ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 397

397 เมาแล้ว

เธอคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่คือจ้าวยีฟาน

เฉินเกอไม่ได้เจอเธอมานานแล้ว หลังจากเกิดเรื่องเหล่านั้นขึ้น ได้ยินว่าจ้าวยีฟาน ไปเมืองหนานหยางแล้ว เธออยู่คณะนิเทศศาสตร์ ดังนั้นการเลือกไปเรียน ฝึกงานที่นั่นนับว่าเหมาะสม

คิดไม่ถึงว่า ทีมพิธีการในครั้งนี้ จะมีเธอด้วย!

เฉินเกอประหลาดใจ

“อ้อใช่ พี่ชาย คุณช่วยพวกเราเก็บของที่อยู่บนพื้นหน่อยได้ไหม? ขอบคุณคุณมาก!”

ในขณะนั้นเอง หญิงสาวอีกคนก็พูดโดยไม่หันมามอง

"อืม!”

เฉินเกอแต่เดิมก็ปลอมแปลงตัวเข้ามา ไม่รู้เหมือนกันว่าน้าฟางจัดการอย่างไรเทียนหลงตี้หูนั้นเข้าไปว่างๆ ในขณะที่เฉินเกอต้องมาทำงานจิปาถะเบ็ดเตล็ด หรือว่านี่จะเป็นชะตาชีวิตของตน? เหอะเหอะ

เฉินเกอทำธุระและทำงานบ้านนี่คือชีวิตของเขาหรือ ฮ่า

แต่อย่างไรก็ไม่สำคัญ เฉินเกอเคยชินกับมันไปแล้ว

“ยีฟานครั้งนี้ออกมา ถือว่ามาพักผ่อนหย่อนใจแล้วกัน เฮ้อ จริงๆ เลย มาง่ายเลยกว่าที่เธอจะออกมาจากที่น่าปวดใจอย่างจินหลิง เดิมคิดว่ามาถึงเมืองหนานหยาง จะมีท้องฟ้าเป็นของตนเอง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกได้ เฮ้อ！ อันที่จริง ทุกอย่างล้วนเป็นของเธอ! ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ พวกเราเองก็จะสามารถก้าวไปอย่างรุ่งโรจน์!”

หญิงสาวพูดขณะที่เช็ดเครื่องสำอางออก

ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ ทั้งวันมีเพียงสองเรื่อง ตอนเช้าแต่งหน้า ตอนกลางคืนเช็ดเครื่องสำอาง

“อย่าพูดถึงมันอีกเลย ถึงแม้ว่าภายนอกฉันจะดูปากแข็ง แต่เสี่ยวหานเธอรู้ไหม ในใจของฉันเสียดายมากแค่ไหน ฉันเสียใจอยู่ตลอดเวลา นั่นเพราะในตอนแรกนั้น ฉันประทับใจในตัวเขาไม่ร้อย เขาทั้งสง่า ทั้งซื่อสัตย์ อีกทั้งยังดีต่อคนอื่น แต่เขากลับจนเกินไป ดังนั้นเวลานั้น ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน ถึงได้เริ่มรังเกียจเขาที่!”

จ้าวยีฟานไม่ได้ลบเครื่องสำอางอีกต่อไป เธอฟุบลงบนโต๊ะ ในมือหยิบดินสอเขียนคิ้วขึ้นมาวาดรูป

เห็นได้ชัดว่าในใจเป็นกังวล

“แต่เสี่ยวหาน บางครั้งผู้หญิงอย่างพวกเราก็น่าแปลก ไม่ใช่เพียงเพราะว่าหลังจากที่เขารวยแล้ว ฉันถึงค่อยปฏิบัติต่อเขาเปลี่ยนไป จะว่ายังไงดี ก็เหมือนกับตอนที่เขายังคงมีท่าทางจนๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขารวยมาก เพียงแต่รู้ว่าเขาดูไม่เหมือนก่อนหน้าที่ดูยากจนและหิวโหย ดังนั้นฉันจึงค่อยๆ พยายามยอมรับเขาและเป็นเพื่อนกับเขา!”

“จนกระทั่งวันนั้น ฉันกับเพื่อนร่วมห้องของฉันกลับไปที่แผนกเพื่อเข้าชั้นเรียน เขายืนอยู่ที่ทางเดิน ในมือถือดอกไม้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมในใจของฉันถึงได้รู้สึกซาบซึ้งและตอบรับที่จะคบกับเขา ฉันคิดว่า ลองคบใครดูสักครั้งก็ไม่เลว!”

“แต่เธอก็รู้ เขาเล่นตลกกับฉัน เหอะเหอะ ฉันกำลังคิด ว่าทำไมการเริ่มต้นความสัมพันธ์ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้ ตอนนั้นฉันโกรธมากจริงๆ ถึงกับมีความคิดอยากจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ ที่เขามาที่เล่นกับความรู้สึกของฉันแบบนี้!”

จ้าวยีฟานพูดไปร้องไห้ไป

ผู้หญิงอีกคนก็ไม่ได้เช็ดเครื่องสำอางแล้วเช่นกัน เธอตบไหล่ยีฟานแล้วพูดว่า”อันที่จริง พวกเราผู้หญิงมักจะทำอะไรไม่ถูก ในบางครั้งพวกเราก็ต้องถูกหลอกโดยผู้ชายเหล่านั้น โนเฉพาะอย่างยิ่งพวกผู้ชายที่มีเงิน! ฉันเดาว่า เขาอาจจะแก้แค้นเธอ!”

"แก้แค้นฉันทำไม? แก้แค้นที่ฉันเคยดูถูกเขามาก่อนงั้นหรือ? ไม่คบกับเขางั้นหรือ? เสี่ยวหาน， ฉันขอถามเธอ บนโลกนี้มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่อยากให้คู่ของตนมีเงินสักหน่อย ต่อให้ไม่ใช่รวยมากมายอะไร แต่อย่างน้อยก็ต้องมีกินอิ่มตัวอุ่นไม่มีปัญหาปากท้อง? มีแต่สถานะทางการเงินที่มั่นคงเท่านั้นจึงค่อยมีความรู้สึกปลอดภัย ฉันไม่ได้บูชาเงินแต่ฉันแค่คิดแบบนี้ และความจริงเองก็เป็นแบบนั้น!”

จ้าวยีฟานเอ่ย”ฉันไม่เคยเสียใจที่เคยดูถูกเขามาก่อน เพราะในตอนนั้น เขาไม่มีราศีเลยจริงๆ!”

“เฮ้อ แต่ว่ายีฟานฉันยังไงก็ต้องบอกว่าความหวังของเธอนั้นมันมืดหม่น เฉินเกอคนนั้น ดูเหมือนว่าจะหลงรักซูมู่หานอย่างหัวปักหัวปำแล้ว! เฮ้อ เมื่อพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้ไปแล้ว เป็นใครก็ต้องรู้สึกไม่สบายใจทั้งนั้น!”

หญิงสาวเอ่ยแนะนำ

“แต่ฉันก็ยังอยากจะลองดู ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าไม่มีโอกาสแล้ว!”

“เฮ้อ ยิ่งพูดยิ่งร้อนรน ยิ่งพูดก็ยิ่งน่ารำคาญ เสี่ยวหานฉันอยากดื่มเหล้า เธอดื่มเป็นเพื่อนฉันสักครั้งเถอะ!?”

“ได้ ฉันเองก็อยากดื่ม เฉลิมฉลองการจากไปของวัยเยาว์ก่อนวัยอันควรของพวกเรา! พี่ชายคนนั้น คุณช่วนไปเอาไวน์แดงมาให้พวกเราสักหลายขวดหน่อย ขอบคุณ!”

เสี่ยวหานมองไปที่เฉินเกอและเอ่ย

"อืม!”

เฉินเกอเองก็ไม่กล้าเอ่ยพูด เขาพยักหน้าและเดินออกไป

ในตอนแรกที่เฉินเกอฟังเรื่องราวของจ้าวยีฟานเขารู้สึกว่าน่าสนใจไม่น้อย คิดว่าจ้าวยีฟาน ได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ครั้งใหม่แล้ว

แต่ที่เฉินเกอประหลาดใจก็คือ พูดไปพูดมา ที่แท้กลับกำลังพูดถึงตนเองอยู่

สำหรับจ้าวยีฟาน ในขณะนี้หัวใจของ เฉินเกอรู้สึกผิดเล็กน้อย

ต้องโทษตัวเองทั้งหมดที่ไม่ได้พูดอย่างชัดเจนในตอนแรก ปล่อยให้จ้าวยีฟาน เข้าใจผิดว่าตนกำลังไล่ตามจีบเธอ

ผลก็คือเมื่อทั้งคู่สำเร็จแล้ว ตนจึงบอกความจริงกับเธอ

นี่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีความภาคภูมิใจในตนเองอย่างมากอย่างจ้าวยีฟาน นับว่าเป็นการตบหน้าอย่ารุนแรง

และที่ตนทำนั้นก็มันไม่ถูกต้องจริงๆ

เฉินเกอส่ายหัว เขาหยิบไวน์แดงไปให้พวกเธอสองขวด

คิดมถึงว่าเมื่อทั้งคู่ดื่มกันไป เสี่ยวหานขอให้เฉินเกอช่วยเก็บกระเป๋าเดินทาง

เป็นหนี้พวกเธอแล้วจริงๆ

โชคดีที่จ้าวยีฟาน นั้นมีบางอย่างในใจ ดังนั้นสายตาของเธอจึงไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว

เมื่อทำความสะอาดเสร็จ ทั้งคู่ก็ดื่มไวน์แดงทั้งสองขวดไปแล้ว

จ้าวยีฟานเองก็เริ่มเมาแล้วเช่นกัน และยังต้องการดื่มต่อ

เฉินเกอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไปเอามาเพิ่มให้กับพวกเธอ

แต่ว่าจ้าวยีฟาน ดื่มมากเกินไปอย่างรวดเร็ว

เป็นเวลาเดียวกับที่เฉินเกอเตรียมจะจากไปพอดี

“อุ๊ย!”

จ้าวยีฟานร้องขึ้น จากนั้นจึงเอนไปที่พื้น

ส่วนเสี่ยวหาน นอนหมดสติอยู่บนเตียงไปนานแล้ว

“ฉันอยากดื่มอีก อยากดื่มอีก!”

จ้าวยีฟานพูดไปร้องไห้ไป

เฉินเกอที่เดินไปถึงประตูหยุดฝีเท้าลง

เมื่อมองไปที่จ้าวยีฟาน ในใจของเฉินเกอก็มีทนไม่ได้อยู่บ้าง

“ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองปรากฏตัวขึ้น ไม่รู้ว่าชีวิตของจ้าวยีฟานจะมีความสุขแค่ไหน?”

แต่เป็นเพราะเรื่องพวกนี้ ถึงแม้ตนเองจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอ แต่เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ หากไม่ช่วย เฉินเกอเองก็ทนไม่ได้จริงๆ

ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไป

“เอาล่ะ อย่าดื่มเลย พรุ่งนี้คุณยังต้องทำงาน พักผ่อนเถอะ!”

พูดจบประโยค เฉินเกอก็อุ้มจ้าวยีฟานขึ้นมาและวางเธอลงบนเตียง

ในขณะที่กำลังจะคลุมผ้าห่มให้เธอ

ทันใดนั้นมือของเฉินเกอก็ถูกจ้าวยีฟานจับเอาไว้

“เฉินเกอ เป็นคุณหรือ? เป็นคุณจริงๆ หรือ?”

จ้าวยีฟานร้องไห้น้ำตามัว

“ไม่ใช่ฉัน คุณเข้าใจผิด!”

เฉินเกอแกะนิ้วของเธอออก

“ในที่สุดคุณก็ยอมพบฉันแล้ว ฉันมีเรื่องมากมายที่จะอธิบายให้คุณฟัง ฟังฉันให้จบ!”

ไม่รู้เช่นกันว่าจ้าวยีฟาน กำลังเพ้ออยู่หรือเปล่า

ในตอนนี้เธอคว้าแขนของเฉินเกอเอาไว้แน่น

“ฉันรู้ว่าระหว่างเราเป็นไปไม่ได้แล้ว ฉันหาวิธีมากมายเพื่อพยายามลืมคุณ ฉันถึงกับพยายามหาแฟนใหม่ เริ่มความสัมพันธ์ใหม่ เพื่อลืมคุณ แต่ว่าแม้ว่าฉันจะไม่พูด แต่ในใจของฉันก็ยังคิดถึงคุณ ในใจของฉันหวังว่าวันหนึ่งคุณจะเปลี่ยนใจกลับมา!”

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณคิด ฉันไม่ใช่คนมักง่าย เพื่อที่จะได้มีโอกาสอยู่กับคุณในอนาคต จนกระทั่งตอนนี้ฉันยังทำตัวบริสุทธิ์อยู่ จริงๆ นะเฉินเกอ ให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง!”

จ้าวยีฟานกล่าวพร้อมกับจับแขนของเฉินเกอเอาไว้

เมื่อเขาได้ยินว่าจ้าวยีฟาน ยังคงทำตัวบริสุทธิ์ ในใจของเฉินเกอ ถึงแม้จะไม่ได้ชอบจ้าวยีฟาน อีกต่อไป ก็ยังคงหวั่นไหวขึ้นมา....