือน บอสจ้องมองที่ด้านหลังขณะที่พวกเขาจากไป แต่บอสไม่ได้ร้องไห้จริงๆแล้วใบหน้าของเธอไม่เปลี่ยนแปลงเธอหยิบสร้อยข้อมือของเธอขึ้นมาจากพื้นดินและบ่นกับท้องว่างๆของเธอแล้วเริ่มเดินไปที่
โรงเรือน
“…หืมมม”
“ไอ้พวกนั้น ฉันจะฉีกท้องพวกมันแล้วเอาไส้พวกมันมาใช้กระโดดเชือกต่อหน้าพวกมัน”
“ใจเย็นได้แล้ว”
ผมยกมือปิดปากของ ชอคจุนกยอง และลุกขึ้น แน่นอนผมรู้สึกไม่ดี แต่นี่เป็นเพียงความจริงเสมือน ผมรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นและแล้วตอนนั้นผมก็ได้รับข้อความอีกฉบับ
== [ข้อความของ ยูจินฮยอก] ==
[ค้นหาว่าพ่อแม่ของเธอว่ามาจากไหน คุณจะพบ ยียอนจุน ที่นั่น]
===
ข้อความเหล่านี้ที่ยูจินฮยอกทิ้งไว้มีประโยชน์มากจริงๆ
ซ่าาา
“…?”
และแล้ว
ซ่าาา
ผมรู้สึกว่ามีอะไรอยู่หลังพุ่มไม้ข้ามทุ่ง ไม่มันไม่ใช่แค่การปรากฏตัว
[ผู้ใช้]
ผมเห็นเครื่องหมาย – ‘ผู้ใช้’
“…ผู้ใช้?”
‘นั่นคืออะไร?’
ดวงตาผมเบิกกว้างตาและเปิดใช้งานพรสวรรค์
[การสังเกตการณ์และการอ่าน]
[ผู้ใช้ – รหัส GreasyPaper] [เวลาเล่น 7236 ชั่วโมง]
“ทำไมถึงมีผู้ใช้ที่นี่…?”
ทันใดนั้นการรับรู้ทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าถูกค้อนกระแทกอยู่ในหัว
ความคิดที่ปรากฏเข้ามาในความคิดของผมทำให้ผมขนลุก
“อืม ผมเห็น 2-3 คนตรงนั้น พวกเขาไม่ใช่ศัตรู”
แม้แต่เสียงของ ชอคจุนกยอง ก็ยังห่างไกล ผมเริ่มคิดเช่นเดียวกับ
ร้านแคปซูลที่ [แคปซูลเดอมาร์ส] ใช้เครือข่ายสาธารณะที่ใช้ร่วมกัน และในเวลานั้นมีลูกค้าที่ร้านกาแฟมากกว่า 1,000 คนบางทีเมื่อผมเชื่อมต่อแฟลชไดรฟ์กับแคปซูลทุกคนที่ร้านกาแฟ …
“เอ่อ รอเราคิดว่าพวกเรามีปัญหาใหญ่”
ผมเกาที่หลังคอ นอกเหนือจากเครื่องหมาย ‘ผู้ใช้’ ข้อมูลเกี่ยวกับ
‘เวลาเล่น 7236 ชั่วโมง’…ถ้าประโยคนั้นเป็นจริงนั่นหมายความว่ามีปัญหากับแกนเวลา
“เอ่อ…..ฉันว่า”
ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาใหญ่ขนาดไหน ผมตื่นขึ้นมาและขยี้ผม
“…ชอคจุนกยอง?”
“ว่า.”
“นายเห็นคนพวกนั้นไหม”
“นายอยากให้ฉันจับพวกเขาเหรอ?”
ชอคจุนกยอง ยิ้มแล้วก็ส่ายหัว
“ไม่ จับไม่ได้ไปหาพวกเขาอย่างสุภาพ”
ชอคจุนกยอง วิ่งไปทั่วทุ่งเหมือนสัตว์ร้ายก่อนที่ผมจะพูดจบ
*************************************************************************
[โรงแรมในเขตซูวอน A]
เช้าตรู่ท้องฟ้าที่ส่องแสงสีฟ้าสลัวไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็จะขึ้น แต่บรรยากาศภายในโรงแรมยังคงเงียบงัน
“ฉันต้องไป…ฉันต้องไป….”
“เฮ้ออออออออออ….”
ยูยอนฮา กำลังเกาที่ผนังด้วยความเจ็บปวดขณะที่ คิมซูโฮ และ
ยุนซึงอา ถอนหายใจด้วยความคิดแบบเดิมรอบที่ 3 ซึ่งจะเป็นบ่อยๆในช่วง 3 วันที่ผ่านมาและชินจงฮักกำลังปลอบใจ แชนายอน
“…”
แชนายอน ไม่สามารถเผชิญหน้ากับเพื่อนๆของเธอได้ เธอยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์นี้ แต่เธอเป็นคนพยายให้พวกเขาเล่นเกมนี้
แชนายอน ถอนหายใจอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็จ้องมองไปที่ยีจินยูนซึ่งยังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
“จินยูน เธอพบอะไรเหรอ?”
“…อืม? ไม่นะ. ฉันแค่ดูบล็อกและเนื้อหาต่างๆ”
“อ้า…งั้นเหรอ?”
‘บล็อก นั้นทำให้เธอฆ่าเวลาได้สินะ’
ในขณะที่เธอถอนหายใจอีกครั้ง แชนายอน ก็จำบางสิ่งได้ทันใดนั้น
ไฟฟ้าช็อตทะลุร่างของเธอแล้วเธอก็เบิกตา บล็อก นานมาแล้วเป็น
คำพูดที่คนล้ำค่าของเธอพูดกับเธอ พวกมันยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในจิตใจของเธอ
– ฉันจะถ่ายรูปเธอและพี่ชายมากมายแล้วโพสต์ไว้ในบล็อกของฉัน
เธอได้ยินเสียงนั้นชัดเจน
“บ้าจริง!”
แชนายอน กระโดดขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่ ยีจินยูน
“ให้ฉันดู ให้ฉันดูหน่อย!”
“เธอทำให้ฉันกลัวนะ. เกิดอะไรขึ้นเหรอ…?”
“เอามาให้ฉันดูก่อน”
แชนายอน เห็นเว็บไซต์บล็อกบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอหลับตาแล้วลูบขมับ ‘ID ของแม่คืออะไรนะ’ เธอจำภาพที่แม่เล่นคอม ‘คิดสิ…คิดสิ!’
“อา! Bellflower!”
“ฮะ? อะไรคือ Bellflower-”
“มันเป็น ID! ด่วน ค้นหาเร็ว Bellflower!”
ยีจินยูน เงยหัวเธอสับสน แต่ก็ทำตามที่เธอบอก มีผู้ใช้เพียงคนเดียวที่มีชื่อเล่น ‘Bellflower’ ยีจินยูน คลิกที่ลิงค์ไปยังบล็อกของเธอโดยไม่ลังเล
“…”
“ …อา.”
จากนั้นหัวใจของแชนายอนก็หยุดเต้นไปชั่วขณะ เช่นเดียวกับยีจินยูน
“นี่มัน….”
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาที่แก้มของ แชนายอน
“เกิดอะไรขึ้น แชนายอน, ยีจินยูน?”
ส่วนที่เหลือของปาร์ตี้เริ่มรวมตัวกันรอบๆคอมพิวเตอร์คนแรกที่จะมาถึงคือชินจงฮักจากนั้นคิมซูโฮ ยุนซึงอาและสุดท้ายคือ ยูยอนฮา
พวกเขาทั้งหมดเงียบลงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
ปฏิกิริยาของพวกเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“…”
[Bellflower] [●ออนไลน์ในขณะนี้]
[บล็อกแห่งความสุขนิรันดร์ ฉันเขียนเกี่ยวกับลูกๆของฉัน]
บล็อกของ Bellflower – มันเต็มไปด้วยภาพถ่ายของแชจินยุน
“อ่า…,” แชนายอนพูดพึมพำอย่างงุนงง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอและรอยยิ้มอันแสนเศร้าแผ่กระจายไปทั่วริมฝีปากของเธอ
“…พวกเขายังมีชีวิตอยู่”
คิมซูโฮ และคนอื่นๆมอง แชนายอน ชินจงฮักเหยียดแขนออกไปหา
แชนายอน แต่ ยูยอนฮา หยุดเขา
“แม่ของฉันและพี่ชายของฉันด้วย”
“…ใช่.”
ยุนซึงอาที่ยืนถัดจากแชนายอนดึงน้องของเธอไว้ในอ้อมแขน แชนายอน จ้องมองที่รูปแม่ของเธอและพี่ชายของเธอด้วยรอบยิ้มแชนายอนก้มหน้าลงไปที่ไหล่ของยุนซึงอา
“เฮ้ จินยน บล็อกมันมีคุณสมบัติการแชทสดไหม?”
“หืม? โอ้ ใช่รอสักครู่….”
แต่ความสงบสุขของพวกเขาก็มีได้ไม่นาน
เพล๊ง
นอกหน้าต่างโรงแรม สายไฟขาดและหน้าต่างแตกอย่างรวดเร็วและกระจายไปทั่วห้อง
“อะไรน่ะ”
ทุกคนจับอาวุธอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สายเกินไป
“ชู่ว อย่าขยับ นี่คือเกมไม่ใช่ความจริง ถ้าเธอขยับฉันไม่มีทางเลือกนอกจากจบชีวิตของเธอซะ”
เสียงขู่กระทบหูของพวกเขาและลวดคมก็หยุดอยู่ตรงคอของพวกเขา
“…นี้มัน.”
แต่คิมซูโฮเคยเห็นสายเงินเหล่านี้มาก่อนเขากัดฟันของเขาและจ้องมองไปที่หน้าต่างที่แตก ผู้ชายที่คลุมด้วยผ้าคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าพิงกรอบหน้าต่าง
“แก … .”
คิมซูโฮ รู้จักชายคนนี้ ดวงตาและรูปร่างของเขาเป็นอะไรที่คุ้นเคย
พวกเขาเคยเป็นศัตรูตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งแรกที่หอคอยแห่งความปรารถนา ‘เจ้าของที่นั่งสีเงิน เกอิต้า’ เป็นคนเดียวที่ใช้ลวดเหล็กเป็นอาวุธหลักของเขา
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิมซูโฮ”
เกอิต้า ยิ้มเยาะ เครื่องหมาย [ผู้ใช้] ลอยเหนือศีรษะของ เกอิต้า
“…นายเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้งั้นเหรอ”
เกอิต้า ยักไหล่กับคำถามของ คิมซูโฮ
“ไม่ เห็นไหมฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นอย่าจ้องมองฉันอย่างนั้น
สุดท้าย ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยพวกนาย พวกนายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกมนี้เกี่ยวกับอะไรใช่มั้ย”
แตะ – แตะ –
“ชิ มีผู้ใช้อื่นอย่างน้อย 1,500 คนที่อยู่นอกเหนือจากฉันและนาย
มี 300 คนในซูวอนและประมาณ 50 คนเป็นแบบพวกนายจนถึงตอนนี้”
เกอิต้า อธิบาย จากนั้นเขาก็นั่งบนเตียงที่ใกล้ที่สุดและพูดต่อ
“แต่ทั้งหมด 50 คนหนีไปเพราะฉัน! ฉันช่วยพวกนายนายเข้าใจไหม? ตอนนี้หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”
ชินจงฮัก, แชนายอน, คิมซูโฮ, ยูยอนฮา, ยุนซึงอา, ยีจินยูน เกอิต้าเป็นจุดศูนย์กลางของสายตาอย่างดุเดือดของฮีโร่ 6 คน เกอิต้า ยิ้มเยาะ
“พวกนายจะทำหน้าอย่างนั้นไม่ได้นะ พวกเรามาพูดคุยเรื่องของตอนนี้ก่อนดีกว่า?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra