ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 174

บทที่174 การพบกันของศัตรูคู่อาฆาต

หรือว่าเป็นเฉินเกอ?

ยิ่งพอเอาเรื่องพาวเวอร์แบงค์ครั้งที่แล้วมาปะติดปะต่อกัน ตอนนี้เมิ่งไฉ่หรูไม่สามารถจะไม่เชื่อได้อีกต่อไป

เฉินเกอเองก็ทำตัวพิลึกกึกกือ จะต้องมีเรื่องปิดบังทุกคนแน่ๆ

จริงสิ ครั้งแรกที่ตัวเธอถูกพาไปที่โรงแรม เฉินเกอก็เหมือนจะเป็นคนแรกที่รู้เรื่อง

เพราะแบบนั้นถึงได้รับการช่วยเหลือได้ทัน

ไหนจะเจอพาวเวอร์แบงค์ของเฉินเกอบนรถหลี่เฟยหง

แล้วครั้งนี้ก็ยังคงเป็นเฉินเกอที่รู้เรื่องเป็นคนแรก จากนั้นก็มีคนมาช่วยเหลือเราสี่คนได้ทันเวลา

แถมยังเจอเสื้อกับโทรศัพท์ของเฉินเกอ

ตอนแรกเธอคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของคุณชายเฉิน แต่ครั้งนี้ล่ะ คุณชายเฉินไม่ได้เข้าข้างเธอ แต่เข้าข้างหม่าเสี่ยวหนาน

ใครสนิทกับหม่าเสี่ยวหนานที่สุด แน่นอนว่าเป็นเฉินเกอจริงไหมล่ะ?

ยังมีอีก!

ที่เฉินเกอมีเรื่องชกต่อยกับหวังหยางรองประธานสหภาพนักศึกษาครั้งก่อน แต่กลับกลายเป็นว่าคณบดีทำตัวนอบน้อมใส่เฉินเกอซะงั้น

แถมเฉินเกอดูกลายเป็นคนรวยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่ใช่รวยธรรมดาอะไรแบบนั้นด้วย!

และที่สำคัญ คุณชายเฉินแซ่เฉิน เฉินเกอก็แซ่เฉิน!

โอ้มายก็อด~

ถ้าเฉินเกอคือคุณชายเฉินจริงๆ ทุกอย่างก็ลงล็อคพอดีเป๊ะ!

ใบหน้าของเมิ่งไฉ่หรูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

แม้แต่พวกหานเฟยเอ๋อก็ค่อยๆเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

ทุกคนต่างตกใจอย่างมาก

“หรือว่าเฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน? แล้วยังเป็นพี่ผิงฝานอีก?”

หานเฟยเอ๋อพูดเสียงต่ำอย่างเคร่งเครียด

“ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆมีความเป็นไปได้ถึงแปดสิบเก้าสิเปอร์เซ็นต์!”

เมิ่งไฉ่หรูพูดอย่างหมดแรง “แต่พวกเธออย่าเพิ่งด่วนสรุปไป เรามาคอยจับสังเกตเฉินเกอดีกว่า รอจนแน่ใจสถานะที่แท้จริงของเขาแล้วค่อยว่ากัน!”

เมิ่งไฉ่หรูคิดได้แค่วิธีนี้

ไม่ว่ายังไงเธอก็คิดไม่ตก ตัวเองจะหลงรักเฉินเกอเนี่ยนะ?

แต่เอาเป็นว่าอาหารมื้อนี้เป็นไปอย่างพิลึกพิลั่น หัวใจของเด็กสาวเหล่านี้เต้นตุ้มๆต่อมๆ...

ทางด้านเฉินเกอ

เวลานี้เขาไปที่วิลล่าเพื่อขับรถบ้านราคาแพงคนนั้นออกไปรับพวกผู้ดูแลบ้านของพี่

ได้ยินว่าคนพวกนี้ตระกูลของเขาเป็นคนจัดสรร ทุกคนในตระกูลล้วนมีศักดิ์มีตำแหน่งกันอยู่

เฉินเกอไม่เคยนั่งเครื่องบินมาก่อน เขาจึงไม่รู้หรอกว่าการไปรับคนที่สนามบินมันต้องเป็นยังไง

คงไม่ต้องถือป้ายยืนรอหน้าเกทอะไรแบบนั้นมั้ง?

เพราะแบบนั้นพยายามขับไปจอดหน้าประตูทางออกที่เตะตาคนหน่อยก็ดี เพราะถึงยังไงในสนามบินก็ไม่ให้จอด

ส่วนป้ายทะเบียนรถเขาได้ส่งข้อความผ่านเบอร์มือถือของผู้จัดการที่พี่เอาให้เขาแล้ว

แต่ไม่นานเฉินเกอก็รู้สึกว่าตัวเองจะตัดสินใจผิด

การที่เขาเอารถมาจอดตรงนี้ มีวัยรุ่นไม่น้อย โดยเฉพาะสาวๆที่ต่างพากันมองมาที่รถของเขา

แถมบางคนยังมายืนถ่ายรูปกับรถบ้านของเขาอีก

ทำกันจนเฉินเกอที่นั่งอยู่ในรถเขินตามไปด้วย

แต่ตอนนี้เอง

ที่หน้าประตูทางออกสนามบิน

“คุณปู่ ไหนบอกว่าคุณชายเฉินจะส่งคนมารับพวกเราไงคะ? อยู่ไหนน่ะ?”

ตามมาด้วยคนอีกสี่คนที่เดินเรียงกันออกมา

ชายแก่ท่าทางภูมิฐานใจดีพร้อมกับเด็กสาววัยกำลังสะพรั่งอายุราวๆสิบแปดสิบเก้าเดินออกมา

ที่ด้านหลังมีพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่งเดินตามประกบ

ดูแล้วอายุน่าจะประมาณสามสิบได้

สองคนนั้นสวมชุดสูท แต่ก็ไม่อาจปกปิดรังสีเหี้ยมโหดที่แผ่ออกมาได้

ดูท่าทางจะเป็นบอดี้การ์ดของสองปู่หลาน

“อืม คุณชายเฉินจะส่งคนมา เขาส่งป้ายทะเบียนรถให้ปู่แล้วบอดิการด์เทียนหลงตี้หูพวกนายสองคนไปช่วยหาหน่อย!”

“ครับลุงคัง!”

บอร์ดี้การ์ทั้งสองจึงรีบแยกย้ายกันไปตามหา

“คุณปู่ ได้ยินว่าของกินที่จินหลงมีเอกลักษณ์มากๆ หนูยังไม่เคยกินเลย อีกเดี๋ยวเราไปกินกันดีไหมคะ?”

เด็กสาวดูเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจพอตัว เธอร้องขอออกมา

“ได้สิ เราต้องอยู่ที่จินหลงสักพักหนึ่งเลย หลานอย่างกินอะไรย่อมได้ทั้งนั้น!”

ทันใดนั้นสองพี่น้องบอดิการด์เทียนหลงตี้หูก็กลับมา

เห็นได้ชัดว่าหารถคนั้นเจอแล้ว

ทุกคนพากันเดินมาทางที่รถจอด เฉินเกอเองก็รอพวกเขาอยู่เช่นกัน

ทว่าทันทีที่เฉินเกอได้ยินเด็กสาวที่อยู่ข้างๆชายแก่คนนั้นพูด เขาก็อายเกินกว่าจะแนะนำตัวออกไป

“คุณปู่ว่าคุณชายเฉินจะหล่อเหมือนดาราแบบนั้นไหมคะ? พี่เฉินเสี่ยวก็สวยซะขนาดนั้น คุณชายเฉินคงต้องหล่อมากแน่ๆ!”

พวกเขายังเดินมาไม่ถึงรถ ก็ได้ยินเสียงของเด็กสาวคนนั้นแล้ว