ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 417

บทที่ 417 น้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง)ทั้งหลาย

“พี่ชายค่ะ พี่รู้จักกับประธานฟางคนนั้นหรอ”

ระยะว่างทางกลับบ้าน หยางเสี่ยวเป้ยก็ได้แต่มองเฉินเกออย่างนิ่ง ๆ โดยไม่พูดไม่จา

เพราะเธอเองคิดว่าเรื่องนี้มันแปลกมาก คนที่มีสถานะอย่างประธานฟางนี้ จะให้รถกับครอบครัวตัวเองฟรี ๆ ได้อย่างไร

และอีกอย่าง ข้อมูลส่วนตัวของตัวเอง ก็มีไม่กี่คนที่จะรู้

และวันนี้ ตอนที่กินข้าวเช้าอยู่นั้น พี่ชายก็ได้ถามตัวเองว่า หมายเลขบัตรประจำตัวประชาชนของตัวเองนั้น คือหมายเลขอะไร

อีกอย่าง เมื่อสักครู่หยางเสี่ยวเป้ยก็พอจะมองออกว่า ประธานฟางคนนั้น ค่อนข้างที่จะให้ความเคารพพี่ชายเป็นอย่างมาก

“อะไรนะ ไม่รู้จักนะ”

เฉินเกอส่ายหน้า เมื่อก่อนไม่รู้จักจริง ๆ

“แล้วเขาจะมอบรถให้หนูฟรี ๆ ทำไมกัน ไม่ใช่ว่าพี่จะรู้จักเขาหรอกหรอ”

หยางเสี่ยวเป้ยเองคงไม่ดูถูกเฉินเกอแน่นอน แต่เพราะคิดว่าครอบครัวของเฉินเกอกับครอบครัวตัวเองนั้น มีสภาพที่ไม่ต่างกันมาก

หากว่าไม่ใช่เฉินเกอแล้ว จะเป็นใครไปได้ล่ะ

“เธอลองเดาดูสิ”

เฉินเกอยิ้ม ๆ

หยางเสี่ยวเป้ยอมยิ้มไว้ จากนั้นก็หัวเราะออกมา

ไม่รู้ว่าทำไมหยางเสี่ยวเป้ยถึงได้รู้สึกว่า พี่ชายของเธอนำ ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าลึกลับ

พอถึงช่วงบ่าย

“พี่ชายคะ คืนนี้มีงานเลี้ยง พี่จะไปด้วยกันไหม”

เฉินเกอเองก็กำลังคิดอยู่พอดีว่า จะทำอย่างไรถึงจะสามารถไปเยี่ยมคุณยายได้ จากนั้นเมื่อหยางเสี่ยวเป้ยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และได้เดินออกมาจากห้อง

“คืองานเลี้ยงที่พี่ชายพี่สาวลูกสาวเธอไปหรอ”(ต่างก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง)

พอถึงช่วงบ่าย หยางเสี่ยวเป้ยก็เลยได้บอกเรื่องนี้กับเฉินเกอ

พวกเขาเหล่านั้น ต่างก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉินเกอทั้งหมด

ตามที่หยางเสี่ยวเป้ยได้บอกไว้ว่า พอใกล้จะถึงวันเกิดของคุณย่าในแต่ละปีนั้น ลูกหลานอย่างพวกเขาก็ได้จัดงานเลี้ยงขึ้น และปรึกษาหารือกันว่าจะมอบของขวัญอะไรให้แก่คุณย่า

ที่จริงแล้วก็เพื่อความสนุกสนานเท่านั้นเอง

เฉินเกอถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยให้ความสนใจกับงานเลี้ยงเท่าไร

แต่ว่า ครั้งนี้ที่เขามานั้น เพื่อที่จะได้เคลียความไม่ลงรอยของแม่กับคุณยายเมื่อครั้งก่อน และเพื่อที่จะได้ทำความรู้จักกับบรรดาพี่สาว น้องสาว เพราะเฉินเกอคิดว่าสิ่งเหล่านี้มันสำคัญมาก

จากนั้น ก็พยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “ได้ ฉันจะไป”

……

ห้องอาหารในร้านเหล้าหรูในเมืองเยี่ยนจิง

ในเวลานั้น ในร้านเหล้าต่างก็มีกลุ่มผู้ชาย ผู้หญิงที่แต่งตัวกันสะสวยนั่งอยู่

ดูจากลักษณะแล้ว พวกเขาก็น่าจะมีอายุกันประมาณยี่สิบกว่าได้

“พวกเธอได้ยินข่าวไหมว่า พี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ของพวกเราที่อยู่บ้านนอกนั้น เหมือนว่าจะมาที่เยี่ยนจิงแล้วนะ อยู่ที่บ้านของหยางเสี่ยวเป้ยนั่นแหละ”

“อะไรนะ จริงเปล่าเนี่ย พ่อแม่ของฉันทำไมไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน อีกก็ถึงวันเกิดของคุณย่าแล้ว เขาจะมาทำอะไร คงไม่ใช่ว่าจะมาอวยพรคุณย่าหรอกนะ คุณย่าได้บอกไปตั้งนานแล้วว่า ตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเขาไปนานแล้ว”

“ฮืม มาอวยพรวันเกิดคุณย่าคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันว่า เขาคงอยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อที่จะได้กลับเข้าสู่ตระกูลอีกครั้งแหละ คงรู้ว่า ปีนี้คุณย่าแปดสิบปีแล้ว และเมื่อฉลองวันเกิดเสร็จ ก็จะได้แบ่งมรดกให้แก่พวกเรา ไม่อย่างนั้น ทำไมไม่กลับมาตั้งแต่แรก ๆ แล้วทำไมถึงได้กลับมาตอนนี้พอดีล่ะ”

ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยอาการดูถูก

“แต่ว่าคงไม่มีโอกาสมากนักหรอก ป้าห้าเป็นคนดูแลและต้อนรับเขา วันนี้ช่วงเที่ยงคุณย่าทราบข่าวนี้ ช่วงบ่ายเลยเรียกป้าห้าไปหา จากนั้นก็ด่าแบบไม่ยั้งเลย ตอนนี้คุณย่ายวังโกรธไม่หายเลย”

ผู้หญิงพูดขึ้น

“ใช่แล้ว พี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)บ้านนอกของพวกเรานั้น ได้ยินพ่อฉันพูดว่า เหมือนจะชื่อ เฉินเกอ นะ ตอนที่ลำบากที่สุด แม้กระทั่งข้าวในโรงอาหารที่โรงเรียนยังไม่มีปัญญาซื้อกินเลย พอหลังจากที่คุณย่ารู้เรื่องแล้ว พวกเธอลองเดาสิว่า คุณย่าพูดอะไร คุณย่าบอกว่า ปล่อยพวกเขาให้ตามยถากรรมเถอะ ครอบครัวเราอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่นเลย”

“อืม แต่ก็ไม่แน่นะ พวกเธอลองนึกดูสิว่า วันเกิดของคุณย่าในปีนั้น ก็เริ่มที่จะเรียกหาลูก ๆ หลาน ๆ แล้ว เมื่อก่อนนั้นไม่เคยนะ แต่ว่า ตั้งแต่ปีที่แล้วเป็นต้นมา พวกเธอไม่สังเกตกันบ้างหรอ คุณย่าได้พูดถึงเฉินเสี่ยวและเฉินเกออยู่ไม่ใช่หรอ”

“อืม ใช่แล้ว คุณย่าถามว่า ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนนั้นทำอะไรกันอยู่ พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง)บ้านนอกนั้นพวกเราไม่รู้จัก แต่ว่าพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)บ้านนอกนั้นไม่ใช่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่หรอกหรอ”

ทุกคนต่างก็ได้ถกเถียงกันไม่หยุด

และในเวลานั้น ประตูของห้องอาหารก็ถูกเปิดออก

ก็เลยเห็นผู้ชายหนึ่งคนที่เดินมาพร้อมกับผู้หญิงอีกหลายคน เดินเข้ามา