ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 133

บทที่ 133 เมาสุรา

ผิวพรรณขาวมาก

เฉินเกอพยักหน้าแล้วยิ้มกับเธอ

“แฮ่ๆ เฉินเกอ คนนี้คือพี่สาวของฉัน(ลูกพี่ลูกน้อง) มาสังสรรค์กับฉันด้วย สวยใช่มั้ยล่ะ?”

เว่ยเมิ่งเจียวกล่าว

เฉินเกอพยักหน้า

ฮึ เพียงแต่ว่าพี่สาวฉันแต่งงานนานแล้ว เมื่อก่อนเป็นดาวมหาวิทยาลัยนะ ตอนนี้ก็ยังเป็นดอกกุหลาบที่สวยงามอยู่ ฮ่าๆ!”

เว่ยเมิ่งเจียวพูดอย่างขำขัน

“คนนี้ น่าจะเป็นคุณชายเฉินแห่งจินหลิงใช่ไหม? สวัสดีค่ะคุณชายเฉิน ฉันชื่อโอหยางหรู ฉันแก่กว่าพวกเธอ นายเรียนฉันว่าพี่โอหยางก็ได้!”

โอหยางหรูพูดอย่างยิ้มแย้ม

“คุณชายเฉินรู้หรือไม่ ตระกูลบ้านพี่สาวฉันที่อยู่เมืองหนานหยางก็มีอำนาจบารมีมาก พี่สาวฉันนั้น ตอนนี้เป็นอาจารย์สอนหนังสือที่มหาวิทยาลัย!”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่โอหยาง!”

หลังจากทักทายกันพอสมควร เฉินเกอก็ได้เดินตามคนอื่นๆเข้าไป

และหลังจากที่เฉินเกอเข้าไปไม่นานนัก

ได้มีรถหรูคันหนึ่ง ราคาอย่างต่ำๆก็ต้องสิบล้านขึ้นไป ได้จอดลงที่หน้าประตูโรงแรม

จากนั้น คนขับได้ลงจากรถ แล้วมาเปิดประตูรถด้านหน้าอย่างสุภาพ คนใส่สูทคนหนึ่ง บนสูทยังได้แขวนนาฬิกาหรูไว้ที่อกซึ่งเป็นคนชายท่านหนึ่งได้เดินลงมา

“คุณชายหลง!”

คนขับรถเคารพอย่างสุภาพ

คนผู้นี้ ก็คือหลงเช่าหยุน

และมุมปากของหลงเช่าหยุนนั้นได้ยิ้มขึ้นราวกับมีเลศนัยบางอย่าง

เวลานี้ได้มองไปด้านในโรงแรมแวบหนึ่ง

จากนั้นจึงได้ยิ้มแล้วเปิดประตูรถด้านหลัง

“น้องฉินหยา ถึงแล้ว ลงมาเถอะ?”

ในรถ คนที่นั่งอยู่ก็คือฉินหยา

ฉินหยาลงจากรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อนๆ แต่ว่ายังคงสวยเหมือนเดิม ยังคงมีสง่าราศีมาก

ทำให้หลงเช่าหยุนที่มองแล้ว ตาทั้งคู่เกือบจะเปล่งประกายแสงออกมา

เพราะตั้งแต่เห็นฉินหยาครั้งแรก หลงเช่าหยุนก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นแม้แต่นิดเดียว

เขาเคยพบเจอผู้หญิงตั้งมากมาย ไม่ว่าแบบไหนก็เคยเจอมาแล้ว

แต่ฉินหยาที่มีสง่าราศีเช่นนี้ ยังเป็นครั้งแรกที่เจอ

แต่ว่าน่าเสียดาย ครั้งแรกที่เจอกันนั้น ตัวเองพยายามจะทำดีด้วยหลายครั้ง

ตามหลักแล้ว คุณชายสามของบ้านตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิง ขอเพียงแต่พยักหน้า ก็จะมีผู้หญิงเข้ามาหาอย่างนับไม่ถ้วน

โดยที่ไม่จำเป็นต้องทำดีด้วยเลย

แต่ฉินหยานั้น กลับไม่ได้สนใจตัวเขาเลย

หลังจากนั้นถึงได้รู้ว่า เธอมีคนที่ชอบอยู่ในใจแล้ว

เพราะฉะนั้น หลงเช่าหยุนจึงได้ไปบีบบังคับตระกูลฉิน

วันนี้จึงบังคับให้ฉินหยามากินข้าวกับตัวเองได้

“อย่าอารมณ์ไม่ดีแบบนี้สิน้องฉินหยา ที่จริงปกติเธอมองฉันเหมือนลูกคนรวยคนที่ไม่เอาไหน แต่จริงๆแล้วฉันเป็นคนดีมากเลย ใน บางครั้งคนบางคนภายนอกดูดี ไม่แน่ภายในอาจจะซ่อนอะไรเอาไว้ แต่คนอย่างฉันมีอะไรก็พูดแบบนั้น เป็นคนที่ตรงไปตรงมาแบบนี้มีน้อยแล้วนะ!”

“ขอบคุณ ฉันวิเคราะห์ได้ด้วยตนเอง!”

ฉินหยากล่าวอย่างเย็นชา

“จ้าจ้าจ้า ไปเถอะ เราเข้าไปกันเถอะ!”

หลงเช่าหยุนยิ้มๆ

พูดจบแล้วยังอยากที่จะยื่นมือไปกอดเอวของฉินหยา

แต่ฉินหยารีบหลบทันควัน

และยังจ้องหลงเช่าหยุนไปแวบหนึ่ง

“แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้เหรอ? เธอเป็นว่าที่ภรรยาของฉันนะ!”

หลงเช่าหยุนกล่าว

“ใครบอกว่าฉันเป็นว่าที่ภรรยาของนาย ฉันยังไม่ได้ตกลงที่จหมั้นกับนายเลย คุณชายหลง ขอให้คุณสำรวมด้วย!”

ฉินหยากล่าวด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด

พูดตามตรง นอกจากเธอจะขยะแขยงหลงเช่าหยุนนั้นแล้ว ไม่มีความรู้สึกอื่นใดเลย

ก็ใช่สิ ตอนนี้ที่ตระกูลกำลังมีวิฤกต คุณพ่อคุณแม่ก็เลยได้เกลี้ยกล่อมตัวเอง ให้ทำเพื่อคนในครอบครัว ต้องเสียสละบางสิ่งบางอย่าง

เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าฉินหยาจะไม่เคยคิดมาก่อน ก็ได้พยายามประนีประนอมกับตระกูลหลง จากนั้นก็จะค่อยๆยอมรับคุณชายหลง

แต่สุดท้ายแล้ว ก็ล้มเหลว

ความรู้สึกที่เธอมีต่อหลงเช่าหยุน นอกจากขยะแขยงก็คือขยะแขยง