ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 503

บทที่ 503 เกาะคงหมิง

เฉินเกอไม่มีทางอื่น ก็ได้นำโสมพันปี ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปกับพวกเขา

และหลังจากที่ขึ้นไปแล้ว เฉินเกอก็ถูกพวกเขาใส่ผ้าปิดตา

เป็นใครกันแน่?

ที่ต้องการพบตัวเอง?

เขายิ่งประหลาดใจแล้ว

คนเหล่านี้ ไม่ต้องถามเลย ต่างเป็นยอดฝีมือในยอดฝีมือ ถึงแม้จะเป็นตัวเอง อยู่ต่อหน้าพวกเขา ก็สู้ไม่ได้แม้แต่ท่าด้วย

เฉินเกอถึงขั้นสงสัยว่าพวกเขาจะใช่คนธรรมดาหรือเปล่า

ตั้งแต่เล็กใจโต นอกจากฉินโป๋ เฉินเกอก็ไม่รู้จักยอดฝีมือคนไหน

หากฉินโป๋ต้องการพบตัวเขา ก็คงจะไม่ทำเรื่องเอิกเกริกเพียงนี้

ไม่รู้ว่าบินไปนานแค่ไหน

รอจนกระทั่งพวกเขาทั้งสี่คนควบคุมตัวลงจากเครื่องบินนั้น

เฉินเกอได้กลิ่นของไอทะเลจางๆ เสียงลมทะเลลอยอยู่บนอากาศ ไม่ไกลนัก เสียงคลื่นที่ปั่นป่วนดังขึ้นเรื่อย ๆ

ถอดแว่นตาออก

สิ่งที่อยู่ในสายตา คือเกาะจริงๆด้วย

“ที่นี่คือที่ไหน?”

เฉินเกอถามชายสี่คนนั้น

ชายสี่คนครั้งนี้ไม่ได้แกล้งอีกแล้วใบ้แล้ว: “เกาะคงหมิง ตำหนักวิญญาณ!”

“ตำหนักวิญญาณ? เกาะคงหมิง?”

เฉินเกอแอบประหลาดใจ

ครึ่งปีมานี้เขาตามฉินโป๋ขึ้นเหนือล่องใต้ ตัวเองได้ความรู้เพิ่มขึ้นมากมาย

แต่ว่าเกาะคงหมิงอยู่ไหน? แล้วตำหนักวิญญาณคืออะไร?

เฉินเกอไม่รู้ไม่เข้าใจจริงๆ

เพียงแต่สิ่งที่ยืนยันได้ก็คือ คนกลุ่มนี้ ที่แท้ก็มาจากองค์กรเดียวกัน เป็นองค์กรที่ไม่ธรรมดาและแข็งแกร่งมาก

“เชิญ!”

ชายทั้งสี่พาเฉินเกอเข้าไปในเกาะ เกาะมีขนาดใหญ่มาก ข้างบนนี้ มีแม้กระทั่งตำหนักสไตล์พระราชวังสีดำหลายหลัง

ได้พาเฉินบ้านหลังงามที่อยู่ในป่าแห่งหนึ่ง จัดแจงเฉินเกอจนเรียบร้อย

“ใครต้องการเจอฉัน? ตอนนี้สามารถเจอได้หรือยัง?”

ในเฉินเกอยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย ก็ได้ถามขึ้น

“คุณชายเฉิน ได้โปรดเอาโสมพันปีมอบให้เราเถอะ!”

ชายชุดดำคนแรกได้กล่าวขึ้น

คนพวกนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ต้องการที่จะแย่งชิงโสมพันปี และอีกอย่าง ถึงแม้พวกเขาจะแย่ง เฉินเกอก็ปกป้องมันไว้ไม่ได้

ขณะนั้นจึงได้ยื่นให้พวกเขา

พวกเขาก็ไม่ได้ตอบคำถามใดๆอีก หลังจากที่พยักหน้าแล้ว ทั้งหมดก็ได้ถอยออกไป

“ตกลงจะทำอะไรกันแน่?”

เฉินเกอพูดอย่างเอือมระอา

เดินไปมาในห้องอย่างกระวนกระวาย

ไม่นานนัก ประตูห้องถูกเปิดออก

เห็นคนรับใช้ที่สูงอายุคนหนึ่ง พาสาวใช้กลุ่มหนึ่งเข้ามา

ทุกคนต่างถือถาดไว้ บนถาดมีของที่แตกต่างกันออกไป

แล้วทยอยวางลงบนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าของเฉินเกอ

“ต้อนรับตัวเขาเหรอ? มันก็ใช่ ตอนนี้ตัวเขาก็หิวไม่น้อย เพียงแต่ของกินเหล่านี้ หน้าตาน่าเกลียดมาก!”

“ของพวกนี้เอามาให้ฉินกินเหรอ?”

เฉินเกอถาม

คนใช้สูงอายุหัวเราะพยักหน้า เขาน่าจะเป็นใบ้ ใช้ภาษามือกับเฉินเกอ ส่งสัญญาณให้เฉินเกอกินทีละอย่าง “ก็ได้ งั้นฉันจะชิมดู!”

เฉินเกอหยิบตะเกียบขึ้นมา คีบของสีดำมาชิ้นหนึ่ง

ในเมื่อเขาบอกว่าเป็นอาหาร หน้าตาน่าเกลียดเพียงไหนก็ต้องกิน

หรือเป็นเพราะที่นี่ทุรกันดาร จึงทำของกินออกมาได้แย่ขนาดนี้?

ชิมดู!

ขณะนั้น เฉินเกอได้ใส่มันเข้าไปในปาก

ได้กัดไปคำหนึ่ง ด้านนอกห่อด้วยแป้ง แต่ด้านใน นุ่มๆ พริบตาเดียวมีน้ำอะไรสักอย่างไหลออกมาทันที

“ขมมาก!”

เฉินเกอกลั้นจนหน้าแดง พูดอย่างทรมาน

และชายชราคนนี้ ยังส่งสัญญาณให้เฉินเกอกลืนเข้าไปหมด

“นี่...........นี่คืออะไร? ทำไมจึงขมแบบนี้?”

เฉินเกอพูดด้วยท่าทางที่จะอ้วก

ชายชราได้ทำภาษามือ เฉินเกอก็เข้าใจแล้ว

“อะไร? สิ่งที่ลุงให้ฉันกินของดีงูเหรอ? ข้างในมันยังไม่สุกเลย ยังดิบอยู่!”

เฉินเกอกล่าวอย่างประหลาดใจ

ชายชราได้ทำภาษามืออีกครั้ง

“อันนี้คือดีของงูเหลือมยักษ์ที่มีอายุสามร้อยปี? ล้ำค่าขนาดนี้เชียว?”