ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 261

บทที่261 ตบหน้าเจียงเว่ยตง

พวกหมาหรือพวกแมวที่เจียงเว่ยตงพูดออกมานั้น เฉินเกอไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขากำลังเยาะเย้ยตัวเอง

และในเวลาเดียวกัน เขาก็แสดงความคิดเห็นต่อหลินตงและครอบครัวของเขา

เฉินเกอรู้สึกโกรธจนหน้าซีดไปหมด

“พ่อ พ่อพูดอะไรน่ะ เฉินเกอรีบมานั่งในบ้านสิ！”

เจียงหรานหรานโต้กลับด้วยความโกรธ

“หรานหราน ยังจะให้คนคนนี้เข้ามาอีกทำไม หมาที่มันกินบนเรือนขี้บนหลังคา ให้เขาไปช่วยหลินเสี่ยวเฟิงคนนั้นเถอะ ความโปรดปรานอันยิ่งใหญ่ขนาดนี้ส่งให้แต่ทางของหลินเสี่ยวเฟิงไม่ให้บ้านของเรา ตอนนี้ก็ดีแล้วไง หลินเสี่ยวเฟิงได้เลื่อนขั้นเป็นรองประธานแล้ว และยังทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการด้วย ครอบครัวตระกูลเจียงของเราไม่ได้รับความโปรดปรานจากเขาเลยสักนิด！”

ถังหรานกล่าวด้วยสีหน้าที่เกลียดชัง

สาเหตุที่พูดเช่นนี้ เพราะถังหรานรู้ว่า ความโปรดปรานครั้งนี้ใหญ่มาก ต่อให้เฉินเกอจะมีความสามารถมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถส่งธุรกิจของบริษัทมากมายขนาดนี้ให้ตนเอง

และตนเองตามไม่ทันเขาเลยสักนิด แล้วยังจะให้หน้าเขาอีกทำไม?

ก็ต้องด่าเขาอย่างรุนแรงสักครั้งหนึ่ง

“ฮึ คุณคิดดูว่าตระกูลเจียงของเราช่วยคุณขนาดไหน ลุงเจียงยังคำนึงเรื่องงานให้คุณโดยเฉพาะเลย แต่ผลสุดท้าย คุณแค่บริจาคให้ลุงเจียงของคุณแค่500,000หยวนเท่านั้น และตัวคุณเองก็ยังมีอีก600,000หยวน คุณมีความสามารถใหญ่ขนาดไหน คุณอยากไปไหนหรือชอบไปไหนก็รีบไปให้พ้นเลย！”

ถังหรานโบกมืออย่างไม่อดทน และสั่งให้ไล่เขาออกไปโดยตรง

และแขกทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นต่างก็มองเฉินเกอด้วยสีหน้าหยอกล้อ

ส่วนหลินตงก็กอดไหล่และพูดขึ้นว่า:“นั่นแหละคุณลุงเจียง เขายังมีอีก600,000หยวน แต่ผลสุดท้ายเขาแค่บริจาคให้คุณเพียงแค่500,000หยวนเท่านั้น เรื่องนี้จะว่าไปมันไม่สมเหตุสมผลเลย！”

สีหน้าของเจียงเว่ยตงขาวซีด และเขาก็ชี้ไปที่เฉินเกอ:“แกออกไปให้พ้นจากตระกูลเจียงของเรา！”

ปัง！

พูดจบ แก้วของชาร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ ก็ถูกโยนไปที่เท้าของเฉินเกออย่างรุนแรงโดยตรง

น้ำร้อนสาดใส่ที่ขากางเกงของเฉินเกอ

ร้อนมากจนเฉินเกออึดอัด

“พ่อ นี่คุณพ่อทำอะไรคะ เฉินเกอเขาส่งหนูกลับมานะคะ！”

เจียงหรานหรานกังวลจนร้องไห้ออกมา

“หรานหราน ฉันบอกหนูไว้ก่อนนะ ต่อจากนี้ห้ามคบหากับคนบ้านนอกคนนี้อีก！”

เจียงเว่ยตงดุด้วยความโกรธ

ส่วนเฉินเกอ เขามองไปที่เจียงเว่ยตงและถังหรานอย่างเย็นชาในขณะนี้ และถ้าพวกเขาเป็นคนอื่นล่ะก็ ตอนนี้เฉินเกอคงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และพุ่งเข้าไปเหยียบย่ำพวกเขาให้ตายแล้ว

แต่ในขณะนี้ เฉินเกอทำได้เพียงกลืนความโกรธแค้นนี้ลง แล้วหันหลังเดินออกไป

เขาครุ่นคิดในใจ ตระกูลเจียง ถ้าหากว่าวันหลังตัวตนของเขาสามารถเปิดเผยได้ และตัวตนของพ่อเขาก็สามารถเปิดเผยได้ ไม่รู้ว่าพวกคุณยังจะมีกิริยาท่าทางและสีหน้าแบบนี้อีกหรือเปล่า？

เฉินเกอจากไปด้วยความโกรธ

และหลังจากที่เฉินเกอออกมาได้ไม่นาน

สวี่ซินก็นั่งรถแท็กซี่ พร้อมกับของขวัญถุงใหญ่มาที่บ้านของตระกูลเจียง

เรื่องของแม่เธอเรื่องนี้เธอก็ได้ยินมาบ้างแล้ว แม้ว่าเมื่อก่อน น้าถางกับแม่ของเธอจะต่อสู้กันทั้งต่อหน้าและลับหลังมาโดยตลอด

แต่ว่าไม่เกี่ยวข้องกับลูกของทั้งสองฝ่าย

ตัวอย่างเช่นหรานหรานมาที่บ้านของตนเอง แม่ของเธอก็จะปฏิบัติกับหรานหรานเป็นอย่างดี

และถ้าตัวเธอเองไปบ้านของหรานหราน คุณน้าถางก็ปฏิบัติต่อเธอค่อนข้างดีเช่นกัน

ดังนั้นหลังจากที่ได้ยินว่าน้าถางได้รับผลกระตุ้น สวี่ซินเลยมาเยี่ยมชม

“เสี่ยวซิน หนูมาแล้วหรอ！”

ถังหรานกล่าว

ส่วนสวี่ซิน แค่เดินเข้ามาก็เห็นเศษแก้วชาที่แตกเป็นเสี่ยงๆอยู่บนพื้น และเห็นเจียงหรานหรานที่กำลังร้องไห้อยู่ ก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จากนั้นไม่นาน

ก็ไปปลอบเจียงหรานหรานที่อยู่ด้านข้าง

“เอาเถอะเหล่าเจียง อย่าโกรธรุนแรงมากขนาดนี้เลย เรื่องครั้งนี้ของคุณ แม้ว่าจะไม่เหมือนเรื่องที่ล้มละลายครั้งก่อน แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน มันไม่ได้มีความรับผิดชอบอะไรของคุณเยอะเลย เพียงแต่คุณโดนเชื่อมโยงส่วนเกี่ยวข้องเท่านั้น！”

“มีทางเดียวเท่านั้นที่จะแก้ไขมันได้！”

พ่อหลินกล่าว

“หัวหน้า*หลิน ถ้าอย่างนั้นคุณรีบพูดมาดูสิ！”เจียงเว่ยตงรู้สึกมีพลังขึ้นอีกครั้ง

“เรายังคงต้องพึ่งพาความสัมพันธ์ของบริษัทดรีมเมอร์กรุ้ป และเรื่องนี้ ดีที่สุดคือต้องหาคนดังที่อยู่รอบข้างของคุณชายเฉินถึงจะแก้ไขปัญหาได้！เพราะว่าเพียงแค่พวกเขาคุยดี ๆกับคุณชายเฉินสักหน่อย คุณก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว”

พ่อหลินกล่าว

เจียงเว่ยตงกล่าว：“แต่ว่า ประธานหลี่กับประธานจ้าว ที่อยู่รอบข้างของคุณชายเฉิน ฉันสามารถติดต่อเขาได้ที่ไหนล่ะ？”

พ่อหลินกล่าว：“อย่าว่าแต่คุณเลย ฉันก็ไม่สามารถติดต่อได้ ดังนั้น เราหาได้เพียงแค่คนขับรถของประธานหลี่จินเปียวจินเย๋ไม่แน่เขาอาจจะสามารถส่งมอบคำพูดขึ้นไปได้！เพราะว่าจินเปียวเป็นคนสนิทของหลี่เจิ้นกั๋ว คำพูดของเขา ค่อนข้างมีประโยชน์มากที่หลี่เจิ้นกั๋ว ดังนั้น มีเขาช่วยเหลือ เรื่องแค่นี้ของคุณก็ไม่ใช่เรื่องอะไรแล้ว！”

“อีกอย่างฉันก็เคยได้ยืนมาว่า จินเย๋คนนี้ เป็นคนที่กระตือรือร้นมาก คุณเป็นหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน ขอร้องให้เขาช่วยจะง่ายมากแน่นอน！”

“แล้วข้อมูลการติดต่อของจินเย๋ คุณมีหรือเปล่า？” เจียงเว่ยตงกล่าว

“อันนี้ฉันก็ไม่มี ฉันก็กำลังหาวิธีติดต่อกับเขาอยู่เหมือนกัน！”

พ่อหลินส่ายหัวอย่างหมดหนทาง

ต่อมาเจียงเว่ยตงก็เริ่มสอบถามข้อมูลติดต่อของจินเปียวอย่างใจจดใจจ่อ

“เออลุงเจียงคะ จินเปียวที่ลุงพูดถึง หนูรู้ว่าใครมีข้อมูลการติดต่อของเขา！”

และสวี่ซินก็ฟังเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวครั้งนี้แล้ว จึงแทรกคำพูดพูดขึ้นมา

“ห๊ะ？เสี่ยวซิน ที่หนูพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า？” เจียงเว่ยตงและพ่อหลินต่างก็ตื่นเต้นอย่างไม่คาดคิด

“ค่ะ อีกอย่างครั้งนี้ที่คุณแม่ของหนูสามารถดึงเป้าหมายมาได้เยอะขนาดนี้ ก็เป็นเพราะความช่วยเหลือจากจินเปียวจินเย๋ทั้งนั้น และก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งของหนูเป็นคนให้เขาช่วยแม่ของฉัน！”

สวี่ซินกล่าว

และยังมองไปที่การตอบสนองอารมณ์ของถังหรานอย่างระมัดระวัง

“ถ้าอย่างนั้นหนูรีบพูดมา ว่าเพื่อนคนนี้ของหนูคือใคร？แล้วสามารถนัดเขาออกมาทานข้าวได้ไหม เพื่อให้เขาช่วยเราหน่อย！”

เจียงเว่ยตงเดินมาพูดพร้อมกับยิ้มให้สวี่ซิน

“หืม？คุณลุงเจียง ทำไมคุณไม่รู้หรอคะ？พูดตามหลักแล้ว เพียงแค่คุณพูดคำหนึ่ง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามเขาจะช่วยเหลือคุณแน่นอน！”

สวี่ซินกล่าวอย่างสงสัย

“ใคร？”

เจียงเว่ยตงถามด้วยความตกใจ เขายังมีพลังเส้นสายแบบนี้ด้วยหรอ？

“ก็คือเฉินเกอไงคะ จินเปียวกับเฉินเกอมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก และเรื่องที่ช่วยแม่ของหนู เฉินเกอแค่พูดกับเขาเพียงคำเดียว จินเปียวก็รีบไปจัดการให้ทันทีเลย！”

สวี่ซินกล่าว

“อะไรนะ？หนูบอกว่าใครนะ？เฉินเกอหรอ？”

เจียงเว่ยตงและถังหรานต่างก็ตกใจกันหมด

เจียงเว่ยตงตกใจ เพราะไม่คิดว่าเฉินจะมีเส้นสายที่แข็งแกร่งขนาดนี้

ส่วนถังหราน ไม่คิดว่าที่เฉินเกอช่วยหลินเสี่ยวเฟิงนั้น เป็นเพราะเดินสายความสัมพันธ์ทางด้านของจินเปียวและหลี่เจิ้นกั๋วโดยตรง

พ่อลูกของตระกูลหลินต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน

“เสี่ยวซิน หนูมั่นใจหรอ？ว่าเฉินเกอกับจินเปียวรู้จักกัน？”

เจียงหรานหรานถามขึ้นอย่างผงะ

“อืมๆ อีกอย่างมันไม่ได้ง่ายแค่รู้จักกันเท่านั้น เพราะฉันเห็นจินเปียวแสดงความเคารพต่อเฉินเกอมากเกินไป！”

สวี่ซินกล่าว

สีหน้าของเจียงเว่ยตงซีดขาวไปหมด และรู้สึกว่าบนใบหน้าของเขานั้นร้อนมาก

“เหล่าเจียง ทีนี้เราควรทำอย่างไรกันดี เฉินเกอโดนคุณไล่ให้กลับไปแล้ว！”

แก้มของถังหรานก็รู้สึกเจ็บเช่นกัน

“ฮึ！ถ้าไม่ได้ ก็โทรศัพท์หาเขาให้เขากลับมา！”

เจียงเว่ยตงกล่าวอย่างหายใจติดขัด

“แล้วใครเป็นคนไปโทรล่ะ？เมื่อกี้ฉันใช้คำพูดที่ไม่น่าฟังขนาดนั้น！”

ถังหรานกล่าวด้วยความอับอาย

“หรานหราน ลูกโทรศัพท์หาเฉินเกอหน่อย……”

ถังหรานกล่าว

เจียงหรานหรานพยักหน้า

โทรไปสักพักเธอก็วางโทรศัพท์มือถือลง：“เขาไม่รับ！”

“เฮ้ออ เหล่าเจียง จินเปียวเป็นคนดังที่อยู่ข้างของหลี่เจิ้นกั๋วนะ และตอนนี้ความสัมพันธ์ของเฉินเกอกับจินเปียวดีมากขนาดนี้ ถ้าคุณเดินสายความสัมพันธ์นี้ล้มเหลว คุณสิ้นหวังแน่！”

คนอื่น ๆพูดขึ้นในขณะนี้

เจียงเว่ยตงก็คาดไม่ถึง ว่าตนเองจะมีวันที่ต้องร้องขอให้เฉินเกอช่วย และก็เป็นวันที่หลังจากตัวเองขับไล่เขาไปอีกด้วย

คนที่น่าอับอายที่สุดก็คือเขาเอง

“คุณพ่อคะ หนูรู้ว่าเฉินเกอพักอยู่ที่ไหน ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราไปหาเขาเถอะ และคุณพ่อก็กล่าวขอโทษกับเขา ไม่แน่เฉินเกอเขาก็อภัยให้ท่านแล้ว？”

เจียงหรานหรานกล่าว

“อะไรนะ？หนูให้พ่อกล่าวขอโทษกับคนอย่างนั้นหรอ？”ดวงตาของ เจียงเว่ยตงจ้องไปที่เธอ