ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 254
บทที่254 ที่แท้คุณอยู่นี่เองหรอ
ลี่เหวินหยางลุกขึ้นยืนและตะโกนโดยตรง
หยางเหวินหลงพวกเขาก็หยุดทันที
“ไอ้หนุ่ม นายอยากรนหาที่ตายใช่ไหม？”
หยางเหวินหลงเดินเข้าไปหาลี่เหวินหยางด้วยสีหน้าที่โหดร้าย
“พวกคุณอย่าทำอะไรมั่วๆนะ พวกคุณรู้หรือไม่ว่าคุณพ่อของพี่หยางคือใคร？”
แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เจียงเฉว่ฉิงจะผ่านประสบการณ์บางอย่างมา แต่ว่า เห็นเหตุการณ์ที่มืดมนเช่นนี้เธอก็ไม่เคยเห็นจริง ๆ และด้วยเหตุนี้เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ความรู้สึกปลอดภัยที่จ้าวเจี๋ยนำมาให้เธอในตอนแรกก็หายไปหมดในชั่วพริบตา
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วลี่เหวินหยางกลับยิ่งโดดเด่นมากกว่า
ในขณะนี้เจียงเฉว่ฉิงรู้สึกหวาดกลัว เลยอยากจะใช้ภูมิหลังครอบครัวของพี่หยางมาข่มขู่เขาเพื่อให้เขาหวาดกลัว
“เหอะ！เป็นใครหรอ？”
เจียงเฉว่ฉิงกำลังจะตอบกลับ
ก็ถูกลี่เหวินหยางจับแขนของเธอไว้และให้เธอหุบปาก
“เฉว่ฉิง ฉันเคยพูดแต่แรกแล้วว่า ต่อไปนี้เรื่องของฉันจะไม่ให้พ่อของฉันมีส่วนร่วมอีก คุณไปยืนที่ข้างหลังของฉัน ไม่เป็นไรนะ ฉันจัดการเอง！”
ลี่เหวินหยางกล่าว
“ห๊ะ？แต่ว่าพี่หยาง！”
“ไปยืนที่ข้างหลังฉัน！”
ลี่เหวินหยางตะคอกใส่เจียงเฉว่ฉิงอย่างมีอำนาจครอบงำ
เจียงเฉว่ฉิงพยักหน้าอย่างหนัก และแม้ว่าจะโดนตะคอกใส่ แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกมีความปลอดภัยที่ห่างหายไปนาน
แล้วไปยืนที่ข้างหลังอย่างเชื่อฟัง
“พี่หลงใช่ไหม ฉันชื่อลี่เหวินหยาง และตัวฉันเอง ก็มีบริษัทเล็ก ๆเป็นของตัวเอง เหอะๆ ฉันรู้ว่าคุณค่อนข้างมีชื่อเสียงในวงการบนท้องถนน และอย่ามองว่าพี่ชายบุญธรรมของฉันมาจากจินหลิง แต่เขาก็รู้จักคุณนะ！”
ลี่เหวินหยางกล่าวด้วยยิ้มพร้อมกับวางมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋าของเขา
“โอ๊ะ？” หยางเหวินหลงแสร้งทำเป็นตกใจ
ส่วนหลินเสี่ยวเฟิง เมื่อเห็นว่าลี่เหวินหยางจัดการกับสิ่งต่าง ๆได้สงบใจเย็นขนาดนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกชื่นชมมากยิ่งขึ้น
“พี่ชายบุญธรรมของคุณก็รู้จักฉัน？และก็มาจากจินหลิงงั้นหรอ ชื่ออะไร？”
หยางเหวินหลงหยุดสักครู่แล้วถามขึ้น
“จินเปียว กองกำลังในเขตอำเภอผิงอันและจินหลิงตอนนี้ ต่างก็เรียกเขาว่าจินซานเย๋ พี่หลงคุณไม่เคยได้ยินหรอ ？”
ลี่เหวินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อะไรนะ？จินเย๋เป็นพี่บุญธรรมของคุณ？”
ใบหน้าของหยางเหวินหลงซีดลงโดยตรง
บอกตามตรงว่าแสร้งได้ค่อนข้างเหมือนมาก
“ถุย จินเย๋เป็นคนอะไร？คนของบริษัทการค้าจินหลิงน่ะหรอ จะรู้จักกับคุณ？”
หยางเหวินหลงถามด้วยความสงสัย
หลินเสี่ยวเฟิงก็เริ่มสงสัย และคิดในใจว่าเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ลี่เหวินหยางจะยอดเยี่ยมขนาดนี้เชียวหรอ？
นับจินซานเย๋คนนั้นเป็นพี่บุญธรรม？
“ฮึ ๆ คุณไม่เชื่อใช่ไหม？ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันสามารถโทรศัพท์หาพี่จินได้นะ ให้เขาเป็นคนพูดกับคุณโดยตรง！”
ลี่เหวินหยางพูดอยู่ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่เบอร์โทรศัพท์ของจินเปียว
แน่นอน ว่าเขาได้พูดคุยกับพี่จินไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ขอให้เขาช่วยพูดอะไรบางอย่างให้ต่าง ๆนานา
จุดประสงค์หลักก็คืออยากจะสั่งสอนศัตรูของเขาคนหนึ่ง
หลังจากนั้น จินเปียวเห็นว่าเรื่องคราวก่อนก็ไม่ได้ช่วยเขาไว้ ครั้งนี้จึงตัดสินใจช่วยเหลือลี่เหวินหยางสั่งสอนศัตรูของเขาสักหน่อย จึงตอบตกลงไป
“พี่จิน ยุ่งอยู่หรือเปล่า？ทางนี้ฉันมีปัญหานิดหน่อย……อืม ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงแรมจินหรูยี่และมีคนหนึ่งที่ชื่อหยางเหวินหลงปิดกั้นฉันและเพื่อนของฉันไว้！”
“อะไรนะพี่จิน？คุณอยู่แถวๆโรงแรมหรูยี่และก็จะมาที่นี่ด้วย？”
ลี่เหวินหยางมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้เพียงแค่พูดกันในโทรศัพท์ไว้ว่า ตอนนี้ขอแค่ให้พี่จินช่วยพูดอะไรบางอย่างเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าพี่จินเขาจะมาด้วยตัวของเขาเอง
และในขณะนี้ เขาก็วางสายลงด้วยความตื่นเต้น
“ใช่จินเย๋จริง ๆหรอ？”
หยางเหวินหลงแสร้งทำเป็นตกใจอย่างมาก และยังแสร้งทำเป็นตกใจจนไม่กล้าขยับตัว
เงื่อนไขการร่วมมือแสดงกับลี่เหวินหยางในครั้งนี้ ก็คือทำความรู้จักกับจินเย๋ผ่านลี่เหวินหยาง เพราะอย่างไรก็ตามหยางเหวินหลงรู้ว่าตอนนี้ทางครอบครัวของลี่เหวินหยางนั้นโคตรเจ๋ง
ถ้ามิเช่นนั้นคงไม่ร่วมเล่นกับเขามั่วๆแบบนี้หรอก
“ฮึ ตอนนี้พวกคุณคงรู้จักเกรงกลัวแล้วมั้ง！”
เจียงเฉว่ฉิงกล่าว
เมื่อกี้คนพวกนี้ทุบโทรศัพท์ของเธอจนพังไปหมด จนตอนนี้ความโกรธของเธอก็ยังคงไม่ลงไป
จากนั้นไม่นาน
ประตูของห้องโถงถูกเปิดออกทันที
คนที่เดินเข้ามาเป็นชายหนุ่มที่สวมใส่เสื้อสูทกับรองเท้าหนัง
“ใครโวยวายหาเรื่อง？”
ชายหนุ่มสายตาดุจนกอินทรี พูดขึ้นเบาๆ
หยางเหวินหลงมองไปที่ชายหนุ่ม ก็ตกตะลึงอึ้งไปสักพัก：“ใช่จินเย๋คุณจริง ๆด้วย ฮ่าฮ่า น้องชื่อหยางเหวินหลง เล่นอยู่ในย่านตลาดทางเหนือตลอด！มีความเข้าใจผิดกันนิดหน่อย！”
สำหรับจินเปียว เขาถูกคนอื่นเชิญมาร้อง KTVที่อยู่บ้านหลังหนึ่งข้างๆของโรงแรมจินหรูยี่และเขาก็คิดในใจว่าได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวของลี่เหวินหยางมากมายขนาดนี้ มันคงจะไม่ดีถ้าหากว่าไม่ช่วยเหลืออะไรเขาสักนิด
ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินมาดูด้วยตัวเอง
“เหอะๆ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องอะไรซะอีก？เหวินหยาง คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม……？”
จินเปียวถามขึ้น
“ผมไม่ได้รับบาดเจ็บครับพี่จิน！”
ลี่เหวินหยางเดินไปที่ข้างๆของจินเปียว และหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วยื่นให้หนึ่งม้วน และจุดไฟให้
แต่จินเปียวเพิ่งดูดไปเพียงไม่กี่ที บุหรี่ก็ตกลงไปอยู่บนพื้นอย่างอัตโนมัติ
“พี่จิน คุณเป็นอะไร？”
ลี่เหวินหยางถามด้วยความสงสัย
“คุณ……คุณอยู่ที่นี่？”
จินเปียวมองไปที่เฉินเกอที่นั่งอยู่ด้วยความตระหนกตกใจ
เฉินเกอเป็นใคร เขาเข้าใจดีมากที่สุดแล้ว และเขาก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่ในกลุ่ม ที่คุ้นเคยกับเฉินเกอเป็นอย่างดี
และสำหรับเฉินเกอ ก็คาดไม่ถึงจริง ๆว่าคนขับรถที่ซื่อสัตย์และซื่อตรงอย่างเสี่ยวจิน จะเล่นได้ค่อนข้างดีกับคนที่เที่ยวแบบเอ้อระเหยลอยชายอย่างลี่เหวินหยาง
“อืมๆ！”
เฉินเกอพยักหน้า
และหลิวเมิ่งที่อยู่ด้านข้าง เพื่อที่เขาจะได้พูดคุยกับลูกพี่ใหญ่สักสองสามคำ จึงเดินไปที่ตรงหน้าของจินเปียวและพูดอย่างแผ่วเบา：
“จินเย๋ ไอ้หนุ่มคนนี้แหละ ที่วันนี้พวกเราบอกว่าจะสับเขา！”
“อะไรนะ คนที่พวกคุณบอกว่าจะตี คือ……คือเขา？”จินเปียวตกใจอย่างมาก
“ฮึ จินเย๋ ไอ้หนุ่นคนนี้ทำให้น้องชายบุญธรรมของคุณขุ่นเคือง และนั้นก็คือตบหน้าฉันด้วย ดูนะฉันจะไปจัดการเขา！”
หยางเหวินหลงพวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าสีหน้าของจินเปียวหมายความว่าอย่างไร
และกำลังจะไปจัดการเขาในตอนนี้
ก็เห็นจินเปียวยกขาขึ้นมาแล้วเตะไปที่หยางเหวินหลงที่น้ำหนักราวแปดสิบกว่ากิโล
จนล้มลงบนพื้นอย่างหนัก
“แม่งเอ๊ย พูดจาหยาบคายไม่ดี ฉันเอาคุณตายแน่！”
จินเปียวเป็นพนักงานขับรถ แน่นอนว่าเขาสามารถต่อสู้ได้อยู่แล้ว
และกลุ่มคนพวกนี้จะตีคุณชายเฉิน งั้นก็เท่ากับว่าตัวเองก็จะตีคุณชายเฉินด้วยเช่นกันน่ะสิ？
ก่อปัญหาใหญ่แล้ว！
ลี่เหวินหยางผงะ ไม่ใช่คุยกันไว้ว่าพี่จินเพียงแค่แตะหยางเหวินหลงนิดหน่อยก็ได้แล้วไม่ใช่หรอ ทำไมพี่จินถึงได้เตะเขา？
“พี่จิน คุณ？”
เพี๊ยะ！
จินเปียวยกมือขึ้นและตบไปที่ใบหน้าของลี่เหวินหยางอย่างดุเดือด
“แม่งเอ๊ย ไอ้คนเลินเล่อไม่รู้จักความตาย！”
จากนั้นก็เตะอีกครั้งไปที่ลี่เหวินหยาง จนถูกเตะออกไป
เจียงเฉว่ฉิงพวกเขาทั้งหมดต่างมองดูด้วยความตกตะลึง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？พี่จินไม่ใช่คนที่ลี่เหวินหยางเรียกมาหรอ？ทำไมถึงได้ทุบตีคนทั้งสองฝ่าย？”
หลินเสี่ยวเฟิงกำมือของลูกสาวตัวเองสวี่ซินไว้อย่างแน่น คนเหล่านี้ไม่ว่าใครก็ไม่ใช่คนที่จะสามารถยั่วยุได้เลย
ลี่เหวินหยางถูกตีจนใบหน้าของเขาบวมไปแล้วหนึ่งข้าง：“พี่จิน พี่ตีผมทำไม？”
รู้สึกน้อยอกน้อยใจจนร้องไห้ออกมาโดยตรง
เดิมทีเรื่องของวันนี้นั้นง่ายมาก ๆ นั้นก็คือต้องการแค่อยากให้พี่จินกับ หยางเหวินหลงร่วมมือกับตัวเองแสร้งทำเป็นสักหน่อย จากนั้นก็รุมตีเฉินเกอสักครั้ง
แต่ผลสุดท้าย ตัวเองกลับโดนตี และรวมทั้งหยางเหวินหลงก็ถูกตีอีกด้วย
เมื่อเห็นจินเปียวสนก็ไม่สนใจลี่เหวินหยาง และเหยียบนิ้วมือของเขาแล้วเดินตรงเข้ามาหาทุกคน
หลินเสี่ยวเฟิงก็รู้สึกประหม่า：“จินเย๋ พวกเราไม่ได้ไปทำอะไรให้คุณขุ่นเคือง แล้วนี่คุณจะทำอะไรน่ะ！”
เจียงเฉว่ฉิงก็ตกใจกลัวจนถอยหลังสองสามก้าว
เพราะว่าในขณะนี้จู่ ๆจินเปียว ก็หยิบขวดไวน์แดงขึ้นมาขวดหนึ่ง
และเดินไปที่ตรงหน้าของเฉินเกอ ด้วยรอยยิ้มที่ซื่อตรงแล้วพูดว่า：“ที่แท้คุณอยู่นี่！คุณฟังฉันพูดนะ เรื่องราวไม่ใช่อย่างที่คุณคิด！”
ในขณะที่เขาพูดอยู่ ก็เติมไวน์ให้เฉินเกอจนเต็ม
ก็ขาดแค่คุกเข่าอย่างประหม่าให้เฉินเกอแล้ว
“ห๊ะ？นี่มันสถานการณ์อะไรกัน？”
ผู้คนต่างตกตะลึง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！