ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 22
บทที่ 22 ควรจ่ายค่าเทอมแล้ว
แม้จะกลับถึงหอพักแล้ว
พวกจ้าวยีฟานภายในใจของสาวๆทั้งหลาย แต่ละคนรู้สึกอึดอัดในใจ
ถ้าเฉินเกอเป็นนายกระจอกจริงๆ หรือว่าเขาถูกรางวัลลอตเตอรี่ จะเป็นจำนวนหลายแสน มันก็จะไม่ทำให้คนอึดอัดมากเป็นพิเศษ
แต่ตอนนี้ เขาทั้งซื้อกระเป๋าหรูแบรนด์ดัง ทั้งกินข้าวในชั้นบนสุดของวิลล่า
และภาพวาดชื่อดัง หนึ่งล้านเชียวนะ พูดเพียงไม่กี่คำ ก็ชนะใจคนอย่างหลี่เจิ้นกั๋ว ?
เป็นไปได้อย่างไร?
“ยีฟาน เรื่องในวันนี้ เธอคิดยังไง?”
จ้าวยีฟานนั่งบนเตียง ฟังหลินเจียวที่กำลังเช็ดเครื่องสำอางออกสอบถาม ขมวดคิ้วแล้วก็พูดว่า
“ฉันก็ไม่รู้ บางทีพวกเราอาจจะคิดมากไปก็ได้ เมื่อกี้สวีเสียโทรยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่ากับหยางฮุย ไม่ใช่หรือ? หลี่เจิ้นกั๋วประธานหลี่คนนั้น เป็นเพราะเฉินเกอได้ช่วยชีวิตลูกสาวของเขาไว้ จึงต้อนรับอย่างมีมารยาทกับเฉินเกอเช่นนี้
“คาดว่าเรื่องของภาพวาดชื่อดังนั้น หลี่เจิ้นกั๋วก็แค่ต้องการหาเหตุผลที่จะไม่ทำให้เฉินเกอ ลำบากใจเท่านั้น เพราะมีหนี้บุญคุณที่ยิ่งใหญ่ ที่ช่วยชีวิตลูกสาวของเขาไว้นะ!”
จ้าวยีฟานสันนิษฐานในใจแบบนี้จริงๆ
“อย่างนี้ก็สมเหตุสมผลแล้ว หึม! วันนี้ยังคิดว่าเฉินเกอรวยอย่างฉับพลันแล้วทำให้ฉันตกใจจริงๆ!”
หลินเจียวถอนหายใจยาวๆ
“ทำไม? ช่วงนี้ไม่เรียกพี่เฉินเกอแล้ว?”
สาวสวยทั้งหลายล้อเลียน
“ใครเรียกมัน โธ่เว้ย ใช้หนี้บุญคุณสิ้นเปลืองมากขนาดนี้ ก็ไม่มีใครจะเทียบแล้วจริงๆ ถ้าฉันมีหนี้บุญคุณนี้ ในอนาคตจะให้หลี่เจิ้นกั๋วประธานหลี่จัดตำแหน่งงานอะไรก็ได้ให้ฉันที่หนึ่ง ฉันก็ไม่ต้องเครียดแล้ว!”
“ใช่เลย เฉินเกอนี่มันจริงๆเลยนะ ใช้เวลาแค่วันเดียว ก็ถือว่าให้คนอื่นเขาคืนหนี้บุญคุณจนหมดจดแล้ว เฮ้ย สติปัญญาน่าเป็นห่วงจริงๆเลย!”
พวกสาวสวยต่างคนต่างพูด
จ้าวยีฟานฟังแล้ว ในใจรู้สึกมีประโยชน์มาก เฉินเกอยิ่งไม่ได้เรื่องมากเท่าไหร่ ในใจจ้าวยีฟานก็ยิ่งรู้สึกสบายใจมากเท่านั้น
ความรู้สึกแบบนี้แปลกมากจริงๆ......
แต่เฉินเกอ กลับไม่ได้คิดมากอะไรเลย หลังจากกลับมาที่หอพัก เพราะวันนี้เล่นสนุกตื่นเต้นมากทั้งวัน แต่ละคนก็นอนหลับไปทันทีเลย
จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น ตอนที่จะไปเรียน
ได้เห็นหยางฮุย พวกเขาอยู่ในหอพัก กำลังจ่ายเงินเขียนชื่อตัวเอง
เฉินเกอดูข้อความในกลุ่ม ถึงรู้ว่าวันนี้หัวหน้าห้องได้@สมาชิกทุกคน เป็นวันที่จ่ายค่าเทอม
“เฉินเกอ สำหรับค่าเทอมของนาย คือจะรอเงินช่วยเหลือความยากจนอีกครึ่งเดือนใช่ไหม หรือว่า?”
อันที่จริงหยางฮุยต้องการถามว่า หรือว่าประธานหลี่ ได้ให้เงินมาหน่อยไหม คำพูดเช่นนี้ เพื่อให้เฉินเกอจ่ายค่าเทอม
แต่เมื่อนึกถึงภาพวาดชื่อดัง ราคานับล้านในเมื่อวาน หยางฮุยก็ไม่ได้ถามต่อไป
เกรงว่าในวันนี้ เพื่อนเฉินเกอ ก็จะต้องยากจนแร้นแค้นอีกแล้ว
เฉินเกอยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร ฉันยังมีเงินอยู่นิดหน่อย พอจ่ายค่าเทอม ใช่แล้ว เดี๋ยวพวกนายกลับห้องเรียนไปจ่ายเงินก่อนเลย ฉันต้องไปกดเงินอีกหน่อย!”
หยางฮุยดูท่าทีเฉินเกอ ไม่เหมือนว่ากำลังโกหกอยู่
นึกว่าเฉินเกอจะยังมีอีกนิดหน่อยจริงๆ
จึงรู้สึกโล่งใจ
เฉินเกอจึงมาถึงสหกรณ์ธนาคารแห่งหนึ่งที่ประตูมหาวิทยาลัย
“ฉันเบิกเงินห้าพันหยวน!”
เฉินเกอส่งการ์ดผ่านช่องบริการ
แต่แล้วพนักงานบริการด้านในก็สะดุ้งในทันที
หยิบบัตรธนาคารของเฉินเกอ จ้องมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในที่สุดก็ถามเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ
“บัตรของนายเป็นอะไรไป ทำไมธุรกรรมทางการเงินถูกคนแก้ไขแล้ว!”
ธุรกรรมทางการเงินถูกคนแก้ไขแล้ว?
เฉินเกอ ก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อยเช่นกัน
ที่จริงพนักงานหญิงที่อยู่ข้างในคนนั้น เห็นเฉินเกอแต่งตัวธรรมดามาก แค่ดูก็รู้ว่า เป็นนักศึกษายากจนที่ไม่มีเงิน
ดังนั้นน้ำเสียงก็เลยดูไร้ความอดทนเล็กน้อย
แต่ธุรกรรมทางการเงินถูกคนแก้ไข นอกจากลูกค้าชั้นนำบางราย ก็หาน้อยยิ่งนัก
เลยอธิบายทันทีว่า “ใช่ค่ะ บัตรธนาคารของคุณ มีการเปลี่ยนแปลงทางธุรกรรมอย่างหนักใน UnionPay ทั้งหมด บัตรในนี้ของคุณ สามารถถอนเงินขั้นต่ำครั้งละสองแสนหยวนเท่านั้น ห้าพันหยวน ไม่สามารถถอนได้!”
พนักงานบริการหญิงมองพิจารณาเฉินเกอขึ้นลง
ดูยังไง นักศึกษาที่อยู่ตรงหน้าก็ดูไม่เหมือนจะจะมีความเกี่ยวข้องกับเงิน
บัตรธนาคารของเขา ใครตั้งค่าไว้แบบนี้?
เฉินเกอรู้ทันทีว่าเป็นใคร
นอกจากพี่สาวของเขาเฉินเสี่ยว ยังสามารถเป็นใครได้อีก
พี่สาวคนนี้ ประหยัดเงินหน่อยจะเป็นอะไรไป ปัดโธ่ บัตรธนาคาร ยังต้องให้วงเงินขั้นต่ำสำหรับตัวเอง นี่คือจะให้ตัวเองฟุ่มเฟือย สุรุ่ยสุร่ายเหรอ!
เขาโทรไปทันที
ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว
“พี่ บัตรธนาคารของฉัน พี่ได้ทำตุกติกหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว ฉันปรับวงเงินขั้นต่ำในการถอนนิดหน่อย เฮ้ย ไม่มีวิธี ใครให้นายตอนนี้ดูไม่เหมือนลูกคนรวยเลย ไอ้น้องชาย สภาพนายตอนนี้ ต่อไปจะยืนตั้งหลักในตระกูลของเราได้ยังไง ดังนั้น นายก็ค่อยๆชินกับชีวิตแบบนี้แล้วกัน!”
เฉินเกอ “......”
“อีกอย่าง วันนี้ถ้านายไม่โทรมาฉัน ฉันก็ต้องโทรหานายเหมือนกัน นอกจากบัตรธนาคารที่ฉันเพิ่งเปลี่ยนวงเงินให้นายแล้ว คุณจำพวกบัตรช้อปปิ้งที่ฉันให้นายได้ไหม?”
“ในนั้นน่าจะยังมีเงินที่เติมไว้ประมาณสิบล้าน ฉันตั้งค่า หมดอายุตอนสิ้นเดือน ให้กับนาย ซึ่งก็หมายความว่า ถ้านายไม่ไปใช้จ่ายบัตรช้อปปิ้งนั้นให้หมดภายในสิ้นเดือน เงินจำนวนสิบล้านในบัตรช้อปปิ้งนั้น ก็จะกลายเป็นของคนอื่นไปเปล่าๆ!”
“เฮ้ย!!!”
ดวงตาของเฉินเกอเกือบจะแดงแล้ว
โหดร้ายมาก!
นี่มันโหดร้ายมาก!
บังคับให้ตัวเองผลาญบ้านผลาญเมืองชัดๆ!
“นายรีบเติบโตไวๆ อย่าทำให้พ่อแม่และพี่สาวคนนี้ ต้องกังวลกับการพานายออกจากเงามืดของความยากจนทุกวันนะ......”
หลังจากพูดจบ ทางพี่สาวก็วางสายโทรศัพท์
“ฉันว่านายคนนี้เป็นอะไรกันแน่ นายจะถอนไม่ถอน? ไม่ถอนก็อย่าเสียเวลาของพวกเรา!”
ข้างหลังของเฉินเกอ มีนักศึกษายืนเข้าแถวติดต่อกันเพื่อถอนเงินห้าหกคน โดยไม่รู้ตัว
คนที่พูด คือผู้ชายแต่งตัวไม่ธรรมดา ยังกอดนักศึกษาสาวสวยคนหนึ่งไว้ มองเฉินเกอด้วยความดูถูก
วันนี้เป็นวันจ่ายค่าเทอม
นักศึกษาจำนวนมาก มาถอนค่าเทอมที่นี่
เห็นเฉินเกอ คุยโทรศัพท์นายขนาดนี้ บวกกับการแต่งตัวของเขา ไม่คิดก็รู้ว่า ไอ้นี่ไม่มีเงินแน่นอน โทรหาที่บ้าน เพื่อรวบรวมเงิน
“เฮ้ย นายต้องรวบรวมเงินถึงเมื่อไหร่กันนะ? เราจะเข้าเรียนแล้วนะ ฮึ่มๆ”
ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายกอดไว้ พูดอย่างดูถูก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！