ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 259

บทที่259 เจียงเว่ยตง ถูกติดพัน

“ลี่เสี้ยว ว่ายังไง？น้องชายของฉันหลงรักหน้าร้านของคุณแล้ว และครั้งนี้ จะว่าไป ก็คุณเป็นคนแตะต้องน้องสาวของน้องชายฉันก่อน ดังนั้น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทนเจ็บทนลำบาก ก็รีบเซ็นชื่อดีกว่า？”

ลี่เสี่ยวกังและหยางกั๋วเฉวียนเดินเข้ามา

ตบไปที่หน้าของลี่เสี้ยวเบาๆพร้อมพูดขึ้น

“ถุย หลีกไปให้พ้นพวกแม่งนั่น แน่จริงก็ปล่อยฉัน เราสองคนมาสู้กันตัวต่อตัว！”

ลี่เสี้ยวพูดด้วยสายตาที่ดุเดือดและแดง

เพี๊ยะ！

ลี่เสี่ยวกังยกมือขึ้นมาก็ตบไปที่ใบหน้าของลี่เสี้ยวแรงๆ

และเรียกลูกน้องมารุมกระทืบลี่เสี้ยว

ส่วนหญิงวัยกลางปากร้ายคนนั้น เดินเข้ามาหาเฉินเกอด้วยความเย็นชา และอยากตีเฉินเกอ

แต่ทันใดนั้นเอง

“พี่กังพี่กั๋วเฉวียน แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ！”

ลูกน้องคนหนึ่งพุ่งขึ้นมา เพราะตกใจรีบวิ่งเข้ามา และวิ่งมาไม่ถึงสองก้าวก็ล้มลงกับพื้น

“เรื่องอะไร？”

ลี่เสี่ยวกังตะคอกถาม

“ด้านนอก……ด้านนอกมีตำรวจติดอาวุธจีนมาเยอะมาก และยังมีรถหรูจำนวนมากหลายคัน ล้อมรอบอาคารไว้หมดแล้ว！”

ลูกน้องกล่าว

ทีนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ลี่เสี่ยวกังปลอมตัวเป็นตำรวจแล้วจับตัวของเฉินเกอและลี่เสี้ยว มา โดยเดิมทีเขาคิดว่าเฉินเกอและลี่เสี้ยวไม่มีพื้นเพอะไร

จึงจะสั่งสอนพวกเขาให้หนักสักครั้ง เพื่อลดความหยิ่งผยองของลี่เสี้ยวลง แล้วค่อยบีบลี่เสี้ยวออกจากการตลาดรถยนต์มือสอง แค่นั้นเอง

แต่ไม่คิดเลยว่า ครั้งนี้จะแตะต้องโดนเทพเจ้าองค์ไหน

จนตำรวจติดอาวุธจีนจำนวนมากมากันหมด

เมื่อก่อนลี่เสี่ยวกังถูกจับเข้าคุกเพราะเรื่องปลอมตัวเป็นตำรวจ แต่ว่าครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเรื่องมันร้ายแรงกว่าครั้งก่อนมาก

“แกดูชัดเจนแล้วหรอ？ทำไมถึงเป็นอย่างนี้？”

ลี่เสี่ยวกังก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

และในขณะนี้เขาจึงรีบวิ่งไปดูที่หน้าต่าง เป็นไปอย่างที่คาด ด้านล่างนั้นมืดมิด และเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

ไฟของรถยนต์ส่องสว่างอยู่ด้านนอก จากกลางคืนกลายเป็นกลางวัน

“โอ้พระเจ้า อาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี้น้อยคนนักที่จะรู้จักที่นี่ พวกเขาตามหาที่นี่เจอได้อย่างไร？”

ใบหน้าของหยางกั๋วเฉวียนก็ซีดลงทันทีเช่นกัน

“จบแน่ จบแน่ รอบนี้จบแน่ โดดลงแม่น้ำหวงก็ล้างไม่เกลี้ยงแล้วทีนี้！”

ส่วนแม่ลูกคู่นั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน

กลืนน้ำลายแล้วถามขึ้นในขณะนี้：“พี่กัง พี่กั๋วเฉวียน ทีนี้ควรจะทำอย่างไรกันดี？”

“ฉันจะรู้ได้อย่างไงว่าควรทำอย่างไร！”

หัวใจของลี่เสี่ยวกังสั่นอย่างรุนแรง

และในเวลานี้เอง

ก็มีเสียงโครมครามพังประตูดังมาจากด้านนอก

“อย่าขยับ ทุกคนห้ามขยับ！”

ตำรวจติดอาวุธจีนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา

และหยางกั๋วเฉวียนกับลี่เสี่ยวกังที่อยู่ตรงหน้าต่างก็ถูกไฟสว่างจัดจ้านส่องไปที่ดวงตาของพวกเขา

เมื่อรอให้เฉินเกอพวกเขาได้รับการช่วยเหลือเรียบร้อย และตอนที่ลี่เสี่ยวกังพวกเขาถูกนำตัวลงไป

คนที่อยู่ด้านนอก ต่างก็รอคอยกันอยู่แล้ว

“คุณชายเฉิน！ทำให้คุณตื่นตระหนกแล้ว พวกเราก็เพิ่งจะสืบได้ตอนนี้！”

จ้าวจื่อซิ่งกับหลี่เจิ้นกั๋วและพวกแขกวีไอพีบางคนต่างก็เดินกันขึ้นมา

“ฉันไม่เป็นไร！”

เฉินเกอกล่าว

เพียงแค่ไม่คาดคิดว่า ลี่เสี่ยวกังคนนี้จะกล้าหาญขนาดนี้ จึงตกใจเปล่าๆ

และลี่เสี่ยวกังกับหยางกั๋วเฉวียนที่ถูกจับกุมตัวอยู่ด้านข้างต่างก็ตกตะลึง

บุคคลต่าง ๆที่อยู่ตรงหน้านี้ ต่างก็เป็นคนมีหน้ามีตาที่จะสามารถเห็นได้แค่ในทีวีเท่านั้น และยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเรียกคนนี้ว่าคุณชายเฉิน？

เขาคือคุณชายเฉินแห่งจินหลิง？

ทั้งสองคนต่างก็เหงื่อแตกเป็นเสี่ยงๆ

ครั้งนี้นี่มันโดนต่อยในห้องน้ำจริง ๆเลย รนหาที่ตายกันชัดๆ！

แม่ลูกคู่นั้นตกตะลึงยิ่งกว่า

“เฉินเกอ นี่……สรุปมันเรื่องอะไรกันแน่？”

ลี่เสี้ยวเห็นว่าบุคคลมีหน้ามีตาเหล่านี้ถามไถ่อย่างอบอุ่นต่อเฉินเกอ ก็เริ่มรู้สึกสงสัย

“เดี๋ยวรอให้เรากลับไป แล้วฉันจะอธิบายกับคุณอย่างละเอียด！”

เฉินเกอคิดในใจว่าในเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว ก็พูดความจริงกับลี่เสี้ยวโดยตรงดีกว่า พี่น้องของตัวเอง มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน ก็ไม่จำเป็นที่จะปิดบังตัวตนของเขากับลี่เสี้ยวอีกต่อไปแล้ว

และก็เป็นเพราะว่ามีเรื่องนี้เข้ามาแทรก จึงเห็นได้ชัดว่างานเลี้ยงของคืนนี้ไม่สามารถที่จะเข้าร่วมได้แล้ว

เพราะเฉินเกอและลี่เสี้ยวต้องไปให้ปากคำ

แต่ฟังความหมายของหัวหน้า*หลี่ เรื่องนี้คงต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดสักหน่อยแล้ว และหยางกั๋วเฉวียนกับลี่เสี่ยวกังคนนี้ ต่อให้ครั้งนี้พวกเขาไม่ตายก็คงถูกกักขังสักประมาณสิบถึงยี่สิบปี

“เหตุการณ์นี้กล่าวได้ว่าก่อให้เกิดผลกระทบอย่างรุนแรงต่ออำเภอผิงอันของเรา และยังส่งผลกระทบต่อการพัฒนาของเขตอำเภอผิงอันในอนาคตอีกด้วย คนที่ทำงานเกี่ยวกับการรื้อถอนอย่าง ลี่เสี่ยวกัง มันกินหัวใจของหมีเข้าไปหรือยังไงถึงได้กล้าขนาดนี้！ลงโทษ ต้องลงโทษให้หนัก！”

ในสำนักงาน หัวหน้า*หลี่มีความโมโหโทโสอย่างรุนแรง

จนโยนเอกสารจำนวนหนึ่งลงบนพื้นโดยตรง

ทำให้ลูกน้องของเขาต่างก็ตกตะลึงกันหมด

“หัวหน้า*หลี่ ลี่เสี่ยวกังคนนี้เขาเป็นคนหนึ่งที่กล้าผิดกฎและไม่กลัวตาย เรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนเขาก็เคยทำ และยังเคยเข้าไปนั่งในคุกแล้ว มันก็ไม่รู้จักเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ครั้งนี้ ก็เพียงพอที่จะตัดสินลงโทษเขาลักพาตัวแล้ว！”

“อืมๆ แล้วมีใครที่เป็นคนหนุนหลังให้เขาหรือเปล่า？หรือว่ามีใครที่สนิทใกล้ชิดกับเขา？”

หัวหน้า*หลี่ถาม

“อันนี้ไม่มีจริง ๆ แต่ถ้าจะบอกว่าใกล้ชิดสนิทกับเขาก็ เหมือนกับว่าจะเป็นหัวหน้าเจียงของสำนักงานพ่อค้าจีน ที่เคยทานอาหารกับเขาหลายต่อหลายครั้ง ！”

“เจียงเว่ยตง？”

หัวหน้า*หลี่ขมวดคิ้ว

“ใช่ แต่ว่าเจียงเว่ยตงนั้นสะอาดมากกว่า ด้านความซื่อสัตย์นี้ไม่มีปัญหา อาจเป็นเพราะว่าเหตุผลทางด้านการงานของเขา หลีกเลี่ยงที่จะไม่ติดต่อกับคนเหล่านี้ไม่ได้！”

ลูกน้องถามขึ้น

“ฮึ นั้นก็ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไง คนคนนี้รู้จักกับเจียงเว่ยตง และเคยร่วมมือกับสำนักงานพ่อค้าจีนของพวกเขา และตอนนี้ลี่เสี่ยวกังได้ก่อเรื่องหายนะเรื่องใหญ่ขึ้นแบบนี้ เจียงเว่ยตงก็มีความรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เอาอย่างนี้ ย้ายเจียงเว่ยตงออกจากแผนกนี้！แล้วตรงไหนยังมีตำแหน่งว่างเหลือบ้าง？”

หัวหน้า*หลี่กล่าวด้วยความโกรธ

“ยังเหลืออยู่ที่แผนกโฆษณาชวนเชื่อขาดเป็นตำแหน่งสำหรับสื่อการเขียน แต่ว่าเจียงเว่ยตง……”

“ฮึ งั้นก็ให้เขาไปเป็นพนักงานธุรการเถอะ ไม่ใช่ต่างก็บอกว่าบทความของเจียงเว่ยตงเขียนได้ดีหรอ แบบนี้ก็ให้เขาได้แสดงความสามารถที่ซ้อนอยู่ภายในของเขาออกมาได้อย่างเต็มที่พอดี！”

พูดจบ หัวหน้า*หลี่ก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินจากไป

พูดถึงทางด้านของเฉินเกอ

เรื่องนี้ใช้เวลาจัดการไปทั้งคืน

รอจนเช้าตรู่ของวันที่สอง หลังจากออกมาเฉินเกอก็ไปที่ร้านรถยนต์มือสองของลี่เสี้ยวพร้อมกับพวกเขา

ส่วนลี่เสี้ยวกับซูถิง ต่างก็กำลังสงสัยเกี่ยวกับตัวตนในตอนนี้ของเฉินเกอ

หลังจากที่ถามไป เฉินเกอก็อธิบายให้พวกเขาฟัง

“เฉินเกอ จริงหรือไม่จริง？ที่ว่าคุณคือคุณชายเฉินที่มาจากจินหลิง？”

ลี่เสี้ยวกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

และตอนนี้ซูถิงก็ตกตะลึงเช่นกัน

“อืมๆ ใช่！”

“ถ้างั้นบริษัทดรีมเมอร์กรุ้ปก็เป็นของคุณหรอ？”

ลี่เสี้ยวมีท่าทีที่ตกตะลึงและมีความสุข

“ใช่！”

เฉินเกอยิ้มแล้วพูดว่า：“เพราะฉะนั้น ที่ฉันบอกว่าให้คุณทำธุรกิจค้ารถมือสองขนาดใหญ่นั้นไม่ใช่แค่พูดเล่นเท่านั้น เดี๋ยวสักครู่ จะมีคนมาช่วยคุณทำขั้นตอนการส่งมอบ！”

“จริงหรอ？” ซูถิงเบิกตากว้าง

“แน่นอน เรื่องจริงสิ！”

เมื่อคืนนี้ เฉินเกอได้นำเรื่องนี้บอกกับหลี่เจิ้นกั๋วแล้ว พอจัดการขึ้นมาก็ไม่ได้ยากอะไร

และนี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมเฉินเกอถึงจะมากับลี่เสี้ยวพร้อมเพรียงกัน

พี่น้องทั้งสองคนนั่งคุยกันอยู่เนิ่นนาน เฉินเกอถึงลุกขึ้นแล้วกลับโรงแรม

ตอนนี้เฉินเกอก็ไม่มีรถยนต์ จะให้เรียกรถแท็กซี่ที่อำเภอผิงอันกลับก็ไม่ใช่จะหาเรียกง่ายๆ

ดังนั้นเฉินเกอจึงปั่นจักรยานกลับไปที่โรงแรมแทน

ลี่เสี้ยวยืนดูเฉินเกอจากไปอยู่ตรงหน้าประตู แล้วชื่นชมความอัศจรรย์ว่า：“น้องชายฉัน เขาเป็นคนที่ไม่โอ้อวดเลย ถ้าฉันมีเงินเยอะเหมือนเขา ออกจากบ้านทั้งทียังไงก็ต้องมีขบวนรถยนต์ไมบัคคอยช่วยเปิดทาง และไปถึงไหนก็ต้องมีสาวสวยและบอดี้การ์ดสิบกว่าคนติดตามไปด้วย！แม่งเอ๊ย อย่างเรื่องราวของหยางกั๋วเฉวียนเมื่อวันนี้ ที่ยั่วยุโดนฉัน ถ้าฉันไม่ทำให้ครอบครัวเขารู้สึกเสียใจที่เคยมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ล่ะก็ฉันก็ไม่ชื่อลี่เสี้ยว！”

ลี่เสี้ยวกล่าวอย่างขมขื่น

“ฮึ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ？”สายตาของซูถิงจ้องมองไปที่เขา

“ฉันบอกว่าจะให้ครอบครัวของหยางกั๋วเฉวียนรู้สึกเสียใจที่เคยมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ไง！”

“ฉันหมายถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของคุณ！”

“ต้องมีสาวสวยกว่าสิบคอยคนติด……ตาม！”

ยังไม่ทันพูดจบ ซูถิงก็หยิกไปที่จุดอ่อนของลี่เสี้ยวอย่างรุนแรงทีหนึ่ง！

เฉินเกอปั่นจักรยานมาจนถึงหน้าประตูของโรงแรม

และตอนที่เขากำลังลงจากรถจักรยาน ทันใดนั้นก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเอนขา และเดินกะเผลกราวกับว่ากำลังมองหารถแท็กซี่อยู่

หลังจากที่เห็นผู้หญิงคนนั้น

เฉินเกอก็รีบหันหน้าหนีทันที และอยากจะเดินเข้าไปในโรงแรม

“เฉินเกอ？”

จู่ ๆหญิงสาวก็อ้าปากเรียก และเห็นได้ชัดว่า เธอมองเห็นเขาแล้ว……