ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 498

บทที่ 498 คนรู้จัก

ซูหงได้จัดงานประมูลครั้งนี้ขึ้น เพื่ออะไร เฉินเกอเองก็เข้าใจดี

ก็เพื่ออยากให้ผู้มีอิทธิพลทั้งหลายนั้น ได้เข้าร่วม

ต่อสู้ และแย่งชิงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

และ ตระกูลยู่ของพวกเขาก็คอยชุบมือเปิบอย่างเดียว

ส่วนฉินหลานและเสี่ยวเป้ยทั้งสองคนนี้ คิดว่า งานประมูลครั้งนี้มันเป็นเหมือนงานประมูลอื่น ๆ ทั่ว ๆ ไป

และคิดไม่ถึงว่า ยิ่งพวกเธอมีสถานะที่ลึกลับ ก็กลับยิ่งเป็นที่สนใจของคนอื่นมาก

“พวกเธอผู้หญิงสองคน มาร่วมงานสกปรกอย่างนี้ได้อย่างไร”

ถูกแล้ว คนที่อยู่นอกหน้าต่างนั้น ก็คือเฉินเกอนั่นเอง

ในเวลานี้ เฉินเกอได้มองศพสองศพที่อยู่ข้างล่างเท้าตัวเอง ก็เลยรู้สึกเป็นห่วง จึงได้ถามขึ้นจากที่มืด

งานในครั้งนี้ ฉินหลานค่อนข้างทำตัวให้เรียบง่าย จึงไม่ได้นำผู้ติดตามมามากเท่าไร

นี่จึงทำให้เฉินเกอนั้น รู้สึกเป็นห่วง

ก็เลยคอยคุ้มครองพวกเธออย่างลับ ๆ

ศพทั้งสองศพนี้ ก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของผู้มีอิทธิพลฝ่ายใด สั่งให้เข้ามาสอดแนม พอเฉินเกอพบเข้า เลยจัดการทิ้งไป

ถึงแม้ว่า ชายชุดดำนั้น ได้ให้ตงหนานซีเป่ยอารักษ์ขาทั้งสี่คน คอยดูแลตัวเอง

เฉินเกอเลยให้พวกเขาคอยดูแลฉินหลาน

แต่ว่าพวกเธอนั้น เฉินเกอรู้สึกเป็นห่วงมากจริง ๆ

จึงได้ฟังพี่ล๋านกับเสี่ยวเป้ยคุยกัน อยู่แบบนี้

โดยเฉินเกอนั้น นั่งอยู่ด้านนอกของหน้าต่าง

“เฮ้ย ตัวเองหายตัวไปครึ่งปีแล้ว พวกเขาต้องเป็นห่วงเรามากแน่ ๆ แต่ว่า ในตอนนี้ตัวเองยังกลับไปไม่ได้”

“อีกอย่าง ทั้งชีวิตนี้ คนที่ตัวเองรู้สึกผิดต่อเขามากที่สุด คงจะเป็นพี่ล๋านแล้วแหละ นี่ก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นคู่หมั่นของเขาอยู่ แต่ว่า เรื่องตัวเองกับเธอนั้น มันเป็นไปไม่ได้”

ส่วนเฉินเกอเอง ก็ได้บอกกับตัวเองอยู่ตลอด

บรรยากาศช่วงนั้น ก็เริ่มดึกขึ้น

เสี่ยวเป้ยจึงได้กลับไปพักผ่อน

ด้านฉินหลาน ที่ร้องไห้อยู่นั้น ก็คอย ๆ หลับไป

และเฉินเกอ จึงได้แอบเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวัง

แสงจันทร์ที่สาดส่องมา เฉินเกอเห็นแก้มของพี่ล๋าน ที่ยังเหลือคาบน้ำตาไว้

จากนั้น เขาจึงได้ยกมือขึ้น แล้วเช็ดไปที่หน้าของเธอ อย่างเบา ๆ

และก็ได้ห่มผ้าห่มให้กับเธอ

“เสี่ยวเกอ ตั้งแต่ที่ฉันยังเป็นเด็กอยู่นั้น ฉันก็ได้เลือกแล้ว ว่าฉันจะเป็นภรรยาของนาย นายเองก็ไม่ต้องหลบอีกต่อไปแล้ว นายกลับบ้านได้ไหม”

พี่ล๋านละเมอพูดขึ้น

“บ้านหรอ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า ตอนไหนถึงจะกลับไปได้”

เฉินเกอนั่งลงข้าง ๆ เตียงนอน แล้วได้พูดขึ้น

“พี่ล๋าน ความรู้สึกที่เธอมีต่อฉันนั้น ฉันเองก็รู้ ฉัน เฉินเกอขอสาบานว่า จะคอยคุ้มครองและดูแลเธอ ให้ปลอดภัยตลอดไป”

เฉินเกอได้นึกในใจ

จากนั้น ก็ลูบที่หน้าผาก และใบหน้าอันเหนื่อยล้าของพี่ล๋าน

ในเวลานี้ ประตูของห้องพักได้ถูกเปิดออก

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ได้เดินเข้ามา

“ห๊า……”

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่า ข้าง ๆ เตียงนอนของพี่ล๋านมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ก็เลยรู้สึกตกใจ แล้วกำลังจะส่งเสียงร้องขึ้น

ก็เห็นมีเงา ๆ หนึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว มายังเบื้องหน้าของตัวเอง

แล้วเขาก็ใช้มือปิดปากของตัวเองเอาไว้

“เสี่ยวเป้ยไม่ต้องกลัว ฉันเอง”

เฉินเกอก้มลงไปกระซิบยังข้าง ๆ หูของเสี่ยวเป้ย

ส่วนเสี่ยวเป้ย เมื่อได้ยินเสียงนั้นแล้ว ตาก็เบิกโตในทันใด

“อย่าส่งเสียง เดี๋ยวพวกเราออกไปคุยข้างนอก”

เฉินเกอเดินจูงแขนของเสี่ยวเป้ยออกมา แล้วก็เดินไปยังห้องของเสี่ยวเป้ย

“พี่ชายคะ”

เสี่ยวเป้ยรู้สึกดีใจมาก ทั้งพูด ทั้งร้องไห้ไปด้วย แต่ก็ไม่สามารถที่จะสื่อความรู้สึกของเธอได้ทั้งหมด

จากนั้น เธอจึงกระโดดเข้าไปยังอ้อมอกของเฉินเกอ

“พี่ชายคะ เป็นพี่จริง ๆ หรอนี่ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”

เสี่ยวเป้ยพูดขึ้น พร้อมกับอาการที่ยังร้องไห้อยู่