ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 218

บทที่ 218 สายเรียกเข้าจากซูมู่หาน

“คุณชายหลิว……”

ลี่เชาที่อยู่ข้าง ๆ ได้พูดขึ้น ตอนแรกก็ยังทำเป็นสั่นนาฬิกาที่ข้อมืออย่างไม่สนใจใครอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับยืนขึ้นตรงนิ่ง

ราวกับเด็กนักเรียนที่มีนิสัยดื้อ ๆ แล้วเจอเข้ากับคุณครูที่โหด ๆ

“พี่เชา พี่พูดถึงคุณชายหลิวคนไหนหรอ”

ในเวลานั้น ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ กับลี่เชาถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ยังจะเป็นใครไปได้อีก ก็คือหลิงลี้ไงที่เป็นคุณชายของเหมืองแร่ในอำเภอผิงอัน ซึ่งเป็นผู้ที่เหี้ยมโหดคนหนึ่ง”

“เป็นเขาเองหรอกหรือ”

“คิดไม่ถึงว่า ตัวจริงเขาจะหล่อขนาดนี้”

ในเวลานั้น ลี่หมิงเฉว่และซูลี่กับผู้หญิงคนอื่น ๆ ต่างก็หมายปองจ้องมองไปยังคุณชายหลิงลี้

และผู้ชายที่เหลือ ต่างก็กลัวแทบจะไม่กล้าหายใจเสียงดัง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพนักงานคิดตังค์ที่เคาน์เตอร์เลย เธอนั้นยืนตรงยิ่งกว่าอะไรดี แล้วก็พยายามยิ้มอย่างวิถีของการให้บริการ

หลิงลี้พาคนมาด้วยสี่ ห้าคน เดินเข้าไปโดยไม่ทันสังเกตเห็นเฉินเกอ แล้วก็แทรกแถวเข้าไปจ่ายตังค์ยังหน้าเคาน์เตอร์

“คิดตังค์หน่อย”

หลิงลี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ

“ได้ค่ะคุณชายหลิว ค่าอาหารในครั้งนี้ 7888 หยวนค่ะ ทางร้านลดให้สามสิบเปอร์เซ็นต์ค่ะ คุณชายหลิว”

พนักงานคิดตังค์ที่เคาน์เตอร์พูดแล้วยิ้มออกมา

ในขณะที่พูด ก็ไม่ลืมที่จะทำตามจรรยาบรรณของการบริการ

ถ้าหากกิริยาถูกใจคุณชายหลิวล่ะ

“เฮอะ ๆ ส่วนลดห่าอะไร คิดเต็มราคาไปเลย”

เมื่อหลิงลี้พูดจบลง ก็นับเงินแล้วโยนไปที่เคาน์เตอร์

“ใช่แล้วค่ะ คุณชายหลิว ไม่ทราบว่าอยากจะได้ของชิ้นไหนเป็นของที่ระลึกหรอคะ ทางร้านเราสามารถให้แก่คุณได้ค่ะ”

พนักงานคิดตังค์พูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

“ไม่ต้องพูดมากแล้ว รีบเขียนบิลให้ฉันเร็ว”

“โอ้ว นี่คือคุณชายหลิวหรอ ช่างหยิ่งยโสจังเลย”

ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ กับลี่เชามองเขาจนตาค้าง

แม้แต่ลี่หมิงเฉว่และซูลี่เองก็หันไปมองเขาเหมือนกัน

ในใจก็ได้แต่คิดว่า เมื่อไหร่แฟนของตัวเองจะเป็นแบบนี้ได้อย่างเขาหนอ

“นี่ ๆ ๆ ฉันว่านายน่าจะรู้จักการมาก่อนจ่ายก่อน มาหลังจ่ายหลังนะ พวกเราเองต่างก็รอคิดตังค์อยู่เหมือนกัน แล้วนายทำไมถึงได้จ่ายเงินก่อนพวกเราล่ะ”

ตอนแรกจ้าวถงถงเองก็ไม่พอใจเฉินเกอ และเพื่อนสมัยมัธยมของเฉินเกออยู่แล้ว

และตอนนี้ยังมีคนมาลัดคิวแทรกแถวอีก ตัวเธอเองเลยรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ใช่แล้ว ต้องรู้จักการมาก่อนจ่ายก่อน มาหลังจ่ายหลังนะ นายดูสิ ฉันเองก็ยืนรออยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว”

เฉินเกอเองก็ไม่คิดว่าจะมาเจอกับหลิงลี้ที่นี่ และยังเห็นแผลที่อยู่บนใบหน้าของเขา

ที่วันนั้นโดนไปก็ไม่เบา

แต่ว่า ผ่านไปแค่วันสองวันก็ยังกล้าออกมาหากินเหล้าอีกแล้วหรอ

จากนั้นเลยพูดขึ้นว่า

“ฮืม พวกแกหุบปากไป เกี่ยวอะไรกับพวกแกล่ะ คุณชายหลิวอยู่ที่นี่ ดูแลเขาให้ดี ๆ หน่อย”

ในเวลาเดียวกันพนักงานคิดตังค์ก็ได้พูดออกมา

จากนั้นก็มองเฉินเกอด้วยหางตาเบา ๆ

“แม่ง ช่างไม่มีตาจริง ๆ ไม่รู้จักคุณชายหลิวหรอ และอีกอย่างอารมณ์ของคุณชายหลิวก็ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย เฉินเกอ นายหาเรื่องตายหรอ”

ลี่เชาที่อยู่ข้าง ๆ ได้พูดขึ้น

ส่วนเฉินเกอ เมื่อเห็นพนักงานคิดตังค์เยาะเย้ยตัวเอง และหลิงลี้ ก็ทำเหมือนไม่ได้ยินที่ตัวเองพูดไป

ตอนนั้นก็มีอารมณ์โมโหเกิดขึ้นมา

จากนั้นเลยยกเท้าขึ้น แล้วถีบไปที่ก้นของหลิงลี้

“เอ้า”

หลิงลี้ร้องอุทานขึ้น และก็รู้สึกเจ็บแผลที่อยู่ทั่วตัว

“แม่ง อยากตายหรอ”

หลิงลี้ตบไปที่โต๊ะ

ส่วนลี่เชาและคนอื่น ๆ ต่างก็ตาค้างไปตาม ๆ กัน ที่เห็นเฉินเกอนั้นกล้าถีบคุณชายหลิว

และในขณะที่ลี่เชากำลังคิดว่าเฉินเกอจะถูกตีคืนนั้น

กลับคิดไม่ถึงว่า หลิงลี้ที่เตรียมจะฟาดกลับคืนนั้น กลับต้องหยุดหมัดของตัวเองเอาไว้แค่กลางอากาศ

“เฉิน……เฉินเกอหรอ”

หลิงลี้เองถึงกลับตะลึง

คนที่อยู่เบื้องหน้านี้ ก็คือเฉินเกอ คนที่สองวันก่อนนั้นได้เรียกคนมาจัดการตัวเองที่ KTV ใช่ไหม

และคนเหล่านั้นตีเขาจนไม่กล้าที่จะแลกหมัดกลับ

กระหน่ำใส่ตัวเองจนเกือบจะพิการ แต่บาดแผลบนร่างกายก็ไม่ได้มีเยอะเท่าไร

และที่ตัวเองโดนตีไปนั้น เรื่องนี้ก็ใช่ว่าจะจบ และในคืนวันนั้น พ่อของตัวเองก็โดนคนกลุ่มหนึ่งจับตัวไปคุยด้วย

ตอนแรกกลับคิดว่าพ่อคงจะแก้แค้นให้ได้