ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 347

บทที่347 เรื่องไปกันใหญ่

“เธอคือดาราดังชื่อหยางอยู่เฟย ว้าว คาดไม่ถึงว่าจะได้เจอเธอที่นี่!”

หูฮุ่ยหมินประหลาดใจเล็กน้อย

“จุดชมวิวนี้ ดาราหลายคนที่มาร่วมกิจกรรมที่ ฉู่ตู ก็ชอบมาเที่ยวที่นี่ หยางอยู่เฟย นั้นดังมาก คิดไม่ถึงว่าเธอก็มาด้วย!”

หวางเหวินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เธอกำลังศึกษาและเริ่มต้นธุรกิจในฉู่ตูและเธอต้องรู้หลายสิ่งหลายอย่าง

“ฮ่า ๆ ถ้าฉันจำไม่ผิดนะ ฮุ่ยหมิน ที่ไม่ตามดาราตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เธอบูชาเพียงแค่ หยางอยู่เฟย คนเดียวเท่านั้น ตอนมัธยมปลาย เธอมีโปสเตอร์ของ หยางอยู่เฟย ติดอยู่ข้างเตียงด้วย”

หูฮุ่ยหมินพยักหน้า: “ใช่ ฉันชอบความมีวินัยในตัวเองของเธอ หลายปีมานี้ ฉันปรับใช้ความมีวินัยในตัวเองของเธอกับตัวเอง! ผลงานของเธอทุกชิ้นฉันดูมาหมดแล้ว!”

“แล้วจะรออะไรล่ะ ฮุ่ยหมินเธอดูสิ มีคนเข้าไปขอลายเซ็นตั้งหลายคน พวกเราก็เข้าไปขอบ้างไหม...”

เห็นได้ชัดว่า หวางเหวิน ชอบ หยางอยู่เฟย เธอพูดตอนนี้

“เอาสิ ๆ ฉันเองก็ชอบ หยางอยู่เฟย พวกเราไปด้วยกันนะ!”

หวางเจี้ยนและ เหลียงเมิ่ง และ เฉินจุนเหวิน ไม่มีความเห็น

ในเมื่อเป็นดาราสาวสวย จึงไม่ได้มีเพียงผู้หญิงที่ชื่นชอบ เธอเองก็เป็นที่ใฝ่ฝันของพวกผู้ชายเช่นกัน

เฉินเกอเองก็ชอบดาราหญิงคนนี้

เธอหน้าตาสวย อัธยาศัยดี เป็นประเภทที่เข้าถึงง่ายและติดดิน

เธอเหมือนจะอยู่เยี่ยนจิง บริษัทภาพยนตร์หนึ่งของพี่สาวเขา

“เฉินเกอ ๆ เธอก็ไปด้วยสิ พวกเราไปถ่ายรูปกับเธอกันเถอะ! ปกติแล้วจะมีโอกาสแบบนี้ที่ไหน!”

หวางเหวิน เรียกเฉินเกอ

พยักหน้าเบา ๆ

เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร

ท้ายที่สุดถ้าคุณต้องการถ่ายรูปกับนักแสดงหญิงคนนี้หรืออะไรก็ตามเพียงแค่โทรหาเธอด้วยประโยคเดียวก็ได้แล้ว

ไม่ต้องเข้าไปแย่งกันแบบนี้หรอก

หลังจาก หวางเหวิน ตะโกนเรียนเฉินเกอแล้วก็รีบวิ่งเข้าไป

เฉินเกอคิดจะใช้โอกาสนี้เพื่อปลีกตัวออกไป

แต่พอเขาหันไป

ก็เห็นสาว ๆ แต่งตัวอลังการหลายคนในสถานบันเทิงเดินออกไปท่ามกลางกลุ่มคน

ผู้หญิงเหล่านั้นหน้าตาสะสวย

แต่พวกเธอไม่ใช่ดารา

พวกเธอเป็นเหล่าเศรษฐีคนดัง รอบ ๆ พวกเธอนั้นคือบอดี้การ์ด

เมื่อกลุ่มผู้ชายหลายคนที่อยากจะเข้าไปถ่ายรูปกับ หยางอยู่เฟย เห็นพวกเธอก็หยุดเดินอย่างช่วยไม่ได้

พวกเขาน้ำลายแทบจะหก

เฉินเกอที่มองอยู่ข้าง ๆ อย่างตะลึงงัน

ไม่ใช่เพราะความสวยของผู้หญิงคนนั้น

แต่เพราะแวบแรกที่เฉินเกอมองเห็นเธอ อีกนิดเดียวเขาคงจะคิดว่าเธอคือซูเฉียงเวย

ถ้าหากว่าวัดเป็นคะแนนแล้วล่ะก็ ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนซูเฉียวเวยถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เลย

ในขณะที่เฉินเกอกำลังตะลึงอยู่นั้น หญิงสาวคนนั้นเหมือนจะรับรู้ได้ถึงสายตาของเฉินเกอ เธอจึงหันมามองเขาด้วยความรังเกียจอย่างช่วยไม่ได้

จะไปแล้วเหรอ

เหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ!

เฉินเกอคิดในใจ

ตอนนี้เดินไปยืนข้างภูเขาและจ้องมองไปที่กลุ่มที่ดูเหมือนจะทรงพลัง

เฉินเกอถึงกับผงะเมื่อเห็นรถที่พวกเธอนั่งลงจากภูเขา

โรลส์ – รอยซ์คันยาวรอรับพวกเธออยู่ เป็นเหมือนขบวนรถที่เคร่งขรึม

“เฮ้ ๆ เก่งจริง ๆ เลยนะ วันนี้ฉันได้เงินเยอะเลย อีกหน่อยถ้ามีคุณหนูอย่างนี้มาหลาย ๆ คนก็ดีสิ!”

ข้าง ๆ เขาเป็นผู้ชายตัวอ้วนผิวขาวแล้วมองขบวนรถที่ออกไปไกลลิบ แล้วนับเงินอย่างมีความสุข

เขาคงจะเป็นไกด์เถื่อนอะไรแบบนั้น

แค่ครั้งเดียวเขาก็ทำเงินได้หลายหมื่นแล้ว

“พี่ชาย นี่เป็นคุณหนูตระกูลไหนเหรอ?”

เฉินเกอรีบถาม

ชายวัยกลางคนเห็นเฉินเกอแต่งตัวไม่เลวแล้วมองอย่าพิจารณาแล้วจึงพูดขึ้น “หึ ๆ จะไปรู้ได้ยังไง รู้แต่ว่ามีเงินมีอิทธิพล!”

ชายวัยกลางคนนับเงิน

เฉินเกอเข้าใจความหมายของเขา

เขาหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสองพัน “เล่าให้ผมฟังหน่อยสิ!”

ชายวัยกลางคนรับเงินไปอย่างมีความสุขและกล่าวว่า: “เงินนี่ให้ฉันนะ ฉันไม่ได้ขอนายนะ นายถามว่าคุณหนูคนนี้น่ะเหรอ เธอมาเที่ยวที่นี่สองครั้งแล้ว ฉันน่ะเจนจัดในฉู่ตูมานาน แต่ก็ไม่รู้แน่ชัด รู้ว่าเธอมีเงินแล้วก็มีอิทธิพล ลองถามก็ไม่ได้ความอะไร!”