ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 282

บทที่282 จุดชมวิวน้ำพุร้อน

“เรื่องอะไรอ่ะ?”

เฉินเกอถาม

หวูเชี่ยนเอ่ย “พรุ่งนี้นายมีเวลาไหม?”

“ทำอะไรล่ะ? พรุ่งนี้ฉันต้องไปซื้อกับผัก!”

วันมะรืนก็เป็นวันเกิดของตัวเองแล้ว ให้อาม่าหวูทำกับข้าว ก็คงจะให้อาม่าหวูออกเงินซื้อไม่ได้ เฉินเกอก็เลยคิดว่าตัวเองจะไปซื้อ"

“เหอะ ไม่กี่วันมานี้ก็กินของที่บ้านคุณปุ่คุณย่าฉัน นายจะไปซื้อผักอะไรละ อ๋อๆใช่แล้ว มะรืนวันเกิดนายใช่ไหม ฉันลืมไปแล้วนะเนี่ย เหอๆ ตกลงคือไปซื้อผักเรื่องนี้ไม่มีอะไร ตอนนี้มีเรื่องดีๆกำลังรอนายอยู่ นายต้องหยุดเรื่องๆอื่นๆก่อน!”

“เธอยังมีเรื่องดีๆรอฉันอีก?” เฉินเกอหัวเราะหยัน

ถึงแม้จะโตมากับหวูเชี่ยน แต่ก็เพราะว่าแบบนี้ ดังนั้นตั้งแต่เด็กหวูเชี่ยนก็ไม่ค่อยจะทำดีกับเฉินเกอเท่าไหร่

รวมถึงตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น

พวกเธอทั้งพี่ชายน้องชายพี่สาวน้องสาวมักจะแกล้งเฉินเกออยู่บ่อยๆ

แต่เฉินเกอ ตั้งแต่เด็กก็แค้นฝังหุ่นพวกหวูเชี่ยน ตอนนี้เหรอต่อให้มีบางครั้งที่หวูเชี่ยนชอบเยาะเย้ยหนักๆ แต่ก็แค่รู้สึกโกรธเล็กๆน้อยๆ

ปกติก็ไม่ค่อยจะไปอะไรกับหวูเชี่ยนมากนัก

ทั้งหมดก็เพื่อหน้าตาของอากงหวูอาม่าหวู

“เหอะ นี่นายหมายความว่าอะไรกันห๊ะ ไม่ทันจะรู้อะไรดี ฉันจะบอกนายให้ พรุ่งนี้พวกเราจะไปเที่ยวที่จุดชมวิวน้ำพุร้อนตรงหมู่บ้านเสี่ยวเฉวียนเลยจะมาชวนนายให้ไปด้วยกัน! หลังจากที่นายกลับมา ก็ยังไม่ได้พานายไปเที่ยวเล่นเลยดีๆเลย ตอนนี้หมู่บ้านเสี่ยวเฉวียนเปิดให้ท่องเที่ยวแล้ว ตอนนี้ที่นั่นนะดีสุดไปเลย!”

หวูเชี่ยนพูดขึ้น

“ดีขนาดนั้น? จะพาฉันไปเที่ยว?”

หมู่บ้านเสี่ยวเฉวียนก็คือหมู่บ้าน ที่อยู่ข้างบนหมู่บ้านที่หยางหมินเฉว่อยู่

อยู่ข้างภูเขาอยู่ใกล้แม่น้ำ มีน้ำพุร้อนจริงๆ

แล้วก็ยังเป็นที่สำคัญของการเปิดตัวในครั้งนี้

เฉินเกอเองก็อยากไปเที่ยวเหมือนกัน

แต่ว่าหวูเชี่ยนก็มาชวนอย่ากะทันหันไป ทำให้เฉินเกอเองก็แปลกใจไม่น้อย

“ไร้สาระน่า นายก็ว่ามาจะไปหรือไม่ไป? จัดการเรื่องกินดื่มให้นายเอง!”

หวูเชี่ยนกอดอกแล้วพูดขึ้น

เฉินเกอส่ายหน้า “ช่างมันเถอะ ขอบคุณเธอมาก ฉันไม่ไป!”

“หา? อะไรนาย?” หวูเชี่ยนไม่คิดว่าเฉินเกอจะปฏิเสธเธอ

ตามนิสัยของเฉินเกอแล้ว เขาไม่น่าจะกึ่งระแวงกึ่งกลัวแล้วก็ตอบรับอย่างเต็มอกไม่ใช่หรือไง?”

“เสี่ยวเชี่ยน เฉินเกอมาแล้วเหรอ? อือ? กลับมาแล้วทำไมยังไม่เข้าไปอีกละ? เร็วเข้า ข้าวเที่ยวทำเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ รีบๆมากินข้าว แล้วก็จะได้มาคุยกันด้วยเรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว?”

ในเวลานี้อากงหวูออกมาแล้ว เรียกให้เฉินเกอกับหวูเชี่ยนเข้าไป

ผลลัพธ์นะเหรอ หวูเชี่ยนกลับทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วก็อยู่นิ่งๆ

“เป็นอะไรเสี่ยวเชี่ยน? ใครทำให้คุณยายแบบเธอโกรธอีกล่ะ!” อากงหวูหัวเราะอย่างเนือยๆ

“เหอะ จะเป็นใครไปได้ เฉินเกอ!”

“พูดมั่วซั่ว เสี่ยวเกอจะทำให้เธอโกรธได้ยังไง?”

“ใช่ไหมละคะ วันนี้หนูอุตส่าห์ใจดีมาชวนเขาไปเที่ยวที่หมู่บ้านเสี่ยวเฉวียน ผลลัพธ์นะเหรอ เฉินเกอไม่ยอมรับความหวังดี เขาบอกว่าเชาไม่ไป!”

หวูเชี่ยนพูด

“เหอะๆ เสี่ยวเกอเอ๋ย ถ้าเกิดเป็นเรื่องจริง หลานก็ไปเที่ยวกับเสี่ยวเชี่ยนเถอะ เสี่ยวเชี่ยนก็คงแค่อยากจะไปเที่ยวกับหลานเฉยๆ จุดชมวิวน้ำพุร้อนฝั่งโน้นวิวสวยมากนะ ถ้าไม่ยุ่งก็ไปเถอะ!”

อากงหวูกลับไม่ได้คิดอะไร แค่คิดว่าความคิดนี้ของหลานสาวเป็นความคิดที่ดี

เห็นว่าพวกเขารักใคร่สามัคคีกันดี อากงหวูจะดีใจยังไม่ทันเลย

“ก็ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะไป!”

เฉินเกอได้ยินว่าอากงหวูพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“เหอะ!”

หวูเชี่ยนกลอกตาใส่เฉินเกอแล้วตามเข้าไป

เพราะพรุ่งนี้จะออกไป ดังนั้นเลยอาจจะไม่สามารถไปซื้อผักบางอย่างได้ ดังนั้นวันนั้นที่เฉินเกอไปที่หมู่บ้านเล็กๆเขาก็เลยเลือกซื้อมาจำนวนมาก

พอถึงเช้าวันถัดไป

ก็โดนหวูเชี่ยนลากออกไปเที่ยว

หวูเชี่ยนขับรถเก๋งซีดานคันหนึ่ง นี่เป็นของพ่อเธอ

พาเฉินเกอออกเดินทางไปทางที่หมู่บ้าน

แน่นอนว่าเฉินเกอไม่มีทางนั่งที่นั่งข้างคนขับ